Fálkinn - 10.12.1932, Síða 6

G
F Á L K I N N
Undrið í Konnersruth.
STÚLKAN 1 KONNERSRUTH, SEM EKKI HEFIR
NÆRST í TÍU ÁR EN LJETTIST EKKI. ERU ÞAÐ
SVIK EÐA ER THERESA NEUMANN HAFIN YFIR
NÁTTÚRULÖGMÁLIÐ?
Sunnudags hugleiðing.
VINÁTTA
Eftir Olfert Ricard
/. Sam. 18:1.
En er hann hafði endað tal
sitt við Sál, þá lagði Jóna-
tan ást mikla við Davíð, og
Jónatan unni honum sem
lífi sínu.
Á þeirri stundu urðu þessir
tveir ágætu ungu menn að alda-
v num. Kóngssonurinn stóð og
horfði á hjarðsveininn, sem allir
lofuðu fyrir nýunnið afreksverk;
en það var ekki fjörlega andlit-
ið og mjúkvaxni líkaminn, sem
liann varð lirifinn af, heldur
sameinuðust súlir þeirra í órjúf-
anlegri ást. Það væri einkar-
þakklátt verk, að rannsaka vin-
áttu-samband þessara tveggja
góðu Guðs manna. Jónatan er
og prúðasta persóna, sem um er
getið í hi'nni helgu sögu.
Hefir þú fundið liann, útvalda
vininn þinn? Reglur verða eng-
ar um það gefnar, með hverjum
hætti hann er að f.nna. Það er
eins og hann komi alveg sjálí-
krafa. Og eignist þú liann, þá
er það ein af æskunnar dýrðleg-
ustu gjöfum. En hjer getur mað-
ur líka brent sig illa, t. d. ef af-
brýði eða óeðlileg ást nær töku-
um, eða ef þú getur engum öðr-
um unnað vináttu hans og gerist
of ásækinn og einráður.
En eigirðu góðcin vin, sem þú
vilt að sje hjá þjer bæði á fagn-
aðar-sælustu stundum æfinnar
og eins þegar sorg ber að hönd-
um, þá legðu alúðlega rækt við
hina andlegu þætti vináttu-sam-
bands ykkar; sjáðu um, að hann
eigi með þjer hlutdeild í þvi
allra besta.
Jesús kallar okkur vini sína
(Jóh. 15:14). Hann, konungs-
sonurinn besti liorfði á okkur,
þegar við vorum í nauðum stadd-
ir, og sál hans sameinaðist okk-
ur í kærleika, og hann gekk með
okkur undir ok neyðar og van-
virðu. Og þetta er hið góða ein
kenni kristins manns: að sáí
hans er órjúfanlega sameinuð
Frelsaranum.
(„Tag og læs“). Á. Jóh.
LOFAÐUR SJE DROTTINN,
því að hann hefir heyrt
grátbeiðni mína.
Drottinn er vígi mitt og skjöldur
honum treysti hjarta mitt
og eg hlaut hjálp.
Fyrir því fagnar hjarta mitt,
og með ljóðum mínum lot'a
jeg hann.
Drottinn er vígi lýð sinum og
hjálparhæli sínum smurða.
Hjálpa lýð þínum og blessa eign
þína,
gæt vor og blessa oss að eilífiU
Sálm. 2S.
Undrið í Konnersruth, sem
flestir liafa lieyrt getið urn, á af-
mæli. Það er tíu ár siðan stúlk-
an Theresa Nemann liætti að
nærast. Hún er bóndadóttir og
á heima hjá foreldrum sínum i
þorpinu Konnersruth í Bayern.
Sje hún svikari þá er hún af-
Lrigða kænn og duglegur svikari.
En sje liún ekki svikari þá er
lijer um að ræða manneskju, sem
á undursamlegan hátt er hafin
yf r það, sem kallað liefir verið
óhjákvæmilegt náttúrlögmuál.
Saga Theresu hefst árfð 1918.
Neumann Þá varð liún á-
—------------ kaflega veik.IIún
misti sjónina og varð algjörlega
máttlaus. Henni batnaði aftur —-
fyrir kraftaverk álítur hún sjálf
og það sama heldur fólk'ð
jarna í þorpinu. Því að sjónina
fjekk hún aftur 29. apríl 1923,
sama daginn sem kaþólska
ldrkjan lýsti verndardýrling
hennar, Therese de Lisseaux,
heilaga, og 17. mai 1925 stóð hún
skvndilega upp af sjúkrabeði
sí'num, þar sem hún hafði legið
í GV2 ár. Og þetta var sama dag-
inn, sem verndardýrlingur
hennar var kanoniseruð“.
Ári síðar byrjuðu „stigmari-
serings“-undrin á Therese Neu-
mann. Á föstudaginn langa fjell
hún í einskonar leiðsluástand
og sáust þá á liöndum hennar
og fótum blóðug sár, sem svör-
uðu til naglafaranna á Kristi á
krossinum. Þetta undur hefir
síðan endurtekið sig hvað eftir
annað.
Yísindamennir’nir furða sig
ekki svo mjög á þessu, því að
þeim er kunnugt um, að svona
atburðir hafa gerst áður á öðru
fólki, einkanlega á mjög móð-
ursjúku fólki.
Mesta í samband: við Theresu
gátan Neumann er þessi, að nú
----- liefir hún ekki nærst
neitt í tíu ár, að því er hún sjálf
og nánustu vandamenn hennar
fullvrða. — Vísindamennirnir
hafa vdanlega viljað rannsaka
þe ■ la, með því að setja hana und-
ir langvarandi gæslu, en þetta
hefir hvorki hún nje foreldrar
hennar viljað, og foreldrunum
virðist standa nákvæmlega á
sama, þó að þessi neitun verði
lil þess að gefa efasemdarmönn-
um vind í seglin. Stúlkunni
sjálfri virðist standa algjörlega á
sama, hvort hún er talin svik-
ari eða ekki. En nú er sagt, að
kaþólsku biskuparnir Bayern
sjeu að gera alvarlega tilrauniur
lil þess að ganga úr skugga um,
hvernig i málinu Lggi.
Therese Neumann er lýst sem
einstaklega látlausri og alveg ó-
lieimskri, að jafnaði virð.st ekk-
ert bera á því, að liún sje móð-
ursjúk. Hún virðist engan veginn
vera „utan við he'minn" heldur
fylgist dável með bæði mönnum
og málefnum.Og á milli kastanna
ei liún glöð og gamansöm. Fólk
sem þekkir liana vel, ber henni
liesta orð og seg'st aldrei hafa
lieyrt hana liafa orð á liinum dul-
arfullu eiginleikum sínum eða
gorta af þeim, enda þótt hún viti,
að hún er nú orðin fræg um víða
veröld.
Ólesin Vísindamenn, frægir
brjel'. læknar og háttsettir
----- kirkjunnar menn heiiri-
sækja hana oft og á hverjum degi
fær liún fjölda brjefa. Hún les
þau aldrei. Hún veit hjer um bil
upp á hár fyrir fram, hvert efni
þeirra er. Og henni er illa við
allar heimsóknirnar sem hún
fær. Gestir, sem færa henni ýms
tilmæli frá kunnum mönnum út
um lieim fá að jafnaði þetta svar:
Leggið nafnið hans þarna á borð-
ið. Jeg skal biðja fyrir þeim öll-
um í kvöld. Jeg gleymi engum!
Og vitanlega kæmist stúlkan alls
ekki yf.'r að svara öllum þeim
fjölda af brjefum og tilmælum,
sem henni berast. Ef einhver
gesturinn þrábænir hana um, að
skrifa á dýrlingsmynd eða í
bænabók þá skrifar liún aldrei
nema þessi orð: „Látum okkur
biðja hvert fyrir öðru“. Ritfræð-
ingar hafa rannsakað rithönd
hennar og geta ekki lesið annað
út úr henni en það, að hún sje
mjög dul í skapi.
Matarlaus Það eru sem sagt tíu
i tíu ár. ár síðan Tlierese
--------- Neumann bauð nátl-
úrulögmálinu byrginn oð liætti
að nærast. Beina ástæðan til þess
var sú að vöðvarnir í kokinu
lömuðust svo að hún gat ekki
kyngt. í f'mm ár var hún þó lá-
anleg til að drekka ofurlítið af
kaffi, te og vatni. En mjólk og
súpu neitaði hún að láta inn fyr-
ir sínar varir. Um páskana 1926
byrjaði hún að neita að drekka
nokkuð og þá varð hún svo veik
uin tima, að læknarnir liugðu
henni varla líí'. Síðan skánaði
benni ofurlitið og hún nærðist á
vatni, sem hún drakk gegnum
strá. En fyrir fjórum árum hætti
hún alveg að vilja smakka vatn
og það merkilega er, að henni
virðist ekkerl hafa lirakað við
þetta. Nú nærist hún ekki á öðru
en einni oblátu á dag.
Engiiin af fjölskyldu hennar
liefir orðið þess var nokkurntíma
siðan, að Therese Neumann hafi
langað í fæðu eða liafl þörf fyr-
ir hana. Hún situr v:ð borðið eins
og aðrir og býður öðrum af matn
um sem fram er borinn en neyt-
ir einskis sjálf. Og samt er lík-
ainsþyngd hennar óbreytt.
Einu sinni fvrir nokkrum ár-
um fjekst Therese Neumann til
að láta liafa eftirlit með sjer al'
læknum og fjekst þessu fram-
gengt vegna þess, að háttsettir
kirkjunnar menn skárust i mál-
ið. Dr. Seidl prófessor frá Wald-
sassen stjórnaði rannsókninni og
liafði áður unnið eið að því, að
svíkja í engu. Hjúkrunarkonurn-
ai fjórar, sem viðstaddar voru
voru líka látnar vinna eið.
í hálfan mánuð var Therese
Neumann undir eftirliti rann-
sóknarnefndaririnar dag og nótt,
án þess að litið væri af henni
nokkra sekúndu. Hún var vikt-
uð dag og nótt, og jafnvel vatn-
ð sem hún notaði til að skola á
sjer munninn, var mælt fyrir og
eftir notkunina.
Það er talið fullvíst, að þennan
\álfa mánuð, sem rannsóknin
stóð hafi Therese Neumann ekki
gttað nærst neitt og það er mjög
ótrúlegt að hinar eiðteknu hjúkr-
unarkonur hafi svikið. Það sem
einkennilegast þótti við þessa al-
hugun var, að tvisvar sinnum
I.iettist Tlierese all verulega en
þvngdist svo um jafn mikið, að
kalla mátti alt í einu. Eftir að
rannsókninni var lokið gaf dr.
Ewald háskólaprófessor út
skýrslu um hana, og gat þess þar
að reyndin mundi verða hin
sama og áður, þó að stúlkan
væri rannsökuð á ný á vísinda-
deild háskólans.
Síðan hefir Therese Neumann
jafnan harðneitað að láta rann-
saka sig þó að hún liafi þrásinn-
is fengið tilmæli um það frá ýms-
um lækna- og vísindstofnunum.
Það eru því litlar horfur á, að
ráðgátan i Konnersruth verði
nokkurntima ráð.'n. Stúlkan lief-
L altaí' fótavist nema þegar hún
i'ellur í „stigmatiseringsdvalann“
og virðist ekkert ganga að lienni.
Upp á síðkastið er hún me:'ra að
segja farin að ferðast. í Konners-
ruth trúa allir á Therese Neu-
niann. En vísindamennirnir eiga
bágt með að trúa fyrirbrigð.'nu,
])vi að þeir hafa aldrei vitað
dæmi þess, að fólk geti lifað nær-
ingarlaust árum saman.