Fálkinn - 09.02.1935, Síða 11

F Á L K I N N
11
YN&SW
LE/&NMRNIR
fialdra-maðurmn og kongshúsið soíandi.
Einu sinni var gamall kongur
og ung drotning. Þau áttu heima í
landi, langt — langt suður í heimi.
Höllin, sem þau áttu heima í, var
oftast nær kölluð „konungshölliu
sofandi". Og þetta kom til af því,
að konungshjónunum sást aldrei
bregða fyrir.
í hallargarðinum mikla sáust
ekki aðrir en nokkrir garðyrkju-
menn, sem stundum voru að dunda
þar við hitt og annað. En sendl-
arnir frá kaupmönnunum, sem fóru
með vörur í höllina einu sinni i
viku, sögðu svo frá, að fólkið inni
í höllinni væri nær altaf sofandi.
Það vaknaði aðeins til þess að
borða. Og svo teygði það úr sjer,
geispaði og færi að sofa aftur. Sjald-
an talaði nokkur maður orð og
aldrei heyrðist neinn hlæja — nema
hirðfíflið.
Og hann var nú líka til þess sett-
ur að hlægja og gera heimskupör!
En hvað stoðaði það? í „konungs-
höllinni sofandi" voru allir of
þreyttir til þess að hlæja, eða hafa
gaman af hirðfífli! Og þó var fíflið
altaf að leggja sig í bleyti til að
finna ný ærsl og heimskupör, en
það lireif aldrei. Og loks komst
hann að raun um, að hann gæti eins
vel reynt að láta trjedrumb hlæja
eins og konungsfóikið.
Loks kom fíflinu óvænt hjálp.
Það barst eins og eldur í sinu um
borgina, að galdramaðurinn Divina
væri kominn. Þetta var svolítill
gaídramaður, sem hafði ferðast urn
allan heim og leikið listir sínar og
allir höfðu velst um af hlátri sem
sáu hann.
Einu sinni þegar verið var að
borða reyndi fíflið að fá konungs-
fólkið til að fara á sýningu hjá
galdramanninum. En það var ekki
hlaupið að þvi. Konungurinn sofn-
aði áður en fiflið hafði talað út.
En fíflið gafst ekki upp fyrir þvi.
Það talaði við hirðlæknirinn og
fjekk hann til að hrista konungs-
hjónin þangað til þau vöknuðu og
segja þeim, að nú væri svefnsýkin
komin í nágrennið. Mjög hættuleg
veiki sem —
Meira gat læknirinn ekki sagt,
þvi að nú stóð konungurinn upp
og var hinn reiðilegasti: — Segið
þjer mjer, sagði hann hæðnislega
og geispaði. „Er ekkert til, sem get-
ur komið manni til að hlæja?
Hver ætli að nenni að hlæja
að svolitlum tröllkarli, sagði drotn-
ingin og geispaði lika.
— Hvar sem galdramaðurinn hef-
ir sýnt listir sínar hefir fólk eng.st
sundur og saman af hlátri, sagði
hirðfiflið.
Nú vaknaði kongurinn alt í einu:
Hann varð að athuga hirðfiflið bet-
ur, því að í þetta skifti — í fyrsta
skifti á æfinni — hafði hann sjeð
alvörusvip á fiflinu. Það var svo
undarlega alvarlegt, svo auming-
jalegt og syfjað þarna, með rauðu
skotthúfuna sína, og stökk ekki bros.
Drottinn minn, nú hefir hirð-
fiflið víst fengið svefnsýlcina, hróp-
aði konungurinn til liirðlæknisins
og var lafhræddur.
Og í einni svipan hljóp hann upp
i liásætið og skipaði svo fyrir, að
beita skyldi hestunum fyrir konungs
vagninn þegar í stað og allir sem
vetlingi gæti valdið skyldu undir
eins fara að skoða galdramanninn.
Hálftíma síðar sat öll hirðin úti
á túni fyrir utan borgina, en þar
var Divina að leika listir sínar.
Alt í einu opnast svolitið tjald og
eitthvað rauðleitt og lýsandi kem-
ur fram. í fyrstu var þetta eins og
morgunroði en svo var hægt að
greina, hvar ofurlitill snáði, með
sítt grátt hár og langt skegg kem-
ur gangandi með staf í hendinni.
Svo sveiflar hann stafnum kring-
um sig og stingur honum niður. í
sama vetfangi stendur gríðarstór
fíll fyrir framan hann hljóður og
nötrandi, eins og hann hefði
sprottið upp úr jörðinni. Divina
sveiflar stafnum aftur og nú er
fíllinn helmingi minni en hann
var. Og framlappirnar eru horfnar
af honum en hann leikur jafn-
vægislistir á afturlöppunum. Og
þetta tókst svo óhönduglega að
allir urðu að hlæja, — konungs-
fólkið eins og aðrir. Drotningin
gíeymdi meira að segja hirðsið-
unum og fleygði sjer í fangið á
konunginum og benti og benti,
lil að vera viss um að hann sæi.
Loks verður galdramaðurinn lík-
astur „sól“ i flugeldum, hringsnýst
í sífellu með stafinn sinn og galdr-
ar fram ótrúlegustu dýr, sem fólk-
ið hafði nokkurntíma sjeð. Stund-
um finst fólkinu það sjá, venju-
legan grís, en all í einu er grís-
inn kominn með pípuhatt og í fín
föt. Allskonar furðudýr koma fram:
eðlur, fuglar, flóðhestar og þvi um
likt.
Eftir sýninguna fór konungsfólk-
ið, hirðin og galdramaðurinn heim
í hallargarðinn og þar var slegið
upp veislu. Og nú var konungs-
fólkið orðið vakandi svo um mun-
aði, og það sem betra var — það
hafði lært að skemta sjer.
í veislunni veitti kongurinn tvenn
verðlaun. Hirðfíflið var gert að
riddara af Fálkaorðunni fyrir að
hafa læknað svefnsýkina í kon-
ungsfólkinu, og Divina fjekk stöðu
sem nýtt hirðfífl — og svo stóran
poka með gullpeningum i tilbót.
Þetta varð sannkallaður hátíðis-
dagur og öll þjóðin var glöð. Þvi
að upp frá þeim degi sá Divina
um, að allir skemtu sjer. Og nú
talaði enginn um „koriungshöllina
sofandi" framar.
Bjöllurnar.
Áki og Jón voru tviburar. Þegar
þéir voru tíu ára mistu þeir for-
eldra sina. Það gerðist með þeim
hætti, að Þorsteinn faðir þeirra
ætlaði að l'erja varningsmann yfir
ána, en í bakaleiðinni fór hann of
nærri fossinuin og þegar strengur-
inn tók hann brotnaði árin, svo að
hann fór í fossinn. Konan hans,
hún Magdalena stóð á bakkanum
og horfði á. Hún náði í fúinn
pramma og tvo lurka fyrir árar og
rjeri út. . til að reyna að bjarga.
En fossinn tók hana lika. Og nú
stóðu tvíhurarnir einir uppi. Áki
var kvikur og ljettur drengur, en
Jón var haugaletingi. Áki fór dag-
lega út í skóg til að safna næfrum
og spreki i eldinn, en Jón lá
heima uppi í bæli og var að spila
á blístru úr blikki.
Einu sinni þegar Áki var langt
uppi í skógi heyrði hann bjöllu-
klið í fjarlægð, af bjöllum eins og
þeim, sem notaðar eru þegar fóla
ekur á sleðum. Áki fór að hugsa
um hvaða fólk gæti ekið á sleðum
núna um hásumarið. Svo flýtti hann
sjer heim með eldiviðinn og bað
bróður sinn að koma með sjer til
að athuga hvaðan þessi bjölluklið-
ur kæmi. En Jón nenti ekki. Iivaö
kæmi honum það við. Og hann
hjelt áfram að blása í blíslruna.
Áki fór einn.
Þegar hann hafði gengið lengi
sá hann snigil liggjandi og engj-
ast sundur og saman i hitanum.
„Æ, góði forðaðu mjer úr þess-
um bruna, annars sálast jeg“, sagði
snigillinn. Áki tók sniglinn og flutti
hann í rakann mosa undir trje.
„Úr þvi þú varst svo vænn að
hjálpa mjer, skal jeg gefa þjer eina
ósk“, sagði snigillinn. Áki stóð lengi
og hugsaði sig um, hvers hann
ætti að óska. Loks sagði hann:
„Mig langar mest að eiga sverð,
sem er þannig, að þegar jeg sveifli
því yfir höfðinu á mjer verður all
að steini sem kringum er“. Þá tók
snigillinn upp svolitla blistru og
bljes i hana, og þá kom heill hóp-
ur af sniglum skríðandi og á bak-
inu á þeim lá örlítið sverð. Snig-
illinn tautaði eitthvað sem Áki ekki
skildi og nú fór sverðið að stækka
og varð loks eins og venjulegt
sverð að stærð. Áki greip gullgreypt
handfangið, þakkaði fyrir sig,
kvaddi sniglana og hjelt áfram inn
í skóg.
Þegar hann var kominn upp á
hól einn heyrði hann aftur bjöllu-
kliðinn og gekk á hljóðið. Loks
kom hann á græna velli með miklu
blómskrúði en hvergi var hús nje
fóllc að sjá. Og nú heyrði liann
ekkert i bjöllunum. Hann settist
vonsvikinn á þúfu, svangur og
þreyttur, og sofnaði. En um sólar-
íagið vaknaði hann aftur við
bjölluhljóminn.
Nú sá hann stelpu koma með
kúahóp ofan ásinn fyrir handan
vellina. Áki faldi sig þegar bak
við stein og sat þar grafkyr marga
klukkutíma en stelpan sat yfir
kúnum, sem bitu á völlunum. Ekki
var þetta falleg stelpa — hún var
öllu fremur ljót og vond var hún
líka, l)ví að liún var altaf að berja
kýrnar. Þegar komið var undir
morgun og fór að roða fyrir sól
kom gamall karl upp á ásinn og
fór að kalla á stelpuna. Það var
merkið um, að nú ætti hún að
koma heim með kýrnar. Þetta hlaut
að vera huldufólk eða jötnar, þvi
það þoldi ekki sólina. Stelpan fór
að reka saman kýrnar og reka þær,
en ein hlá belja, vildi ekki fara,
en hjelt áfram að bíta. Stelpan
barði beljuna svo að lagaði úr
henni hlóðið. Þá varð Áki svo reið-
ur að hann hljóp til og þreif lurk-
inn af stelpunni. En þá fór liún
undir eins að hringja bjöllunni.
sem liún bar um hálsinn og i einu
vetfangi hóppðust liðnir púkar að
úr öllum áttum. Nú varð Áki
liræddur en svo mintist hann sverðs
ins, sem snigillinn hafði gefið hon-
um, hljóp bak við steininn og sótti
það og sveiflaði þvi kringum sig.
Og á samri stund varð all að steini,
kýrnar, árarnir, vellirnir, trjen og
stelpan — og bjallan vitanlega líka.
Áki gekk að stelpunni og tók
steingerðu bjölluna. Hún var eins
og gull, en hvernig sem hann hrisli
hana kom ekkert hljóð úr henni.
Hann var í slæmu skapi þegar hann
labbaði heim til sín með bjölluna
í vasanum. Þegar hann var kom-
inn nokkuð á leið kom hann augn
á mann, sem var að höggva slcóg
með tinnuöxi.
„Blessi þjer vinnuna", sagði Áki
og heilsaði. „Þakka þjer fyrir“,
sagði maðurinn, ,en annars er litil
blessun í þessu. Því nú hefi jeg ver-
ið í þrjú ár að bisa við að fella
þetta trje og er ekki nema hálfnað-
ur ennþá, eins og þú sjerð“. — „Á
jeg að lána þjer sverðið mitt?“
spurði Áki. Ójú, maðurinn þáði
það og lijó trjeð sundur í einu
höggi. „Þetta var gott höggvopn“,
sagði karlinn, hvað viltu selja það
fyrir?“ — „Æ, það er best að jeg
gefi þjer sverðið, jeg geri ekki
annað en ógagn með því livort sem
er“. — „Guð launi þjér fyrir“.
sagði maðurinn, „og ef jeg get
gert þjer greiða aftur þá segðu
bara til. „Áki tók bjölluna upp úr
vasa sínum og sýndi manninum.
„Ef þú getur látið hljóma í þessari
bjöllu aftur, þá er það meira en
nóg borgun fyrir sverðið“. —
„Ætli jeg hafi ekki einhver ráð
með það“, sagði karlinn og hvarf
ineð bjölluna bak við klett og þegar
hann kom með hana aflur var
fallegi hljómurinn kominn í hana
aftur.
Áki liljóp glaður heim til sín og
ljet kliða í bjöllunni. Og Jón var
ekki minna glaður en hann. Hann
hafði lært að leika svo ljómandi
falleg lög á blikkblístruna sína. Og
svo kom tvíburunum saman um að
fara út í heim og spila fyrir fólk
og fá peninga fyrir. Og það ggrðu
þeir.
Blómvandarleikur.
í þessum leik geta verið svo
margir sem vilja. Einn þátttakand-
inn er kosinn „garðyrkjumaður“
og setjast allir kringum hann. Garð-
yrkjumaðurinn gefur öllum blóma-
nöfn og svo fer hann að segja frá
garðyrkjustörfum sínum. Þegar hann
nefnir í frósögn sinni blómanain,
sem einhver þátttakandinn heiir
fengið, verður sá hinn sami að
standa upp, snúa sjer í hring og
setjast aftur. En sá sem gleymir að
gera þetta verður að gefa pant.
Þegar garðyrkjumaðurinn segii
„blómvöndur" verða allir að standa
upp, snúa sjer í hring og skifta um
sæti. Og þá ó garðyrkjumaðurinn
að nota tækifærið og reyna að ná
sjer í eitthvert sætið meðan það
er laust. En sá sem ekkert sæti nær
í verður að vera garðyrkjumaður
i næsta sinn.
Svolitill leikur.
Taktu glas með vatni og settu það
ó borðið og legðu svo pappaöskju
ofan á. — „Nú skal jeg drekka vatn-
ið úr glasinu án þess að snerta á
öskjunni“, segir þú svo. Best er að
hafa dúk á borðinu, helst svo stór-
ann að hann nái langt niður. Svo
skríður þú undir borðið og lætur
heyra í þjer eins og þú værir að
drekka. Svo kemurðu fram aftur,
þurkar þjer um munninn með vasa-
klútnum þínum, og einhver efa-
gjarn strákur tekur nótúrlega upp
öskjuna, til að sjá hvort vatnið sje
farið úr glasinu. — Þá grípur þú
glasið og drekkur út úr því. „Sjáið
þið, nú drakk jeg vatnið án þess
að jeg hafi snert við öskjunni“, seg-
ir þú svo hróðugur.
Mummi litli kemur hlaúpandi inn
og segir: — Mamma, mamm'a, það
er maður lijerna úti, sem er að
selja isrjóma. Má jeg fá eitt krain-
arhús?
— Nei, væni minn, það er svo
kalt úti núna, alt of kalt til þess að
borða isrjóma.
— Já, en, mamma. Jeg get farið
i vetrarfrakkann minn meðan jeg
er að borða það.