Fálkinn - 29.01.1938, Blaðsíða 7

t' A L K 1 N N
l'órn og nndirlægjuhætti gerðu þær
sitt ýtrasta til að halda uppi heiðri
heimila sinna í heimsins augum.
Hvað skyldu margir menn hafa
frelsast fyrir það, að reynt hefir
verið að breiða yfir bresti þeirraV
— Énginn einasti. Jeg var fastráðin
i að ganga aldrei í þahn flokk
kvenna, með vonleysi sitt og við-
burðarleysi. Jeg hafði nú' ákveðið, að
annaðhvort stiti jeg hverja taug, sem
bindi mig við manninn minn, eða
hann frelsaðist. Heimiiið ætlaði jeg
að vernda frá því að verða drykkju-
mannsheimili, með allri þeirri nið-
urlægingu og bölvun, sem því yrði
samfara fyrir mig og börnin. Það
mundi auka hraðann á Filippusi
niður á við. Gæti jeg unnið leikinn,
þá væri hamingja min og gleði yfir
að frelsa manninn minn óútmálan-
ltg. Klukkan var hálf-tvö þessa nótl.
þegar hann kom heim. Áður en hann
kom hafði jeg tekið ákvörðun mína.
Jeg var ekki liáttuð. „Gott kvöld“,
sagði hann, skjálfraddaður og sauð-
arlegur. „Þetta er ánægjulegt; vakir
eftir mjer?“ „Já", svaraði jeg ein-
beitt og stutt í spuna; — enginn
nema guð einn veit, hvað hjartað
i mjer barðist. „Gjörðu svo vel að
setjast. Mig langar til að spyrja
þig, hvað mikið þú ált eftir af sjálfs-
virðingu og virðingu fyrir konu
þinni?“ Hann settist niður og starði
á mig. „Hvað gengur að þjer, dúf-
an mín, þú ert komin með klær“.
„Hjer er enginn leikur á ferðum;
þú veist það vel, að þú ert á hraðri
leið niðurávið. Fyrri vinir þínir
vilja ekki við þjer líta“. „Já, jeg
hefi nú einmitt lcomist að, hvers-
konar menn þeir eru: Cifar í saúða-
gærum, sem konur dást að“. „Þú
vilt heldur leggja lag þitt við
drykkjumenn og fjeglæframenn. Nú
hefi jeg komist að, hverjir fjelags-
hræður þínir eru“. Hann rak upp
hlálur; jeg ljest ekki lieyra það.
Mjer var enginn hlátur i hug. „Fil-
ippus, hefir þú nokkurntíma gert
þjer grein fyrir, hvað langt verður
þangað til þú ert orðinn aumasti
drykkjugarmur og heimili þitt eyði-
lagt? Þú barðir barnið j)itt um dag-
inn, af því þú bafðir ekki stjórn
á skapi þínu, vegna þess að þú
varst drukkinn*. ..Jeg meiddi dreng-
inn ekkert". „Ekki eins mikið og
þú skaðaðir sjálfan þig“, bætti jeg
við. „Það er einnig afleiðing vin-
nautnarinnar, að það sem þú kall-
ar „ást“ til mín, er nú orðið að við-
bjóðslegu og dýrslegu flaðri. Varir
þínar, sem vínþefinn leggur af,
leggur þú við varir vöggubarnsins,
þegar j>ú læst vilja sýna j>ví ástar-
atlot. Það er skrifstofúmanni þín-
um að þakka, en ekki þjer, að
verslun þín hefir liahlist við og jafn-
vel aukist**. (Þarna vissi jeg að var
vðkvæmur púnktur; j>að var sárt
að j>urfa að nota hann). „Þegar jeg
húgsa um alt þetta, þá verður mjer
Ijóst, að jeg elska j>ig ekki lengur“.
„Segir j>ú nú ekki heldur mikið.
kona?“ Jeg sá að hann beit á vör-
ina. Aldrei hafði jeg sýnt honum
r.nnað en ást og bliðu. Mjer var
erfilt að liafa taum á lilfinningum
tnínum. „Jeg elska þig ekki lengur“,
endurtók jeg; en jeg hata J)ig ekki
heldur, jeg fyrirlíl ]>ig“. Hann var
frá sjer af undrun. Hann var lík-
astur ]>ví, sem jeg imynda mjer
hann, liefði jeg gefið honum kinn-
hest. Jeg stóð á fætur; lengur gat
jeg ekki setið. „Jeg hefi búið út her-
bergi handa ]>jer hinum megin við
ganginn. Auðvitað sofum við ekki
lengur í sama lierbergi". „Nei, nátt-
lega ekki“. Þessi orð reyndi hann
að segja með mesta rembingi og
með hæðnisbrosi. „Jeg vona að þú
verðir búin að sansa ]>ig á morgun,
góða mín“.
Endurminningin um næstu þrjá
daga er líkust því, að jeg hefði leg-
ið í martröð, og henni hræðilegri.
•v
l ilippus borðaði ekki heima. Hann
l'ór út tímanlega á morgnana og
lcom seint lieim á kvöldin. Hann
hjelt til í sínu herbergi. Jeg sá hann
aðeins einu sinni þessa þrjá daga,
liann var þá að fara út, og við
mættumst í ganginum. Hann var
öskugrár í framan, og augun voru
tryllingsleg. Jeg varð að taka á öllu
sem jeg átti til, að stilla mig um að
leggja liendurnar um hálsinn á hon-
um og segja honum, að þrátt fyrir
alt, elskaði jeg hann, og biðja hann
að taka mig aftur í sátt við sig.
Hafði jeg tapað? Drakk liann enn
meir nú? Jeg hrökk við í hvert sinn.
sem dyrabjöllunni var hringt. Augu
mín voru l>ur. Á brjósti minu lá
farg, svo mjer fanst stundum, að
jeg ætla að missa andann. Mjer varð
það nú ljóst, að á sama stendur
hvaða dóni, bófi og ræfill eigin-
maðurinn er, ]>á er það gleymt, þeg-
ar konan heldur, að hún sje búin
að missa hann. Þá man hún ekki
annað en sælustundirnar, sem þau
lifðu saman. Þessir þrír dagar voru
eins og heil eilifð. Jeg kveið hverri
stundu. Fjórða daginn var hringt i
talsímann. „Er þetta frú Jónsson?"
var spurt. „Já“, sagði jeg skjáifrödd-
uð. „Það er maðúrinn á skrifstofu
mannsins yðar, sem talar. Þa8 leið
yfir manninn yðar áðan, en læknir-
in segir, að ekkert sje að óttast;
við erum að fara at' stað með hann
heim“. Jeg slepti heyrnartækinu. Jeg
sá í huga mjer mynd af Filippusi.
þar sem hann var að deyja; skelfing
greip mig, sem ekki vérður með
orðum lýst. Læknirinn studdi hann
inn. Hann var eins og uppmálaður
dauðinn. „Er hann — er hann?“
lengra komst jeg ekki. Læknirinn
fullvissaði mig um, a.ð þetta væru
bara afleiðingar af hitanum, og bætti
svo við: „Þið tvö borin saman, þá
eruð þjer, frú mín, miklu aumingja-
legri en maðurinn yðar. Jeg ætla
að senda manninum yðar skamta og
yður styrkjandi lyf“.
Allan daginn sat jeg hjá rúmi
mannsins míns. Hann lá i móki og
sagði ekkert. Um kvöldið vaknaði
hann. „Ertu þarna, Rakel?“ hvíslaði
hann. Jeg tók hönd hans og hjelt
henni þjett, en svaraði engu. „Jeg
datt í yfirlið, jeg hefi livorki neytt
svefns nje matar síðustu þrjá sól-
árhringa. Jeg var særður holundar-
sári. Nú er mjer ljóst, að þú liefir
rjett fyrir þjer. Upp frá þessum degi
ætla jeg að snúa við, í þeirri von
að geta áunnið mjer aftur ást þína
og virðing“.
Jeg kraup á knje við rúmstokk-
inn, faðmaði hann að mjer og sagði:
„Þú hefir nú þegar ást mína og
virðing, Filippus“. Tár min streymdu
niður kinnar mjer, sem höfðu verið
þurrar síðustu daga. Yið grjetum
bæði eins og börn. Brátt varð hann
alheill aftur. Heimilið varð að Para-
dis, sem enginn höggormur gat eyði-
lagt.
Ameríkumenn liafa fundið upp
nýja aðferð til að afla sjer fjár og
hana litlu þokkalegri en barnaþjófn-
að. Kona ein í Ontario i Canada, frú
Pope að nafni, misti son sinn ný-
lega eftir langvarandi veikindi en
tveimur dögum eftir að hann var
jarðaður var frúnni sagt af kirkju-
garðsverðinum, að gröf sonar henn-
ar hefði verið tekin upp og líkinu
stolið. Við gröfina hafði verið
skilið eftir plagg og á því stóð, að
ef ættingjarnir vildu afhenda 100
dollara á ákveðnum stað skyldi lik-
inu verða skilað aftur, en annars
mundi það verða herfilega leikið.
Frú Pop var mjög veil á sálinni
fyrir, en við þessa fregn misti hún
alla stjórn á sjálfri sjer og liggur á
geðveikraspítala núna. Þykir athæfi
bófanna litlu betra en barnarán og
hefir vakið inikið umtal í Canada.
KU-CHU-TUNG.
heitir kínverski hershöfðinginn, sem
hafði það vandasama verk á liendi
að verja Shanghai gegn sókn Jap-
aiia. Það tókst ekki, því að Jap-
anar höfðu stórum betri hergögu og
sókn ]>eirra var afar grimmileg. Kín-
verjar mistu borgina og Japanar
frörndu þar hin mestu hryðjuverk.
Meðal annars ilrápu þeir fangana i
stórum stíl og ljetu þá grafa grafir
handa sjer áður en þeir voru skotnir.
Iljer er mynd af Ku-Chu-Tung.
VOPNAHLJESDAGURINN.
11. nóvember er lialdinn hátíðlegur
hjá öllum þjóðum samherjanna, sem
tóku þátt i heimsstyrjöídinni. Mynd-
in hjer að ofan er af minningarreit
föllnu hermannanna við Westminster
Abbey i London; er verið að búa
reitinn undir daginn, með því að
stinga niður í hann smákrossum.
Sinn er siður i landi hverju. Það
komst upp um Englending suður í
h'rakklandi nýlega, að hann hefði
verið giftur tveimur konum i 18 ár
samtímis og voru konur hans syst-
ur — meira að segja tviburar. Fyrst
giftist hann i París en varð að
flytjast til Marseille og þar kyntist
hann hinni systurinni og giftist
henni, undir fölsku nafni. Hafði
hann tvö heimili eftir það, en hvor-
ug systranna vissi hvernig á stóð og
höfðu ekki sjest síðan þær voru
börn. Svo dó maðurinn og þá komsl
ait upp, þvi að í arfleiðsluskránni
hafði maðurinn beðið þær um að
skifta reitum hans á milli sin. Par-
ísarkonan á tvö börn og Marseille-
konan tvö. Og maðurinn hefði vit-
anlega farið í tugthúsið ef hann
hefði ekki verið kominn i gröfina.
— En suður í Ástralíu er gráskeggj-
aður öldungur, sein hefir keypt sjei
141 konu á síðastliðnum 23 árum.
Hann heitir Francis Gsell og hefir
slarfað sem trúboði fyrir kaþólska
í Norður-Ástralíu. Fyrir mörgum ár-
um kom gamall maður á trúboðs-
stöðina, til þess að sækjá þangað
konu sina sem var aðeins tiu ára
Hún varð að fara með honum, en
eftir nokkurn tíma kom hún aftur,
blá og blóðug eftir manninn. Hann
kom líka til að sækja hana aftur, en
nú datt trúboðanum ]>að snjallræði
í hug að kaupa hana, til þess að
bjarga henni frá manninum. Og
hann fjekk hana fyrir 40 krónur
Það spurðist brátt að trúboðinn
keypti konur, og þegar konur sættu
illri ineðferð heima, þá fíýðu ]>ær til
hans. Nýlega kastaði hann tölu á
þær og reyndust þær 141. En 20
konur hefir hann mist.
ÓEIRÐIRNAR í PALESTINA
halda sífell áfram og herlið ensku
stjórnarinnar liefir nóg að gera og
er stöðugl á eftirlitsferðum um veg-
ina. Hjer á myndinni sjást hermenn
vera að heimta skírteini af inn-
fæddum Araba.
NEVILLE CHAMBEItLAIN
forsætisráðherra hefir i svo rnörgu
að snúasl, að það láir honum visl
enginn, þó hann sje hugsandi á
myndinni, sem er á við beztu „Luxus-
foto“ frá Lofti, og tekin undir borð-
um í veislu nýja lordmajórsins i
London, er hann var settur inn í
cmbættið.