Fálkinn - 30.01.1932, Blaðsíða 11

K A L K I N N
11
Yngstu lesendurnir.
Vonda drotningin.
llel'urðu heyrt söguua af voutlu
drolningunni, henni Sigríöi, sem
var svo votiti, að duuðinn viltli ekki
einu sinni iaka vi'ð henni, hvað þá
aðrir?
Ekki veit jeg hvar hún álti heima,
en það eilt veit jeg, afi hún átti
heima i stóriun og skuggalegumturni,
sem var bygður á kletti úti i stóru
vatni. Itún var vontt við alla, en
enginti þorði annað en sitja og
slanda eins og hún vildi, þvi að
hún var ekki síður voldug en hún
var vond.
manneskja kenni i hrjóst um þig og
hjálpi j)jer“.
Droluingin hjelt áfram að hhegja,
en j)á hrýndi ókunni inaðurinn
raustina og sagði:
,„lá, i kvöld hlær jni, en á morg-
un grælur þú |)ú, sem ekki einu
sinni dauðinn vitl miskunna sig yf-
ir!“
Nú varð drotningin náföl og hnje
niður i stólinn, en fólkið læddist
skjálfandi í l)urt úr höllinni og
'morguninn eftir var engan mann
Snonn li'il voncla (Irotningin til!
Einn góðan veðurdag varð einni
af þernum drotningarinnar það á,
að slíga á pilsfald drotningarinnar.
Hún varð svo reið yfir þessari yl'ir-
sjón, að hún ljet berja aumingja-
slúlkuna ltangað til blóðið Jagaði
úr henni, og rak hana upp i
heiði, að því loknu. Sama kvöldið
kom ókunnugur maður ríðandi til
hallarinnar. Vindubrúin, sem altaf
var uppi til þess að enginn kæmi
lil hallarinnar að óvörum, datt nið-
ur sjálfkrafa, hvernig sem varð-
mennirnir streytust á móti. Hliðið
opnaðist, j)ó að það væri harðlæst.
Okunni maðurinn gekk rakleiðis á
funtl drotningarinnar og sagði: „Jeg
er sendur af ónefndum, sem er vold-
ugri en þú. Þjónustulolk j)itl alt
getur flúið hurl el' það vill lífi
halda, en þú Sigríður drotning
sjátf áll j)ú að spinna hand úr jiess-
ari utl, jiangað lil jni færð fyrir-
gefning". Og um leið og hann lauk
orðinu, fleygði hann dálitlum till-
arpok.a á gólfið.
Drotningin hló hæðnishlálri, en
ókunni maðurinn las hugsanir henn-
ar.
„Þú heldur el' lil vill, að þú gelir
þrjóskast gegn hoði húsbónda mins"
sagði hann. „En þú skalt auðmýkja
|)ig. Það er mitt ráð. Þjer teksl ekki
að spinna þessa ull á þúsund árum,
nema því aðeins að einhver saklaus
J)ar að sjá, en höllin var dimm og
drungaleg eins og eyðirúst.
Tíminn leið, árin urðu að öldum,
Þá har það einu sinni við, að fá-
tæk stúlka rjeðist i vist til ríks
hónda. Ilún varð að þræla frá
morgni lil kvölds og þola allskonar
rangsleitni. Bóndinn átli son, sem
hjet Hans. Og Hans duldist ekki, að
stúlkan, sem hjet Elsa, var hæði góð
og falleg, og hann var sanníærður
um, að betri konu fengi hann aldrei.
Svo trúlofuðust l)au á laun og hann
gaf henni hring í festargjöf.
En bóndinn og konan hans ljetu
sjer fátt um finnast, er þau urðu
vör við samdráttinn milli Hans og
Elsu. Og svo bar það við einn dag-
inn, að þau fundu hringinn í dót-
inu hennar og kölluðu hana sam-
sltmdis fyrir sig.
„Hver hefir gefið þjer þennan
hring?" spurði hóndinn.
„Itann Ilans hefir gejið mjer
hann“, svaraði Elsa.
„Þú skrökvar ])vi“, sagði konan.
„jeg þekki vel þennan hring, l)vi að
jcg á liann og þú hefir stolið honum
l'rá rnjerl"
„Nei jeg hefi ekki stolið honum",
svaraði Elsa.
„Hringurinn vitnar á móti þjer“,
sagði hóndinn hörkulega. „lín jeg
ætla nú að sýna þjer linkind, af því
Ilnn var ekki komin lengra.
að þú ert svo ung. Farðú og komdu
aldrei framar hingað i sveitina!"
Elsa svaraði engu. Hún sneri sjer
undan og svo lagði hún af stað,
eitthvað út i bláinn. Hún gekk og
gekk daga og nætur og loks kom
hún í mýri, þar sem krökt var al'
bláberjum. Hún týndi og týndi og
borðaði og borðaði og komst lengra
og tengra út í mýrina án þess að
vita al' j)vi. Þegar hún rjetti úr sjer
al'tur sá hún gamlan lurn, dimman
og skuggalegan standa ])arna skaml
l'rá, ihilli Irjárunna. Elsa gekk á-
frairi. Þegar minsl varði rak hún
tána í eitthvað liart. Það var gam-
all og ryðgaður lykill.
„tlver veit nema hann gangi að
turninum", hugsaði Elsa með sjer
og lók hann upp. Loks kom hún að
læstu hliði. Lykillinn geklc að læs-
ingunni. Fyrir innan hliðið tók við
mjór stigi. „Úr því að jeg þori svona
langt er hest að jeg haldi áfram“,
hugsaði stúlkan og gekk upp stig-
an. Þegar hún var komin alla leið
upp varð fyrir henni liurð og er
hún lauk henni upp, varð fyrir
henni lítill klefi.
Þar sal gömul kona og var að
spinna á rokk. Það var aðeins lítið
hand á snældunni, og þó að konan
spinni og spinni, svo að l)lóðið Ing-
aði úr fingurgómurium á henni, þá
miðaði henni ekkert áfram. Elsa
gekk til görnu konunnar og sagði;
„Lof mjer að hjálpa þjer. Fingurnir
minir ent yngri en þínir!“
Elsa settist við rokkinn en gamla
konan stóð við hliðina á lienni og
horfði forviða á, hve vel spuninn
gekk lijá ungu stúlkunni.
„Guð hlessi j)ig, telpa mín, jn't
veist ekki hvaða góðverk þú ert að
gera, því að nú hefi jeg setið við
þetla í þúsund ár“.
„Þúsund ár?“ spurði Elsa alveg
forviða.
,,.lá. En þú skilur ekki hvernig á
Jjví stendur. Farðu nú, en gættu þess
að líta ekki nflur. Og hafðu þetta
meö þjer, með þakklæti fyrir hjálp-
ina. Það er drotningargjöf". Og svo
fjekk konan henni fallegt, lítið skrín.
Elsa ior. En þegar hún kom inn
i skóginn aftur var orðið diml og
hún lagðist til svefns undir stóru
grenitrje. Um miðja nótt vaknaði
luin við að tvær krákur sátu í trjenu
fyrir ofan hana og voru að tala
sa ma n.
„Höllin hennar Sigríðar drotn-
ingar hrundi í nótt“, sagði önnur.
„Jcg sá hvíta dúfu fljúga þaðan i
sama hili og hrundi“, sagði hin.
í sama bili var einni greininni
ýtt til hiðar. Þar stóð þá Ilans. Hann
hafði rakið slóð hennar dag eftir
dag, til þess að finna hana og fá
hana lil að koma heim aftur.
„Jeg fer aldrei aftur þangað sem
fólk hefir kallað mig þjóf“, sagði
Elsa. „Við skulum heldur verða
hjerna og byggja okkur hús!“
í skrininu, sem hún hafði fengið
að gjöf, fundu þau hina undurfögru
demantskrónu Sigriðar drotningar.
Þau seldu hana og hygðu sjer hús
og heimili fyrir peningana. — En
höllin hennar Sigríðar drotningar
er horfin og enginn veit hvar hún
stóð.
TQFRA- Hjerna um daginn kom
TÖLUR. til mín drengur,, ákaflega
-------- íbygginn og spurði mig
livort jeg þekti töfratölurnar. „Töfra-
1ölurnar?“ spurði jeg forviða,
„hvaða tölur eru það nú eiginlega“.
„Nú skal jeg sýna þjer. Það stendur
eiginlega á sama hvaða tala það er,
ef hún aðcins er skrifuð með þrem-
ur tölustöfum. Skrifaðu nú l>rjá tölu-
stafi á hlað!“
.leg gerði eins og hann sagði mjer
og skrifaði töluna 752, en ljel strák-
inn vitanlega ekki sjá. hvað jeg
háfði slcrifað.
„Skrifaðu nú töluna i öfugri röð
og dragðu svo lægri töluna frá þeirri
hærri“.
Jeg gerði ])að, skrifaði 257 og dró
svo þá tölu frá 752 og kom þá út
4ÍÍ5.
„Segðu mjer svo, hvaða stafur er
aflastur í tölunni og þá skal jeg
segja þjer hver talan cr“.
„Aftasti stalurinn er 5“, sagði jeg.
„Þá er talan 495“, sagði hann
samstundis.
Nú varð jeg hissa, og spurði hann
hveruig hann færi að þessu.
„Það er ósköp lítill vandi", sagði
hann, og ypti öxlum ofur spekings-
lega. „Það er. bara að ltunna gald-
urinn. Þú segir mjer hver aftasti
tölustafurinn er. Miðtölustafurinn
er altaf 9. Svo dreg jeg aftasta tölu-
slafinn frá 9 og þá kemur út fremsti
lölustafurinn. 5 frá níu cru fjórir
er það ekki, og talan öll verður 495.
„Já“, svaraði jeg. „Jeg l'er víst að
verða gönnil; jeg kann ekki nærri
þvi allar listirnar, sem þið kunnig
imglingarnir".
„Hægan, hægan", sagði pilturinn:
„Það var nú hann at'i, sein kendi
mjer þennan galdur í fyrradag,