Fálkinn - 25.06.1938, Blaðsíða 6

F Á L K I N N
6
LAUGARDAGSKVÖLD TIL
MÁNUDAGSMORGUNS
'XT'INUH MINN Patrick Diggie var,
auk Jjess að vera heimulegur
sjerfræðingur í skrám, peningaskáp-
um og þjófabjöllum, allra besfi ná-
ungi.
Tekjur hans voru að vísu nokkuð
óreglulegar, bæði að því er snerti
tíma og uppruna, en þær náðu altaf
álitegri upphæð, samtals á árinu.
Patrick Diggie var mjög athafna-
mikill maður ólíkur flestum i
öðrum atvinnugreinum, sem eftir að
að hafa sogað í sig nægilega reynslu,
geta setið í einhverri gróðrafjelags-
stjórninni og beðið eftir þvi að pen-
ingarnir komi veltandi til þeirra.
Það, hve vel honum hafði orðið
ágengt, má sumpart rekja til með-
fæddrar hepni hans, en jeg er nú
helst á því, að það hafi einkum ver-
ið þvi að þakka, að hann sýndi svo
mikla nákvæmni i starfi sínu.
Á þeim sjerstaka tíma úr æfi-
ferli hans, sem hjer er um að ræða,
fann hann að ýms atvik, sem við
skulum ekki fara nánar út í hjer,
gerðu tilveru hans i Englandi dá-
lítið óvissa að maður ekki ineg:
segja hættulega. Þessvegna greip
hann fyrsta hentuga tækifærið til
þess að taka saman dót sitt og fara
til útlanda.
Mary Lou og hann settust að i
dálitlu, fallegu húsi í Avenue Foch.
Fólk með góðum þokka, persónuleik
og fallegri sparisjóðsbók getur altaf
látið til sín taka í þvi alþjóðasam-
fjelagi, sem kallað er heldra fólkið
i París.
Diggie-hjónin urðu vinsæl i sama
augnabliki og þau komu á sjónar-
sviðið. þau voru allstaðar i heim-
boðum og hjeldu dýrindisveislur í
staðinn.
Þau heiðruðu veðreiðarnar í
Auteuil og Longchamps með návisl
sinni, voru stöku sinni í leikhús-
inu til sannrar prýði og sáust oft á
skemtistöðunum á Montmartre.
En svo sá Pat einn góðan veðurdag
að ekki mátti við svo búið standa
- það var kominn tími til að hugsa
til alvarlegri starfa. Mary Lou hafði
látið þá ósk í Ijós að vera viðstödd
veðreiðar næsta sunhudag, er Pal
fleygði frá sjer Morgunblaðinu á
rúmgaflinn og kveikti sjer í síg-
arettu.
Því miður, sagði hann hugs-
andi, — jeg er hræddur um að það
sje ekki hægl.
— Hversvegna ekki? sagði hún.
— Við erum ekki við neitt bundin
á sunnudaginn.
- Jú, jeg er víst bundinn, sagði
hann með vinsamlegri áherslu. —
Og svo er jeg auk þess nærri því
auralaus.
Hún ýtti bakkanum með morgun-
kaffileifunum til hliðar og fór að
hreinsa á sjer neglurnar og fágaði
þær með stökustu nákvæmni.
— Auralaus? Hún horfði á hann
með brosandi vantrú.
— Þú gleymir að jeg verð að
skrifa gífurlega ávisun bara fyrir
húsaleigunni.
Nei, Pat, jeg Irúi þjer ekki.
Hún hristi kollinn og hló. — Meðan
fólk notar peningaskápa til að geyma
fjármuni sína i kemst þú ekki á
knje.
— En jeg hefi lifað eins og land-
eyða alt of lengi, svaraði hann og
benti henni á, að slíkir lifnaðar-
hættir gætu jetið upp mikla inn-
stæðu.
Mary Lou bljes hugsandi á fingur
sjer til þess að þerra naglalakkið.
— Þá er víst kominn tími til,
sagði hún með blíðu brosi, — að
þú farir að vinna aftur.
Hann kinkaði kolli.
— Jeg meina heiðarlega vinnu,
bætti hún við. •— Þú hefir eignast
svoddan fjölda af áhrifamiklum vin-
um. — •—
— Jeg ætla að vinna á sunnudag-
inn kemur meðan alt er lokað og
allir eru að heiman, sagði hann al-
varlegur.
Hún settist alt í einu upp og vu>'
svo uug og yndisleg, að hann fjekk
hjartslátt.
— Jeg hjelt að þú værir hættur
þessháttar ....
Það var jeg líka, en aðeins um
stundarsakir, elskan mín. Hann laut
niður að henni og kysti hana. —
Hvorki þú eða jeg erum hæf til
þessa rólega broddborgaralífs með
fjárhagsvandræðum og þessháttar.
Við elskum líf og skemtanir, og til
þess þurfum við peninga sand af
peningum.
— Ó, Pat, þetta er sv'o áhættu-
samt!
Hún hafði náfölnað, svo að Pat
lá við að óska, að hann hefði valið
sjer heiðarlegra æfistarf.
Þetta er all mjer að kenna,
hjelt hún áfram, vegna þess að jeg
er svo eigingjörn og hugsa ekki um
annáð en að skemta mjer.
— Við erum það nú víst bæði,
sagði Pat og hló, og meðan okkur
tekst það — hver kœrir sig þá urn til
hvers peningarnir fara? Jeg verð
bara að reyna að ná í meiri aura
það er alt og sumt.
Og áður en hún kom með fleiri
mótbárur hafði hann sagt henni frá
áformum sinurn viðvíkjandi Banque
Bordelaise. Hún leit spyrjandi upp:
— Banka Berangers? Hann var
góðvinur okkar! Heldurðu ekki að
þú farir að spenna bogann of hátt?
Hann fullvissaði hana um, að þett-i
væri hægðarleikur. Honum hafði
dottið þetta i hug kvöldið sem hann
var í bankanum með Radowski,
sem var að fara ofan i hólfakjallar-
ann með einhver verðmæt skjöl.
En ekki geturðu sprengt hólfin
i loft upp? sagði Mary Lou.
Jeg fæst yfirleitt aldrei við
sprengiefni, sagði hann fyrirlitlega.
— En jeg hefi hugsað þessa ráða-
gerð mjög itarlega og hún er alveg
örugg. Hún er alveg eins og úr.
Jafnvel úr getur brugðist,
sagði hún alvarlega.
-— Ekki þegar maður hefir tvö
samtímis! Svo skýrði hann henni
frá áforminu. Þegar honum hafði
dottið þetta i hug þá rannsakaði
hann fyrst af öllu hvort hólfkjallar-
inn væri opinn almenningi þegar
bankinn væri lokaður, og yfirleitt
hverjar varúðarráðstafanir væru við
liafðar.
Hann hafði leigt sjer hólf og síð-
an gert sjer að reglu að koma i kjall-
arann á hverjum morgni og hverju
kvöldi.
Þannig hafði honum lekisl ið
verða málkunnugur bæði dag- og
r.æturverðinum, og hann hafði meira
að segja gefið þeim ráð um, hvaða
hesta þeir ættu að veðja á. Og árang-
urinn hafði orðið góður.
En hversvegna ertu að hafa
fyrir öllu þessu? spurði Lou.
Til þess að þeir venjist mjer
auðvitað. Skilurðu ekki, að bráð-
ókunnugur maður, sem sýnir sig
þarna niðri vekpr undir eins eftir-
tekt slíkra manna, en andlit sem
þeir kannast við vekur engan grun
og gleymist jafnóðum.
En augu hennar voru enn hugs-
andi og varirnar skulfu, er hún
spurði með kviðandi röddu:
Og hvenær á þetta að gerast?
- Frá laugardagskvöldi til mánu-
dagsmorguns. Skemtileg helgi!
- Jeg sakna þín skelfing, and-
varpaði hún, en svo hrestist hún
og brosti: Hvað eigum við mikið
eftir?
Pat dró upp tvo þúsund-franka
seðla og rjetti henni þá. Hún leit á
þá sem snöggvast, svo rjetti hún
honum annan seðilinn og sagði:
— Lofðu mjer að veðja öðrum á
„Le Bandit“ á sunnudaginn!
JLfEÐAN RAUDA bifreiðin rann á-
fram strætið í hringiðu síðustu
vinnustundirnar i búðunum setti
Pat armbandsúr sitt og vasaúr eftir
rjettum Parísartíma.
Hnigandi aprílsólin stafaði rauð-
um bjarma á lblkið fyrir utan kaffi-
húsin og skarann sem fyltu alla
strætisvagna á leið heim eða hurfu
ofan til neðanjarðarbrautanna.
Ungar stúlkur úr verslununur:
flýttu sjer heim með eitt eða annað
til að fleygja á steikarapönnuna yfir
gnsinu, áður en þær færu á stefnu-
r.iótið og i bíó. Karlmenn í þröng-
um svörtum jökkum og röndóttum
buxum skunduðu áfram með út-
troðnar skjalatöskur sem liklega
höfðu ekki annað inni að halda en
handklæði, kvöldblað og dós með
camembert-osti með kvöldmatnum.
Og Pat þakkaði guði að hann var
ckki eins og þessir menn.
Bankinn sjálfur hafði lokað uni
iniðjan dag eins og vant var, en
hólfadeildin var opin til kvölds
vegna hinna mörgu verslana, sem
ekki höfðu enn gert laugardaginn
að hálfum frídegi.
Hann brosti hlýlega til langa
dyravarðarins og sá að dagvörðurinu
mundi hafa verið Ieystur snemma
af hólmi i dag.
Já, hann var heppinn að
sleppa.
Það hlýtur að vera leiðinlegl
að sitja hjer innilokaður yfir allar
helgar?
— Já, herra, þjer ættuð að vita
hve hræðilega mjer leiðist, sagði
Jules.
Thévaut, næturvörðurinn, kom
Lrosandi á móti þeim.
Ron soir! monsieur Diggie —
þjer eruð sannarlega galdramaður á
veðreiðarbrautunum!
Pat leiddi þakklæti mannsins
hjá sjer. — Jeg á önnur betri ráð
handa yður kunningi, sagði hann
Iágt. Jeg hefi nefnilega heyrt, að
ekkert minna en jarðskjálfti geti
hindrað að brjefin i „Constibles du
Nord“ hækki í næstu viku. Kaupið
þau það allra fyrsta á kauphöllinni
á mánudagsinorguninn.
Er það áreiðanlegt?
Tvímælalaust! Radowski sagði
mjer það sjálfur. En látið það ekki
fara lengra. Hann bar klukkuna
sína saman við klukkuna í anddyr-
inu og þær voru eins, upp á sek-
úndu. — Jæja, ekki get jeg staðið
hjerna, hjelt hann áfram. Það eru
ekki nema tíu mínútur þangað tii
að þið lokið niðri? bætti hann við.
Næturvörðurinn kinkaði kolli.
— Og svo erum við vesalingarnir
fangar þangað til á mánudag. Kenn-
ið þjer ekki í brjósti um okkur?
— Jú, en gleymið ekki Radowski-
brjefunum, sagði Pat. — lipp með
skapið, kunningi — hver veit nema
þið fáið innbrot, til tilbreytingar.
Það verður víst ekki einu
sinni svo vel. tautaði hinn rauna-
lega.
Látlaus straumur af fólki stefndi
í áttina til dyranna, en hinsvegar
sáust fáir fara ofan i hólfakjallar-
ann. Pat Diggie vissi, að enginn
veitti hverjum einstökum i hópn-
um athygji, og hann var sjálfur
klæddur eins og aðrir kaupsýslu-
menn, með skjalatöskuna i hendinni.
í stiganum niðri voru dálítið
l'ærri og varðmaðurinn þar þekti
hann og heilsaði honum. Pat tók
upp lykil og Ijet eiiis og harin væri
að blaða i skjöluni sinum. Hann
skrifaði eitthvað i vasabókina sína,
þangað til hann heyrði varðmann-
inn kalla, að kominn væri lokunar-
tími.
Þvottamaðurinn tók ruslabyttu
siiia og sópa og fór út, og aðrir er
þarna voru. Pat beið þarna einn
nokkrar minútur og skelti svo hólfi
sínu í lás. Svo bauð hann verðinum
góða nótt og fór upp i stigann.
A leiðinni inætti hann aðstoðar-
inanni sínum, eins og ráð hafði
verið fyrir gert, en ljet hann fara
fram hjá sjer. Hann leit við, sá
varðmanninn nálgast manninn, líta
á spjaldið hans og segja honum að
hann kæmi of seint.
Aðstoðarmaðurinn andmælli þessu
og krafðist að sjer yrði hleypt inn
en vörðurinn var hinn þverasli.
Meðan þeir voru að rífast með hinni
litskrúðugu mælgi og handapati,
sem einkennir franska menn, gafst
Pat tækifæri til að læðast frain hjá
og niður í hólfakjallarann. Það var
skot upp undir þaki, milli þess og
stálhólfsskápanna, sem stóðu þarna
á þrjár hliðar og þangað vatt Pat
sjer og faldi sig, svo að ómögulegt
var að sjá hann.
Skömmu siðar liættu viðræðuri-
ar fyrir utan. Höfuð kom i Ijós og
rendi augununi um kjallarann og
siðan lokaðist stálhurðin. Pat varp
öndinni eins og byrði væri ljett af
lioniim.
J7FTIR stundar bið klifraði hann
liinn rólegasti ofan á gólf og
opnaði skjalatösku sína. Hann lagði
gæsalifrina og steikta hæniiungann
lil hliðar ásamt kampavíninu, en
raðaði því sem eftir var i töskunni
i netta röð.
Hólf nr 159 höfðu þcir bræðurn-
ir Chamberlin, gimsteinakaupmenn-
irnir i Rue de la Paix. Hann hafði
þá ánægju að þekkja herra Felix
Chamberlin persónulega. Hólfið
ætti að vera fult af gimsteinum og
peningum, og sama mundi eflausl
vera að segja um fleiri hólfin, ]ieg-
ar á það var litið að nú var laugar-
dagskvöld.
Hann fór úr jakkanum og fór að
viiina. K.vrðin var yfirgnæfandi og
þó loftventlarnir væru opnir var
ákaflega heitt þarna niðri. Svita-
droparnir fóru að renna niður enn-
ið á honuni, svo að hann batt vasa-
klút um höfuðið og hjelt áfram.
Jeg vona samvisku yðar vegni.
að þjer hafið aldrei kynst þeirri
unun sem er í því, að gramsa í
gimsteinum og taka þá af bláu silk-
inu í hlykkjunum, bera þá upp að
Ijósinu og láta þá renna milli fingr-
anna.
Að sjálfsögðu hafði Patrick
Diggie enga samvisku, sem ónáðaði
hann, og að því er honum lanst
var þetta lík tilfinning og þegar
maður bragðar á sjaldgæfu vini. .
Eftir Dennis O’Meager.
r