Fálkinn - 30.01.1932, Qupperneq 12

12
F Á L K J N N
S k r f 11 u r.
— Ilvað eruð þjer að veiða?
— Jeg er að veiða lax.
— En hjer er enginn lax.
— Hjer er enginn annar fiskur heldur, svo að jeg get veitt lax eins og eitthvað annað.
Rödtl föðursins: —- Reyndu nú
ekki að telja mjer trú um að þið
ríansið —- eftir veðurfregnunnm.
Móðirin (í umvöndunartón):
Fórstu þá, Kata, þegar ókunni mað-
urinn ávarpaði þig að fyrra bragði?
Kata: Já, Já. Við fórum bæði!
— Heyrðu kunningi. Mikið dæma-
laust er hún dóttir þín þarnu lngleg.
Andlitsdrættirnir svo reglubundnir
og augun svo guðdómleg .... Þú
mundir ekki gela lánað mjer tíkalll?
— Get það ekki þó jeg feginn
vildi .... Annars er það ekki dótt-
ir mín heldur dóttir fyrri mannsins
konunar minnar. Vertu sæll!
Forstjórinn (hefir staðið sendi-
sveininn að ósannindum): — Hvað
heldur þú að maður geri við þorp-
ara eins og þig, þegar maður stend-
ur þá að lygum?
— Herra forstjóri. Þið gerið
þá að seljurum, þegar þeir eru
orðnir nógu stórir til þess.
— Bað hann Hansen svo hennar
ungfrú Katrínar?
— Já, jeg var meira að segja við-
stödd.
Og hvað sagði hún?
Sagði? Hvað ætli hún hafi sagt.
Það er ekki hlaupið að því að tala
meðan maður skellihlær.
Anna gamla er komin á spítalann,
sjálfri sjer þvert um geð. Hún var
með meinsemd i maganum, og ])að
var öllum Ijóst, að ekki varð hjá
því komist að gera holskurð á henni.
— Undir eins og hún var komin í
hólið kom læknirinn að skrifa sjúk-
dómslýsingu. Þegar því var lokið
sagði Anna:
— Mikið væri það vel gert, ef þjer
vilduð skera mig í dag, læknir
Nei það er ógjörningur. Við
verðum að doka við í nokkra daga
að minsta kosti. Jeg verð að athuga
yður betur.
En Anna gamla varð al'ar heygð
yfir svarinu, svo læknirinn spurði:
— Liggur yður svona mikið á,
kona góð?
Já, jeg skal segja yður nolckuð,
læknir minn. Hann Jón minn flutti
mig hingað í dag, og svo vorum við
að tala um, að það væri hampa-
minst, að hann gæti tekið líkið með
sjer heim í sömu ferðinni.