Fálkinn - 05.03.1932, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
saman vi'ð það einu eggi. SíSan er
lólg eða smjör brúnað i potti og
sett í poltinn í heilu líki og brúnað
báðum megin en síðan er sjóðandi
vatni hclt á og búðingurinn látinn
sjóða Lindir loki ekki skemur en %
klukkustundar. Ágætt er að leggja
skornar gulrætur eða gulrófur utan
með í pottinn undir eins og vatn-
inu hefir verið helt yfir, og sjóða
þær með.
10. KJÖTDEIG í HVÍTIvÁLSHAUS.
Stiikurinn er skorinn úr stórum
hvítkálshaus og hann holaður inn-
an með beittum hníf, þangað tij
ekki er nema svo sein þumlungs
jiykt af jjvi utasta er eftir. Er haus-
inn nú soðinn i tíu mínútur i vatni,
sem ofurlítið af salti og natron hef-
ir verið látið i og' siðan er vatninu
helt af, en hausinn tekinn varlega
upp úr og lagður á ferhyrndan lít-
inn dúk, sem hnýtt hefir verið á öll
hornin á. Síðan er fylt í hausinn um
einu pundi af lcjötdeigi og kálblað
síðan lagt yfir gátið eins og lok. Er
kálhausinn siðan telcinn i dúknum
með innihaldinu og settur í pott
með sjóðandi vatni og látinn sjóða
í einn til tvo tíma. Verður að sjóða
jiangað til kálið er orðið meyrt og
kjötdeigið vel soðið. Reyna má með
trjeprjón hvenær deigið er soðið, ef
deigið loðir við verður að sjóða Jjet-
ur. Þegar soðið er, er hausnum lyl't
upp úr pottinum i dúknum og hon-
um hvolft á fat, með heila end-
ann upp og dúkurinn losaður af.
Brætt smjör er hr.ft með, eða hvíl
mjölsósa úr soðinu. Kálið sem skor-
ið var burt er ágætt að matbúa sem
súrkál.
Um víða veröld.
__—x--
PESSI MAÐUU HEITIR .1 esse Lucas
frá Carnell i IlJinois. Hann hefir
setið 23 ár i fangelsi, sakaður um
morð, sem annar maður meðgekk á
banasænginni.
Kerling jjessi heitir Margaret
Ghase og er 78 ára. llún tók nýlega
1 já11 i fjallgöngusamkepni og fjekk
verðlaun — var ein af þeim fyrstu
lil þess að komast upp á liáan fjalls-
tind, en vitanlega tang elst allra
Jjáttakenda.
13
Tveir reiðhjólatrúðar, karl og
kona, ljetu nýlega gifta sig í kirkju
einni skamt frá Berlin. Þau komu
til kirkjunnar hjólandi á reiðhjól-
um þeim, er þau eru vön að nota
þegar þau sýna listir sínar og vöktu
vitanlega athygli, sem varð góð aug-
lýsing fyrir þau seinna.
Sfinxinn rauf þögnina...
Skáldsaga
okkar gömlu ástarraununi, yrðum vi'ð ekki
langlíi'ir.
- Jæja, hún hefur þá loksins rekið mann-
ræfilinn á dyr.
Sá átti það skilið.
Og nú sýnir lnin sig með þessum ná-
unga ....
Það cr engin skömm að lionum, hans
virðulegu tign prinsinum .... llún hefði get-
að lent á verri. Svo er hún ekki kölluð hjá-
kona, þegar svo stendur á, heldur vinstri
handar kona .... Það er fínna.
— Er hann ungur eða gamall?
Það er hlutur sem mjer er eins sama
um og fyrsta krikket-spilið mitt .... Eftir
tvo daga sjáum við, hvort hún hefir haft
góðan smekk.
Nicholson kom fyr inn til sín. Roberts
heyrði, þegar hann kastaði gljáskónum sin-
um á marmaragólfið. Eftir nokkurra mín-
útna þögn kallaði liann:
.læja, kuriningi. Hvernig er heilsan?
Nicholson kom aftur inn.
Jeg er hissa á því, Eddie, að þjer skul-
uð vera með gaman.
Og því þá það?.... Það er um ár
síðan þessi kona hvarf úr huga okkar . .
. . . . í augum okkar er hún ekki lengur til,
frekar en við erum til í hennar augum ....
Hvað reyndi hún lil þess að forvitnast um
afdrif okkar?
Eins og þjer vitið voru póstflutning-
arnir fremur óreglulegir þar nyrðra. Móðir
min hefur skrifað mjer, að mörg brjef
hennar virðist ekki hafa komist til skila.
Gott og vel, vinur sæll, enda þótt hún
hafi verið svo elskuleg að muna eftir að
við vorum til. . . . þá skiftir það nú engu
ínáli. Trúið mjer, látum þá dauðu í friði i
gröfum sínum og látum alla drauga sigla
sinn sjó.
Það er víst hest. Góða nótl, Eddie.
— Sofið vel Freddy. . . .
Dyrnar milli herbergjanna lokuðust. Þeg-
ar Roherts var orðinn einn, drakk hann það
sem eftir var af sodavatninu. Iiann fann
til mikils þorsta. Stafaði hann af eftirvænt-
ingunni eftir skemtilegum dýraveiðum i
skógarkjarrinu eða liafði honum orðið dá-
lítið bumbult af tíðindum kvöldsins? Hann
hafði talað ofur rólega við vin sinn Nichol-
son, með glaðværð og kæruleysi, sem alls
ekki gat komið fram hjá áhyggjufullum
manni. En sýndi þessi ljettlyndisblær og
þessi gamansemi út af hinum nýju örlög-
um frú Nogales liið raunverulega sálará-
stand hans?
Þessar hugsanir vöfðust fyrir honum
meðan hann var að hátta og hjeldu hon-
lim vakandi til kl. 2 um nóttina. Nú þegar
ekkert vitni var nær statt og hann var ekki
nauðbeygður til að leyna sinni veiku hlið,
heindi hann þeirri spurningu til sjáli' sin,
hvort Ncholson hefði ekki liaft rjett að
mæla, er honum þótti ver farið en heima
setið, úr því þetta varð að koma fyrir. Og
hann svaraði spurningu sinni í huganum:
„Þótt Alba komi, getur það enga þýðingu
haft fyrir mig. Hún er búin að gleyma mjer.
Og jeg henni. Þennan tíma sem við verð-
um saman í Gizager umgengst jeg hana
kurteislega, en þurlega, eins og sómir sjer
fyrir mann, sem að fullu og öllu hefur
slitið þau bönd, er áöur tendu þau sam-
an. Hvað margir fornir elskendur láta ekki
þegar frá líður eins og þeir hafi aldrei
sjest! Dæmi slíks má sjá daglega. . . . Tím-
inn hefur afmáð alt, jafnvel minninguna
um heitustu kossana. Hún hefur gengið á
hönd nýjum elskhuga. Jeg hef ekki feng-
ið mjer nýja kærustu, en jeg hefi lært þá
list að gleyma, hæði fegurð hennar og ási-
arorðum. Og úr því svo er, sje jeg hreint
og beint ekki, að hún geti með komu sinni
kollvarpað áformum mínum“....
Loksins sofnaði hann. Þegar hann vakn-
a'ði um morguninn hafði sú vanlíðan fyrir
hjartanu, sem hann fann til um kvöldið,
horfið með öllu. llann var ekki lengi að
jafna sig eftir svefninn og varð þess hrátt
áskvnja, að simskeytið, sem maharajah’n-
um hafði borist, bakaði honum nú engar
áhyggjur. Hann geispaði ánægjulega og
hugsaði hreykinn af sjálfum sjer: „Svona,
nú er alt fallið i ljúfa löð.. i gærkvöldi
drakk jeg heila sódavatnsflösku til að kyrra
taugarnar. . . . En nú þegar jeg fer á fætur
er hún alveg horfin úr huga mjer. . . . Mjer
er alveg batnað, sem betur fer“.
llann heyrði, að stóll var feldur um koll
i næsta herbergi og skildi á þvi, að fjelagi
hans var kominn á fætur. Hann kallaði:
Freddv. . . . Hafið þjer sofið vel?
llann barði fjörlega á dvrnar, eins og
hann væri að slá bumbu.
Kom inn!
Hann fór inn og kom að Nicholson hálf-
klæddum, þar sem liann bevgði sig yfir
handtösku sina, og var að láta samanbrot-
in föt sín niður í hana. Roberts varð hissa.
Eruð þjer að taka til í herberginu
svona snemma?
Nicholson rjetti úr sjer. Það var ekki á
honum að sjá að hann tæki vel gamni.
Eddie. . . . Jeg er að taka saman dótið
mitt. Við verðum að hætta við þessar dýra-
veiðar.
Hvað segið þjer!