Fálkinn - 10.09.1932, Síða 13

K Á L K I .N N
i:t
/']■'.fíÐ HANN/fíALS YFIR AI.fíA-
F.JUI.L.
l>íið hefir eflaust verið eill d.iarl'-
ieeasta ferðal ig sinnar tiðar, er
Hannibal fór meft her manns yfir
Alpaí.iöll árið 21 <S f. Kr. enda er jjað
í frásögnr færl enn í dag, i-'erð þessi
var einn liðúrinn i striði hans gcgn
Jtómverjum, öðru punversha stfíð-
in.u svonefnda.
Ilannibal var vel bui.in undir
1 essa ferð. llafði bann 100.000
maiina her þar á meðal 12.000
riddara frá Numidíu og ennfremur
nafði hann 40 fila, vel lamda. l>egar
þessir beljakar lcomu suður á víg-
sli-ðvarnar i ítalui vöktu þeir álíka
alhyf.li og tankarnir vöktu fyrst er
þeir komu fram á sjónarsviðið i
heimsstyrjöldinni síðustu.
ilannibál lagði leið sín.i upp el't-
ir lihonedalniun og lagði upp í fjall-
gónguna |mr sem auðveldast er yfir-
l'crðar, sem sje upp með hliðarkvísl
Hhonc, sem Isre nefnist, fram hjá
Mont Cenis og að upptökum árinnar
Po. En það var komi'ö haust og
mikið farið að snjóa, svo að l'erð-
in niður fjöllin varð torveldari en
upp þau. Fimtán daga var herinn á
leiðinni ylir fjallgarðinn. Herinn
lýndi tölunni smátt og smátt og var
ekki orðinn nema 30.000 þegár hann
kom suður á sljelturnar i Ítalíu. F.n
Hanmhal náði ekki Rómaborg á sitt
vald, eins og haim hafði. sétíað sjer.
Hann heið ósigur fyrir her þeim,
sem Rómverjar sendu á móti hon-
um.
NÝ.IU FÖTIN.
Sveinn var hjá klæðskerauum að
mála ný sumarföt. „Það er best að
jeg segi yður það strax“, segir hann,
„að jeg gel ekki horgað jiessi föt
fvi' en um nýjnr“.
Og honum tjetti þcgar klæðsker-
inn svaraði: „Það gerir ekki vitund
iil“.
„lívenær verða fötin til‘?“ spyr
Sveinn svo.
„Um nýjár“, svaraði klæðskerinn.
UPÞREISNIN Á SPÁNI. Eins og
kunnugt er af frjettum dagblaðanna
liaik uppreisnartilraun þeirri, sem
Sanjuro höfuðsmaður stofnaði lil á
Spáni, með því markmiði að koma
einræðisstjórn á í landinu, þannig,
að her hans tvístraðist og sjálfur var
hann tckinn til fanga og fluttur til
Madrid. Þar var hann dæmdúr til
dauða fyrir landráð, en að kalla að
vörrnu spori var dómnum brcytt í
æfilangt fangelsi. Er sagt, að þetta
hafi verið gert fyrir áskorun frönsku
sljórnarinnar,, því að Sanjuro hafi
verið mikils metinn af Frökkum og
|iegið af þeim æðstu metorð.
Áður en uppreisn þessi var kæfð,
höfðu fylgismenn Sanjúro kóniið
viða á stað alvarlegum óeirðum og
lent í bardögum við lögregluna og
stjórnarher á ýmsum stöðum. Mynd-
in hjer að ofan sýnir viðureign lög-
reglunnar við stjórnarherinn, en til
hliðar er mynd af þessum uppreisn-
arforingja, sem nú er lcominn i æfi-
langl fangelsi.
. ... -x- --
Drotningin
í Lívadiu.
næst lieyrði liann að slagbrandurinn var
drcginn frá útihurðinni, og í sama liili lieyrð-
isl skóliljóð og lntrðarskellur“.
„Fyrirgefið frú“, sagði einhver. „Við ósk-
uin ekki að valda yður óþæginda, en það er
nijög áríðandi að við náum tali af tingu
stúlkunni, scm dvelur hjá yður“.
Frú Spalding ljek lvlutverk silt með af-
hrigðum vel.
„Það kenutr ekki til mála“, sagði lnin, og
sýndi á sjer undrúnar og gremju merki.
„Hver eruð þjer, og hvernig stendur á þvi
«ð þjer leyl'ið yður að vaða svona inn í ann-
ara manna hús?“
Við erum ákveðnir i því að ná tali af ung-
frúnni. Við höfum ekkert ilt í hvggju, en er-
um þvert á móti, bestu vinir hennar“.
„Frú Spalding fussaði hástöfum. „Getur
verið“, sagði hún. „En ef þjer ekki snáfið
á brott, þá kalla jeg á lögregluna“.
Nú heyrðust nokkur orð hvisluð á útlendu
máli. Síðan lalaði maðurinn aftur lil frú
Spalding.
„Okkur þykir leitt að þurfa að neila afls-
munar, en úr því að þjer neyðið okkur til
þess þá ....“ Slóll nokkur vált með braki
og brestum, og í sama bili þaut Tony út i
forsalinn. Hann sá í einum svip livað gerst
hafði. Frú Spalding hafði samkvæml um-
tali hörfað i áttina til kjallarastigans, og ann-
ar mannanna hafði ell hana, svo sem lil að
varna henni frá frekari afskiftum af þeim.
Hinn hafði lagl á slað upp stigann i þeirri
sælu trú, að leiðin væri opin.
Tony liafði aðeins tima lil þess að sjá að
maðurinn sem niðri var, var sá minni þeirra.
Útlendingurinn rak þegar upp reiðiöskur,
og greip lil vasa síns; en Tony stökk þcgar
á hann og tók um báða úlnliði hans.
„Enga skothríð lijerna, vinur sæll. Það gæti
farið svo, að þjer skemduð myndirnar á
veggjunum“, sagði Tony. Um leið og hann
sagði þetta heyrist hávaði nokkur ofan úr
stiganum, og þar á eftir dynkur mikill. Sið-
an kom höfuð Buggs fram yfir handriðið.
„Hvernig gengur það hjá yður, sir Anlo-
ny?“ spurði liann með hálf óllablandinni
röddu.
Tonv leil upp.
„Ef þjer eruð. búnir þarna uppi þá komið
hingað, og takið brott þessa skammbyssu“,
sagði hann rólega.
Að Bugg var búinn sást glögl á svari lians.
Ilann stökk eins og köttur niður stigann, og
dró Mauser skammbyssu upp úr vasa manns-
ins, sem Tony hjell föstum.
„lljer cr byssan", sag'ði liann ánægjulega.
„llún er lilaðin".
Tonv slepti manninum.
„Fáið mjer hana“, sagði hann, og rjetti út
licndina. „Og ef þjer lial'ið ekki scnt mann-
inn þarna uppi imi í annan og betri heini,
þá komið með lumn niður í dagstofuna“.
Hann sneri sjer að ókunna manninuni, og
sagði kurteislega. ,,.leg vona að þjer hafið
ekkert á móti því að dvelja hjá okkur stund-
arkorn, jeg er viss um að þjer liefðuð gaman
af því að tala við okkur“.
Ókunni maðúrimi gaut augunum illilega til
lians. Hann var enginn fríðleiksmaður. Ilann
var rangeygður á vinstra auga, og þvert yfir
dökl og grimt andlitið liafði hann breitl ör
eflir sverðsbögg. Úllit hans var þreklegt og
valdsmannslegt. Forðaði það honum frá því
að lita að öllu lcyti út eins og versti bófi.
Hann fvlgdi Tony mótþróalaust inn i dag-
slofuna, og slaðnæmdist á miðju gólfi i varn-
arslellingum.
Heyrðust nú dynkir nokkrir ofan úr. slig-
anum. Kom Bugg siðan með meðvitundar-
lausa manninn, og dró liaiin fremur en bar.
,,.Ieg hef víst hari'ð liami fastar en jeg ætl-
aði mjer“, sagði Bugg afsakandi. „En nú er
luinn að rakna úr rotinu, eins og vera ber“.
Ilann hagræddi manninum i hægindastól, og
hörfaði svo fram að dyrunum, og beið frek-
ari fyrirskipana.