Fálkinn - 10.12.1932, Síða 5

F Á L K I N N
5
lconan þín hefir dreþið, að þú
vitir ]iað.
Thurstan slepti takinu; hon-
um sortnaði fyrir augum. Á
næsta augnabliki slæmdi liann
hnefalium á munninn, sem hafði
sagt liinar svívirðilegu lygar um
.ludit. Úlfur rann á votri liell-
unni á brunnbarminum og datt
aftur á bak með öskri, og áður
en Tliurstan hafði gert sjer grein
fyrir hvað var að gerast, hafði
Úlfur steypst ofan í gíginn, sem
hánn var að koma upp úr.
Úlfur, hrópaði Thurstan i
skelfingu og beygði sig yfir
brunninn, — Úlfur! Svaraðu
mjer!
En ekkert svar kom.
Tliurstan skundaði lieim og
sótti stiga og ljósker, sem hann
festi við belti sjer. Svo fór hann
niður í brunninn, altekinn af
kviða fyrir sjóninni, sem hanu
inundi sjá þarna niðri.
Á botninum fann hann tvo
dauða menn, Úlf með brotna
höfuðskel og ókunnugan mann,
sem hann þekti aftur sem sjó-
manninn, sem Judit hafði sagt
honum frá áður en þau giftust.
Hann fór að gruna samhengið.
Svo sá hann glitra á eitthvað
i leðjunnij og tók það upp. Það
var litla gullúrið, sem liann
hafði sjálfur gefið .Tudit í morg-
ungjöf. Líka fann hann úttroð-
inn peningapoka sem hann
kannaöist víð, þvi að liann átti
liann sjálfur og ennfremur ljer-
eftspoka fullan af peningum;
hann hafði hann aldrei sjeð áð-
ur.
Alt í cinu setti að honum
geigvænlegan ótta: hvernig liafð';
Úlfur náð í úrið og peninga
þeirra hjónanna? Hafði hann
heitl ofbeldi við Judit?
Hann stakk fundinum í vasa
sinn, fór upp úr brunninum og
hljóp heim. Það leið drykk-
tinig stund áður en liann þorði
að fara inn; hann lirylti við
sjóninni, sem máske mundi
verða fyrir honum þegar inn
kæmi En þegar hann kom inn
sat Judit þar og steinsvaf i stóra
stólnum við arininn. Honum
varð ljettara og hann kallaði
glaðlega til að vekja hana:
— Heyrðu, Judil! Hjer er jeg
komLnn ai'tur. Líttu á livað jeg
kom með handa þjer af mark-
aðnum.
Judit lirökk upp og' var ringl-
uð og það sem henni datt fyrsl
í hug var þetta:
.Teg get ekki sagt honum
j.að í kvöld. Á morgun.... Á
morgun segi jeg honum það alt.
Ilún bar fram kvöldverðinn
og var svo ruglúð, að hún
gleymdi að verða hissa á, að
hanu skyidi ekki spyrja um Úlf.
Þegar iiún vaknaði morgun-
inn eftir einsetti hún sjer að
segja honum upp alia söguna
tii þess að ljetta á samvisku
sinn:(, en svo koniu annirnar og
lnin sló því á frest.
Um kvöldið sagði Thurstan
ofur rólega:
UUNG URGANGAN TIL LONDON
1 haust tók fjöldi atvinnulauss
fólks úr ýmsum áttum sig saman
um að fara kröfugongu til London
til þess að krefjasl atvinnubóta af
stjórninni. Urðu það margar þús-
undir manna, sem tóku þátt i jiess-
ari kröfugöngu og lijeldu kröfufund
þegar þangað kom. En stjórnin dauf-
heyrðst við bónum fólksins og for-
göngumaðurinn var dæmdur í lang-
elsi fyrir óspektir. t þessum hóp
voru bæði karlar og konur, en þær
síðarnefndu miklu færri. s—■ Mynd-
in hjer að ofan er af kvennahóp og
er myndin tekin af þeim á teiðinni
lil Lbndon.
Svei mjer ef jeg held ekki
að hann Ulfur sje strokinn frá
okkur. Hann var ekki, heima í
nótt og jeg hefi ekki sjeð liann
i allan dag. Bara að hann hafi
ekki haft eitthvað með sjer úr
kistlinum okkar, það væri hon-
um líkt. V:(ð skulum gæta að
því.
Þau fóru saman inn i kamers-
ið og drógu fram kistilinn. Þeg-
ar Thurstan sá að úrið og pen-
ogarnir voru horfnir sagði hann
aðeins:
— Það var eins og jeg hjelt.
Við sjáum hann aldrei framar
og reyndar gildir mig það einu.
Það verður gaman að vera einn
með þjer, Judit.
Judit skalf og ákvað að fresta
játningu sinni einu sinni* enn.
IV.
Játningin kom aldrei. Einn
dagur leið og annar kom og hver
dagur hafði nóg að færa af
striti og áhyggjum. Dagarnir
urðu að vikum, vikurnar að
mánuðum og mánuðirnir að ár-
um, en Jud;t hafði ekkert sagt.
Engar fyrirspurnir bárust,
livorki um ókunnuga manninn
eða Úlf, sem var farinn til Ame-
ríku, að því er fólk lijelt.
Ofl sá .TudiJ manninn sinn
sitja við arininn i djúpum hug-
kðingum og Thurstan duldist
ekkii, að konunni hans var illa
við að vera ein. IJún l'ór með
honum til vinnu hans þegar liún
komst höndum undir — hún l'ór
jafnvel með honum á markað-
inn og nú kom það aldrei
fyrir að hún tæki prjónana sina
og settist við brunninn, eijns og
hún gerði svo oft í gamla daga.
Einn dag að vori var Judit að
gera hreint húsið. Hún hafði tek-
ið sjer fyrir að raða ýmsu dóti
í gömlu skattholi, sem maður-
inn hennar hafði fengið að erfð-
um. Það var sjaldan opnað því
að þau fengust bæði næsta lítið
við skriftir og reikninga sína
iiafðj Thurstan jafnan í hugan-
um og gerði þá þar. Þegar hún
cuó út eina litlu skúffuna fann
hún sjer til m;killar skelfingar
Itla gullúrið, sem liún liafði
ueyðst til að gefa Úlfi til þess
að fá hann til að þegja. Það
liiaut að vera Thurstan, sem
liafði lagl það þarna, cn hvern-
ig hafði hann náð i það frá
Úlfi?
Hún þreif úrið og þaut út til
þess að finna- manninn sinn.
Ilann var að gera við girðingu,
ekki langt frá gamla brunnin-
um. Hún rjetti fram úrið og
sagði:
Thurstan, livar er Úlfur?
Þarna, niðri í brunninum,
svaraði maðurinn hemiar og
andvarpaði.
Ilefi/r þú drepið hann,
Thurslan? hvíslaði hún.
Ekki frekar en þú drapst
Marvel, Judi.t, svaraði liann of-
ur rólega. — Við liöfum hæði
þungar hyrðar á samviskunni og
við verðum að Iijálpast að því
að bera þær. . . . Hjeðan í frá
skuluni við ekki leyna hvort
annað neinu, bætti hann v:ð og
rjetli henni höndina.
IIERÆFINGAR í ÞÝSKALANDI
Eins og kunnugt er mega Þjóð-
verjar aðeins hafa 100.000 manna
landvarnarlið, sem her og er hann-
að að hafa skriðdreka (tanka) og
þungar fallbyssur, samkvæipt Ver-
salasamningunum. Þeir reyna þó
eftir megni að halda við herkunn-
áttu sinni, hinn fámenni lier þeirra
var þaulæfður og óbreyttir hermenn
þeirra eins vel mentaðir og undir-
foringjar annara þjóða og heræfing-
ar haída þeir af mikilli ástundun.
Til þess að læra að „umgangast"
bryndrekana klæða þeir bifreiðar í
pappahulstur, eins og sjá má af
myndinni hjer að ofan og fara með
þá, á heræfingunum eins og þetta
væru hættutegustu mandrápsvjetar.