Fálkinn - 02.05.1936, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
1 s 3 4 5 6 7 m 8 9 10
10 a I®11 3§f 12
13 III 14 m 15 | 1
m 16 17 m M 18 II m
19 m 20 21 22 m m 23 24
25 26 m 87 28 29
30 31 m. 32 | m 33 m 34
3 r 36 37 m 38
39 ® 40 m 41 42 m
m 43 44 m 45 46 m
47 48 49 50** 51 II 52 53
54 | ggf 55 m 56 |
57 m 158
Krossgáta Nr. 239.
Skýring. Lóðrjett.
1 op. 2 gyðja. 3 stundun. 4 versl-
unarfyrirtæki. 5 oft nefnt í veður-
fregnum. 6 litur á kú. 7 lýsingarorðs-
ending. 8 mark. 9 gubba. 10 feitt. 12
sonur Nóa. 15 óvirk lofttegund. 17
fugl. 18 skólasetur. 19 lögbrjótar. 22
frumefni. 23 með tölu. 24 nytjajurt.
26 bæjarnafn. 28 ós. 29 bygðarlag. 31
taka lán. 36 þukla. 37 voð. 42 hilling-
ar. 43 ill færð. 44 númer. 46 feitmeti.
48 þoka. 49 uppgrip. 50 í hollenskum
nöfnum. 51 fugl. 53 suður. 55 segir
sagan.
Skýring. Lárjett.
1 torfa. 8 fugl. lOa partur ræðunnar.
11 harmur. 12 málmur. 13 hey. 14 á.
15 land. 16 smáagnir. 18 ber. 20 jafn-
ast á við. 21 ríki. 23 trje. 25 kyrð.
27 áhald. 30 upphrópun. 32 liljóð. 33
litast um. 34 ljeleg. 35 fjölkyngismað-
ur. 38 málmur. 39 kuldaleg. 40 lík. 41
litur. 43 gagn-. 45 barátta. 47 kveð-
skaþur. 50 sögn í vist. 52 mýri. 54
guð. 55 rómverji. 56 dó. 57 í kerti.
58 hlýviðri.
Lausn á Krossgátu Nr. 238.
Ráðning. Lárjett.
1 saumakona. 8 gos. lOa ann. 11
urta. 12 sátu. 13 und. 14 róa. 15 lotan.
16 orf. 18 einn. 20 a, á. 21 unn. 23
te. 27 sunnudagur. 30 hlý. 32 mg. 33
esa. 25 es. 27 akvegurinn. 30 Rio. 32
Re. 33 in. 34 mör. 35 vaðmálslak. 38
ro. 39 æða. 40 tif. 41 um. 43 aka. 45
lár. 47 arfur. 50 ego. 52 lim. 54 sýrð.
55 æfur. 56 ósa. 57 trú. 58 yfirmaður.
Ráðning. Lóðrjett.
1 sáu. 2 Arnó. 3 undra. 4 aur. 5
krónuvelta. 6 ota. 7 Na. 8 gát. 9 ota.
10 sunnanrok. 12 son. 15 Li. 17 fáa.
18 engilfögur. 19 hervæðast. 22 Ne.
23 eim. 24 snör. 26 síað. 28 krá. 29
Una. 31 óða. 36 Si. 37 kul. 42 málóð.
43 auð. 44 kr. 46 risu. 48 rýr. 49 frú.
50 efi. 51 orm. 53 mar. 55 æf.
GULLGRAFARI í ÁSTRALÍU.
Myndin sýnir ástralskan gullgraf-
ara að verki, við að þvo gull úr
sandi. Hefir þessi einfalda aðferð
verið notuð siðan sögur hófust.
Ung stúlka í Anieríku, sem heitir
Irene Bennett hefir stefnt nómueig-
anda einum, sem ó auð fjár, og krefst
þess að hann borgi sjer tíu miljónir
króna. Hún heldur þvi fram, að
hann hafi verið trúlofaður sjer og
svikið heit sitt, og gerir sig ekki á-
nægða með minna en tíu miljónir
fvrir. Reikningurinn er sundurliðað-
ur og stærsti liðurinn er „9% miljón
fyrir særðar tilfinningar“. Þetta munu
vera einna dýrustu tilfinningarnar
sem sögur fara af.
Á SPÁNI
hafa róttækir jafnaðarmenn kveikt
í fjölda af kirkjum og bænahúsum
undanfarið. Myndin sýnir rústirnar
i einni kirkjunni sem brann.
Maður nokkur í Varsjá, Antoniuk
að nafni vaknaði eina nóttina við
það að innbrotsþjófur var kominn i
húsið. Hann læsti þjófinn inni í stof-
unni sem hann var í en að því búnu
hringdi hann ekki til lögreglunnar
heldur vakti tengdamóður sína. Eftir
nokkrar mínútur hringdi hann svo í
næturlæknirinn. Hann rannsakaði
innbortsþjófinn. Tvö rif í honum
voru brotin og auk þess hafði hann
fengið glóðarauga. Hann var sendur
á spítala en tengdamóðirin fjekk ró-
andi meðöl.
öxlum, og hjeldu þeir áfram að húsi ekkn-
anna þriggja.
Gluggum og dyrum á húsi Miclionnets var
lokað, en ennþá einu sinni sáu þeir fjelagar
grunsamlega lireyfingu á gluggatjaldinu fyr-
ir horðstofuglugganum.
Það liefði mátt geta sjer þess til , að Mai-
gret liefði gramist ljettlyndi skálaeigand-
ans. Hann tottaði pípuna eins og hann ætli
lífið að leysa.
„Þar sem Andersen er nú flúinn . .. . “
tók Lucas til máls, svo hógværlega, sem
horium var auðið.
„Vertu kyr hjerna!“
Hann lauk sjálfur upp liliðinu, eins og
hann hafði gert um morguninn, og gekk
síðan rakleitt inn i húsið. Þegar liann kom
inn í salinn þefaði hann og litaðist um,
og sá votta fyrir sígarettureyk í einu
horninu. Og liann fann það af lyktinni,
að nýlega hafði verið reykt í salnum.
Hann lók hendinni um skammbyssuna,
alveg ósjálfrátt, áður en liann fór upp stig-
ann. Þegar upp kom, heyrði liann sama
tango-lagið, sem hann hafði sjálfur látið
grammófóninn leika um morguninn.
Hljómarnir bárust frá herhergi Elsu.
Þegar hann harði að dyrum, var grammó-
fónninn stöðvaður, samstundis.
„Hver er þar?“
„Lögreglufulltrúinn“.
Ofurlítill hlátur.
„Ef svo er, þá vitið þjer sjálfur best,
livernig þjer eigið að fara að því, að kom-
ast inn. Jeg get ekki opnað“.
Lvkillinn kom að notum af nýju. Stúlkan
var nú full-klædd. Hún var í sama svarta
kjólnum, sem hún liafði verið i kvöldið áð-
ur. Hann mótaði vel fagurt vaxtarlag
hennar.
„Eruð það þjer, sem hafið tafið heim-
komu bróður míns?
„Nei. Jeg hefi ekki sjeð hann“.
„Þá hafa þeir, þarna hjá Dumas, senni-
lega ekki verið búnir að gera upp reikning-
inn lians. Það kemur fyrir, að hann þarf að
fara til þeirra aftur, sama daginn“.
„Bróðir yðar hefir gert tilraun til þess að
komast yfir belgisku landamærin. Það eru
likur til þess, að lionum hafi tekist það.
Hún leit til hans undrandi, og var ekki
trútt um að nokkur tortrvggni fælist í
augnaráðinu.
„Carl?“
„Já“.
„Þjer eruð að gera að gamni yðar?“
„Kunnið þjer að aka?“
„Aka, — hverju?“
„Bifreið“.
„Nei. bróðir minn hefir aldrei viljað
kenna mjer það“.
Maigret hafði ekki tekið pipuna úl úr
sjer. Hann var með hattinn á höfðinu.
„Þjer hafið farið niður?“
„Jeg?“
Hún hló. Frjálslegum, skærum lilátri. Og
enn meir en nokkru sinni fyrri, stafaði nú
af henni það, sem amerískir kvikmynda-
höfundar nefna sex appeal. Því að vel getur
kona verið fögur án þess að vera tælandi.
Aðrar konur, sem minni fríðleik eru gædd-
ar, geta við fyrstu sýn, vakið girnd eða þrá.
Elsa vakti hvorttveggja í senn. Og hún
var hvorttveggja: harn og kona. Andrúms-
loftið umhverfis hana var ölvandi og örv-
andi. En þó var það svo, að þegar liorfst
var i augu við hana, varð ekki i augum
hennar lesið annað en barnslegt sakleysi,
og kom það manni á óvart.
„Jeg skil ekki, hvað þjer eigið við?“
„Það hefir einhver verið að revkja, niðri
í salnum, fyrir tæpum hálf-tima siðan“.
„Hver?“
„Um það er jeg einmitt að spyrja“.
„Hvernig á jeg að vita það?“
„Grammófónninn var þar niðri í morg-
un“. —
„Það er þó ómögulegt .... Hvað er það,
sem þjer eigið við? .... Heyrið þjer nú,
herra fulltrúi .... Jeg ætla að vona, að þjer
sjeuð ekki farinn að gruna mig? .... Þjer
eruð eilthvað svo kynlegur á svipinn. Hvar
er Carl ?“
„Jeg endurtek það, að hann er kominn
yfir landamærin“.
„Það er ekki satt. Það er ómögulegt.
Hversvegna hefði liann átt að flýja? Að því
ógleymdu, að hann hefði ekki sðkilið mig eina
eftir hjer...Þetta er bull .... Hvað á að
verða um mig hjer, aleina?“
Það hefði verið hægt, að komast við af
þessu. Alveg að óvæntu, án þess að á lienni
væri að sjá nokkra verulega svipbreytingu,
og án þess að röddin væri að nokkrum mun
óstyrkari, --- var hún alt í einu komin í við-
kvæmnisskap. Það var af augunum, sem
þetta mátti ráða. Takmarkalausan kvíðinn,
vandræði, — bæn.