Fálkinn


Fálkinn - 30.01.1932, Blaðsíða 5

Fálkinn - 30.01.1932, Blaðsíða 5
F Á L K 1 N N S Sunnudags hugleiðing. Eftir Pjelur Siggurðsson. ,,Þeir sem vona á drotlin, fú nf/jan kraft; þeir fijiiga ni>i> á vængjum sem ernir“. Hs. M, 11. Maður nokkur stóð á hátindi vestur í Kléttafjöllum og horfði niður í dalinn djúpa. Þar niðri gcisaði ógurlegt illviðri, regn og stormviiðri mikið, en uppi þar, sem maðurin stóð, var glaða sólskin og himininn vfir höfði hans heiður og blár. Alt í einu sjer maðurinn flygsu mikla koma svífandi upp úr sortahaf- inu. Það er stór fugl, sem sveifl- ar sjer rennvotur og veðurlam- inn upp úr illviðrinu. Það er örnin með vængina víðu og sterku. Það er fuglinn, sem van- ur er að fljúga hált og veit af eigin reynslu, að það er hægl að fljúga upp úr illviðrinu, upp í glaða sólskin undir heiðan hiinin Guðs, þótt litlu fuglarnir þektu ekki j)á leið út úr hætt- unni. „Þeir, sem vona á drottinn, fá nýjan kraft; þeir fljúga upp á vængjum sem ernir“. Að vona á drottinn, er að vera bjart- sýnn. Það er að vera 1‘yltur dýrð- legum vonum: vonum um eitt- hvað stöðugt betra, um bjarta og inndæla frámtið, mn óbrigð- ula aðstoð kraftarins eilífa og mikla i allri framsókn á full- komnunarbrautinni. Að vona á drottinn, er að trúa á lifið og sigur jiess, trúa á sigvir liins góða, trúa á tækifærin og mögu- leikana, að trúa á almátt lifs- ins. Slík von og trú opnar anda mannsins glæsilega útsýn. Ilann sjer sýnir, fær gnðlegar vitran- ir, fyllisl eldmóð og áhuga. Hann fær þannig stöðugt „nýjan kraft“. Hann -sjer takmarkið liáa og cftirsóknarverða, hál- roðna tindinn bjarta, scm ó- sjálfrátt dregur sál hans að sjer. Hann flýgur upp á vængjum eins og örnin. Flýgur upp úr illviðrinu og storminum, upp i glaða sólskin hins hamihjgju- sama og sigursæla Jífs. Hann flýgur upp úr j)ví lífi, sem gerir manninn að tusku, sem þvælir, lemur og hrekur, en það líf er: J)róttléysið, viljaleysið, dáðlevs- ið, vonleysið, trúleysið, stefnu- levsið, bindindisleysið og sjálf- stjórnarleysið. Hinn viljasterki og vonglaði maður flýgur upp úr öllu slíku lifi og lifir fyrir ofan það. Ilann haðar sál sína í glaða sólskini hjartara og glæsilegra vona, trausls ogtrúar og hins þroskaða skilnings á lífinu, og fær lil þess „nýjan kral‘t“ með hverjum nýjum degi, þvi hann von.ar á drott- inn“. Ilann er bjartsýnn, hann er vorsins barn, liann er morg- unsins maður. Deyfð fjelagslífsins óg þrótt- leysi þeirra, sem að þvi standa, er komið beina leið frá sálar- legu vonlevsis ástandi. Þar er engin vitrun, engin spámann- Bretar og Indverjar. Khgberskarðið „Þrönga l\liðið“, sem hefir verið að kalla eina land- leiðin inn i Indland frá því að sögnr hófnst. Þarn.a fara úlfaldalest- irnar enn i dag, alveg eins og fgrir mörg þiisnnd áirnm. llinn niikli Vestur-Indlands- skagi er varinn fjöllum á öll- um landamærum, fjöllum sem eru svo liá og brötl, að þau mega heila ófær yl’irferðar. Eina færa leiðin inn i Indland að norðvestan, er um Khyber- skarðið, svonefnda, enda hefir þjóðléiðin til Indlands legið um j)að skarð öldmn saman. Þar fóru lierforingjar fornaldarinn- ar og kaupmenn og landkönn- uðir með lestir sínar, og þar fóru hinar hálfviltu fjallaþjóð- ir að norðan þegar þær flæddu yfir liina frjósömu dali Ind- lands, til |)ess að rupla og ræna. Um Khvberskarð hafa þeir far- ið Darius konungur, Alexander mikli og Tamerlan mcð heri sína. Það hefir löngum verið ó- kvrt kringum Khyberskarð og svo er enn. Það er á landamær- um Afganistans og Indlands, milli Kahúldalsins og indverska fylkisins Punjab, rammlega víggirt beggja vegna við landa- mærin og Englendingar hafa J)ar jafnan mikið herlið, til j)ess að verjast innrásum Af- gana í landið. Sagan, sem núna er að koma hjer í blaðinu, ger- ist að meslu leyti á þessum slóð- um og gcfur góða hugmynd um Svona huldu Englendingar vörð við Inndamwrin. Mgndin sgnir skötturn i > i ð 1< h g l) e rs k a r ði ð. líf ensku landamæravarðanna J)ar. Ýmsir virðast liggja Bretum á hálsi fyrir það, að þeir eru tregir til að sleppa yfirráðum sinum yfir Indlandi. Það þvkir aldrei fallegt afspurnar að halda frelsi fyrir óskyldri þjóð, en þeir sem fordæma Breta og stjórn Jieirra i Indlandi verða atluiga, að Bretar gera þetta ekki af valdagirnd eingöngu en jafnframt vegna þess, að þeir telja Indverja því ekki vaxna, að ráða sjer sjálfir. Þessar 320 miljónir, sem byggja I ndland eru cngan veginn ein j)jóð held- leg útsýn, cngin há og glæsileg lakmörk og þar af leiðandi eng- inn áhugi. Þegar vonin hefir leitt menn út í leitina eftir gull- inu, j)á er föturinn ljettur og krafturinn altaf nýr og nógur lil að grafa. Sá, sem vonar á drottinn, fær nýjan kraft. llinn bjartsýni og vonglaði maður heldur stöðugt áfram, endur- nýjaður, „hina ógurlegu andans leið upp á sigurhæðir“. Fjallabúur æfa sig i skotfimi.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.