Fálkinn - 26.09.1936, Síða 8

8
F Á L K I N N
Bardagi ð hafsbalni
VNortv
LtrtNbURNIR
Kvikmyndataka
á hafsbotni.
I’að er orðið algengt að sjá í kvik-
myndum ýms atriði, sem tekin eru
á hafsbotni. Fólki þykir þetta merki-
legt, því að það eru fæstir, sem nokk-
urntíma hafa kafað sjálfir, svo að
slikar myndir eru algert nýnæmi á-
horfendunum. — Það er orðið tals-
vert langt síðan, að i kvikmyndum
fóru að sjást myndir, sem teknar
voru í vatni, en þær fyrstu voru
ekki raunverulegar, heldur gerðar
með brögðum. Þá var notað ker úr
gagnsæu gleri, búinn til í það „hafs-
botn“ með þangi, kóröllum og þvi um
líku, kerið fylt með vatni og settir
i það ýmsir smáfiskar. Síðan var
sterku kastljósi varpað á kerið, og
það kviknryndað. Og þetta var látið
heita svo, sein það væru myndir,
teknar á‘hafsbotni. Ef myndin átti
að sýna menn, kafandi í djúpinu,
voru myndirnar af þeim teknar á
eftir, og „copieraðar“ á frummynd-
ina.
En þesskonar aðferðir taka áhorf-
endur kvikmynda ekki lengur fyrir
góða og gilda vöru. Þeir heimta að
fá myndir, sem raunverulega sjeu
teknar á hafsbotni, og þessvegna hafa
kvikmyndafjelögin nú áhöld til þess,
að geta sent kvikmyndaljósmyndara
sína ofan í sjóinn og láta þá taka
nryndirnar þar.
Nýtísku köfunaráhald.
Eitt af stærstu kvikmyndafjelögunr
heimsins hefir fengið sjer útbúnað
þann til myndatöku á hafsbotni, sem
myndin hjer að ofan er af. Það er
hylki, sem Ijósmyndarinn getur hafst
við í, og dvalið í niðri á hafsbotni,
meðan hann er að taka myndirnar.
Sjálft hylkið er úr stæltu stáli, sem
ekki lætur undan þrýstingnum, sem
hylkið verður fyrir af vatninu, þó
á miklu dýpi sje. Á hylkinu eru
vitanlega gluggar, sem ljósmyndarinn
notar til að sjá kringum sig. Eru
gluggar á öllum hliðum hylkisins.
Ljósmyndavjelin (II) sjálf er fest ut-
an á hylkið á einskonar rennibraut,
svo að Ijósmyndarinu getur miðað
henni í allar áttir. Vegna þess að
birtan er dauf niðri á hafsbotni, er
slerkur rafmagnslampi settur ofan
við ljósmyndavjelina og varpar hann
birtu á það, sem ljósmyndað er (III)
og er hægt að miða lionum i ýmsar
áltir innanúr hylkinu. Hylkið hangir
í sterkri stálfesti, sem er á vindu um
borð í kafaraskipinu, og er hylkið
ýmist látið fara til botns eða vera
í miðjum sjó, eftir því sem við á.
Raftaugar liggja frá skipinu ofan í
hylkið, bæði til að gefa ljós og orku.
Utan á hylkinu er „skipsskrúfa", svo
að ljósmyndarinn getur látið það
snúast í ýmsar áttir eftir vild (V).
Til þess að ljósmyndaranum verði
ekki kalt í ferðalaginu er hann lát-
inn vera í fötum, sem gerð eru úr
asbest-dúk, en asbest leiðir mjög illa
hita og kulda. Talsíma hefir hann
við hendina i hylkinu og getur tal-
ast á við mennina í skipinu, sem
fylgir Iionum.
Gráðugur hákarl.
Þið vitið sjálfsagt öll, að liákarl-
inn er einn gráðugasti mathákur, sem
til er í dýraríkinu. En þó liugsa jeg,
að yklcur furði á sögunni, sem jeg
ætla að segja ykkur núna, um græðgi
hákarlsins.
Fyrir nokkru veiddi kvikmynd-
arar hákarl einn við Hawaj í Kyrra-
hafinu. Ætluðu þeir að nota hann i
kvikmynd. Þegar þeir ristu hann á
kviðinn ráku þeir hnífinn í eitthvað
hart. Kom þá í ljós, að þetta var
bátsakkeri, 25 kilógrömm að þyngd.
Og það sem meira.var: við akkerið
hjekk 20 metra löng festi. Þegar svo
farið var að rannsaka magann í há-
karlinum nánar, fanstþetta: Fimm kg.
þungt krosskkeri, armbandsúr, aftur-
fótur af múlasna, „púður“-dós, blað
af kolaskóflu, hlið úr sápukassa utan
af Sunlight-sápu, tíu pund af ýmis-
konar nöglum, skrúfur, rær, tvenn
haðföt, eitt þvottabrelti, einkennis-
húfa af hermanni, patrónubelti, 1/4
litra af messinghnöppum, beinhnöpp-
um og skjaldbökuhnöppum, tvær
skeifur og einn hnotbrjótur. Alls
vóg þetta gótt 120 kílógrömm. Það
er að visu ekki sjaldgæft að finna
ýmislegt skrítið i hákarlsmaga, en
þó mun þessi hákarl hafa sett met,
hvað græðgi snertir. Og þó var þetta
alls ekki stór hákarl; hann vóg —
eftir að hann hafði verið „tæmdur“
— rúmlega 400 kg. En stórir hákarl-
ar vega oft, slægðir, um 800 kg.
Þessi myud sýnir atriði úr kvik-
mynd, sem gerist neðansjávar. Sýnir
myndin kafara, sem sendur liefir
verið niður i djúpið til þess að ranu-
saka straiulað skip, en þar mætir
honum grimmur gestur, hinn svo-
nefndi „rafmagnsáll", sem er svo
hlaðinn rafmagni, að hann getur
grandað fullorðnum manni. En kaf-
arinn er með hanska á höndunum,
sem ekki leiða rafmagn og drepur
álinn með löngum forki. Virðist lion-
um borgið í viðureigninni við álinn,
en í sama bili nálgast annar vágest-
ur hann. í vatninu sjest fyrst skuggi
af einhverju ferlíki, sem færist nær.
HJERI ÚR TÖLUM.
Getið þið reiknað saman summuna
af tölunum, sem hjerinn hjerna á
myndinni er settur saman úr. Ef þið
reiknið rjett — allan hjerann — á
summan að verða 54!
Tóta frænka.
Við Hankö fóru nýlega fram alþj.óða
kappsiglingar um gullbikarinn og
tóku finnn þjóðir þátt í þeim. í þetta
sinn unnu Ameríkumenn bikarinn,
með bátnum „Indian Scout“. Sjest
hann hjer á myndinni.
Er það hákarl, hættulegasti vágestur
hafsins, sem kemur þar aðvífandi.
Verða nú ægilegar sviftingar milli
kafarans og hákarlsins, sem vitan-
lega lýkur með því, að maðurinn
vinnur sigur. En hættulaus er sá
leikur ekki, því að þó að kvikmynda-
fjelögin sjeu mikils megnug, hefir
þeim eigi ennþá tekist að temja há-
karla, eins og ljónin og tígrisdýrin,
og skipa þeim fyrir um, hvað þeir
eigi að gera. En að vísu má geta
þess, að stundum er hákarlinn, sem
notaður er í svona sýningar stein-
dauður! Hann er látinn hreyfa sig
með því að draga í bönd, sem fest
eru í skrokkinn! En ef áhorfendurnir
vissu það, mundi tæplega eins mikið
þykja til myndarinnar koma.
HAPPDRÆTTISSAGA.
Framhald af bls. 6.
Eftir þessa upplýsingu gal jeg ekki
sagt annað, en jeg væri mjög ánægð-
ur með viðskiftin. Þvi að jeg trúi
alls ekki á drauma.
Nú tók Lind lieildsali sjer mál-
hvíld, bað um kaffi og kveikti sjer
í vindli.
Jeg brann i forvitni og spurði: —
Jæja, en hvernig urðu úrslitin?
— Já, jeg skal flýta mjer. Jeg
hafði skrifað hjá mjer númerin.
Hrokkinhaus liafði keypt tvö seðla-
hefti, tvö hundruð miða hvort, svo
að það var auðvelt að leita að vinn-
ingunum í dráttarlistanum. Og það
reyndist svo, að eitt númerið liafði
fengið á sig tíu þúsund krónur. Öll
hin — eitt hundrað níutíu og níu —
gáfu honum þrjú hundruð krónur
alls. svo að þetta varð vitanlega ekki
neitt stórgróðafyrirtæki, en þó varð
þetta svolítill ágóði handa gyðingn-
um. Hann bjargaði svolitlu af tapinu.
— Það væri gaman að vera giftur
konu, sem væri svona berdreymin.
— Hvað finst þjer? sagði Lind
heildsali og deplaði augunum, um
leið og liann hló, dálítið vandræða-
lega. — En jeg fyrir mitt leyti vildi
nú samt ekki eiga svona berdreymna
konu — því að þá væri úti um hús-
friðinn — til dæmis þegar maður ér
lengi á skrifstofunni á kvöldin. —
Heyrið þjer, þjónn. Látið okkur fá
tvo ískalda sódavatn!
Þó að ýmsir kvikmyndafræðingar
hamist gegn hinum lituðu kvikmynd-
um þá stoðar það ekki, og þær fara
mjög í vöxt. Á næsta ári er ráðgert
að taka 125 litaðar kvikmyndir í
Ameríku. Og aðsókn að kvikmynda-
húsunum fer sívaxandi i Bandaríkj-
urium. Árið 1932 sóttu 30 miljónir
manna kvikmyndahúsin, en í ár er
gert ráð fyrir að gestatalan verði um
90 miljónir eða þrefalt meiri en 1932.