Fálkinn - 02.05.1936, Blaðsíða 7

F Á L K 1 N N
7
SANDALAIÍ TIL
SAMKVÆMISNOTKUNAR.
Samkvæmiskjólarnir með mörgu
og djúpu fellingunum eiga fyrirmynd
sína í forngrískum klæðaburði
kvenna, og því liaia sanuaiarmr ver-
ið teknir upp við þessa kjóla og eru
i raun og veru einu rjettu skórnir
við þesskonar kjóla
aði Geirmundur og nú var hann
farinn að skjálfa, „og jeg fæ enga
vjel“. Og með það smeygði hann
sjer inn, en hún rausaði þessi býsn
á eftir honum.
En hann skeytti því engu, heldur
settist hann inn og hugsaði ráð sitt.
Aldrei skyldi hann láta undan og
sjersaklega þar sem hún fór svona
að þessu. Og þó gat hann ekki hugs-
að sjer að missa Rósu. Hvað átti
hann að gera?
Svo fór Geirmundur aftur til vinnu
sinnar, en Rósa sat lieima og liugs-
aði livað gera skyldi. Henni þótti
nú hálf slæmt að tapa svona góðri
stöðu, og það alt vegna eldavjel-
arinnar.
Alt i einu datt henni ráð i hug.
En hættulegt gat það nú verið. En
ef hún ynni nú sigur ja, þá borgaði
jiað sig. Hún liafði það einhvern-
veginn á tilfinningunni, að alt mundi
falla i Ijúfa löð á eftir. Henni fanst
það liggja svona í loftinu, að hún
ætti eftir að auðsýna Geirmundi það,
sem hún hefði ekki sýnt öðrum
karhnönnum.
Og án frekari íhugunar ákvað húu
að framkvæma ráð sitt. Næsta morg-
un var hún komin á fætur löngu
fyrir venjulegan fótaferðatíma. Hún
kveikti upp í vjelinni, og bar all
það rusl sem til var á eldinn. Og
vjelin breytti ekki venjunni i sunn-
an vindinum. Allur reykurinn kom út
og það með feikna krafti.og á svip-
stundu var alt orðið fult af reyk.
I>á opnaði hún dyrnar inn í borð-
stofuna, en þar fyrir innan svaf
(ieirmundur. Og nú lagði reykinn all-
an þar inn, og áður en Rósa gat átl
að sig var alt orðið kolsvart þar
inni.
Svo ljet lnin líða dálitinn tíma. Að
því búnu stikaði hún inn í herbergi
Geirmundar, og þreif heldur óþyrmi-
lega í rúmfötin.
„Geirmundur, Geirmundur, vakn-
aðu maður, vaknaðu“, og lnin tosaði
og tosaði eins og hún gat, en Geir-
mundur vaknaði ekki.
„Guð komi til, er jeg búinn að
kæfa manninn?"
Hún opnaði nú alla glugga, og gerði
alt sem henni gat komið til hugar,
en ekki vaknaði Geirmundur.
Þetta var ekki efnilegt. Og nú reif
lnin af honum rúmfötin og tók hann
upp á arma sjer, og bar hann frara
í borðstofuna, þar lagði hún liann
á legubekk, og hóf nú enn á ný ð
vekja liann. Og loks eftir langa og
harða viðureign lauk hann upp aug-
unum. En hvernig stóð á þessu?
Hví var hann hjer og það á nær-
klæðunum, og með ráðskonunni?
Hvað átti þetta að þýða? Og hvern-
ekki áttað sig. Og enn jókst undrun
hans. Var sem honum sýndist, var
Rósa að gráta? Smátt og smátt
skýrðist hugsun hans. Nú skildi
hann hvernig i þessu lá. Vjelin hafði
reykt, og það svona voðalega. Vesl-
ings Rósa, svona var hún. Hafði hún
ekki hætt sjer inn í reykinn til þess
að vekja hann. Vissulega var hún
betri en allar konur,. sem hann liafði
þekt um dagana.
Og það var eins og hvíslað væri
að honum, að nú væri tækifæri til
þess að tryggja sjer Rósu til' full-
kominnar eignar.
Og sennilega hafa nú örlagadis-
irnar viljað hafa það eitthvað á þá
leið, því að nú laut Rósa ofan að
honum, full blíðu og kærleika, og
spurði með angurþýðum róm, hvern-
ig lionum liði.
Þá gerði Geirmundur það sem
hann aldrei áður hafði gert. Hana
tók um mitti hennar, og hvíslaði
olurlágt:
„Rósa mín, jeg elska þig“.
„Og jeg þig“, hvíslaði lnin.
Og meðan síðustu reykjamekk-
irnir liðu út um gluggana, nutu þau
atlotanna sæ) og ánægð. En Geir-
mundur gat ekki að því gert á þess-
ari sælustund, að senda vélinni, sem
átti þátt í þessari gæfu hans, þakk-
látar hugsanir.
Nokkrum dögum sehma var kom-
ið heim að húsi hans með nýja livita
vjel. Og eftir það fór reykurinn altaf
sína rjettu leið beint upp í loftið.
En nokkrum dögum fyrir jólin
þennan sama vetur sá Jóka, hvar
þau Rósa og Geirmundur gengu nið-
ur götuna, bæði prúðbúin. Hún stór
og fönguleg, en hann lítill og patt-
aralegur, og heldu þau, sem leið lá
lil bæjarfógetans. Þuri'ti lnin ekki að
spyrja um erindið.
Og næsta dag fluttu blöðin les-
endum sinum þær frjettir, að í gær
hefðu verið gefin saman i borgara-
legt hjónaband ungfrú Rósa Ara-
dóttir og hr. Geirmundur Sigmunds-
son.
EINFALDUR EN SVIPFALLEGUR.
Þessi kjóll er ákaflega látlaus, en
fær svip sinn af löngu beinu línun-
um, sem í honum eru. Djúpu Wienar-
leggin, sem ganga eftir kjólnum
endilöngum að framan, eru að ofan
lokuð með klípuin. Takið eftir
snúrubeltinu um mittið og einkenni-
legu kollhúfunni, sem fylgir kjólnum.
SPORTSFRAKKI. og hornalaus, en stór liálsklútur lát-
Einkennilegast við þennan frakka inn fylla hálsmálið. Sniðið er ein-
er það. að hann er bæði kragalaus falt en svipmikið. Beltið úr leðri.
Best að auglýsa í Fálkanum