Fálkinn


Fálkinn - 26.09.1936, Blaðsíða 5

Fálkinn - 26.09.1936, Blaðsíða 5
FÁLKINN 5 þess að nokkuð sje þeim til liindr- unar eða fyrirstöðu, hinn sterki norðurstraumur, sem æfinlega eyksi stórum í suðvestan rokum og svo landtakan, sem áður er lýst. Enda liafa margir sjómenn fengið á Mýra- skerjunum að kenna, fyr og siðar, þegar suðvestan rok hafa skollið á. I>au gera sjaldan boð á uiulan sjer. — Hvað er langt síðan þjer byrj- uðuð skipstjórn hjeðan úr Reykja- vík. Og hafið þjer aldrei komist i hann krappan hjer L flóanum? — Jeg byrjaði hjer sem formaður á þilskipi vorið 1893, en togaraskip- stjóri varð jeg 1912 á Mars. — Ónei, hjer í Faxaflóa hefi jeg verið svo heppinn, að lenda ekki í svaðilför- um. Versta meðferðin, sem jeg hefi orðið fyrir hjá Ægi varð norður á Húnaflóa á þilskipinu „Georg“, er hann sótti mig ofan í klefaopið — það var þó ekki nema höfuðið á mjer sem stóð upipúr — og bar mig út fyrir borðstokkinn. Jeg hefi ekki hugmynd um hvernig þetta gerðist, — þegar jeg ranka'öi við mjer hjelck jeg á handleggnum á borðstokknum. En sleppum því. Það kemur ekki þessu máli við. — Hver ráð eru helst til bjargar, undir þeim kringumstæðum, sem „Pourquoi Pas?“ var í, þegar skip- ið sneri aftur inn i flóann? — Vitanlega er ómögulegt að gefa algild ráð um slíkt. Aðstæðurnar eru ávalt svo mismunandi. En þeir sem kunnugir eru hjer í Faxaflóa kjósa að jafnaði þann kostinn, að halda sjer svo langt til hafs, sem þeir geta. Þó að þeir sjeu ekki svo utarlega, að þeir geti komist fyrir Snæfellsnes, þá er liættan því minni, sem utar dregur. Og þess ber að gæta, að fárviðrin standa sjaldan lengi. Þó að skip reki upp að Snæ- fellsnesi utanverðu, sunnan frá Garðsskaga, þá er veðrinu oftast slotað svo á leiðinni, að hægt er að koma við stjórn á skipinu. Álítið þjer það ekki til gagns, ef viti væri utast á aðal hættusvæðinu, t. d. á Þormóðssskeri? — Það er tvímælalaust. Ef það er viti sem hægt er að reiða sig á, þá yrði hann til mikils gagns. Og þess væri óskandi, að það liðu ekki mörg árin svo, að hægt væri að draga úr hættunni við Mýrar. Þau eru orðiu svo mörg ströndin þar, og að jafnaði með ægilegum mannsköðum, að ósk- andi væri, að hægt yrði að draga úr hættunni þeirri. Það eru mörg og hörmuleg atriði, sem þetta svæði hefir skráð í farmannasögu Islands. Við munum enn slysin miklu 190G, sem urðu ó mjög líkum slúðum og franska skipið fórst á nú. Og við nmnum Balholm-slysið 1926, sem mun hafa orðið nokkru vestar. Og i gömhnn blöðum og tímaritum mun- uð þjer geta fengið aðrar frásagnir, sem sanna það, að hjer er um mannskæðustu strönd fslands að ræða.------ að það fórst nú aptur á útsiglingu sinni, og næstum því í sama staó, sem í hið fyrra skiptið; og var þetta tjón þeim mun meira en hið fyrra, sem fleiri nafnkunnir menn fórust nú með því, og öðru skipi fró Ileykjavík, er líka týndist við Faxa- flóa í sama veðrinu. Var og slysið þeim mun ólánlegra nú, sem þessi ferð póstskipsins átti einmitt að verða hin síðasta, áður en gufuskipsferð- irnar tæki til, og allur atburðurinn var þess eðlis, að maklegt væri að segja greinilegar frá honunx, en vér höfum séð hingað til i íslenzkum blöðum eða ritum; setjum vjer því hér í þeim tilgángi kafla úr bréfi frá Reykjavík, dags. 2. Marts 1858, er bæði segir greinilega og sögu- mannlega fró öllum aðdragandanum, og svo líka tjóninu sjálfu, að því sem næst verður komizt, og þykir oss ei ólíklegt, að fleirum kunni að þykja merkilegt að lesa þá sögu en oss. Af þeim sem með skipinu fórusl, var Ditlev Thomsen, Slésvíkingur að ætt og uppruna, en hafði mestan hluta æfi sinnar verið ó slandi, og unað sjer þar betur en flestir úl- lendir kaupmenn; sýndi hann þetta einkum í því, að hann byrjaði þar á ýmsum fyirtækjum, er vel mega síðan verða landinu til nota. Jón (Þó kemur brjefkafli Páls Mel- sted). Var það ekki hraparlegt slys, að tvö kaupskip skyldu sigla út héðan, hlaðin af fólki og fjár- munum, komast út hjá Skaga og rek- ast svo annað upp á Mýrar, rétt upp undir Straumfjörð, hitt rétt upp í Lóndranga .... Það hefir verið harður skellur, að rekast þar upp í hamrana, og saxast i þúsund mola; enda er ekki lieil brú í nokkrum hlut, sem af „Sæljóninu" hefir rek- ið; það hefir svo máðst og lamisl og molast í grjótinu, að það kvað ekki sjást litur á neinni fjöl, nema litillega á einni. Af mönnum hefir ekkert rekið upp, nema fótleggur, með litlu lioldi ó, vestur undir Jökli, og ein tá ó Mýrunum. Það er hart fyrir ísland þegar menn reka sig svona á þaS. Jeg hefi oftar en einu sinni verið staddur lit undir Jökli, og farið þar með sjó fram, yfir liraunin og hamrana, og sjeð brimið hamast á klettunum, og þótti mjer það hátignarleg sjón og betra á að horfa en í að komast. En gaman væri að sjá allan fjandans kveifar- skap og óknytti koma þar í fangið á bárunni, þegar hún skellur upp ó tvítuga hamrana. Þar lenti nú aum- ingja ,.Sæljónið“, sem þið komuð Flestir munu hafa heyrt getið um slys það hið mikla, seni varð 1857 í nóvember, er póstskipið „Sölöven“ fórst undir Svörtuloftum. Samtímis þvi lagði annað skip úr Reykjavíkur- höfn, „Drey Annas“, eign Bierings kaupmanns, er sjálfur fórst á þvi skipi. í „Nýjum Fjelagsrituni1 er lýsing á þessum slysum báðunx sam- an. Er hún rituð af Póli Melsted i brjefi til Jóns Sigurðssonar. Hefir hann skrifað inngang að brjefinu og felst i hvorutveggja svo góð lýsing, að rjett þykir að birta hana í heilu lagi. Greinin heitir „Frásögn um skipatjónið í nóvember 1857“. „Síðan póstskipið fórst á útsiglingu frá íslandi 1817, undir Svörtuloftum við Snæfellsjökul, hefir þvi æfinlega byrjað svo, þangað til í þetta skipti, að það hefir þó á endanum komizl klaklaust af, þó margar ferðir þess, og einkum vetrarferðirnar, kunni vist að liafa verið slörkulegar. En ó árinu sem leið, 40 árum eftir að liið fyrra tjónið varð, vildi svo illa til, Markússon og Snæbjörn Snæbjarnar- son (Benediktsen) voru íslendingar og báðir dugandi menn í sinni stétt; en að fíiering, sem fórst með hinu minna skipinu, hefir þó þótt einna mestur mannskaðinn, því hann var álitinn eitthvert liið mesta kaup- mannsefni á íslandi af innlendum kaupmönnum, og slíkra nianna þurf- um vér nú einkum við, ef hinn frjálsa verzlan á að korna landinu að nokkru verulegu haldi. lit á i sumar 4. júli, eitt hið besta og traustasta skip, sem komið hefir til Islands. Jeg held jeg verði nú að segja þjer söguna, eins og eg veit hana sannasta, en fyrirgefðu þó stirð- lega verði orðað. Öndverðalega i Nóvember í vetur lágu hér fjögur kaupskip á höfninni: 1. Póstskipið Sölöven, 2. skipið Dreg Annas, sem fíjering átti, 3. Skonnort- an Juno og 4 Skonnortan Sveinbjarn- Frh. á hls. 11. fíls. k: Vikin við Straum- fjörð og t. h. líkin sem rak og er lik dr. Char- eot fremst. (fíirtar með leyfi AlþýðublaðsinsJ. Að neðan: Síðasta mynd- in af „Pourquoi Pas?“ og til vinstri Gonidec. fíls. 5: Uppdráttur af Mýriinum. — Myndir frá strandinu: Gonidec oy sá sem bjargaði honum á land, Kristján St. Þór- ólfsson, — landgangur- inn sem maðurinn bjarg aðist á, — skrifborð dr. Charcot og loks Gonidec og konurnar í Straum- firði. Einkarjettur At- þýðublaðið. — Neðsl: Skipshöfnin á ,,Pourquoi Pas?“ Eftirpr. bönnuð

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.