Fálkinn - 29.01.1938, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN?‘
LEYNILÖGREGLUSAGA.
Val Derring hafði trygt sjer fyrsta dans-
inn við Fay.
— Elskan min, þú dansar eins og engill!
Hversvegna ætti jeg eiginlega að dansa við
nokkurn annan en þig? sagði hún.
Val hrosti. Hann skildi ekki fyllilega
hversvegna hún katlaði hann „elskuna
sína“. — Þú liefir viðað ljýsna mörgum
fallegur stúlkum að þjer í kvöld, sagði
hann.
— Hver þeirra finst þjer laglegusl?
Þú meinar auðvitað næsMaglegusl.
Það er ekki gott að segja. Sumir mundu
kanske nefna Díönu. Aðrir móður hennar.
— Elskan min! Móður hennar, sagðirðu
það?
— Já, jeg mundi að vísu ekki setja hana
framar.
Hvernig líst þjer á pabba og Díönu?
spurði hún og það hrá fyrir leiftri í gráu
augunum. Finst þjer það ekki átakan-
legt?
Frá sjónarmiði hans eða hennar?
Jeg er ekki viss i minni sök, en jeg
held að jeg mundi verða ósköp góð við
hana, ef hún gæti lagl sig í þetta. Jeg hefi
aldrei kynst jafn harnslegri og saklausri
sál og lienni. Mig hefir lang'að til að segja
henni sannleikann um storkinn síðan jeg
sá hana i fvrsta sinn. Jeg er viss um að
hún trúir því enn að hvítvoðungarnir komi
ofan um reykháfinn.
En er það ekki einmitt þetta sem gerir
hana svo töfrandi?
Ojæja. En minstu min, ef jeg neyðist
til að fræða stjúpmóður mína um kvnferð-
ismál!
— Ætlar þú ekki að gera neitt tii að af-
stýra því, að hún verði stjúpmóðir þín?
Nei, því skyldi jeg gera það? Ekki vil
jeg afstýra því, að hlessunin liann pabbi
verði hamingjusamur.
Það er fallega sagl en furðu mikil
bjartsýni, sagði Val. Hann leit á ]>au sem
dönsuðu hægt framhjá honum, Díönu Fen
ton og Jim Langshaw. Þau töluðu ekki sam-
ían. En augu hennar ljómuðu af sælu. Það
var eins og hún lifði að öllu leyti í þessu
augnabliki og hefði gleymt öllu öðru. Og
ekki var Jim síður hrifinn af henni.
Sir Jeremiah dansaði ekki, hann þekti
sín takmörk. En hann hafði sagt Díönu,
að hún skyldi skemta sjer eins og henni
þætti best. Og hann vildi heldur sjá liana
með manni, sem ekki hafði nokkrar líkur
til að geta gifst henni, en með öðrum, sem
hefðu getað orðið hæltulegir keppinautar.
En ekki liafði hann augun af henni.
Val bað Noru Crombie um næsta dans.
— Gátuð þjer ekki dansað við Gus Hallam?
spurði hann.
— Jú, en hann vildi endilega reyna að
kenna mjer einhver ný spor. Hann er
myndarlegur maður.
— En þegar hann dansar kemst hann
ekki af með minna en alt gólfið.
Þá geía hinir forðað sjer undan.
Jæja, ef þjer viljið að jeg' hendist með
yður eins og þeytispjald eins og hann gerir,
þá skal jeg reyna hvað jeg get.
Mjer finst þjer dansa óaðfinnanlega,
lierra Derring.
Herra Derring! Höfum við ekki þekst
síðan við sátum saman við horðið? Allir
gamlir kunningjar mínir kalla mig Val.
— Gott og vel, sagði hún og hló. — Jeg
heyrði að Fay kallaði yður „elskan mín“.
Ilve lengi liefir hún gert það?
Altaf. Og jeg skal segja yður, þegar
þjer getið byrjað.
— Þakka yður fyrir, elskan mín! Hún
hermdi eftir Fay. Svo spurði hún: —■ Haf-
ið þjer getað fundið hann?
Hvern?
— Njósnarann sem er hjerna til að hafa
gát á „Uglunni“?
— Nei, en jeg verð si og æ sannfærðari
um, að það sjeuð þjer.
— Herra minn trúr! Aldrei datt mjer í
Img, að jeg kæmi svona fljótt upp um mig.
Er það gáfnasvipurinn á mjer, sem hefir
komið yður á sporið?
Þarna hittuð þjer á það! Hvað eruð
þjer annars?
Þarf jeg endilega að „vera“ eitthvað?
Mjer finst allir karlmenn eigi að vera
eittlivað. Eigi þeir peninga svo að þeir
þurfi ekki að vinna, eiga þeir eigi að siður
að gera eitthvað þarflegt við peningana.
Hvernig ætti jeg að hagnýta hæfileika
mína?
Segið mjer fyi’st hvaða hæfileikar það
eru.
Hafið þjer ekki sjeð það? Þá eruð
þjer varla eins skarpskygn og jeg hjelt.
Jeg dansa mjög sæmilega. Og jeg elska með
hita. Jeg kyssi. En það stoðar ekki að segja
frá slíku. Maður verður að sýna það í
revndinni.
— Þjer munduð eflaust verða ágætur
leigudaixsari.
— Hvað er þetta, Noi’a! Jeg hefi líka aðra
hæfileika. Jeg er ágætur i golf, sit vel á
hesli og stýri bifreið ágætlega. Jeg' byrjaði
bara á því, sem jeg lijelt að þjer mætuð
mest.
— Þá liafið þjer hyrjað á öfugum enda.
Astin kemur síðast en ekki fyrst.
En hvað þjer eruð gamaldags!
Skömmu síðar var hann farinn að dansa
við Díönu án þess að skifta sjer af mæn-
andi augum, sem móðir herinar og sir Jere-
miali sendu honum. Annars duflaði liann
ekki við hana. Hann vissi hvar hún var
með hugann.
.Tú, liann er ágætis strákur, hvíslaði
hann.
Hver? spurði hún og horfði furðulega
á hann.
— Jiin. llafið þjer ekki tekið eftir hön-
um?
— Nei. Er liann vinur yðar? spui’ði hún
og roðnaði út undir eyru.
— Þjer vitið það víst. Því að þjer þekk-
ið hann. Ifafið þjer þekt hann lengi?
— Nei, það eru ekki nema nokki’ir mán-
uðir síðan jeg kom heim til Englands.
— Maður skyldi halda að þjer hefðuð
þekt hann alla yðar æfi, sagði hann, og hún
roðnaði aftur. — Hversvegna eruð þjer að
erta mig? sagði hún svo.
Jeg er ekki að erta yður. Mjer er hara
ant um, að þjer og hann vei’ðið farsæl!
Hún svaraði engu og þau dönsuðu þegj-
aridi um stund. Svo hvíslaði hann: Ilefir
hann ekki sagt vður frá tækifærinu, sem
hiður lians núna. Það er ekki amalegt.
- Nei.
- Hann getur orðið meðeigandi í gam-
alli verslun, ef liann getur útvegað sjer fje.
Hvað Jxarf liann mikið fje?
Fjögur þúsund pund.
Og hann getur ekki fengið þau?
Ifann hefir reynt það, en öll sund
revnast lokuð. Jeg liefi heyrt um annað til-
felli og ekki ólíkt, nýlega, bætti hann \ið.
Það var ágætur ungur maður, sem var
brennandi ástfanginn í laglegri stúlku, en
þau lxöfðu ckki efni á að gifta sig. Annar
maður, sem var forríkur, elskdði stúlkuna
líka. Hann var miklu eldri en hún, en
mesta gæðablóð, og allir sögðu henni að
hún skyldi giftast lionum. Hún var í öng-
um sínum, veslingurinn, en þegar við lá
að hún gei’ði eins og allir ráðlögðu henni,
þá gafsl unga manninum leikur á borði . .
hann fjekk nýja stöðu með miklu hærra
kaupi en áður.
Og svo fór alt vel?
Þjer haldið vísl að þau hafi gifst og
lifað í lukku og velgeng'ni til æfiloka?
Já, gerðu þau það ekki?
Nei, unga stúlkan liafði ekki viljað
híða eftir lionum.
Er það satt? sagði hún raunalega og
varp öndinni.
Það má ýmislegt læra af þessari sögu
eins og öllum góðum sögum, sagði hann.
Og það er, að við eigum að láta kylfu
ráða kasti, þegar um gæfuna er að tefla.
Það færðist fjör i skemtunina og náði
hámarki, þegar hljómsveitin ljek dægur-
fluguna, sem þá var: „Kossinn sem kramdi
mitt lijarla“.
Lagið var einstakleg'a ómerkilegt og irin-
anlómt, en saxófónpúarinn söng það með
svo hreimakattarlegri tilfinningu, að hljóm-
urinn var sannfærandi. Mai’gir af dansend-
unum tóku undir lagið og hljómsveitin varð
að endurtaka það.
Og nú ákvað sir Jeremiah að láta lil
•skarar skriða. Hann vissi hvað fyrir honum
lá og nú var rjetti tíminn til. að duga eða
drepast. En alt valt á því, að liann sýndi
ítrustu nærgætni og prúðmensku. Það nær
ekki nokkurri átt að segja sem svo við
stúlku:
„Lítið þjer á þessa gullfallegu rúbína. Þjer
megið eiga ]>á ef þjer takið mig líka“. Nei,
en það var liægl að orða þetta svona:
„Hjerna sjáið þjer rúbínana, sem jeg var
að segja yður frá. Eru þeir ekki fallegir?
Jeg elska yðui’, Díana! Mig langar til að
gefa yður þessa rúbína og alt það sem fall-
egl er. Mig langar svo lil að gera yður
gæfusama. Má jeg reyna það?“ Og svo
ætlaði hann að kyssa hana . . fyrst á hand-
arbakið. Og svo ætlaði hann að opinbera
atburðinn.
Hann læddist upp i svefnherhregið silt
án þess að nokkur tæki eftii'. Lokaði eftir
sjer hurðinni og færði til stóru myndina,
sem hjekk yfir gylta rúminu hans. Skápur-
inn var inni í veggnum. Hann opnaði lxann
og tók fjái’sjóð sinn út með skjálfandi
hendi. Svo stóð liann um stund og dáðist
að gljáanum á steinunum.