Fálkinn - 20.06.1931, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Dag eftir dag
þjónar
RALEIGH
THE ALL-STEEL BICYCLE
ótrauðlega mörgurn þús-
Liudurn manna, sem nota
þetta hjól sjer til þarfa
og skemtunar. — Hinn
mikli styrkleiki Raleigh
er að þakka hinum
hörðu þolraunum, sem
hjólið er látið standast.
Sönn hyggindi kjósa
hinn reynda Raleigh til
þess að lijóla á.
Verðlistar og allar upplýsingar
ÁSGEIR SIGURÐSSON
Ilafnarstræti 10—12.
Aðalumboð fyrir Island.
Besta
fægi og hreinsunarduftið.
Hafið það ávalt við hendina.
Tin verður eins og silfur og kop-
eins og gull. Það rispar ekki
viðkvæmustu málma.
Notið V I M
á öll eldhúsáhöld. Það er selt í
dósum og pökkum og fæst al-
staðar.
heimili.
MV 120-10
LEVER BM.1HER5 LIMITEO.
PGfcT SUNLSGHT ENGIAHO!
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
sinnar af mjer, og þa'ð getur valdið óþæg-
indum“.
Jim brosti, því liann taldi a'ð Collett væri
fremur ljettir en hitt að þvi að missa Cole-
mann úr hópi skiftavina sinna. „Jeg geri
ráð fyrir, að þjer Iialið ekki nein plögg er
varða Dóru Ef það er of nærgöngult að
spyrja yður að þessu þá sleppið þjer að
svara“.
Collett liugsaði sig um. „Jeg hefi nokkur
skjöl frá Dóru“, svaraði hann svo. „Jeg get
ekki sagt y'ður hvaða skjöl það eru, en geri
ráð fyrir, að þau skifti ekki Kupie neinu“.
Hann leil á hillurnar meðfram veggnum,
fullar af svörtum skjalakössum, og hristi
höfuðið. „Jeg held ekki að það sje margt
hjerna, sem mundi freista Kupie eða leppa
hans“, sagði hann, og þegar Jim var farinn
hjelt hann rólegur áfram við vinnu sína.
Collett var í klúbh einum í Pall Mall og
var vanur að snæ'ða þar miðdegisverð, nema
þá sjaldan að hann var boðinn til Colemans.
Jimmy, sem einnig var í þessum klúb, sá
hann sitja í reykskálanum þar eftir matinn,
uieð vindilinn í munninum, gleraugu á nef-
inu og eintak af Lögtiðindum í hendinni.
Jim fór snemma heim því lionum fór að
verða ljóst að hann hafði ekki sofið mikið
siðustu sólarhringana; og eftir að hann
liaföi hringt til Joan Walton og fengið að
v’ita, að alt var með kyrrum kjörum þar,
iór hann að hátta og steinsofnaði í sama bili
°g hann liallaði sjer út af á koddann.
Hann vaknaði kluldkan sjö eins og vant
var, við það að Albert kom inn í svefnlier-
bergið með árbitinn. „Jeg færi engin ný tíð-
indi“, sagði Albert. „Jeg hefi verið um alla
sveitina en ekki haft neinar spurnir af Wal-
ton. Enginn liefir sjeð hann. Það var eitt hús
þarna sem mjer fanst eitthvað grunsamlegl
við, en jeg fjekk allar þær upplýsingar sem
jeg gat um fólkið, sem kom þanga'ð um
helgar“.
Jim geispaði og teyg'ði úr sjer. „Jeg hefi
aldrei gert mjer miklar vonir um, a'ð þjer
mynduð verða nokkurs vísari Albert“, sagði
baim og settisl upp í rúminu og fór a'ð
drekka teið. „Hringið lil Scotland Yard og
spyrjið livort nokku'ð sje að frjetta“.
Albert var úti stundarkorn, en vi'ð liðindin,
sem bann kom með aftur snara'ðist Jim
fram úr rúminu. „Varðma'ðurinn segir, að
það hafi veri'ð hrotist inn hjá Colett lögfræð-
ingi i nótt. Hann var nýbúinn að fá til-
kynningu“.
Hálftíma síðar var Jim á skril'stofu mála-
flutningsmannsins, mitt í viðurstyggingu
eyðileggingarinnar. „Herra minn trúr!“ and-
varpaði hann i öngum sínum. Ilver einasti
skjalakassi haf'ði verið opnaður og rannsak-
a'ður og innibaldinu fleygt á gólfi'ð. Skrif-
borðið brotið upp og tilraun gerð til þess
að opua peningaskápinn, sem stóð í stofu-
horninu. „Hvernig uppgötvaðist innbrotið?"
spurði hann.
„Lögregluþjónn sá mann koma út hjeðan
klukkan hálf sex í morgun og skunda hurt“,
svaraði aðstoðarmaðurinn. Lögregluþjónn-
inn lijelt fyrst a'ð maðurinn kæmi úr búð-
inni bjer við, því þar er opna'ð snemma vegna
þess að það er grænmetisverslun og eigand-
inn kemur bingað beint af sölutorginu. En
þegar lögregluþjónninn kom nær sá hann að
hurðin að skrifstofu Colletts var í hálfa gátt.
Hann fór undir eins inn og rannsakaði þetta
nánar“.
„Þekti hann þjófinn?“
„Nei, herra, liann sá aðeins á bakið á hon-
um, hann var í síðum frakka“.
Eftir nokkrar mínútur kom Lawford Col-
lett á vettvang og þa'ð lá við að það væri
hlægilegt að sjá undrun hans er hann kom
inn á skrifstofuna. Hann góndi orðlaus á all-
an glundroðann og þaut svo út í horn og greip
þar kassa. Jimmy sá, að nafn Colemans var
mála'ð á hann me'ð smáum hvítum stöfum.
Kassinn hafði veri'ð brotinn upp og tæmdur.
Sumt úr honum lá i lirúgu i horninu.
„Vantar nokku'ð?“ spurði .limmy forvit-
inn.
„Kaupmáli Dóru er horfinn!“
Jimmv vissi ekki lyr en nú, a'ð kaupmáli
hafði verið gerður, en sá þegar, að athugull
ma'ður eins og Rex vildi hafa slík forms-
atriði í lagi.
„Annars ekkert?“ spurði Jimmy.
„Jeg veit það ekki ennþá,“ svaraði Collett
og leitaði áfram. Leitin varð auðsjáanlega
árangurslaus þvi eftir nokkur augnablik stóð
hann upp og fór að skoða í skrifborðsskúff-
urnar. „Þetta er víst alt og sumt“, sagði hann
eftir að hafa skoðað pkjöiin, setm lágu ij
lilaða á borðinu. „Peningaskápurinn hefir
víst ekki verið brotinn upp, er það?“
Jimmy datt nokkuð í bug og sneri sjer að
lögregluþjóninum frá Scotland Yard, sem
komið hafði rjett á. eftir honum. „Takið
þjer vagn og sækið Nippy Knowles. Jeg verð
að tala við liann. Mjer dettur ekki i hug að
halda að Nippy hafi gert þetta t— það er
ekki nærri nógu snyrtilega gert til þess; en
það væri ekki úr vegi, að spyrja hann nokk-
urra spurninga“.
„Hver er Nippy?“ spurði Collett.
„Óspiltur ungur maður“, svaraði Jim i-
bygginn.
Það leið nærri því klukkutími þangað til
maðurinn kom aftur með Nippy hálfklædd-
an og almóðgaðan. „Er jeg eini maðurinn i