Fálkinn - 04.03.1933, Síða 13

F Á L K I N N
13
Tveir skautameistarar.
Hjer gefur að líta frægt skauta-
fólk. Karlmaðurinn er Karl Scliaff-
er, austurríkismaður, sem vann Ev-
rópumeistaratign fvrir listhlaup á
skautum í Davos
uði. En stúlkan
er hin fræga
Sonja Henie frá
Osló. Hefir lienni
nýlega verið
dæmd heims-
. . meistarafign ..
kvenna fyrir list-
hlaup á skautum
að afstöðnu móti
í Stokkhólmi. Er
þetta í sjöunda
skifti i röð, sem
hún vinnur tign-
ina og eru slíks
ekki dæmi um
nokkra konu áð-
ur. Heíir enginn
norskur skauta-
garpur unnið sjer
jafnmikla frægð
og hún síðan
Oscar Mathiesen
stóð upp á sitt
hesta og þótti ó-
sigrandi í þol-
lilaupi á skaut-
um. Og líklegl'
er að Sonja litla
geti lialdið tign-
inni í nokkur ár
enn, þvi að hún
er aðeins rúm-
í síðasta mán-
lcga tvítug og hefir aldrei verið kjör-
inn jafn ungur lieimsmeistari og
hún. þegar hún vann tignina í fyrsta
sinn. Sonja er dóttir kvenkápusala
í Oslo.
Meistari V orst
Skáldsaga eftir Austin J. Small (,Seamark‘)
gá aö tvisvar til að sjá þær. Þunn eyru,
eins og mótuð úr vaxi — og líta út eins
og stökkt sje í þeim — og yfirskeggstopp-
ur undir nefinu, sem er líkastur því sem
strokið hefði verið með augnabrúnalit.
Þetta er í stystu mál Jaan Vorst, maðurinn
með heiðarlegt Hollendingsnafn, en sál frá
hinum dularfullu Austurlöndum.
— Nú, nú; Fyrir fimtán árum dó Jaan
Vorst. Jeg myrti hann. Það sögðu að minsta
kosti málafærslumennirnir, og eins og
kunnugt er ljúga þeir aldrei. Þeir söhnuðu
það, svo ekki var nokkur skuggi af vafa
um það. Dómarinn sagði, að það hefði ver-
ið einfaldasta mál, sein hann hefði dæmt.
Þeir játuðu að vísu, að þeir væri ekki viss-
ir um hvernig jeg hafði gert það, en vissi
uppá víst hversvegna og hvenær. Hann átti
að hafa verið skotinn i bakið og svo hrint
út í ána — það virðist sem læknarnr liafi
fundið eina eða tvær merkur af vatninu
úr Mersey-ánni i lungum hans, auk kúl-
unnar. Hann var að minsta kosti steindauð-
ur þegar hann var veiddur upp.
— Blöð, sem fundust á líkinu, sönnuðu
nægilega, að það væri af Jaan Vorst og að
hann hefði verið hræddur um lif sitt.. Á
hverju augnabliki hyggist hann við að verða
myrtur og sá, sem hann var hræddur við,
var Kellard Maine, læknir frá London. Eitt
brjef, sem stílað var til fjelaga hans, en
ekki hafði enn verið sett í póst, sagði ber-
um orðum, að hann byggist við byssukúlu
frá Maine, áður en langt um liði. Önnur skjöl
sem voru illa læsileg vegna vætu, skýrðu
frá því, að jeg hefði stöðugt verið að ógna
lio'num. Og þau gáfu líka í skyn, að dauða-
hatur væri á milli okkar frá gamalli tið.
Til þess að leggja síðustu hönd á þetta
■vandaða verk, liafði úr, vindlingaliylki,
nafnspjöld og veski, sem alt tilheyrði Vorst,
verið látið á líkið og fanst þar. í veskinu
var brjef frá mjer, þar sem hótað var að
skjóta hann við fyrsta tækifæri.
Laglega útbúið, finst yður ekki? Mjer
er nær að halda, að það sje sjaldgæft að
falsa lík á þennan hátt. En hugmyndin er
góð og ennþá betur framkvæmd. Jeg gat
auðvitað ekki borið annað fyrir mig en það,
að jeg hefði ekki framið verkið og að þetta
væri ekki líkami Jaan Vorsts, sem þarna
lá. Að öðru leyti fanst víst málafærslu-
mönnunum alt vera í stakasta lagi.
— Þjer skiljið mig? Þetta er aðalsmerki
hins hugsandi bófa. Maðurinn hefir hug-
myndaflug. Og heila. Eins marga mismun-
ándi heila eins og Argus gamli hafði augu.
Og einum þessara heila beitti hann við mig,
svo að jeg lá og tók andköf eins og þorsk-
ur á þurru landi. Þvi Vorst var í raun og
veru svo svivirðilega dýrslegur að myrða
einhvern óþektan mann, setja sönnunar-
gögn á líkið og flej^gja því síðan í ána. Við
það vann hann tvent, að drepa mig og losna
sjálfur við að vera til í þeirra persónu, sem
var farin að verða honum til trafala og
vandræða. Og alt, sem jeg gat gert var að
standa þar í sakamannakróknum og mjálma
um sakleysi mitt.
Maine þagnaði rjett sem snöggvast, er
blaðsali kom liægt upp eftir götunni með
fyrstu veðhlaupaútgáfur kvöldblaðanna.
Hann staðnæmdist fyrir framan Maine og
sagði: — Blað, herra minn? Veðhlaupa
aukanúmer?
Blaðsalinn var ógeðslegur útlits og rödd-
in þaðan af verri. Maine leit á hann nokkrar
sekúndur, þögull. Síðan leitaði hann í vasa
sínum og sagði: — Jeg get víst eins vel
keypt það, eins og láta þrengja því upp á
mig. Hvað mikið færðu fyrir að bera út
„dánartilkynningar“.
Maðurinn þrýsti samanbrotnu blaðinu í
hendur Maines, og sneri þögull frá og stökk
upp í sporvagn, sem þaut niður í áttina til
Westminster.
Hollis horfi á þetta og hleypti brúnum,
án þess að vita upp eða niður. Höndin var
aftur komin í hálsbindið.
Skrítinn náungi þetta, sagði Maine
hugsandi og horfði á eftir sporvagninum.
Þektuð þjer hann?
— Nei, sannarlega ekki, svaraði Hollis.
— Þjer hittið hann sennilega seinna, sagði
Maine. Hann leit yfir blaðið, sem hann hafði
fengið, með daufu brosi. — Skrítið, að það
skyldi koma einmitt núna, þegar dálítil
sönnun .... Hann þagnaði og tautaði: —
En jeg var víst að tala um Vorst, var það
ekki? Hvar jeg var — já, jeg var í fanga-
króknum.
— En nú skuluð þjer reyna að setja yð-
ur inn í þetta eins og það bar fyrir mig.
Jeg var staddur í Liverpool að bíða eftir
skipi, sem átti að flytja mig til Hebrides-
eyjanna — þangað hafði vinur minn boðið
mjer til skemtunar. 1 einu blaðinu þá um
kvöldið var skýrt frá dularfullum sjúklingi
á einu sjúkraliúsinu þar i borginni, sem
læknarnir gátu ekki fundið, hvað að gengi.
Það leit helst svo út sem maðurinn hefði
fengið í sig eitthvert eitur, sem enginn þekti.
Þetta var nokkuð fyrir mig, svo að jeg fór
og gerði rannsóknir og komst að furðanlegri
niðurstöðu.
— Læknarnir hlógu að þessari niðurstöðu
minni — eins og gömlu mennirnir gera oft-
ast þegar nýliði á i hlut. En jeg vissi að mað-