Fálkinn - 10.09.1938, Síða 8

8
F Á L K I N N
Hofundur þessarar sögu er
MIKA VALTARI. Hann er einn
af hinum yngstu rithöfundum
Finna, tæplega þrítugur, en hef-
ir þegar gefið út fjölda af
kvæðum, skáldsögum og smá-
sögum.
C KERANDI ÝSIvUR frá braul-
^ arteinunum og riðið á vagn-
inum er hann lók beygjuna,
vakti manninn af stuttum
blundi. Sætin þarna á 2. far-
rými voru mjúk og hann bafði
liaft með sjer svolítinn svæfil til
þess að halla höfðinu upp að.
Hafði hann orðið að fara á fæt-
ur fyrir allar aldir i morgun til
þess að komast í bæinn áður
en skrifstofan opnaði aftur eft-
ir páskaleyfið. Nú hafði hann
þá óþægilegu kend að liann
mundi hafa sofið með opinn
munninn. Óþægileg var lcendin
af því, að á meðan hann svaf
hafði slúlka komið inn í klef-
ann á einni viðkomustöðinni, og
sest á hekkinn heint á móti
honum — já, reglulega falleg
kona — maðurinn lagaði ósjálf-
rátt á sjer hálshnýtið.
Og hann var enn gramari
sjálfum sjer vegna þess að nú
var hann alveg viss um að kon-
an horfði á hann — horfði á-
nægjulega á hann blágráum
augunum, alveg eins og hún
þekti hann. En hvað liárið var
ljóst og fallegt, lokkarnir sem
liann sá undan svarta litla hatt-
inum! Hreinar línur í andlit-
inu — hvítur hálsinn með svarta
loðkápuna — óvenjulega falleg
kona.
En hversvegna horfði liún á
hann svona í sífellu? Maðurinn
fór hjá sjer og kveikti sjer í
sígaretlu og gerði um leið mat
á sjálfum sjer. Ilvað gat verið
við útlil lians að athuga? Hann
strauk liárið upp yfir skallann
sem var i fæðingu á honum,
þuklaði varlega á öllum lmöpp-
unum — nei, vitanlega var hann
syfjulegur og stúrinn, en ekki
nægði það til skýringar á því,
að konan var auðsjáanlega að
sproksetja hann ......
Það var enn klukkutíma leið
inn í borgina. Til þess að dreifa
hugrenningunum og lægja í sjer
gremjuna tók maðurinn upp
skjalatösku sina og fór að blaða
i ýmsum plöggum, sem liann
átti að afgreiða á skrifstofunni
i dag. Og smátt og smátt tókst
honum að eyða vanmáttarkend
sinni, — hann fann sig sem
fyrirmynd á ný og sjálfsálilið
steig í hans innri ineðvitund,
gullgleraugun á nefinu gerðu
augnaráðið skarpt óg greindar-
legt á ný.
Skrambans lagleg var hún,
konan — yfir þrítugt mundi
hún vera komin, fullþroska á
alla vegu og þó spengileg, aug-
un blágrá. Ójú, einhvernveginn
kannaðist hann við yfirbragðið,
en honum þótti ekki viðeigandi
að fara að glápa á hana. En
livað liálsinn var livítur og fal-
legur. — — Maðurinn pikkaði
fingrinum á sígarettuhylkið sitt,
hringsneri giftingarhringnum á
fingrinum á sjer og lagaði liáls-
hnýtið aftur. Iss — að liann
skyldi liafa sofið með opinn
munninn!
Og páskarnir — þeir voru úti
í þetta sinn. Nokkrir dagar
frelsis og hvíldar í heimi erils
og áhyggju. Störfin höfðu hlað-
ist á liann. Verðhækkunin var
að gera hann vitlausan, en ekki
stoðaði að tala um það — ein-
hvernveginn varð maður að
fljóta. Verst var þó hvað hún
Elín, konan lians var orðin
slæm á sinninu. Afbrýðissemin
í henni, til dæmis, hún var
beinlínis hlægileg. Hann ætti
eiginlega að láta lækni athuga
liana, jafnvel þó hann yrði að
gera það með valdi. Það var
alls ekki heilbrigt, hverrtig hún
vakti yfir hverju skrefi sem
hann steig. Hversu mörg tár
höfðu ekki lekið úr henni áður
en hann fjekk loksins leyfi til
að bregða sjer úr hænum um
páskana — sannast að segja til
þess að geta verið í friði fyrir
jaginu úr henni i nokkra daga.
Annars vorn þeir allir hund-
leiðinlegir þessir staðir, sem
tóku á móti gestum um pásk-
ana. Eiginlega hafði liann lang-
að mest til að komast í ofurlítið
ástaræfintýri um páskana —
ekki neitt hættnlegt æfintýri
vitanlega, en þegar maður er
hnappsetinn af konunni dag og
nótt, er ekki nema eðlilegt, að
mann langi til að bregða ofur-
litið á leik einslöku sinnum.
Þegar öllu var á botninn '
hvolft hafði liann ekki liaft
neina ánægju af páskaleyfinu.
Hann var óupplagður og syfj-
aður. Erfiður vinnudagur fór
í liönd. Lestin ólmaðist og slingr
aði. Hann leit ósjálfrátt upp. —
Nei, það var ekki jim að vill-
ast — fallega konan ókunna
horfði beint framan í hann og
hrosti í kampinn. Hann fann að
hann roðnaði. Sneypnlegt hros
kom á andlitið á honum, liann
kinkaði kolli lieldur klaufalega,
og horfðist í augu við hina
fögru konu — það var eins og
hann gæti ekki haft auga af
henni aftur.
Honum kom andlitið kunn-
uglega fyrir sjónir, hann var al-
veg viss um það. Bak við þrosk-
aða, fallega drættina í andlit-
inu eygði hann fyrir innri sjón-
um ásjónu, sem hann hafði sjeð
fyrir mörgum árum, andlit með
barnslegum, dálítið þráalegum
dráttum. Hver í ósköpunum gat
þetta verið? Vitanlega þelcti
hann konuna, en hann var orð-
inn svo ómannglöggur og minn-
islaus á andlit á síðari árum.
Hver gat hún verið? Einhver
sem hann hafði kynst lauslega
einhverntíma líklega var það
svo.
Að minsta kosti lmeigði hann
sig aftur og sjálfstraustið kom
á ný. Hún vissi auðsjáanlega
hver hann var. Vissi að liann
var eitthvað. Og í lestarklefa
getur það komið fvrir hvern
sem vera skal að blunda augna-
hlik með opinn munninn. Hann
brosti öruggur og sjálfsglaður.
— Jæja, loksins virðist þú
ætla að þekkja mig aftur, sagði
konan með hreinni, þægilegri
röddu.
Leikkona, ef lil vill söngkona,
datt honum snöggvast í hug.
— Jeg þekti þig undir eins
aftur, jafnvel þó að ginið á þjer
væri upp á gált.
Maðuriun hrökk við og brosið
stirnaði í feitu góðmóllegu
kringluandlitinu. Alt í einu fann
hann með hryllingi til þess, hve
lappirnar á honum voru stuttar,
maginn framvaxinn og hárið
gisið. Rödd konunnar var svo
óþægilega uppljóstrandi. Hver
í herrans nafni gat hún verið
hvaðan hafði Iiún fengið
þetta andlit?
—• Það er vitanlega ekki auð-
vell að muna eitt andlit meðal
svo margra, sagði hún í með-
aumkunarróm. Og það er svo
langt síðan híðum nú við,-
láttu mig sjá i sumar verða
]iað sextán, nei, híddu hægur,
seytján ár síðan þá. Það er
langur tími, finst þjer það ekki?
— Já, það er langur timi,
svaraði liann stamandi. Það
liafði verið eitthvað spyrjandi
í raddhreim hennar.
— Já, liugsaðu þjer, góða . .
Það var líklega hest að hann
þúaði hana úr því að liún þú-
aði hann.
— — — við verðum gömul
hvort okkur þykir betur eða
ver!
Hann sagði þetta liálf harka-
lega. — Jeg var víst ekki nema
tvítugur þá, hætti hann við.
Og í sanía augnabliki gekk
ljós upp fyrir honum, það hirti
yfir andlitinu og honum ljetti
svo að liann varp öndinni. Jú,
víst, það var sumarið sem liánn
varð tvítugur. Þegar hann var
ungur og glaður. Sýrenurnar
höfðu sprungið út í görðunum
hann hafði verið í eldmóði
— skrifað kvæði og — og--------
— Jeg var ekki nema seytján
ára þá, sagði konan dreymandi.