Fálkinn - 16.07.1938, Blaðsíða 6

(i
F Á L K I N N

....þú hefir sigaö sporhundunum þinum á konuna þína?
li;ms og*
lieniiar.
jDOBERT MARTIN var gæfumaður.
Alt útlit hans bar því vitni, að
honum hafði orðið vel ágengt i
heiininum — sterkur og bjóðandi
málrómurinn, festa hans í allri fram-
komu og reist höfuðið á gildum
hálsinum.
Hann hafði byrjað smátt, en nu
var njósnara- og upplýsingaskrif-
stofa hans meðal þeirri stærstu í
New York, og þessi viðgangur var
eingöngu þvi að þakka — hann
hafði oft orð á því — að hann liefði
aldrei notað nema heiðarlegar að-
ferðir i starfi sínu. Traust var slag-
orðið lians. Og hann sagði þeim
starfsmönnum sínum upp formála-
laust, sem urðu visir að því að
hafa þegið mútur eða á annan hátt
vikið frá þeirri ströngu línu, sem
hann hafði fyrirskipað.
Kanske var það af þessari ástæðu
sem hann hnyklaði brúnirnar, er
hann las skýrsluna, sem lá fyrir
framan hann á borðinu. Eftir augna-
blik sagði hann kuldalega i innan-
hússimann:
— Er Norris þarna? Mig langar
til að tala við hann undir eins!
James Norris, hægri hönd Mar-
tins, var alger andstæða húsbónda
síns, því að hann var lítill og kranga
legur, einstaklega mjúkur í máli og
veimiltítulegur á svipinn. Það var
ekki svo mikið sem Martin liti upp
Þegar Norris kom inn til hans, hljóð-
lega svo að varla heyrðist.
— Jeg er að lesaskýrslu þessa
unga pilts, Slade, i Bronner-Judson-
málinu. En jeg verð að segja, að
mjer finst eins og hann rnuni hafa
dubbað talsvert upp á staðreyndirn-
ar. Hann verður að vinna samkvæmt
okkar aðferðum eða við látum hann
sigla sinn sjó.
— Mjer finst maður rnegi til að
sýna honum umburðarlyndi, herra
Martin. Hann hefir verið blaðamað-
ur áður — og hafið þjer nokkurn-
tínia vitað blaðamann hafa komist
yfir gífurtíðindi án þess að skrifa
ekki nema um blákaldar staðreynd-
irnar?
— Það getur verið. En hvað sem
því líður þá vil jeg ekki sætta mig
við það. Ög það hefi jeg líka sagt
honum áður. Þá er lionum betra að
hverfa aftur að blaðamenskunni.
— Það væri ekki rjett að sleppa
honum, herra Martin. Hann er hygg-
inn og hefir afar skarpa eftirtekt,
og þegar hann er kominn sæmilega
inn í starf sitt hjer á annað borð,
þá verður hann yður til mikils
gagns.
Martin, sem ávalt virti skoðanir
Norris, kinkaði kolli.
— Hann verður að gera það, ef
hann á að vinna fyrir mig. Annað-
hvort vil jeg láta nota mínar aðferð-
ir, eða alls engar — því að minar
aðferðir eru nú vissastar. Jeg hefi
aldrei hvikað frá þeim — hann
barði hnefanum í borðið — og sjá-
ið hvar jeg stend nú.
Norris leit á hann. Sannast að
segja fanst honum forstjórinn vera
altof hávær, altof sjálfbyrgingsleg-
ur, altof rjóður í framan og altof
feitur. Gallinn var sá, að hann hafði
aldrei orðið fyrir neinu andstreymi.
Hann hefði áreiðanlega gott af að
verða að láta i litla pokann ein-
hverntíma.
í einkalífinu var Martin jafn sjálf-
byrgingslegur og heppinn. Jafnvel
í hjónabandinu — þessu skrefi sem
verður svo mörgum hneykslunar-
hella — gat liann gortað af frá-
bærri hepni sinni. Konan hans,
yndisleg og falleg kona, hafði það
rólega og tignarlega yfirbragð, sem
aðeins hreinn hugur og göfgi getur
gefið.
Norris rendi sem snöggvast aug-
unum á Ijósmyndina, sem ávalt stóð
á skrifborði Martins. Skrítið að
hugsa sjer, að maður eins og hann
skyldi vera kvæntur svona göfugri
og fallegri konu. Og ennþá skrítnara
fanst honum að hugsa sjer, að hún
gæti elskað hann — en það gerði
hún auðsjáanlega.
— Jeg skal segja yður hvað jeg
ætla að gera, Norris. — Rödd Mar-
tins truflaði hugleiðingar Norris. —
Jeg ætla sjálfur að komast að raun
um livernig starfsaðferðir Slades
eru, þegar liann er að fást við mál.
Jeg ætla að reyna hann. Jeg ætla
— — hann hallaði sjer fram að
Norris og hvíslaði einhverju að
honum.
— Það finst mjer þjer ekki mega
gera.
— Þvi ekki það? Þetta er ofur
einfalt mál. Mjer finst það alveg
hrekklaust af minni hálfu.-------
— Að visu — en mjer finst----------
— Bull! Þetta er besta aðferðin til
þess að kenna Slade mannasiði.
— Setjum svo að hann misskilji
þetta?
— Það gerir hann ekki, því að
auðvitað segi jeg honum upp alla
söguna eftir á. Þá skilur hann betur
hvað fyrir mjer vakir.
Martin brosti i kampinn, beit
broddinn af stórum vindli og eftir
að hann hafði látið Nörris frá sjer
fara fór hann að sinna ýmsu öðru.
En næstu vikurnar gat það kom-
ið fyrir að hann rak stundum upp
hlátur alveg upp úr þurru. Hann
afsakaði það við konuna sína, að
hann gæti ekki einu sinni sagt henni
frá að hverju hann væri að hlæja,
því að þetta væri leyndarmál, sem
liann yrði að þegja yfir, ef það ætti
að koma honum að nokkru gagni.
TJTILARY furðaði sig oft á þessu
nýja háttalagi, sem maðurinn
hennar hafði tekið upp. Já, henni
fanst meira að segja, að hann gæfi
henni nánari gætur en áður og
horfði svo oft rannsóknaraugum á
hana. Eða var þetta bara ímyndun?
Var það bara samviskan hennar, sem
ekki var sem allra hreinust? En
hvaða ástæða var til að hafa sain-
viskubit út af honum Michael?
Kærleikskraftaverk þeirra hafði
byrjað án þess að þau gerðu nokk-
uð til þess sjálf. Afl, sem var sterk-
ara en þau sjálf hafði dregið þau
saman — en eingöngu til þess a'ð
skilja þau að aftur — því að sam-
kvæmt eðli og lífsskoðun hennar —
sem var svo heiðarleg og hispurs-
laus — var tilhugsunin ein um ð
skilja við manninn sinn vegna ann-
ars manns, eins og rof á helgum
eiði. Og þessvegna urðu allra fortöl-
ur Michaels árangurslausar.
En — daginn áður en liann átti
að fara vestur fór hann til hennar,
staðráðinn í því, að grátbæna hana
í síðasta sinn, um að strjúka með
sjer, og neyta allrar þeirrar mælsku,
sem honum var unt.
— Þú verður að koma með mjer,
sagði hann biðjandi. — Hversvegna
átt þú að láta falska hugsjón eyði-
leggja lif okkar beggja. J[eg get ekki
lifað án þín. — —
— Segðu ekki meira, Michael —
þú gerir mjer aðeins erfiðara fyrir.
Hún neri hendurnar í örvæntingu.
— Það mun hafa verið ólijákvæmi-
legt að við urðum ástfanginn hvort
af öðru, en það var engin synd —
við höfum ekki gert öðrum mein
með því, og við munum altaf hafa
góðar endurminningar um það.
Og þegar hann baðaði óþolinmóð-
ur hendinni til þess að taka fram í
fyrir henni, hjelt hún áfram:
—- Hlustaðu á mig, ástin mín.
Skilurðu ekki tilfinningar mínar og
þá ábyrgðartilfinningu sem jeg hefi
gagnvart Robert? Hann hefir mynd-
að sjer hugsjón um mig — og hann
á ekki margar hugsjónir eftir. Þú
skilur að starfsemi hans sýnir hon-
um annan heim, en flestir aðrir
eiga við að búa.
Michael kinkaði kolli.
— Já, jeg geri ráð fýrir því, að
það að reka njósnaraskrifstofu sýni
mönnum ranghver’funa í tilverunni.
— Já, einmitt. Hann sjer svo
margar sannanir fyrir ótrygð og
trygðrofum í ástúm, í starfi sínu
og jiað hefir gert hann svo bitran
og kaldlyndan. Já, hann segir oft
að það sjeu ekki nema tvær konur
í heiminum, sem hann þori að
treysta: — jeg og hún móðir hans.
Jeg má ekki eyðileggja hugsjónir
hans, Micliael. Jeg verð að vera
honum trú, jafnvel þó jeg sje liætt
að elska hann.
— Og það á að fórna okkur báð-
um af því að hann er kaldlyndur
efunarmaður. Það á að gerspilla lífi
okkar, af því að þú vilt varðveitá
hugsjón hans. Hilary, þú getur ek'ii
meint þetta — þú verður að hlusla
á rödd heilbrigðrar skynsemi. -----
Skynsemi? Það var einmitt rödd
skynseminnar sem hún var að reyna
að hlýða. Hún skalf og sneri sjer
undan til þess að leyna tárunum,
sem komu fram í augum hennar.
Ó, að Michael vildi hætta að kvelja
hana og fara frá henni sem allra
fyrst. Hvert orð sem hann sagði
var eins og hnifstunga. Loksins —
eins og honurii skyldist hinn óbif-
anlegi ásetningur, sem lá að baki
hinum reikulu svörum hennar, sagði
hann stuttur í spuna:
— Þú gleymir alveg mjer vegna
skyldurækni þirinar við Robert —
gleyinir að jeg —- ef jeg fæ aldrei
að sjá þig framar — þjáist miklu
meira en hann getur þjáðst. Hann
skilur þig ekki, hann getur aldrei
gert þig hamingjusama eins og jeg
get — þú verður að breyta ákvörð-
un þinni, Hilary. Ef þú gerir það
þá sendu mjer orð á gistihúsið sem
jeg dvel á. Jeg verð þar þangað til
siðdegis á morgun. Jeg neita að
sleppa allri von fyr en þá.
Hún brosti með meðaumkvunar-
svip. Gat hann ekki skilið, að ef
hún var nægilega sterk til þess að
slandast bænir hans þegar hann var
viðstaddur, þá iriundi henni ekki
snúast hugur eftir að hanri var far-
inn. Skyldurækni hennar, ásetning-
ur hennar að bregðast aldrei trausti
Roberts, var óvinnandi. Þessi hugs-
un ein var henni nógur styrkur til
að daufheyrasl við öllum bænum
Michaels, þó að hún elskaði hann.
Hún bar skilnaðarraunirnar að
því er virtist, með hinni mestu still-
ingu. Það var ekki fyr en eftir að
hún var orðin ein að hún ljet und-
an örvænfingartárunum. Michael var
farinn og það virtist ekki minsti
möguleiki á, að þau mundu nokk-
urntíma sjást aftur. Um öll þau
ókomnu tómleikans ár sem fram-
undan voru hafði hún ekki arinað
en svíðandi endurminninguna um
síðasta hálfa mánuðinn, sem þau
voru saman.
Henni fanst þetta hafa verið ynd-
islegur tími. Þeirii hafði tekist að
hittast á hverjum einasta degi. Hil-
ary hafði farið mjög gætilega að
þvi að firina afsakanir fyrir fjar-
veru sinni á þeini tíma, sem senni-
legt var að Robert væri heima. Hún
talaði uin tíma hjá tannlækninum,
um tedrykkju með vinkonunum.
Hún hataði hvaða lygi sem var, en
lygar hennar voru þegar öllu var
á botninn hvolft ekki annað en smá-
vegis ,,umskrifanir“. Henni mundi
eflaust verða fyrirgefið, að hún greip
síðustu tækifæri æfi sinnar til þess
að vera með Michael, áður en hann
hyrfi henni sjónum fyrir fult og alt.
Nú var liann farinn og þetta var
alt um garð gengið, því að hún
hafði ákveðið að þau skyldu ekki
skrifast á. Það var aðeins sú eina
Eftír Floreoce Kilpatrick.