Fálkinn - 18.06.1938, Blaðsíða 13

fAlrinn
13
Setjiðþið saman!
1. Sagnaritari.
2. Höfuðborg.
3. ól, farartæki.
4. Bókarheiti.
5. Mjög og bókst. f.
(i. Kvenbeiti.
7. ur, mannsnafn.
8. Mannsnafn.
9. Þurk. ávöxtur.
10. Svínamatur.
11. Eplatrje.
12. ísl. á.
13. örg, saumaáhald
14. Kýrheiti.
15. Mannsnaln.
16. Ósakot.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
Strikið yíir hverja samstöfu tim
búa lil úr tjeiin 15 orð er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
16.
nöfn tveggja islenskra vatnsfalla.
a—a
—ar
a—a
11 —a 11
ip -as
á—b j—dra f—d ó t—e
—fríð—her—hj—ín—jón-
—lín—ný—ó—ó—ós—osl- r a n g
re i ð—r ú s—ti n d—u n n 11 r
auð
k- fing
-jör— kol
Strikið yl'ir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana i 'orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem i, a sem á,
o sem ó, u sem ú — og öfugt.
HAROLU LLOYD
EGYPTAFRÆÐINGUR.
Harold Lloyd á að leika Egypta-
fornfræðing i næstu kvikmynd
sinni. Sjest hann hjer á safni i
Los Angeles ásamt dóttur sinni, að
skoða egyplskar fornmenjar.
KIRKJUHÁTÍÐ í MAROKKO.
Yfir 4000 stúdentar i spánska
Marokko söfnuðust nýlega saman á
kirkjuhátíð i Tetuan lil minningar
um St. Tómas frá Aquino. Hjer
á myndinni sjest risavaxin mynd af
Franco, sem stúdentarnir höfðu
sett upp bak við ræðustólinn.
o 0',kf o o -'o. •-*
? DREKK
O-iu. • ••fc. •••Rm'0>«0.’0

i
Ð E B I L 5 ■ Ö L
*. • ..Hfc,© ... • O •«(,• • ••%.'• ■«
.■• ■«•«*-• •%•■«
^ • ■**«*••
horfði ásamt honum í rúðuna á hálfopnum
glugganum, seni endurspeglaði Ijósið og
skuggana í herberginu. Fredersdorff horfði
inn i það, líkt og væri hann í dvala: honum
fansl hann ekki aðeins sjá þar sínar eigin
hugsanir, lieldur og hugsanir Lili Scliall-
weis, hönd hennar.varir og lokuð augun,
þó að í raun og veru sæi hann ekki annað
en glampa af kjólnum hennar um leið og
hún gekk út úr stofunni.
Prittwitz sneri sjer að Fredersdorff og
slarði á liann. Ungi yfirforinginn tók þessu
ofur rólega. Svipur greifans virtist óbreyttur.
Svona stóðu þeir augliti til auglilis rjett
sem snöggvast, meðan fjelagar þeirra hurfu
aftur að borðinu. Þá lagði Prittwitz hönd-
ina þýðlega á handlegginn á Fredersdorff.
,.Komdu“, sagði hann, lokaði glugganum
og dró tjöldin fyrir. Frá götunni bárusl
lækkandi lúðurtónar og fótatak hermann-
anna dvínaði smátt og smátt. Þeir gengu
hlið við lilið að borðinu og seltust niður
án þess að mæla orð frá munni.
T ILI kom inn í gættina og hjelt á ógur-
lega stórri skeið. Ilmur af rommi og rauð
vinsblöndu fylti stofuna. „Hjer kemur
Sjö ára bollan“, hrópaði hún og' rak upp
hvellan ltlálur. Sjö ára bollan vara fræg
meðal alls hersins.
„Koindu liingað, greifi“, hrópaði Lili til
Prittwitz. „Þú veist að jeg get ekki kveikt
í hollunni.
„Nei‘„ sagði Prittwitz, „jeg hefi drukkið
of mikið. Þú verður að gera það, Jost“.
Fredersdorff hristi höfuðið. — „Jeg hefi
nú ekki svo mikla æfingu í þvi að brugga
púns“, svaraði hann.
- „Svo“ sagði Prittwitz þurlega, „þá hef-
irðu gleymt meira en litlu“. Báðir rjettu úr
sjer í stólunum, og störðu hvor á annan.
„Með þessu er hægt að eyðileggja hestu
bollu, piltar“, hrópaði einn liðsforinginn.
„Gerðu nú þetta“, muldraði Prittwitz í
barm sjer.
„Komdu strax, yfirforingi", kallaði Lili
úr dyrunum. „Rommið þolir enga bið.“
Fredersdorff stóð upp. „Agætt“ sagði
einhver. „Jost lætur rommið ekki lengi
biða“ sagði annar og hló.
„Hafðu það sterkt, Jost“! kallaði Pritt-
witz á eftir honum þegar liann gekk fram
að dyrunum. „Nógan eld! Nóg' tundur! Og
— sparaðu — ekki —púðrið!“
„Slökkvið ljósin“, skipaði Prittwitz.
Yngsti liðsforinginn þaut á fætur og slökti.
Um stund ríkti grafarþögn í herberginu.
Þá opnuðust dyrnar, og inn kom púns-
bollan, logandi og hvæsandi, borin af ó-
sýnilegum höndum. í hinu flöktandi hlá-
leita skini, sem var nú eini Ijósgjafinn i
herberginu, sáu liðsforingjarnir daufum
glampa af kjólnum hennar Lili bregða fyr-
ir, og rjett hjá skugga af Fredersdorff.
„Tökum lagið!“ sagði Prittwitz í skipun-
arróm. Einhver byrjaði og hinir tóku und-
ir. Oft höfðu þeir sungið saman al' fögn-
uði og krafti.
Þegar söngurinn byrjaði gekk Lili út, en
um leið og hann þagnaði kom hún aftur
inn og kveikti á kertunum. Glæður boll-
unnar voru sloknaðar út að heita mátti
þegar Fredersdorff bragðaði á miðinum
og fór að hella i stóru púnskollurnar.
„Ertu kanske búinn að smakka á þvi?“
sagði Prittwitz.
Jost svaraði ekki. El' til vill hefir hann
staðið í þeirri meiningu að hann væri að
spyrja einlivern annan. Lili stóð fast við
borðið. Hann rjetti henni fyrsta glasið. En
greifinn þreif það af honum, og bragðaði á
því ólundarlega.
„Fjandinn sjálfur!" öskraði Prittwitz eftir
að liafa drukkið. Hann setti kolluna niður
á borðið með slíkum krafti að heitur mjöð
urinn skvettist i Lili, ó kjól hennar, háls,
brjóst og handleggi. Hún hrökk frá og
hljóðaði upp jdir sig.
Aðrir þutu á fætur í dauðans ofboði. Jost
stóð fölur og þögull fyrir framan Prittwitz,
sem hafði rjett úr sjer á þessu sama augna-
bliki.
„Yitið þjer livað þjer eruð að gera?“
sagði Jost í hálfum hljóðum.
„Hvern andskot —“ hvæsti Prittwitz út
úr sjer. „Þetta er óþverri! Þetta er eitur!“
og var nú tryltur af vonsku.
„Þjer eruð vitstola“, sagði Jost, og vpti
öxluin. Því næsl sneri liann sjer að Lili
Schallweis, sem var að strjúka á sjer liand-
leggina með klút. Það voru brunablettir
á þeim.
Án þess að mæla orð frá munni hvarf
hún út úr lierberginu og rauðir brunablett-
irnir skildu sig óþægilega frá livíta litnum
á kjólnum hennar. Liðsforingjarnir voru
vandræðalegir.
„Góða nótt“, sagði Fredersdorff, og
hneigði sig fyrir Prittwitz.
Greifinn virtist ekki laka eftir lionum.
Hinir ljetu óánægju í ljósi. Þeir heiddu
Jost og greifann fastlega um að stilla sig
og taka öllu skvnsamlega. Jost snerist á
hæli og livarf út úr herherginu.
Augnaráð greifans var tóml og slarandi
meðan liðsforingjarnir lögðu að honum að
ná í Jost. Alt i einu virtist liann ákveða sig
og ruddist út í anddyrið. Gestirnir lyftu
glösum sínum og hrostu í von um að ail
mundi rjetta sig við með l'ullri sætt.
Jost hafði fleygt kápunni yfir sig, og var
i þann veginn að ganga út, þegar Lili bar
að. „Fylgdu mjer heim“, sagði hún. „Viljið
þér vera svo góður“, bætti lnin við.
Aður en Jost fengi svarað, var Prittwitz
kominn til þeirra.