Fálkinn - 23.11.1935, Page 6

Hún —
Mary — Mary, umlaði haiin í
sífellti í óráðinu. Allan Murdoch
sat með kvaladrætti í andlitinu og
hlustaði á þetta. Hann var maður
Mary.
— Veslings ])ilturinn, hugsaði
hann meðan hann taldi kíníndroþ-
ana með skjálfandi hendi.
Oft og morgum sinnum hafði
hann sagt við sjálfan sig, að hann
þyrfti hvorki að vantreysta Mary
eða vini sínum. En það var ógæfa
fyrir Gredale að verða ástfanginn
af giftri konu. Annars var engiu
furða l)ó Gredale yrði ástfanginn af
Mary, jafn ung og falleg og hún
var. Gredale var ungur líka, og þeg-
ar Allan Murdoch hugsaði til fimt-
án ára aldursmunarins, sem var á
þeim hjónunum, urðu þjáningadrætt-
irnir í andliti hans enn dýpri.
Hann stóð upp og fór'út til þess
að Ijósmynda nokkur sjaldgæf dýr
úr frumskóginuni, sem hann gat
ekki varið lengur fyrir maurnum,
vegna þess að hann hafði mist það
sem hann hafði af andobaolíu í
einn strenginn, þegar þeir voru á
leiðinni upp ána. Þegar hann hafði
gert þetta varð hann að líta eftir
einum af innfæddu burðarmönnun-
um, sem hafði orðið fyrir ásókn
blóðsugu-leðurblökunnar nokkrar
nætur í röð og mist mikið af blóði.
Loks fór hann aftur inn til Gredale.
Hann lá enn í óráði og hrópaði á
Mary. ,
Murdock helti ofurlitlu af meðul-
unum ofan i Gredale og fór síðan
út úr kofanum, því honum fanst
loftið þar inni ætla að kæfa sig.
Innfæddu mennirnir voru að salta
niður fisk fyrir utan, og heilar
torfur af flugum suðu i kring og
settust hvar sem þær gátu. Mur-
doch var orðinn þjáður af Amas'on-
fljótinu og öllu því, sem því fylgdi.
Ef Gredale hefði ekki orðið veikur,
svo að þeir urðu að snúa við, hefði
leiðangri þeirra kanske verið lokið
nú, svo að hann hefði getað snúið
heim til Englands með Mary.
Síðla nætur þegar Murdock
fleygði sjer loksins í hengirekkju
sína í kofanum var Gredale liættur
að tala óráð og hann svaf fast.
Morguninn eftir hafði hann fengið
rænu.
— Heyrðu, Murdock, hvar í
ósköpunum erum við? spurði hann
veikróma, og Murdock svaraði: —
Leiðangrinum er lokið, hvað þig
snertir. Við erum á bakaleiðinni til
Para. —
— Hvaða vitleysa, Murdock. Þetta
var bara svolítið hitaflog.
— Svolítið of mikið hitaflog,
drengur minn. Þú hefir verið með
óráði í marga daga og þú skelfur
enn af veiklun. Nei, það er best að
þú farir til Para með sýnishornin
og þau lifandi dýr, sem við höfum
safnað og farir með fyrstu skipsferð
þaðan heim.
En þú sjálfur?
—• Þú veist eins vel og jeg, að jeg
verð að halda áfram, sagði Mur-
dock.
Gredale var niðursokkinn í hugs-
anir sinar. Murdock hjelt að hann
væri að hugsa um þetta, að hann
yrði að snúa við úr leiðangrinum,
en næstu orð hans snerust um alt
annað.
— Þú talaðir um, að jeg hefði
verið með óráði, sagði hann síg-
andi.
— Já, sagði Murdock. Hann sneri
sjer frá og fór að athuga kassa með
skjaldböku i.
— Talaði jeg mikið? Það varð
djúp þögn, og ótti í augnaráði Gre-
naðran.
dale. — Murdock reyndi að harka
af sjer, og sagði:
— Hvort þú talaðir? Jeg get ekki
eiginlega sagt það. Þú umlaðir bara
nokkur samhengislaus orð.
— Jeg talaði þá ekkert greinilega?
- Ekki um neitt ákveðið?
— Nei, svaraði Murdock og beygði
sig yfir kassann.
Gredale fann með sjálfum sjer að
hinn sagði ósatt og eftir þetta forð-
aðist hann að horfast í augu við
Murdock og liann gerði alveg eins.
Sambúðin milli þeirra var heldur
stirð næstu daga, þó að þeir á yfir-
borðinu sýndi hvor öðrum alúð og
innileik, sem hvorugur ])eirra mis-
skildi.
Það var ákveðið, að Gredale skyldi
hafa með sjer öll söfnin af lifandi
og dauðum dýrum og láta Murdock
hafa einn bát og innfæddan vieði-
mann eftir með sjer, svo að hann
gæti haldið leiðangrinum áfram.
Um morguninn, rjett áður en
Gradale átti að leggja upp, og með-
an þeir sátu og voru að snæða
morgunverðinn, tók Murdock fram
Iítinh böggul og sagði: — Viltu setja
þennan böggul á póst fyrir mig þeg-
ar þú kemur til Para?
Gredale leit á böggulinn og sá að
hann var til Mary Murdock.
— Jeg get farið með hann til
hennar sjálfur, sagði hann.
— Nei, það er engin þörf á því.
— Jeg hefi meira en tíma til
þess. Nazare er ekki nema stuttan
kipp úr leiðinni.
— Jeg óska þess tvímælalaust, að
þú farir ekki þangað, sagði Mur-
dock ákveðinn. Það var ómögulegt
að misskilja meiningu hans. Gredale
fölnaði en hann stilti sig og sagðí:
—. Heyrðu Murdock. Mary langar
eflaust til að heyra hvernig leiðang-
urinn hfir gengið og hvernig þjer
leið þegar jeg skildi við þig. Henni
mun finnast það einkennilegt —
hún getur meira að segja orðið
hrædd, ef jeg kem ekki.
— Jeg hefi sagt, að jeg vil ekki
að þú farir þangað, sagði Murdock.
Hann var orðinn rauður í framan
og augu hans leiftruðu. Þeir voru
báðir óstyrkir þegar þeir stóðu upp
og liorfðu hvor á annan. Það var
eins og lægstu hvatir þeirra hefðu
vaknað og þeir hefðu sennilega rok-
ið saman ef innfæddur maður hefði
ekki komið inn í sömu svifum, til
þess að segja þeim, að hann hefði
náð í kórallsnöðru rjett við kofann.
Gredale var fyrri til að jafna sig
aftur.
— Það er einmitt naðran, sem við
þurfum að ná i, er ekki svo? sagði
hann.
Murdock kinkaði kolli og fór út.
Gredale fór á eftir honum þangað
sem slangan lá og hringaði sig, gul,
rauð og svört, með stóran trjedrumb
í gininu. Murdock tók undir eins
eftir einhverju, sem Gredale hafði
yfir sjst og sagði: —< Nú, þetta er
kvendýr.
Vegna þess að hann var að gera
tilraunir með móteitur, sem átti að
duga gegn allskönar nöðrubiti, glenti
hann upp ginið á nöðrunni og tæmdi
eiturkirtlana. Þegar hann hafði kom-
ið eitrinu fyrir á glas, leit hann á
nöðruna og sagði:
—- Þettt er óvenjulega falleg
naðra. Það var leiðinlegt að við
skyldum missa smurningarolíuna.
— Jeg skal fara með hana lifandi
til Englands, sagði Gredale ákafur.
Við getum drepið annan jarakasen-
ann og látið slönguna i kassann
hans.
Eftir
Katherine Harrington.
— Gættu að ])ví að þetta er kven-
slanga, sagði Murdock, og ypti öxl-
um en bætti svo við: — En ef þú
vilt takast þá hættu á hendur þá . .
— Hættu? Hún er ekki hættulegri
en jarakaseninn, sjerstaklega eftir
að þú hefir tæml eiturkirtlana og
|)egar hún er komin í læstan zink-
fóðraðan kassa er jeg ekki smeykur
við hana. Nema þú haldir að hún
geti skriðið út um loftgötin á kass-
anum, bætti hann við.
Murdock svaraði ekki.
Skömmu siðar stóðu þeir niður
við ána og voru að kveðjast. Og á
skilnaðarstundinni var Gredale þög-
ull og vandræðalegur og Murdock
daufur.
— Jeg hefi setl báðar liættulegu
nöðrurnar undir þóftuna í bátnum
mínum, sagði Gredale, til þess að
rjúfa þögnina.
— Það er gott. Mistu ekki sjónar
á þeim þangað til þú hefir komið
þeim fyrir um borð í skipinu. Þar
skaltu hafa þær undir rúminu þinu
og hafa klefadyrnar læstar. Það er
of seint að vera varkár eftir að ein-
hver forvitinn hefir fitlað við kass-
ana.
— Þú getur reitt þig á mig, Mur-
dock.
— Gott — vertu sæll.
Gredale tók eftir örvæntingunni í
augum Murdocks og sagði óhugsað:
— Heyrðu Murdock, við höfum
lifað of mikið súrt og sætt saman,
til þess að þú megir efast um trú-
mensku mína hvað Mary snertir.
Jeg — ja, ef þjer finst það ekki þá
stoðar ekki að tala um það —.
Hann stamaði og flýtti sjer niður
að hátnum. — Vertu sæll, Murdock,
kallaði hann um leið og báturinn
rann af stað niður ána. En Mur-
dock hafði snúið sjer undan og var
kominn á leið burt. — —
Það kostaði Gredale mikið vilja-
þrek að halda sjer uppi, því að
nýtt hitakast var i aðsigi, og hann
komst til Para á mánudegi. Næsta
föstudag kom Murdock á eftir hon-
um — hann hafði farið eins fljótt
og hann gat — flýtt sjer meira en
meira en hann lil þess að ná í fje-
laga sinn en hafði orðið fyrir ýms-
uin óhöppum, sem höfðu seinkað
honum. Nú vissi hann ekki hvar
hann átti að leita Gredale uppi en
hann fór þangað, sem hann hafði
leigt geymslu fyrir farangur leið-
angursins, þangað til hann yrði
sendur til Englands. Hann fjekk að
vita, að alt hefði verið þar þangað
til fyrir tveim dögum, að það hafði
verið tekið í burt.
Murdock varð náfölur því að nú
skildi hann, að Gredale mundi vera
kominn á leið til Englands. Hann
hafði með öðrum orðum komið of
seint. Hann flýtti sjer niður að
höfninni í þeirri von, að skip Gre-
dales væri ekki látið í haf ennþá,
en þar varð hann lika fyrir örð-
ugleikum. Enginn, hvorki i skipa-
kviunum eða á afgreiðslum eim-
skipafjelaganna vissi neitt um Gre-
dale, og þó að Murdock fullvissaði
menn um, að lijer væri um líf og
dauða að tefla, var ómögulegt að fá
upplýst með hvaða skipi Gredale
hafði farið.
Hann hugsaði til Mary. Ef Gre-
dale hafði heimsótt hana, þrátt
fyrir alt, mundi hún geta sagt lion-
um með hvaða skipi hann hefði
farið, og ef skipið hefði loftskeyti,
eins og flest skip, þá væri enn von
— veik von.
En hús Mary var tómt. Aðeins
svarta vinnukonan var i liúsinu.
Hann spurði hana og komst að
raún um, að Gredale hefði komið
þangað fyrir fjórum dögum, aö
hann hafði talað við Mary og að
hún hefði í flýti tekið saman dót
sitl og farið með honum. Stúlkan
fjekk honum brjef, sem Mary hafði
skrifað honum áður en hún fór.
Grunur hans hafði þá verið reist-
ur á rökum — þau voru flúin sam-
an. En þau komust ekki svo langt
— þau liöfðu dauðann með sjer
í farþegaklefanum — hræðilegan
dauða, sem ekkert gat bjargað hon-
um frá nema kraftaverk. Þau máttu
gjarnan fara, vinurinn og konan
sem liafði svikið hann i trygðum
— hann skyldi ekki rjetta út litla-
fingur til að hjálpa þeim.
Hann opnaði umslagið ósjálfrátt
og las brjefið. Hann varð að lesa
það tvisvar þangað til sannleikur-
inn varð honum Ijós. Mary skrifaði
„Kæri Allan. Jeg skrifa þetta ef
ske kynni að þú kæmir hingað áður
en jeg kem aftur. Fyrir nokkrum
klukkutímum kom Gredale reikandi
hingað og sagði að hann hefði átt
að fara með ýmislegt frá leiðangr-
inum til Englands, en að liann væri
kominn að niðurlotum og jeg yrði
að fara með dýrin. Þegar hann
hafði gefið mjer allar nauðsynlegar
upplýsingar Ieið yfir hann og var
hann fluttur á spítalann. Læknarnir
eru í vafa uin, hvort liann lifir
þetta af.
Mjer finst hörmulegt að verða
að fara frá honum undir þessum
kringumstæðum, en hinsvegar tel
jeg skyldu mína að rækja þetta,
sem hann hefir trúað mjer fyrir“.
Murdock lagði brjefið í umslagið
og stundi. Það var þá ekki um
neinn flótta að tala — heldur um
mann, sem gegndi hagsmunum fje-
laga síns svo að segja fram i rauð-
an dauðann. Og nú var Mary á leið
til Englands með einhverju skipi,
sem hún hafði gleymt að nefna
nafnið á — og í klefa með dauð-
anum.
Síðaar um daginn eftir að hann
hafði leitað sig uppgefinn á skipa-
afgleiðslunum fjekk hann að Vita
hvaða sjúkrahús Gredale hafði verið
fluttur á. Gredale var enn meðvit-
undarlaus þegar Murdock kom til
hans.
Næstu daga sat Murdock að kalla
óslitið við rúm sjúklingsins og
hlustaði á óráðshjal hans, ef ske
kynni að hann heyrði nafnið á
skipinu sem Mary liafði farið með.
En þegar fjórir dagar voru liðnir
án þess að hann hefði heyrt neitf,
sem gat komið honum á sporið lá
við að hann gæfist upp. Það hlaut
að vera skeð nú sem verða vildi.
Jafnvel þó að Gredale fengi ræn-
una og jafnvel þó skipið hefði loft-
skeytatæki þá mundi vera of seint
að bjarga Mary nú.
Næstu nótt fjell Gredale í djúpt
mók. Murdock hafði ekki sofið
margar nætur og hann sat enn við
rúm vinar síns. Áreynslan hafði
verið honum ofurefli og honum
rann í brjóst án þess liann vissi af
því. Og liann dreymdi einkcnnileg-
an draum.
Hann dreymdi að hann var i klefa
um borð í skipi. Það var um nótt
og geisla frá tunglinu lagði inn um
kýraugað og fjell á andlit Mary, þar
sem hún lá i rúminu. Svart hár
hennar breiddist út yfir koddann
og önnur hendin hjekk máttlaus
fram af rúmstoknum, nærri því nið-
ur á gólf.
Tunglsgeislinn færðist eins og
kastljós á blett undir rúminu. Þar
stóð zinkfóðraður kassi, sem Mur-
dock kannaðist vel við og þegar
hann horfði betur á liann sá hann
fyrst eina og svo fleiri örmjóar
nöðrur smjúga gegnum loftgötin.
Það sem hann hafði óttast var kom-
ið fram. Naðran hafði gotið.