Fálkinn - 16.10.1937, Síða 10

iu
F Á L K I N N
Nr. 462. Adamson safnar sveppnm.
S k r f 11 u r.
■hi’ja, hvað mikið viljið þjc
mi borga okkar fgrir, að hringja
ekki lil konunnar gðar?
iiófinn við son sinn: — He.fi jeg
ekki sagl þjer jiað strákur, að jeg
i'il ekki sjá, að jui reykir sigarettur'
— l‘að ert j>á sjálfur, sem hefir
sagt, að hann gangi hjerna framhjá
klukkan ellefn á hverju kvöldi.
— Já, jeg vona að ]>að hafi ekki
orðið neitt að honum.
Já, j)jer talið við prófessor
Yupti, konnng allra töframanna.
María, liafið þjer verið að
l'ikta við loftvogina?
Já, jeg setti hana á „gott veð-
ur“ því að jeg á frí í dag.
Það er litill vandi að þekkja
þennan - það er hann Petersen!
Sótarinn beitir sjer fyrir ,,setu■
verkfalli“.

Skólakennarinn sem fór á mót-
orhjóli.
Ilafið þjer sett baðkerið upp á
endann?
—Já, það var ekki rúm fyrir það
öðruvisi.
Maðurinn við betlarann: — Nei,
nú gef jeg yður ekki peninga oftar.
.Jeg liefi heldur ekki úr svo miklu
að spila.
Betlarinn: — Þjer gœtuð þá unn-
ið svoiítið meira en þjer gerið.
Brandur i Lóni var á liestamark-
aði og hitti þar bónda úr sömu sveit-
inni, sem kominn var á markaðinn
með grindhoraða meri, sem hani:
ætlaði að selja. Þegar Brandur sá
bóndann og merina tók hann á sig
stóran krók er liann fór hjá.
— Þú þarft ekki að vera hræddur
við merina, hún bitur ekki, sagði
bóndinn.
Jeg var ekki hræddur við það,
sagði Brandur. — En jeg var hrædd-
ur um, að hún dylti ofan á mig.
- Þjer hafið verið giftur tót 1
sinnum. Og svo viljið j)jer að jeg
verði jjrettánda konan yðar? Nei,
jeg þakka fyrir það.
.1Í, blessaðar, verið ])jer ekki
svona hjátrúarfullar.
Hvernig dettur þjer i hug að lána
honum Hannesi hundrað krónur.
Það vita bæði guð og menn, að
hann ætlar að strjúka með konunni
þin ni.
Þei, j)ei! Það var þessvegna
að hann fjekk lánið.
— Hafa foreldrar þínir nú gefið
samþykki silt til að við trúlofumst?
Nei, ekki ennþá. Pabbi dregur
á langinn að svara, og mamma bíður
eftir þvi hvað hann segir, til þess
að geta verið á gagnstæðu máli.
Undirforinginn er að segja dát-
unuin til í sundi og sjer að einu
þeirra hefir mikið fyrir að halda
sjer á floti: Ekki veil jeg hvað
oft jeg hefi kallað hann þorsk, jienn-
an þarna, og svo kann hann ekki i
einu sinni að synda.
Mig langaði svo mikið til að
sp.vrja yður að dálitlu, ungfrú Ásl-
ríður, en jeg veit ekkert hvernig
jeg á að byrja.
Gæti það hjálpað yður nokkuð
ef jeg segði já, áður en ])jer byrjið?
Og svo, sagði Ásta við vinkonu
sina, — svo sagði jeg við hann, að
ef hann hagaði sjer ekki öðruvísi.
])á vildi jeg ekki sjá hann framar.
Og fór liann þá?
Nei. Hann slökti bara ljósið.
Ef þú ættir að velja um miljóna-
mæring, sem þú kærðir þig ekkert
um og fátækan niann sem þú elsk-
aðir, hvorn mundirðu þá taka?
Vertu ekki að taka svona stað-
leysudæmi. Sá miljónamæringur er
ekki til, sem jeg kæri mig ekki um.
Maðurinn, sem er nærri því al-
sköllóttur, segir við rakarann:
— Mjer finst það ranglátt, að jeg,
sem er nærri þvi hárlaus, eigi að
borga jafnmikið fyrir klippingu
eins og menn með mikið hár.
Þjer borgið alls ekki neitt fyrir
klippinguna. Þjer borgið mjer bara
l'undarlaun.
Elsa: - Hversvegna ertu altaf að
skrifa eítir þessum verðlislum. Þú
kaupir aldrei neitt hvort sem er. #
Eva: — Jeg geri það til þess að
pósturinn komi á hverjum degi. Jeg
vil ógjarnan láta nábúana skilja, að
hann Hans hafi svikið mig.
Eruð ])jer sekur eða saklaus af
þessum þjófnaði.
- Jeg er aisaklaus.
Hafið þjer setið í fangelsi áður?
- Nei, þetta er í fyrsta skifti sem
jeg hefi stolið.
Heyrðu, Jóhann, klukkan sló
tvö í nótt, þegar þú komsl heim.
Viltu gefa mjer skýringu á því?
Góða mín, hún var alls ekki
tvö. Hún ætlaði að slá sex, en svo
dátt rnjer i hug að hún mundi vekja
þig, svo að jeg slöðvaði hana.