Fálkinn - 28.05.1938, Page 7

F A L K I N N

mintist þess að liann hefði
snortið hana. Hún hugleiddi, að
hún ætlaði að fara til París
morguninn eftir. Hún spurði
sjálfa sig hversvegna? Enginn
beið hennar þar. Sybill einsetti
sier að verða nokkra daga enn
þarna í Nizza. Ivanske eins lengi
og hann yrði þar. Hún fann til
ósveigjanlegrar löngunar eftir
að sjá liann aftur. Þvi að hún
var orðin ástfangin af honum,
og þessi tilfinning, sem var
henni svo ný og óvænt, kveikti
í henni hita og óþolinmæði og
fylti liana sigurvissum krafti.
Þegar hún gekk niður stig-
ann ofan í anddyrið morguninn
eftir furðaði liún sig á þvi, að
það var komið fram á miðjan
dag. Hún hafði nefnilega ekki
sofnað fyr en undir morgun,
en svefninn hafði gert henni
gott. Hún var frísk, ljett og kát.
Tilfinningarnar frá í gærkvöldi
voru fjötraðar við sál hennar
með köðlum.
Madame Lery-Dregel heils-
aði henni utan af götunni. Hún
sat inni í Rolls Roycebíl ríkrar
ungverskrar fjölskyldu og var
a leið til Monte Carlo til þess
að vinna sjer þar inn sina dag-
tegu tvo louis, sem bún notaði
til óvissra útgjalda. Hún bað-
aði hendinni og brópaði til
Sybill:
— Jeg á að skila kveðju frá
monsieur Carron ....
— Hversvegna? Er hann far-
inn?
— Já, í morgun. Hann liefir
samning, en ef þjer ætlið líka
til París .... Hotel Rit ....
Hann sagði að jeg ætti að láta
yður skilja, að .... nú fór bif-
reiðin af stað. í bláleitu ryk-
skýinu sem kom sást ekki ann-
að en griðarstórir skankarnir á
söngkonunni.
Sybill var ekki iengi að hugsa
sig um. Hún fór inn í skrifstof-
una og bað um reikninginn
sinn.
Hún var ákveðnari i þvi en
nokkurntíma áður að hremma
gæfuna, hvert sem hún ætti að
fara til að ná í hana. IJún mátti
ekki missa af henni einu sinni
enn. Hún borgaði og sagðist
ætla að fara með næstu síðdegis-
lestinni.
— Það er annar reikningur
lijerna, sem þjer verðið að borga
líka, sagði gjaldkerinn þegar
hún ætlaði að hypja sig á burt.
Hvaða reikningur er það?
Monsieur Carron, leigu-
dansarinn okkar.
Sybill stirðnaði. En gjaldker-
inn tók ekki eftir vonbrigðum
hennar.
Vissi ungfrúin máske ekki
að ....
Jú, stamaði Sybill. — Jeg
vissi vitanlega að hann var
starfsmaður gistihússins. En jeg
vissi ekki ....
Að það er venja að borga
dönsurunum.
Nei, það var ekki það. En
jeg vissi ekki hve mikið var
hæfilegt að borga. Jeg hafði
hugsað mjer, að spyrja madame
Lery-Degrel að þvi.
Gjaldkerinn leit i vasabók
sina.
— Fimm dansar, er það ekki
rjett?
— Sybill fanst liún ekki geta
náð andanum. Til þess að reyna
geðsliræringunni tók hún upp
farðadósina og leit í spegilinn
án þess að segja orð.
Fimm .... jú, það er víst
rjett.
— Monsieui' Garron dansar
prýðilega, sagði gjaldkerinn og
brosti, — en honum þætti sjálf-
sagt gaman að hitta á hverju
kvöldi skiftavini, sem eru svona
sólgnir i að dansa.
Það varð ókyrð í dómsalnum-þeg-
ar Watts læknir var kallaður til yfir-
lieyrslu. Allir þektu hann og öllum
var vel við gamla, gletna fitukaggann.
Þegar liann hætti læknisstörfum
liafði hann bókstaflega læknað hverja
einustu sál í Truckes. Síðustu árin
hafði hann einkum lagt stund á að
njóta sólarinnar og veiða á flugu.
Sumir kviðdömendurnir þrostu til
lians þegar hann hlammaði sjer á
stólinn og dæsti. Jafnvel dómarinn
pírði yfir gleraugun.
En samt hvíldi alvara yfir öllu.
Watts læknir var eina vitni hins á-
kærða. Allir vissu, að eina von Jack
Renny um að sleppa við gálgann,
bygðist á því, sem Watts segði. Jack
Renny, sem sat við hliðina á verj-
anda sínum, vissi það iíka.
Hann einblíndi á lækninn og
reyndi að lesa úr kringluleita og
meinleysislegu andlitinu. Það lá við
að maður heyrði hann hugsa: „Hann
veit ekki baun um þetta. Hann var
ekki viðstaddur. En hann er mín
síðásta von“.
Að því leyti var málið ljóst. Alt
sem sækjandinn hafði sagt var sann-
að. Renny hafði sjálfur játað stað-
reyndir: að þeir gullgrafararnir
Rrock og Hogan, sem báðir liöfðu
námuteig nálægt teig hans í Dry
Gulch, höfðu verið drepnir svo að
segja við þröskuldinn hjá honum og
með riflinum hans, — Jack Rennys!
Renny hafði játað, að þeir höfðu
háðir gert honum ýmislegt til miska.
Annar hafði stolið frá honum haka,
hinn hafði stolið frá honum dyna-
mitssprengjum. Hann hafði sjeð
sporin eftir þá. Og hann hafði lagt
af stað til hreppstjórans til að kæra
þá, en hreppstjórinn hafði þá ann-
að að gera, sem meira reið á. Renny
varð að banda frá sjer sjálfur. -—
Eftir þetta samtal — sem hrepp-
stjórirn viðurkendi að hann hefði
átt við Renny —- fór hann heim
aftur í námuna. Á leiðinni hafði
hann hitt Watts lækni, sem var að
veiða i ánni, við ósana á Dry Gulch.
Hann hafði staldrað við og taiað
við hann í eina eða Ivær mínútur
og lialdið svo áfram.
í þessu atriði skildi á með fram-
burði Rennys og skoðun sækjand-
ans. Sækjandinn fullyrti,- að eftir að
Renny skildi við lækninn heföi
hann farið lieim í kofa sinn og ver-
ið að hugsa um órjettinn, sem þeir
Rrock og Hogan höfðu haft í frammi
við hann. Þeir liöfðu komið þarna
sinn úr hvorri áttinni jjað sást á
Sybill tók fram í. — Hvað er
það mikið fyrir hvern dans?
— Það er venjulegt að borga
fimtiu franka.
Þegar Sybil var komin út af
skrifstofunni fjekk bún sáran
sting fyrir hjartað.
Hún hugsaði mest um að
koinast á hurt frá gistihúsinu.
En hvert átti hún að fara? Hún
liafði ekki hugmynd um það.
Hún stansaði á þröskuldinum.
Það var glaða sólskin og bliða.
Ástfangið par var á leiðinni út á
tennisvöllinn. Hvit lystisnekkja
sigldi inn til Cannes. Hún sá
gljáandi messingriðið i fjar-
lægð.
Háreist og án þess að lireyfa
legg eða lið stóð Sybill við inn-
göngudyrnar að skemtigarðin-
fótaförunum þeirra. Renny hafði
hlaðið riffilinn og beðið átekta. Þeg-
ar þeir voru komnir heim að kofan-
um hefði hann komið fram í dyrnar
og skotið þá.
En Renny bar það, að hann hefði
skilið við Watts lækni, beygt fyrir
holtið og þar fyrir innan og liefði
þá sjeð viðureignina heima við
kofann sinn. Hogan hefði staðið við
dyrnar með riffil Rennys í hend-
inni. En Brock hafði staðið and-
spænis honum. Þeir voru í liörku-
rifrildi og jusu skömmunum hvor
yfir annan. Þegar Renny kom auga
á þá, sá hann að Hogan lyfti riff!-
inum og skaut skoti, sem hitti Brock
í magann. Sárið var hanvænt og
Brock, sem var fílefldur að kröft-
um hafði riðað, en ekki dottið.
Þegar Hogan var að stinga nýju
skothylki í riffilinn hafði Brock
ráðist á hann, þrifið af honum riff-
ilinn og skotið liann í hjartastað.
Síðan liafði hann linigið út af sjálfur.
En þessi frásögn virtist ekki bæta
málstað Rennys. Og hvaða áhrif gat
framburður Watts læknis haft, úr
því að hann var ekki nærstaddur?
Það átti bráðum að koma fram.
Verjandinn mintist ekkeFt á tíma-
lengdina, sem Renny hafði talað um.
„Hvað voruð þið Renny að tala
um, læknir, meðan hann staldaði við
hjá yður?“ spurði verjandinn.
„Laxaflugur".
„Heyrðuð þjer skothvellina?“
„Já, jeg heyrði þá“.
„Hvað er langt þaðan sem þjer
voruð og upp að kofa Rennys?"
„Fast að fjögur hundruð metrum“.
„Hvað leið langur tími frá því að
Renny skildi við yður og þangað
íil þjer heyrðuð skotin?
„Nálægt tvær minútur".
„Hm“, sagði verjandinn. „Tvær
minútur. Álítið j)jer að Renny hefði
getað komisl upp að kofanum á
tveimur minútum?"
Sækjandinn, sem var mesti laga-
krókamaður, andmælti þegar. Allir
lieyrðu svar læknisins: „Það hefði
hann vitanlega ekki getað, nema
hann væri geit“.
Ritaranum gafst ekki timi til að
skrifa svarið. En læknirinn hafði
fengið kviðdómendunum dálítið að
hugsa um. Sækjandinn tók eftir þvi
og undir eins og færi gafst stóð
hann upp og brosti kesknislega.
„Nálægt tvær mínútur læknir".
sagði hann og stakk höndunum í
buxnavasana. „Þjer slaðhæfið að
jjað hafi liðið tvær mínútur frá þvi
um. Hún starði frá sjer með
íjarrænum augum og tók ekki
eftir, að tárin hrundu niður
kinnarnar á henni.
Skamt þarna frá, undir pálm-
anum hafði hana dreymt feg-
ursta draum æfi sinnar.
Hún mundi hann út í æsar.
Væng náttflugunnar........IJún
mintist titringsins, sent hafði
snortið kinnina á henni. Var
hún hætt að iðrast eftir, að
hún hefði ekki beðið monsieur
Carron að koma með sjer út?
Hver veit, kanske hefði þá ein-
bver skrifari á gistihúsinu skrif-
að fyrsta kossinn hennar á æf-
inni inni í reikningsbók fyrir
ákveðið verð, og kvittað á reikn-
inginn með stimpli, eftir að hún
hefði borgað.
að Renny skildi við yður og þungað
til þjer heyrðuð skotin. Er það
rjett ?“
„Nálægl tvær mínútur. Ekki
meira“.
Sækjandinn tók úr upp úr vasan
um. „Þetta er stoppúr læknir. Þjer
munuð vísl ekki hafa neitt á móti
því, að við athugum hve glöggur
þjer eruð á tímalengdir? Við skul-
um segja tvær minútur?“
Allir bjuggust við að verjandinn
mundi mótmæla þessu, en hann
gerði það ekki. Og læknirinn ekki
heldur.
„Nei ekki ,kánn jeg við, að maður
eigi líf sitt undir því“, sagði hann.
„En þó hugsa jeg að það þurfi ekki
að skeika nema svo sem tveimur
sekúndum af eða á. Er það nóg?“
„Já, meira en nóg. Þjer vitið má-
ske, læknir, að það eru mjög fáir,
sem geta rjett til um tíma — jafn-
vel eina mínútu“.
„Verið þjer ekki að hræða mig“,
sagði læknirinn. „En úr því að þjer
rengduð það, þá er best að taka y.ð-
ur á orðinu. Jeg vil hiðja tvo menn
að horfa á úrið lijá yður og athuga
tímann. Jeg sje að þjer trúið mjer
ekki“.
Áheyrendurnir hlógu, en sækjand-
inn varð fokvondur. Bað hann rjett-
inn að nefna tvo menn til eftirlits.
Dómarinn tilnefndi ritarann og
hreppstjórann.
„Tilbúinn?“ spurði sækjandinn.
„Segið greinilega til“, svaraði
tæknirinn. Hann sat makindalega
með hendurnar á maganum.
„Svona!“
Fólkinu fanst þessar tvær mínútur
vera afar lengi að líða. Læknirinn
sat þarna hreyfingarlaus og starði
út um gluggann á sólroðin fjöllin.
Og eftir þennan eilífðartíma sagði
hann loksins: „Nú!“
Áheyrendurnir höfðu allir beðið
með klukkuna í hendinni og litu nú
upp forviða. Eftirlitsmennirnir
þurftu ekki að auglýsa úrslitin, en
veriandinn bað þá um að gera það.
Það voru þau, sem rjeðu þvi, að
Renny var sýknaður. Lækninum
hafði ekki skeikað um nema tæpa
sekúndu. Og þessvegna var það talið
ómögulegt, að Renny hefði getað
verið kominn upp að kofanum þeg-
ar skotin heyrðust.
„Nei“, sagði Watts læknir síðar.
„Það voru ekki þessar tvær mínút-
ur, sem sannfærðu mig um að Renny
væri saklaus — svo mikið getur
niaður lesið af útliti fólks ....
Hvernig jeg gat getið svona ákvæm-
lega um tímann? Jeg hafði ekki mik-
ið fyrir þvi. Jeg taldi sekúndurnar.
Hjelt þumalfingurgómnum um slag-
æðina. Þegar jeg er ekki æstur, slær
slagæðin reglulega 72 slög á min-
útunni“.
Robert Ormond:
GAMALREYNT VITNI