Fálkinn - 28.11.1936, Síða 12

12
F Á L K I N N
ÆASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
sínu á ermi mína. „Þú mátt ekki fara þang-
að. Þú getur það ekki“. Hún sneri sjer til
þess að líta til Noru. „Getur hann það?
Segðu honum að liann megi það ekki“.
Nora sagði, án þess að hafa af mjer
dimmu augun: „Vertu nú þæg, Dorothy,
hann veit hvað hest er, hvað sem öðru líður.
Ilvað álítur þú, Nick?“
Jeg gretti mig framan i hana. „Jeg er að
glíma við það. Ef þú segir að Dorotliy eigi
að verða hjerna, þá verður hún hjerna. Jeg
geri ráð fyrir, að hún geti sofið lijá Ástu. En
svo verðurðu að láta mig um liitt. Jeg veil
ekki livað jeg á að gera, vegna þess að jeg
veit ekki hvað við mig verður gert. Jeg verð
að komast að því, og það geri jeg með minni
aðferð“.
„Við skulum ekki sletta okkur fram í
það“, sagði Dorothy, „finst þjer það, Nora?“
Nora horfði á mig áfram, en sagði ekki
orð.
Jeg spurði Dorothy: „Hvar fjekstu þessa
skammþyssu? Og nú vil jeg ekki lieýra
neinar skröksögur, i þetta skifti“.
Hún vætti neðri vörina og roðnaði í fram-
an. Svo ræksti hún sig.
„Farðu varlega“, sagði jeg, „ef það verður
ný lygasaga þá síma jeg til Mimi og segi
henni að sælcja þig“.
„Lofðu telpunni að tala“, sagði Nora.
Dorotliy ræksti sig aftur. „Má jeg segja
þjer svolítið, sem kom fyrir mig, þegar jeg
var lítil telpa?“
„Kemur það nokkuð skammbyssunni
við?“
„Ekki beinlínis, en það gerir þjer auð-
veldara að skilja, hversvegna jeg —“
„Ekki núna, einhverntima seinna. Hvar
fjekstu skammbyssuna?“
„Jeg vildi óska að þú lofaðir mjer það“.
Hún horfði í gaupnir sjer.
„Hvar fjekstu skammbyssuna?“
Rödd hennar heyrðist varla: „Hjá manni
á leyniknæpu“.
Jeg sagði: „Vissi jeg ekki, að sannleikur-
inn mundi koma framað lokum!“ Nora
hnyklað brúnirnar og hrisli höfuðið. „Jæja,
segjum þá það. Og hvaða leyniknæpa var
það ?“
Dorothy leit upp. „Jeg veit það ekki. Jeg
held að liún hafi verið á 10. avenue. Hann
Quinn vinur þinn hlýtur að vita það, því að
hann fór með mig þangað“.
,Þú hittir hann eftir að þú fórst frá okkur
um kvöldið?“
„Já“.
„Og alveg af tilviljun, gæti jeg hugsað".
Hún leit til mín ásökunaraugum. „Jeg
reyni að segja þjer sannleikann, Nick. Jeg
hafði lofað að hitta hann á stað, sem heitir
Palma-klúbburinn. Hann skrifaði heimilis-
fangið á blað handa mjer. Þegar jeg hafði
boðið þjer og Noru góða nótt, hitti jeg hann
þarna, og þaðan fórum við á marga staði
og lentum loks þar, sem jeg fjekk skamm-
byssuna. Það var ósköp dónalegur staður,
Þú getur spurt hann, hvort jeg segi ekki
satt“.
„Kannske það hafi verið Quinn, sem út-
vegaði þjer skammbyssuna ?“
„Nei, liann var meðvitundarlaus. Hann
sat og svaf með hausinn fram á horðið. Jeg
fór og ljet hann eiga sig. Fólkið sagði, að
það skyldi drasla lionum heim“.
„Og skammbyssan ?“
„Nú kem jeg að því. Hann sagði, að þetta
væri smyg'lhófa-knæpa. Það var þessvegna,
sem mig langaði svo mikið til að koma þang-
að, og eftir að hann var sofnaður, fór jeg
að tala við mann, hræðilegan dólg. Jeg varð
stórhrifin af lionum og langaði ekkert að
fara lieim. Mig langaði mest til að fara lil
ykkar. En jeg vissi ekki livort þið vilduð
laka á móti mjer“. Nú var hún orðin kafrjóð
í framan og í vandræðum sínum linaut hún
um orðin. „Svo datl mjer í hug, að máske,
ef jeg — ef þú hjeldir að jeg væri i ítrustu
vandræðum — og auk þess, með því móli
yrði jeg' ekki alveg eins kjánaleg. Hvað uni
það, jeg spurði þennan liræðilega bófa, eða
livað hann nú er, hvort hann gæti ekki selt
mjer skammbyssu eða vísað mjer á stað,
þar sem jeg gæti keypt hana. Ilanii hjelt
jeg væri að gera að gamni mínu og hló fyrsl
í stað, en jeg sagði að mjer væri hlá alvara,
og þá hjelt hann áfram að glotta, en sag'ðisl
skyldu athuga málið, og' þegar hann kom
aftur, sagðist hann geta útvegað mjer byss-
una, og spurði livað jeg vildi borga. Jeg
hafði ekki mikið á mjer og bauð honum
armhandið mitt, en jeg liugsa, að honum
hafi ekki þótt mikið til þess kcma, því að
liann neitaði að taka við því, hann vildi fá
borgunina í peningum, og svo fjekk jeg hon-
um að lokum 12 dollara — alt sem jeg átli,
nema einn dollara, fyrir hílnum. Svo fjekk
hann mjer skammbyssuna, og þegar jeg
kom liingað bjó jeg til söguna um, að jeg
væri hrædd við að koma heim vegna lians
Kesse“. Hún var orðin svo óðamála, að orð-
in runnu saman í eina bunu, og svo and-
varpaði hún, eins og henni Ijetti við að vera
húin.
„Svo Kesse hefir þá ekki vcrið nærgöng-
ull við þig.
Hún beit á vörina. „Jú-ú — en ekki eins
alvarlega og jeg sagði“. Hún tók báðum
höndunum á liandlegginn á mjer, og það lá
við að andlitin á okkur snerlust. „Nú verð-
urðu að trúa mjer, jeg gæti ekki sagt þjer
.þetta alt, gæti ekki meðgengið að jeg væri
svoddan lygalaupur, ef það væri ekki satl“.
„Sagan væri nú sennilegri ef jeg tryði
henni ekki“, sagði jeg. Tólf dollarar nægja
ekki fyrir skammhyssu — en látum það nú
eiga sig fyrst um sinn. Vissir þú, að Mimi
hafði farið að heimsækja Júliu Wolf þenn-
an dag?“
Nei, jeg vissi ekki einu sinni, að hún var
að reyna að liafa upp á pahba. Þau mintust
ekkert á hvert þau ætluðu um daginn“.
„Þau?“
„Já, Iíesse fór með henni“.
„Um hvaða leyti vcr það?“
Hún hleypti brúnum. „Það hlýtur að hafa
verið undir klukkan þrjú, að minsta kosli
eftir 2V2, þvi jeg man, að jeg flýtti mjer
svo að komast í garmana, til þess að verða
ekki of sein, að komast í búðir með Elsie
IIamilton“.
„Komu þau saman lieim aftur?“
„Jeg veit það ekki — þau voru að minsta
kosti bæði lieima þegar jeg kom“.
i^IIveixær var það?“
„Skömmu eftir klukkan (5. Nick, þú held-
ur víst ekki að þau —? Ó nú man jeg dálít-
iö sem hún sagði þegar hún var að klæða
sig. Jeg veil ekki livað Kesse sagði: en hún
sagði: Hún segir það vísl, þégar jeg spyr
haná, á þehnan máta drotningarinnar af
Frakklandi, sem liún hefir stundum á tak-
teinum. Annað heyrði jeg hana ekki segja,
en er þetta nolckurs virði?“
„Hvað sagði liún þjer um morðið, þegai'
hún kom heim?“
„Aí, ekki annað en livernig hún fann
liana, hve mikið henni varð um, og um lög-
regluna og svoleiðis“.
„Virtisl henni hafa orðið mikið um
þetta?“
Dorotliy liristi höfuðið. „Nei, hún var
bara æst. Þú þekkir inömmu" Hún starði á
mig sem snöggvast og sagði: „Þú heldur visí
ekki, að hún sje við þetta riðin?“
„Hvað heldur þú?“
„Æ, jeg liefi ekkert hugsað um það. Jeg
var hara að hugsa um pabha“. Skömmu
síðar sagði hún alvarleg: „Iiafi hann gert
það, er það vegna þess að hann er geðveik-
ur, en liún gæti drepið manneskju, ef svo
bæri undir“.
„Það þarf hvorugt þeirra að vera“, sagði *
jeg, „lögreglan virðist nú hafa felt sökina
á Morelli. Hversvegna vildi hún endilega ná
í pabba þinn?“
„Það var útaf peningunum. Við höngum
á horriminni: Kesse liefir eytt öllu“. Hún
kipraði munnvikin. „Við höfum auðvitað
öll lijáþiað til, en mest liefir farið i hann.
Og mannna er hrædd um, að liann fari frá
henni, ef liún nær ekki i meiri peninga“. /
„Hvernig veistu það?“
„Jeg hefi heyrt þau tala saman“.
„Heldurðu að hann geri það?“
Hún kinkaði kolli með sannfæringu. „El'
hún hefir elvki peninga? Tvímælalaust“.
Jeg leit á klukkuna og sagði: „Nú verð-
urðu að bíða með afganginn, þangað lil við
komum aftur, en þú getur að minsta kosti
orðið lijer í nólt. Hafðu það náðugl og láttu
senda þjer mat hiugað úr veitingasalnum.
Það er vissasl, að þú farir ekki út“.
Hún leit raunalega á mig en sagði ekki
neitt.
Nora klappaði lienni á öxlina. „Jeg veit
ekki hvað hann hefir fyrir stafni, Dorothy,
en ef hann segir, að við eigum að fara i
þetta hoð, þá veit liann víst, livað hann er
að fara. Hann vildi ekki —“.
Dorofhy brosti og spratt uþp. „Jeg trúi
þjer. Nú skal jeg aldrei liegða mjer eins og
flón framar“.
Jeg hringdi til dyravarðarins og bað um
að senda póstinn minn upp. Það voru nokk-
ur hrjef til Noru, eitt til mín, nokkur siðhú-
in jólakort, haugur af skilaboðum úr síma
og eitt símskeyti frá Philadelpliia:
Nick Charles, Normandie, New York.
Náðu sambandi við Iierbert Macaulay ræddu
við hann taka að þjer rannsókn Wolfmorðsins
stop Gefðu honum fyvirskipanir \stop Bestu
kveðjur Clyde Miller Wynand.
Jeg setti símskeytið í uinslag ásamt til-
kynningu um, að jeg liefði fengið það í
þessum svifum, og sendi dreng með það til
morðmáladeildar rannsólcnarlögreglunnar.