Fálkinn - 30.01.1932, Síða 14

14
F Á L K 1 N N
Þjer skiljið, liöfuðsmaður, hvað þetta
þýðir?
Roberts bandaði frá sjer hendinni óþolin-
móðiega og ansaði hranalega:
—Eins vel og þjer!
Subadar’inn leit út í ögrandi myrkrið.
Undirforinginn strauk sjer um ennið með
moldugri hendinni. Roberts þagði, krepti
hnefana, beit á jaxlinn; hann horfði upp
eftir fjallshlíðinni í áttina til Kýrhaussins.
Þögnin varð óbærileg. Subadar’inn rauf
hana loks og mælti hálfum hljóðum:
Það mætti senda fjóra menn? ....
Hann gaut augunum hikandi til yfir-
manns síns, en sá að hann hreyfði sig ekki
og virtist alveg kærulaus fyrir því, sem var
að gerast umhverfis hann. Subadar’ inn
lijelt, að hann hefði ekki heyrt til sín og
ætlaði að endurtaka uppástungu sína, þeg-
ar Roberts snjeri sjer alt i einu við og mælti
ákveðinn:
— Nei. Þjer sendið enga menn .... Þjer
hafið þörf fyrir alla yðar menn hjer ....
Og um Jeið og liann sagði þetta fór hann
alt í einu að leita í skotfæratösku subadar’-
ins, tók tuttugu marghleypuskot og bætti
þeim við hirgðir sínar .... Hann skipaði
undirforingjanum að koma með sex liand-
sprengjur. Og þar sem subadar’inn var sem
þrumulostinn af undrun, sagði hann við
hann blátt áfram:
Jeg fer sjálfur að leita Nicliolsons að-
stoðarforingja.
XIII.
Roberts var lagður af stað að leita xnanns-
ins, sem hann hataði. Öll hefnigirni hans,
allar hinar óguðlegu bölbænir höfðu hjaðn-
að fyrir tilhugsuninni um hinn grimmilega
dauðdaga, sem beið særða mannsins úti á
víðavangi um svarta nótt.
Hann lxafði marghleypuna í hendinni,
við því búinn að mæta böðlunum að verki,
og stefndi upp fjallið til Kýrhaussins. Það
var mjög skuggsýnt. En þó ekki svo að
hann sæi ekki móta fyrir hlutunum. Og
smám saman vandist hann dimmunni.
Hann vissi hvaða leið flokkurinn hafði far-
ið. Hann hafði svo oft gengið um sömu
slóðir fyrir uppreisnina, að hann gat hald-
ið næstum því hiklaust áfram. Ekkert hljóð
lieyrðist. Skothríðin var hætt. Roberts
læddist áfram eins og týgrisdýr í skógar-
kjarri, leit við og við í kring um sig og
lagði við hlustirnar, staðnæmdist öðru
hvoru, ef hann heyrði grunsamt hljóð, til
þess að ekki yi'ði komist að honum óvörum,
og enginn uppreisnarmaður skjddi vega aft-
an að honum.
í brattanum hinumegin við tindinn sá
hann eitthvað, sem líktist manni liggja úti
í urðinni. Það var likið af einum paþan’
hermanninum lxans. Hann gelrk nær til þess
að vera viss um, að liann væri dauður, og
sá þá sjer til skelfingar, að nef og eyru
höfðu verið skorin af .... Hei'voðarklæðin
voru líka rifin. Hann þorði ekki að atliuga
það nánar, en hann grunaði livað um var
að vera. Það fór hrollur um liann. Valræn-
ingjar voru að verki. Þeir vissu, að þar
sem flokkurinn fór um, beið þeirra mikið
starf. Og Nicholson, sem lá þarna einhvers-
staðar særður! Ef til vill voru þeir nú að
pynta hann.
Roberts hjelt áfram. Hann gnísti tönn-
um og svitinn spratt fram af enni lians,
vegna óttans við það að koma of seint.
Austan við Kýrhausinn er hlíðin miklu erf-
iðari yfirferðar. Ögui'leg, svört björg urðu
á vegi hans. Ýmist varð hann að ganga eft-
ir krókóttum jarðspi'ungum, eða beygja
fvrir stórsteinótta urð. Hann leitaði heggja
vegna við götuslóðann. . . . Annað lílc á
grúfu af paþan’liermanni sýndi honum að
hann var á rjettri leið.
Hann staðnæmdist og leit á úrið sitt. Fós-
forssmui’ðu vísarnir sýndu, að kl. var 2 um
nótt. A þrem tímum, fyrir dagrenning, varð
hann að finna Nicholson og koma honum
til varðhússins, ef hann væri lifandi.
Hann lagði aftur af stað. En skyndilega
staðnæmdist Jiann enn, því að liann þótt-
ist heyra hryglur. Sá hann mann sitja álút-
an á milli tveggja steina. Það var einn pa-
þan’hermaðurinn, særður til ólífis. Það var
ekkert liægt fyrir liann að gei'a, nerna gefa
liann örlögum sínum á vald. Rolierts hjelt
áfram leit sinni og hraðaði sjer, því tím-
inn var naumur.
Alt í einu heyrði liann greinilegt sverða-
glamur bak við stórt bjarg, sem lá yfir veg-
inn. Þar lilaut einhver að vera. Með ítr-
ustu varúð klifraði hann upp á klettinn og
liorfði niður fyrir hinumegin. . . . Tveir
uppreistarmenn voru að livíslast á og
beygðu sig yfir mann, sem lá endilangur
á jörðinni með útrjetta arma. Hvað voru
þeir að gera? Hver var þessi særði mað-
ur ? Roberts virti þá fyrir sjer og reyndi að
komast að, hvaða óþverraverk þeir hpfðu
fyrir stafni. Þeir voru búnir að spretta
sundur klæðum særða mannsins með
Jireddum sínum. Roberts teygði fram álk-
una og þekti fljótt hin Ijósleitu hervoðar-
klæði Nicliolsons. .. . Aðstoðarforinginn lá
þarna særður, hálf meðvitundarlaus. Böðl-
ar Abú el Heidja ætluðu að framkvæma
á honum helgiathöfn þá, sem Bacha Ali
hafði lýst.... Krossmark á magann! Þá
greip Roberts óstjórnleg bræði, hann rendi
sjer niður af klettinum, kom niður á fæt-
urnar í tveggja metra fjarlægð frá þorpur-
unum og skaut þá báða með marghleypu
sinni. Hann laut niður að hinum særða og
hvíslaði:
— Nicliolson!. .. . Það er jeg. . . . Verið
óhræddur.
Hinn særði skildi ekki. Hann vissi varla
af sjer. Hann stundi einhverju upp, en það
heyrðust eklci orðaskil. Roberts vætti var-
ir hans dálitið með vatni og sagði:
— Eg ætla að taka yður með.... Þjer
verðið að harka af yður. .. . Við megum til
að flýta okkur, því það eru fleiri bófar á
sveimi....
Eins og æfður aflraunamaður, reisti Ro-
berts hinn særða upp og lagði hann á bak
sjer, en hjelt í hendur hans krosslagðar á
brjóstinu. Nú var að halda sömu leið til
baka, yfir urðir og gjár upp á hábrún
Kýrhaussins .... Roberts gekk álútur.
Hinn særði var þungur. En hann varð að
komast með hann alla leið. Með vinstri
hendinni hjelt liann um úlnliði særða
mannsins svo að liann ylti ekki. Hann kveið
því, að skot hans hefðu heyrst og ránsmenn
kynnu að ganga á hljóðið. Hann var nærri
kominn upp á brún, þegar hann sá snögg-
lega lcoma í ljós skugga af þrem mönnum
við endann á seinustu gjánni. Hann miðaði
marghleypunni .... En sjer til mjkillar
skelfingar stiuldi liann árangurslaust á
gikkhin. Skotið reið eklci al'. Þá var aðeins
ein leið til að bjarga lifinu. Hann lagði
Nicholson á jörðina, þreif eina hrað-
sprengju og henti henni. Hún sprakk og
hitti tvo. Þriðji maðurinn livarf. Róberts
lagði særða manninn aftur á bakið og hjelt
áfram. Það var Ijettara að ganga niður lilíð-
ina hinumegin, og var það mikil bót, því
hann var farinn að missa mátt og másaði
af þreytu undir byrði sinni. Hann gekk
hægara og hægara, hann var alveg að gef-
ast upp, rak fæturna í allar ójöfnur á veg-
inum. Og þarna i austrinu varð himininn
ráuðgrár. Það var fyrirhoði morgunroðans.
Bara að hann næði varðhúsinu áður en
Abza Kehl’arnir, sem leyndusf í 800 metra
fjarlægð, kæmu auga á hann i brekkunni.
Skyndilega kom subadar’inn á móti hon-
um fram úr gráu húminu og hrópaði:
Ö, liöfuðsmaður, jeg þoldi ekki leng-
nr þessa kvíðvænlegu bið .... Og vður hef-
ir tekist að finna hann!
- Já .... Hjálpið mjer að bera hann.
Við eigum ennþá eftir hálfa mílu .... Flýt-
um oklcur áður en dagsljósið kemur upp
uni okkur.
Þeim miðaði áfram með hinn særða.
Roberts gal varla staðið npprjettur. Myrkr-
ið tók að lýsast. Nú mátti ekki seinna vera,
að þeir næðu heim, og þeir áttu enn eftir
fimtíu metra.
Eitt .... tvö byssuskot kváðu við hinu
megin í dalnum. Síðan fleiri. Kúlurnar
smullu á grjótinu. Snögglega slapp blóts-
yrði af vörum Roberts og hann slepti fót-
um Nicholsons.
Hafa þeir liitt yður, höfuðsmaður?
Já .... í framhandlegg .... Svínin
þau arna! .... Svona rjett við bæjardyrn-
ar.
Sleppið......íeg get borið liðsforingj-
ann einn.
- Nei......leg vil hafa borið liann alla
leið.
Og þrátt íyrir kvalirnar í handleggnum,
tók Roberts fætur hins særða undir hægri
hönd sjer, sem heil var, og lijelt áfram. Til
allrar hamingju gerðu hin skotin engan
skaða. Höfuðsmaðurinn og subadar’inn
komust loks til varðhússins. Þá var eins og'
Roberts misti alt í einu allan mátt, hann
hrasaði, valt niður i skotgröfina og leið í
ómegin al' þreytu.
Yfirmennirnir báðir voru lagðir i rúm
sín í einu horni jarðhússins. Aðstoðarlækn-
irinn hafði bannað Nicholson allar hreyl-
ingar. Það hafði tekist að ná kúlunni úr
brjóstinu ofan til. Sár lians var vont en þó
líkur til að hann fengi bata. Roberts gat
orðið góður eftir nokkura daga livíld, því
að skotið hafði einungis laskað vöðvana.
Eftir tólf tíma hitaveikismók tóku hinir
særðu að ranka við sjer. Hverfandi dag-
skíman lýsti upp jarðhúsið. Skothríðin var
hljóðnuð. Alt í einu hreyfði Nicholson of-
ur liægt vinstri handlegginn. Og liönd lians
leitaði að liönd Roberts, sein hjekk niður
með rúmstokknum við hliðina. Hún færð-
ist nær hægt og hikándi. Hún tók í hina og
þrýsti hana. Hið þögula, innilega handa-
band vekur Roberts loks upp af mókinu.
Nicholson snýr sjer við á koddanum. Hann
hvíslaði:
Þjer hafið bjargað lífi niínu .... Jeg
gleymi því aldrei .... aldrei ....