Fálkinn - 16.07.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
hugsun eftir, að hún hefði gert eins
og skyldurækni hennar bauð henni.
XJENNl FANST Robert aldrei hafa
*"*■ farið eins i taugarnar á henni
og hann gerði í kvöld. Eins og liann
átti vanda til var hann i ágætu
skapi, glaðklakkalegur og gaman-
samur og var að tala um störf sín
hann þreyttist aldrei á því. Hún
hafði heyrt þetta svo oft áður —
hve duglegir og skarpskygnir að-
stoðarmenn hans voru, og hve lag-
inn hann var að ala þá upp og
stjórna þeim.
— Meðal annara orða, góða mín,
sagði liann með spekingssvip.
Nú skal jeg trúa þjer fyrir ofurlitlu
leyndarmáli, sem þú hefir gaman
af. Jeg hefi tekið nýjan mann á
skrifstofuna — ungan blaðamann,
sem heitir Slade. Bráðefnilegur mað-
ur, en hættir dálítið til þess að fara
yfir strikið þegar hann á að graf-
ast fyrir mák Hann iætur hugmynda-
flugið hlaupa með sig í gönur í stað-
inn fyrir að halda sjer við blákald-
ar staðreyndirnar. Og þessvegna
hefi jeg leikið dálítið á hann til
þess að reyna hann. Jeg er viss um
að þú hefir gaman af því.
— Svo—o? Hversvegna horfði
hann svona á hana? Hún fjekk
hjartslátt. Sáust raunirnar, sem hún
hafði orðið að þola undanfarna
daga, á andliti hennar — liafði hún
komið upp um sig?
— Til reynslu, svo að jeg geti haft
eftirlit með því að hann segi satt
frá staðreyndunum, hjelt Martin á-
fram, — hefi jeg falið honum að
„skyggja“ þig síðasta hálfan mánuð-
inn.
Hann hallaði höfðinu aftur og
fór að skellililæja, án þess að taka
eftir að Hilary varð livít sem nár
í framan o,g að angistin stafaði úr
augunum á henni.
— Þú hefir dirfst að segja starfs-
mönnum þínum að „skyggja“ mig?
Þú hefir sigað sporliundunum þín-
um á konuna þina?
— Já, víst hefi jeg gert það. En
þú reiðist mjer varla fyrir það?
Þetta var aðeins gert að gamni sinu
einskonar próf.
— Próf — fyrir hvern?
— Fyrir Slade, auðvitað. Jeg var
einmitt að skýra þjer frá því. Ó,
herra minn trúr, þegar jeg hugsa
mjer hann einbeita sjer og sperra
eyrun og elta blessaða saklausu kon-
una mína á röndum, þegar húu
gengur í búðirnar í mesta mein-
leysi, þá get jeg ekki að mjer gert
að hlæja.
— En hversvegna valdirðu einmitt
mig fyrir þessa tilraun? — Hún
reyndi sem hún gat að láta rödd-
ina vera rólega og láta ekki neinn
bilbug á sjer finna.
— Af því að þú ert svo gott sem
eina manneskjan, þeirra sem jeg
þekki, sem jeg veit alt um sjálfur.
Hann tók blað upp úr vasanum. —
Jeg er alveg viss í minni sök, því
að þú hefir sagt mjer sjálf hvar þú
hefir verið á hverjum degi, og jeg
hefi skrifað það lijá mjer eftir þjer.
— Hvenær — hvenær á hann að
skila skýrslunni? — IJilary var ekki
ljóst hvort það var rödd hennar
sjálfrar, sem talaði svona harkalega
og eins og í rykkjum.
— Á morgun. Jeg ætla að hafa
hana með mjer heim og svo get-
um við skemt okkur við hana bæði
annað kvöld.
— En — en setjum nú svo, að
skýrslan væri ekki rjett, Robert?
— Þá segi jeg honum upp sam-
stundis. En hann hefir nú ekki haft
ástæður til að fara í öfgar í þessu
tilfelli. l’etta er i rauninni bara
gamanleikur.
Gamanleikur. Grimmur, ferlegur
gamanleikur, frá hennar sjónarmiði
sjeð. I’essar tvær vikur sem hún
hafði hitt Michael daglega, þessar
yndislegu stundir, sem þau höfðu
verið saman eins og sæl börn, höfðu
verið saurgaðar af einkanjósnurum
mannsins hennar.
Skemtiferðir þeirra höfðu verið
saklausar, en hvernig mundu þær
líta út í skýrslunni hans? Og hvaða
augum mundi Robert líta á þær?
Hann liafði verið lienni góður eigin-
maður upp á sína vísu, en nú mundi
hann missa trúna á hverri einustu
manneskju, sem hann virti nokkurs
i lifinu. Alt í einu fór hún að lilæja
harkalega og sjerkennilega svo að
hann leil undrandi á hana.
—■ Hvað er að? spurði hann.
— Nú sje jeg hvar fiskur liggur
undir steini, Robert. — Það er
lilægilegt —r sprenghlægilegt. Og svo
fór hún út úr stofunni skellihlæj-
andi.
Hann horfði á eftir henni með
glentum augum og opnum munni,
og nú skaut ægilegri spurningu upp
í huga hans. Gat það hugsast, að
Hilary væri hrædd við innihald
skýrslunnar? Var það mögulegt að
kona hans byggi yfir leyndarmáli?
Nei, hún var hafin yfir allan grun.
Ekkert gat komið honum til að hafn
grun á konu, sein var jafn góð og
vammlaus. Ef hann misti traustið á
henni mundi honum finnast sál sín
vera töpuð og alt traust á mann-
kyninu glatað. En hvernig sem hann
reyndi að friða sjálfan sig gat hann
ekki varist því að hugsa um hið
einkennilega háttalag hennar og
hvernig hún hefði látið þegar hún
fór út. Og grunurinn nagaði hann
á ný.
Hann lá vakandi alla nóttina og
starði út í myrkrið og kvaldist af
tortrygni aðra stundina en bölvaði
sjálfum sjer fyrir hugsanir sínar
hina stundina. Honura fanst morg-
uninn aldrei ætla að koma — þessi
morgunn sem átti að færa honum
lieim sanninn um, hvort versti grun-
ur hans væri á rökum bygður, eða
bannfæra allan grun um, að Ililary
væri honum ótrú.
IJANN FÓR snemma á skrifstof-
una — og þorði ekki að fara
inn til konunnar sinnar og kveðja
hana, eins og hann var vanur. Og
undir eins og hann var kominn á
skrifstofuna í Park Avenue hringdi
hann á Slade. Ekki af því að hann
langaði til að ungi maðurinn fengi
að vita ástæðuna til þess hve ákafur
hann var. Hann ætlaði að láta eins
og hann þyrfti að tala við hann
um eitthvað annað, og svo minnast
á skýrsluna, eins og af tilviljun.
En auðsjáanlega hafði alt svarist
gegn honuin í dag. Hann fjekk að
vita að Slade hafði verið sendur út
til að afla upplýsinga i einhverju
máli og kæmi ekki aftur fyr en upp
úr hádeginu. Meðan liann bölvaði
og ragnaði út af þessu var hurðinni
lokið upp og James Norris kom inn.
— Eruð það þjer, sem hafið senl
Slade út í dag? lireytti hann út úr
sjer,
— Já, mr. Martin. Jeg sendi hann
ásamt Jackson til Brooklyn út af
jjessum gimsteinaþjófnaði. Vilduð
þjer honum eitthvað?
— Ó-nei, ekki neitt sjerstakt. —
Meðal annara orða — hefir hann
afhent yður skýrsluna?
—- Hvaða skýrslu, mr. Martin?
spurði Norris sakleysislega.
Mártin hnyklaði brúnirnar. Mik-
ið skelfing gat karlfauskurinn verið
vitlaus.
— Þjer munið víst að jeg sagði
yður fyrir hálfum mánuði að jeg —
aðeins til þess að reyna hæfileika
hans — skipaði honum að „skyggja“
konuna mina.
Nú virtist Norris ranka við sjer.
— Já, það er víst um það. Hann
mintist á það við mig síðar. Hann
hjelt víst, að þjer væruð að henda
gaman að sjer, mr. Martin. Og jeg
Skák nr. 42.
Tefld um Skákmeistaratitil Banda-
ríkjanna 1938.
Frans/ct.
Hvítt: Kashílan. Svart:Treysman.
1. e2—e4, e7—eG; 2. d2—d4, d7—
d5; 3. Rbl—c3, Rgl—fö; 4. Bcl—gö,
Bf8—e7; 5. e4—e5, RfC—d7; 0. h2—
h4, (Dr. Aljechin ljek fyrstur manna
þetta bragð á skákþinginu í Mann
heim , síðasta skákþinginu fyrir
heimsstyrjöldina); C..... c7—c5;
(Spielmann ljek þessum leik á móti
Bogoljubovv í Baden Baden 1925. Aðr
ir varnarleikir eru C....liC; eða C.
.... aC. Það er ekki ráðlegt að taka
á móti bragðinu); 7. Bg5xe7, Ke8xe7;
8. Ddl—g4, Ke7—f8; 9. d4xc5, (Bogo-
ljubovv ljek i þessari stöðu Rgl—f3);
9.....Rb8—cC; 10.0—0—0, Rd7xe5;
11. I)g4—g3, Dd8—e7; 12. f 2—f 41
Ré5—d7; 13. f4—f5!, De7xc5; (Ef 13
.... eCxf5, þá 14. Rc3xd5); 14. f5x
eö, f7xeC; 15. Rgl— f3, Rd7—fö; 1C.
Bfl—d3, Bc8—(17; 17. Hhl—fl, (Á-
rangurinn af 12. og 13. leiks livíts);
17....Ha8—c8; (Svart teflir upp
á kongssókn sem er einasta vonin);
18. Rf3—g5, (Rf3—e5 virðist einnig
góður leikur); 18....RcG—b4; 19.
Rg5xh7t, Hh8xh7; 20. Bd3xh7, d5—
(14;
21. HflxfCf!, („Sóknin er besta
vörnin“), 21...... g7xfG; 22. Dg3—
g8t, Kf8—e7; 23. Dg8—g7f, Ke7—dS;
24. Dg7xfCt, Dc5—e7; (Vonlaust. En
Kd8—c7 var ekki betra); 25. DfCx
e7t, Kd8xe7; 2C. Hdlxd4, (Enda-
taflið er ljett unnið); 2C...Rb t—
cG; 27. Hd4—g4, RcC—e5; 28. Hg4-
g7t, Ke7—fC; 29. Hg7—g5, Hc8—h8;
30. Rc3—e4t, KfC—e7; 31. Ilgöxeö,
Hh8xh7; 32. g2—g3, Hh7—f7; 33.
Kcl—d2, Hf7—fl; 34. He5—li5, Bd7
—cG; 35. Hh5—h7t, Ke7—f 8; 36.
Re4—g5, eG—e5; 37. h4—h5, Hfl—
f2t; 38. Kd2—el, Hf2—h2; 39. h5—
hC, Kf8—g8; 40. Hh7—g7t, Kg8—1'8;
41. Rg5—eCt, Kf8—e8; 42. h6—h7,
gefið.
sagði, að það bæri vott um skarp-
skygni, að hann skyldi sjá það. Ög
þessvegnn liefir liann auðvitað ekk-
ert gert i málinu.
— Svo hann hefir þá alls ekki
„skygt“ hana?
— Nei, nei, mr. Martin.
Martin varð svo forviða að hann
hallaði sjer aftur á bak i stólnum.
Nú fengi hann aldrei að vita neitt.
Og merkileg, óskiljanleg tilfinning
ljettis fór lim hann allan, og sár-
kvalin sál hans fjekk frið. Hann
einblíndi á myndina af Hilary yfir
skrifborðinu.
Ný og átakaiileg auðmýkt greip
hann er hann sá hve óvænta leið
þetta mál hafði farið. Hann hafði
gert henni skammarlega rangt til,
hann fór undir eins að lnigsa uiii
hvernig hann ætli að afplána það
— honum datt í hug ópala-hringur-
Mesti fjársjóður
voldugustn þjóðarinnar.
Eftir Pjetur SiyurÖsson.
Jeg hefi verið að bíða, livort
ekkert heyrðist um þetta. •— Nei,
en hví er svo hljótt um það? Blöðin
segja ekkert og útvarpið ekki held-
ur. Sunnudaginn, 19. júni, hjelt öll
enska þjóðin þakkarguðþjónustur i
kirkjum sínum og helgidómum, og
þakkaði Guði fyrir þá gjöf, sem
liinir merkustu menn þjóðarinnar
telja hennar mikilvægasta fjársjóð.
Það er liin enska biblía. Nú eru
liðin fjögur hundruð ár siðan þjóð-
in eignaðist biblíu á móðurmáli
sínu. í tilefni af þvi hefir konung-
urinn sent þjóðinni þessi orð:
„Konunginum cr það ljóst, hvilík
geysileg andleg verðmæti þjóðinni
er sá viðburður, sem liún minnist
hátíðlega þann 19. júní, og trúir því
að sá sunnudagur verði þjóðinni
þakklætis og fagnaðardagur í tilefni
af gjöf þeirri er verið hefir henni
ómetanlegur fjársjóður“.
Það er stutt síðan enska þjóðin
mintist 200 ára afmælis þessa dags,
er John Wesley gerðist hennar
mikli siðabótamaður. Þá fluttu ýms
mikilmeniii Englands tækifærisræð-
ur, meðal annara Lloyd George, og
laldi John Wesley einhvern mesta
mann, ef ekki hinn allra merkasta
• mann 18. aldarinnar, og þakkaði
hoiium fyrir að liafa frelsað ensku
þjóðina frá slíkri blóðugri byltingu,
sem frakkneska þjóðin varð að þola.
En nú er það 400 ára afmæli
hinnar ensku biblíu, sem þjóðin hef-
ir hátíðlega minst. Guðs orð og guðs
menn telur þessi volduga og hygna
þjóð hennar mestu hnoss. — Get-
um við lært nokkuð af því?
Eitt sinn sagði Abraham Lincoln:
„Jeg er að lesa biblíuna og mjer
til mikillar blessunar. Sá sem til-
einkar sjer með skynsemi sinni hið
skiljanlega í þeirri bók, en liitt í
trú, mun lifa og deyja betri maður
en ella“.
Einn enskur rithöfundur skrifar
í tilefni af 400 ára afmæli ensku
biblíunnar, að eitt af því, sem þeir
geti þakkað fyrir á þessum merkis-
degi, sje það, að þeir hafi nú losn-
að að mestu leiti við einskonar hjá-
trú viðvikjandi bibliunni. Við það
hafi lotning þeirra og trú á henni
ekki minkað, heldur orðið fagnað-
arríkari. Hún er þeim ekki lengur
hin bókstaflega innblásna og óskeik-
ula bók, heldur bókin, sem guðs-
menn hafa skrifað og opinberar
vilja liins mikla guðs öllum bókum
fremur. Hún er þeim bók trúarinn-
ar og sáttmálanna og liinna ótæm-
andi andlegu verðmæta — upp-
spretta vísdóms og andlegrar orku.
— Sækir íslensk æska styrk sinn
þangað?
iiin sem hann hafði sjeð á Fifth
Avcnue. Hann stóð upp úr stólnum,
greip hattinn sinn eins og hann
mætti ekki niissa neitt augnablik.
Jeg man alt í einu eftir að jeg
átti að liitta mann núna — áríðandi
fundur, tautaði hann. — Jeg kem
bráðum aftur.
James Norris sá hurðina lokast
á eftir honum og kinkaði kolli íbygg-
inn. Svo tók hann nokkrar pappírs-
arkir, sem voru þjettskrifaðar með
hendi Slades, upp úr innanávasan-
um, lagði þær í stóran öskubikar,
bar eldspýtu að og brendi þær upji
til ösku liún var það eina sem
eftir varð af skýrslunni, sem sagði
frá athöfnum frú Hilary Martin
siðasta hálfan mánuðinn.