Fálkinn - 11.11.1933, Blaðsíða 7

F Á L IC 1 N N
aldrei sjeð. En Betty frænka
hafði altaf verið dálitið sjer á
parti. í brjefinu lýsti hún í'eg-
tirð slúlkunnar, gáfum hennar
og kostum með fögrum orðum.
Þessi úrvals stúlka var dóttir
norsks manns i Sundsvall, Tor-
alf Ramsvik óðalsbónda, sem
liafði verið nákominn vinur
Arne Kjærnestad. 13etty frænka
var gnðmóðir Idu Ramsvik og
hafði ávalt lialdið mikið upp á
stúlkuna. Hún skrifaði, að óð-
alshóndinn liefði verið stoð sín
og stvtla og ráðunautur i öllu
eftir að maðurinn hennar dó.
En svo var eilt enn. Betty
frænka kendi í brjósti um hann
lengi, alt þangað til hann hitti
fallegu sænsku stúlkuna, sem
síðar varð konan Iians.
()g nú krafðist Bctty þess skil-
yrðislaust, að hann reyiidi að
vinna hug og hjarta Idu Rams-
vik og þar með hasta.
í lok brjefsins stóð, að ln'm
hefði skrifað ungfrú Idu og sagt
henni frá þessum áformum við-
víkjandi framtíð liennar og
Vinge nokkurs ungfrú Ida
var ekki trúlofuð — ekkert til
fyrirstöðu lireinar línur -
eftir hálfan mánuð kæmi Rams-
vik óðalseigandi til Osló, býr á
Grand Hotel — heimsæktu hann
vertu bara eindreginn, Bernt
annars skaltu svei mjer fá
við mig að eiga, það skaltu reiða
J)ig á Ida verður með föður
sinum í J)etta sinn — hefir al-
drei komið hingað til Osló fvr
þú mátt trúa að J)að er fall-
eg stúlka, Bernt — hún er ynd-
islega töfrandi. — Jeg ann eng-
mn heiinar nema þjer------------
Ójá, J)að var rjett sem móðir
hans sagði. Betty frænka var á-
kveðin og athafnasöm. Það var
ómögulegt að stöðva hana Jægar
hún vildi koma einliverju fram.
Því ekki J)að? Hann hafði liing-
að til ekki gefið sjer tóm til
að hugsa um kvenfólk. Hugur
lians hafði árum saman verið
allur hjá Plató og Hómer, Vir-
gil og Ciceró og öðrum stór-
mennum sem voru dauð fyrir
tvö þúsund árum - kannske
var |)að líka i'jett hjá Betty
frænku að hann ætti að hugsa
eittlivað um nútíðina líka.
Daginn eftir jarðarför Bettv
frænku fjekk Bernt hrjef frá
Staffeldt hæstaréttarlögmanni:
„Sem excuator testamenti i dán-
arbúi ekkjufrúar Betty Marie
Kjærstad hefði hann þann lieið-
ur að tilkynna lionum, að hann
væri aðalerfingi búsins. Það
hafði verið tekið frá mikið fje
•d sjóðstofnana og starfsfólki
lrúarinnar höfðu verið ánafn-
aðar ríkulegar gjafir. Móður
Bernts höfðu verið ánafnaðar
100.000 krónur og Idu Marga-
retu Ramsvik í Sundsvall jafn-
há upphæð. Eignir J)ær, sem
fjellu i hlut Bernts í reiðu fje,
Iilutabrjefum og ríkisskulda-
hrjefum, skógum og jarðeign-
um nánni rúmri miljón króna.
Bernt átti líka að erfa húsið á
Ullern. Lögmaðurinn bað um
að mega tala við Bernt um mál-
ið við fyrstu hentugleika.
Og með póstinum seinna um
aginn l'jekk liann brjef frá ein-
um bankanum, Jæss efnis að
opnaður hefði verið lilaupa-
rcikningur handa honum og lagt
inn á hann til hráðahirgða eilt
lnmdrað Jiúsund krnóur.
Nei, liann var ekki að
drevina, þetta æfintýri var raun-
verulegt.
Tveim dögum síðar sá Bernt
J)ess getið i blaði, að óðalsbóndi
T. Ramswik frá Sundsvall væri
staddur i Osló i verslunarerind-
um.
Hann fór niður á Grand Hotel
og s|)iirði eftir ungfrú Idu Rams-
wik.
„Ungfrú Ramswik frá Sunds-
vall. Jú, hún var einmitt að
koma ofan af herberginu sínu
hún situr þarna inni í pálma-
garðinum, í körfustólnum við
dyrnar“.
Bernt fór inn i pálmagarðinn
en hrökk skelfdur aftur á hak.
Stúlkan í körfustólnum var litil
og visin með broddnef. Það lít-
ið af hári sem var á höfðinu á
henni var fölnað og stríðkembt
og selt upp i Iinút, eins og egg
i laginu, í lmakkanum. Hún var
hræðileg. Háekta piparmey, ja,
lierra minn trúr. Hvernig í ó-
sköpunum stóð á Jiessu — livað
gat Betty frænka látið sjer detta
i lnig — hvernig gat henni dott-
ið í hug------.
Bernt svitnaði. En hann varð,
liann var neyddur til að heilsa
henni. Betty frænka liafði skrif-
að fuglaliræðnuni i körfustóln-
um um hann. Þvílikt og annað
eins.
Hann kom nær og lmeigði sig.
„Fyrirgefið J)jer, lnnin, jeg
heiti Bernt Vinge, er J)að ung-
frú Ida Ramsvik, með levfi,
sein jeg tala við?“
„Hvað segið J)jer?“ sagði hún
og hjelt hendinni upp að eyr-
anu.
Bernt endurtók spurninguna
ekki batnaði enn — hún var
þá heyrnarlaus lika.’
Stúlkan brosti náðarsamlega
og skein í tannlausan góminn.
„Já, það er jeg“.
Bernt settist og fór að fitja
upp á samtali með mesu erfið-
ismunum. Það gekk ekki vel,
hún hevrði svo hræðilega illa.
Nei, fjanda korninu, aldrei gæti
liann giftst ekki til að nefna
svei svei Jietta var óskilj-
anlegt af Betty frænku -
Nú kom ljómandi falleg ung
stúlka til þeirra.
Situr |)ú hjerna, Gyða fræiiká?
Hefurðu beðið mín lengi? Jeg
verð að biðja J)ig að afsaka, jeg
tafðist dálítið J)arna hjá mála-
færslumanninum.
Hún talaði sænsku með klingj-
andi Norrlandshreim og Bernt
fanst hljómurinn í röddinni ynd-
islegur. Stúlkan var í meðallagi
liá og var í Ijómandi fallegum
vorfötum.
Nú kom hún auga á Bernt,
sem stóð upp og hneigði sig
djúpt. Hún hrosti til hans.
Ida Gyða þarna kom
skýringin. Hesputrjenu í körfu-
stóhnun hafði misheyrst, auð-
vitað — guði sjel of. Þarna var
J)á sú rjetta Ida Ramsvik. Það
var eins og ljett væri af lionuin
J)ungri bvrði. Hún var yndis-
lega fögur. Andlitið með J)ess-
um skæra hörundlit sem er svo
sjerkennilegur fyrir stúlkur með
ljósrautt hár. Og Jægar hún
hrosti sá í röð af mjallhvítum
lönniun.
Hún rjetti honum höndina.
„Þjer munuð vera kandídat
Vinge? Komið J)jer sælir. Frú
Kjærstad hefir sagt mjer svo
margt um vður — mjer finst
jeg hafa Jiekt yður í mörg ár,
þó að þetta sé í fyrsta skifti
sem við hittumst".
„Það sama gel jeg sagt, ung-
frú Ida“, sagði Bernt gíaðlega.
Mikil lifandis ósköp var stúlk-
an falleg!
Þegar Bernt fór af gistihús-
inu var hann ekki í neinum vafa
um, að sjer mundi verða ljett
að uppfylla óskir Betty frænku.
Hún liafði verið forsjón hans
einu sinni enn.
Viðkynningin gerðist óðfluga.
Óðalsbóndinn hafði farið til
Fredriksstad í vérslunarerindum
og Gyða frænka var i heimsókn
hjá ættingjum i Drammen. Það
kom ágætlega heim. Þau voru
úti seint og snemma. Og Jiegar
óðalshóndinn kom frá Fredrik-
slad eftir nokkra daga var trú-
lofunargildið Iialdið.
Sama haustið lögðu ungu
hjónin i brúðkaupsferð. Þau
i'óru til Ítalíu og Grikklands og
voru tvö ár í burtu. Þegar J)au
■ omu lieim fjekk Bernt að vita,
að ritgerð lians um álirif grísk-
unnar á lalinu hefði verið dæmd
verð J)ess að verða doktorsrit-
gerð. Draumur hans var orð-
NÆSTHÆSTI TURN EVItÓPU.
Fjónbúar ætla nú að fara a'ð
hefja sig upp í skýin, en með ])ví
að ljöll er engin til þar m slóðir
þó a'ð vísu hafi heyrst nefndir
„de fynske Alper“ við Svendborg,
verða þeir að byggja sjer turn, til
þess að hafa sig yfir jafnsljettuna.
Þessi turn á að ganga næstur. Ei-
felturninum í Paris að stærð og
verða 177 metrar yfir siávarmál,
en eigi vitum vjer hvað ásinn sem
hann á að standa á, Bolbro Bakke
við Odense, er hár. Turninn verður
úr stáli og járnbentri steinsteypu
verður bygður af verkfræðinga-
félaginu Monberg & Thorsen, þeim
sömu sem smí'ða brúna miklii á
LiMabelti. Ef myndin sem hjer
fylgir, og á að vera teikning af
lurninum lýgur ekki, þá er það
augljóst mál, að turninn verður
frámunalega ljótur. En hvað gerir
það. Hann er ekki ger'ður til þess
að menn skoði hann, heldur til
þess að menn geti skoðað landið
úr honum. Á að smíða hann i vel-
u r og vænta Fjónbúar að hann
dragi a'ð sjer fjölda forvitinna
ferðamanna af öllum heimsenduin,
einkaplega þá, sem eru hræddir
vi'ð að koraa upp í fluwjelar. A
myndinni er sýndur til samanburð-
ar um hæðina, ráðhústurninn i
Kaupmannahöfn, sem nú er hæsti
turn i Danaveldi, 105 metrar.
KÓLERUGERILLINN Á AFMÆLI
1 ár eru 50 ár siðan, a'ð hinn
frægi þýski vísindamaður dr. Ro-
bert Koch fann kommubakterluna
svonefndu. Var hann þá staddur í
Iígyptalandi ásamt nokkrum öðr-
uin vísindamönnum, að gera rann-
sóknir á kólerunni, sem geysaði
l>á i landinu og strádrap fólkið,
jafnl ungt sem gamalt og rikt
sem fátækl. Þá var það a'ð
Kock rakst á nýtt kvikindi, sem
hann nefndi kommubakteríu, vegna
þess að það var eins og kömma i
lögun. Varð honum ljóst, að þetta
var sóttkveikjan, sem olli kólerunni.
Hjer á myndinni sjásl þessi
kvikindi, margfalt stækku'ð.
----x----