Fálkinn - 05.03.1932, Blaðsíða 15

FÁL-KINN
15
Frh. af hls. 2.
Ilal’ði hann þá slofnað skátaregluna
fyrir tveim árum og hcfir varið iill-
mn starfskröftnm sinuni í hennar
þágu siðan. Er i)a'ð undravert, hve
vel honum liefir tekist að kerfisbinda
þessa æskuhreyfingu, sem nú er
komin til nálega allra landa heims
og hvárvetna hefir lengið tainar á-
gætnstu viðtökur og t vímælalaust
átt sinn kost i þvi, að auka dáð,
drenglyndi og athafnafýsn miljóna
ungra manna. Hjer að framan er ný
mynd af skátahöfðingjannm. í lil-
efni af afmælinu hjeldu skálar víðs-
vegar um heim samkomur og senni-
lega hefir einskis manns nokkurn-
tíman verið minst eins víða og af
eins mörgum á 75. afmælisdaginn
sinn cins og Roherl Baden-Powell.
LJÓTT (I01J. I 'essi mynd er goða-
mynd og mun fáum finnast hún
l’rýnileg, enda er þetta herguð, sem
heilir Kúkailimokra og er tra
Hawaii.
LÍTILL KNAPI. Hrengurinn lijer á
myndinni, sem heitir A. Quick er
yngsti og ljettasli knapi Englands.
Hann situr þarna og er að lesa í
kenslubók sinni i reiðmensku, en
klárinn hans stendur yfir honum og
virðist vera að lesa líka.
TANNBURSTA-EDNEY DAUÐUR.
Nýlega var komið með gamlan mann
inn á sjúkrahúsið i Irishtown i Ari-
zona; hafði hann fundist meðvit-
undarlaus á þjóðveginum skafnt frá.
Maðurinn var rúmlega tveir mctrar
á hæð og þektist meðfram af því, en
þó hest l'yrir þáð að hann hafði
tannbursta festan .í hattinn sinn.
Var hann frægur um öll Bandaríkin
lyrir flakk og var kallaður Tann-
hursta-Edney. I)ó hann þarna á spit-
alanum, þrátt fyrir bestu aðhlynu-
ingu og lauk þar einkennilegum lifs-
ferli.
l'vi þelta var ekki venjulegur
flakkari. Hann álti margar miljónir
dollara og var fæddur af efnuðu
fólki i Los Angélos og hjet rjettu
uafni Edney Graveland. Tólf ára
gamall slrauk hann að heiman fót-
gangandi til San Francisco. Gerðist
hann daglaunamaður þar, en fór svo
að kaupa og sclja lóðir og græddi
of fjár. En um 1890 hætti hann allri
kaupsýslu, og var þá um þritugt.
Ilann hafði altaf verið sparneytinn
og hreytti auðsafn hans engu um
það. Nú cinsetli hans sjer að full-
nægja ferðaþrá sinni, en ekki vildi
hann eyða fje sinu i ferðalög og fór
því að flakka fótgangandi um öll
Bandaríkiii. Ar eftir ár jjrammaði
|)essi vellauðugi maður um þjóð-
vegu Ameríku með mal sinn á hak-
inu og með svefnpoka og ábreiðu.
Hann keypti sjer aðeins kaldan mal
í húðum en fór aldrei inn á veit-
ingahús til þcss að horða. Og allaf
lá hann úti. I'eir sem hittu hann
þeklu hann á tannburstanum en al-
drei talaði hann við ókunnuga og
fujlyrl er, að stundum hafi liðið svo
mánuðir að hann talaði ekki orð Irá
munni. Og aldrei sást hann hlæja
eða brosa.
I'egar hann var sjölugur fór hon-
um að förlast heilsa og l'ór hann |>á
til lögfræðings og gerði arfleiðslu-
skrá. Var efni hennar það að í
hverju fylki Bandaríkjanna skyldi
b.vggja hæli handa heimilislausum
mönnum, þar sem umrenningum
skyldi heimill að dvclja cina viku
á ári hverju og njóta aðhlynningar
án þess að þcss væri krafist af þeim
að þeir sýndu skilriki fyrir hvcrjir
þeir væru.
HJÓNASKILNAÐIRNIR í RIGA. —
Ilöfuðborg Lettlands, liiga, er orðin
lræg l'yrir það, hve auðvelt er að
losna úr hjónabandinu þar. Heims-
hlöðin eru farin að hafa orð á því,
að þessi eða hinn frægi maðurinn
hafi larið giftur til Riga og komið
þaðan aflur ógiftur og vitanlcga er
|)essu veilt athygli þegar i hlut eiga
nienn eins og leikstjórinn Max Rein-
hardl eða tónskáldið Eugene d’Al-
hert. Sá síðarnefndi hefir nú skilið
við konuna í áttunda skiftið, svo að
orðrómur Lettlands i skilnaðarmál-
um hefir jal'nvel flogið alla leið lil
Bandaríkjanna og segir sagan, að
Gharles Hubert, aðal sjerfræðingur
l'. S. A. i þessum málum sje nú á
lei'ðinni lil Riga me'ð 12 miljóna-
mæringa, sem allir ætla að losna
við konuna.
Iljúskaparlöggjöf Lettlendinga er
ákaflega frjálslynd. Lögin ern að
vísu ekki til nema á lettnesku (og
Inma skilja fáir) en sagt er að |>að
komi ekki a'ð sök, þvi að öllum
verður að óskum sínum, einkum
þeim sem geta sannað, að hjóna-
bandið sje þeim til byrði. Og gagn-
vart útlendingum eru lögin lúlkuð
mjög frjálslega. Þannig stcndur i 1.
grein laganna, að fólk sem lögin nái
lil verði að eiga heima í landinu,
en það er túlkað þannig, að fólk-
ið er talið eiga heima þar ef það
dvelur þar aðeins nokkra daga. í 50
gr. stendur, að ef hjón hafi búið
aðskilin í þrjú ár, |)á sje þetta óhjá-
kvæmileg skilnaðarástæða. Þá segir
07. grein, að föðurnum beri ekki
skylda til að ala önn fyrir nema
þeim börnunum, sem honuin sjeu
dæmd við skilna'ðinn, svo að ef
konan vill halda einhverju barn-
anna verður luin að ala önn fyrir
þeim sjálf. Lögin gera manninum
hátl undir höfði i ýmsu öðru, I. d.
verður konan a'Ö leggja niður ættar-
nafn hans við skilnað, nema hann
leyl'i henni það gagnstæða. Og loks
segja lögin, að ekki sje hægt a'ð
hrinda úrskurðum, sem gerðir eru
samkvæml þcim, fyrir nokkrum
öðrum dómslóli.
Ef j)etta er alt rjett hernrt, er
ekki furða að ]>eir sem skilja vilji
gjarnan fara til Lettlands til þess og
að straumurinn þahgað sje orðinn
mikill. Hilt er óskiljanlegra, að fók
skuli ekki hafa uppgötvað þetta fyr,
því að lögin eru orðin svo gömul.
Þau eru sem sje frá 21. febrúar 1921.
llver veit nema ferðaskrifstofurnar
fari bráðum að auglýsa: Ferðist til
Higa og fáið hjónaskilnað!
2.500.00 ELDSPÍTUR. Þýskur ma'Ö-
ru, Hans Swoboda, hefir gert eftir-
mynd af Kölnardó.mkirltjunni, sem
iaiin er eitt af fegurstu verkum bygg-
ingalistarinnar — úr eintómum eld-
spítum. Snoboda er aðeins tvítugur
en byrjaði „smiðina" fyrir fimm ár-
um og vann að meðaltali tíu lima
á dag í 3% ár. Eftirlíkingin er tiu
fela löng, 9 feta há og 7 V> fet á
breidd og fóru í hana 2.5 miljón
eldspilur.
GAMALL HRÚTUIÍ. Nálægt -lor.Þ
ansmuhle við Breslau hefir |)essi
hrútur l'undist nýlega og er hann tal-
inn um 2500 ára gamall. Er þelta
lalinn merkur fornleifafundur og
visindamennirnir haldá, að hann
hafi verið tignaður sem goð á sinni
tíð. Vitanlega er hrúturinn tálgað-
ur úr steini en ekki steingerfingur.
FLUGMAÐUR VAR JETINN af
mannætum suður á N'ýju Guinea fyr-
ir nokkru, er hann neyddisl lil að
lenda meðal villimanna þar, sem
j)ykir mannakel mesta sælgæti sem
|)eir fá, einkum ef það er al' hvil-
mn. Eru þessir villimenn kallaðir
Kooka-Kooka og sjest hjer einn af
þeirri legund. Þeir hafa spitu i
gegnum miðsnesið IiI prýði, en öx-
ina um öxl.
Parísarblaðið LTnsransigeant hef-
ir nýlega tekið i þjónustu sina nýja
uppgötvun, sem talið er að eigi
mikla framtíð fyrir höndum. Er það
áhald, sem dreifir birtunni, sem vil-
anlega er l'ramleidd með rafmagni
en lamparnir framleiða útfjólubláa
geisja, um all herbergið. Sýnir
myndin hvernig þessir „sólargeisl-
ar’’ lýsa veggina i dimmasta her-
bergi blaðsins. Blaðaeigandinn lield-
•ur l>vi fram, að vinnu|>rek blaða-
mannanna hafi aukist a'ð muit við
breylinguna.
ÞESSIR LJÓTU HUNDAR voru ný-
lega á sýningu i London ])ó ótrú-
legt megi virðast, |>vi að ef ekkert
er l'allegra til að sýna, væri rjetlasl
að vera ekki að halda neinar htinda-
sýningar.
+ Alll meö isleitskniii skipiim1 *fi