Fálkinn


Fálkinn - 10.09.1938, Blaðsíða 13

Fálkinn - 10.09.1938, Blaðsíða 13
F Á L K I N N 13 Setjiðþið saman! 1. 2. 3. //, 5. 6. 7. 13. U. 15. D—af—al—al—ar—ast—bak—bakk— brenn—dal—cant—e—er—-es—eyr— «ý—i—i—il—jr—ir—is---iðr—koff— kong—liind—lav—o—ort—raras-'rimm —n—n—upp—lirak—ým. 1. ísl. kauptún. 2. Jötun. 3. ----ur.fræg öxi. 4. Bær á Spáni. 5. Fornkonungur í Egyptó. (i. Hryggur. 7. Úrþvætti. 8. Fljót í Afríku. 9. Hirsla. 10. Stjarna. 11. Skarð í Alpafjöllum. 12. Sjerðu eflir? 13. Sænskur hugvitsmaður. 14. Ivvenheiti. 15. Hjerað í Sviþjóð. Samstöfurnar eru alls 36 og á að búa til úr þeim 15 orð er svari til skýringarorðanna. Fremstu stafirnir taldir ofan frá og niður og öftustu stafirnir, taldir neðan frá og upp eiga að mynda: Nöfti þriggju kaupiúna á íslandi. Strikið yfir hverja samstöfu um leið og þjer notið hana í orð og skrifið orðið á listann til vinstri. Nota má ð sem d, i sem i, a sem á, o sem ó, u sem ú, — og öfugt. „KVENNA;-HERSVEITIN“, sem stofnuð hefir verið í Énglandi til þess að starfa ef til ófriðar kæmi, telur nú yfir 10,000 meðlimi. Mynd- in er af Betty Williams, sem er for- ingi 2. hersveitar Lundúnaborgar. Er hún að festa númer á bifreið- arnar, sem notaðar eru við æfingar bifreiðaliðs hersveitarinnar. VJELRÆNI GJALDKERINN. Ameríkanski stórbankinn, Sterling National Bank hefir fengið sjer á- hald það, sem sjest lijer á myndinni og getur tekið á móti alt að 100 tjekkuin í mínútu, búið til kvittanir fyrir þeim og jafnframt bókfært þær á ljósmyndaplötu. Best að auglýsa i Fálkanum médm t urslaust, og nú taldi Hugli víst, að hann væri „ósmittandi.“ „Nú ætla jeg að byrja nýtt líf,“ sagði hann. „Hvað heitir sú laglega, ljósliærða?“ Hann tók eflir, að kunningi hans leit þóttalega á liann. „Phyllis Cannell,“ sagði Dayne. Hann hafði sjálfur verið vottur að svo margvís- legu ástarhraíli Huglis. Stundum hafði hann haft gaman af því, en hlutvei’k hans hafði jafnan verið það sama. Hann hafði orðið að varðveita vin sinn og lærisvein fyrir hjónabandinu. Nú var öðru máli að gegna. Elmore gamli mundi taka Phyllis í'egins hendi sem tengdadóttur. Og ef þeir yrðu keppinautar mundi Elmore eldiá leggjast á sveif með syni sínum. Og þá var úti um framtíðarhoi'furnar. Ef hann ætti að halda sátturn við auðkýfinginn yrði liann að haga sjer sem hlutlaus áhorfandi og hafasl ekki að. „Cleeve hefir aldrei viljað láta mig liitta systur sína,“ sagði Hugh, „hann hefir allaf sagt, að jeg væri ekki nógu góður handa henni. Þelta sannar, að jeg hafi hyrjað nýtt líf.“ „Haltu hara áfram,“ sagði Dayne þurlega. VIII. kapítuli. Fyrsti dágurinn á Manntlrápsey leið ró- lega og ánægjulega. George Barkett sagði konunni sinni að, Jaster væri glaður af því, að hin gamla vinátta þeirra liafði tekist upp aflur. Frú Jaster sagði við mann- inn sinn að enn væru til góðir rnenn, sem ekki kærðu sig um giúndhoraðar konur. Þegar hún hrosti minti liún liann á, að hann hefði altaf öfundað George Barkett. Eliot Jaster hjelt áfram að hi’osa. „Það var fyrrum, en nú get jeg ekki annað en kent í hrjósti um hann.“ Phyllis furðaði sig á, að Dayne var þurr- ari á manninn en áður. Hún var róman- tískari en langömmu hennar grunaði og Dayne var fyrir hennar sjónum mest töfrandi allra þeirra manna, sem hún hafði sjeð. Hún ljet Hugh Elrnore lifa í þeirri trú, að liann liefði haft eftirminnileg áhrif á liana. Annars var hann allra skemtileg- asti piltur og framúrskarandi reiðmaður. Fyrsti pololeikurinn sýndi, að Hugli og Cleeve voru snjallastir allra hinna yngri manna, en Ahtee, þó liægt færi, var lang- samlega ofjarl þeirra Jasters og Barketts. Hann var besti riddarinn í öllum hópnum. Við miðdegisverðinn var hlustað á liann með meiri athygli en daginn áður. Það var ómögulegt annað en taka meira mark á honum en venjulegum auðmanni, úr því að liann var svona leikinn á liestbaki. Hugli Elmoi’e gerði sig eins prúðan og liann gat og spurði húsbóndann hvort hann vildi ekki segja honum frá Fratton sjóræningja. „Nábítskastið, sem jeg fjekk í gær olli því, að jeg misti af þessari merkilegu sögu. En ungfrú Cannell hefir sagt mjer ofan og neðan áf því, sem þjer sögðuð, og segir að þjer hafið meira.“ „Já, það er margt fleira að segja af ver- um Frattons hjer á eyjunni," svaraði Alitee, „en margt af því er svo hryllilegt, að það er víst rjettara að láta það liggja i láginni, kvenfólksins vegna.“ IJann rendi augunum kringum sig og. það lá við að svipurinn væri flemtursfullur. „Bull!“ fnæsti frú Hydon Cleeve, hún hafði nú náð sjer aftur eftir æðiskastið og táugahriðina, sein af því leiddi. „Vitið ])jer ekki að kvenfólkið þolir bæði að heyx-a og sjá skelfingar, sem gera flesta karlmenn vitlausa? Þegar þær látast vera viðkvæmar og næmar á taugunum, er það bara til þess að láta talca eftir sjer“. Hún hvesti augun á frú Jaster. „Jeg er áttatíu og fjögra og veit hvað jeg er að segja.“ „Það var sagan um al'turgöngurnar, sem gerði mjer flökurt," svaraði frú Jastei’. „Eliot er efnishyggjumaður, en það er jeg ekki. Jeg trúi á himnaríki,“ — hún sendi frú Cleeve baneilrað liornauga, „og þegar jeg minnist sumra meðsystra minna get jeg ekki varist því að trúa á helvíti Iíka.“ „Við minnumst ekki á þá hlið málsins fyr en á morgun, ef við miiinumst ])á á hana yfirleitt," sagði Ahtee. Hann var svo alvarlegur að það var óhjákvæmilegt að taka eftir honum. „Frú Jaster segir, að maðurinn hennar sje efnishyggjumaður. Ef hann er það i fullri alvöru og trúir því, að ekkert taki við eftir gröfina, þá sleppur liann við margvíslegar kvalii’.“ Hann leit kringum sig. „En jeg veit sannarlega ekki hvað rjett er. Skynsemin segir mjer, að dauður maður geti ómögulega haft það á valdi sínu, að leggja slíka bölvun á þessa eyju, að liún geti vofað eins og' hætta yfir hverju mannsbarni sem hjer er statt, ógna lifi manna og kanske sál þeirra. Þetta seg- ir skynsemin rnjer, en reynsla annara segir alt annað. Eru þeir fábjánai’, allir þeir sem í ýmsum löndum og á ýmsm tímum hafa trúað á slík máttarvöld, og sem stundum hafa dáið-af hi’æðslu við þau? Jeg veit það ekki. En það kemur engum að haldi að kalla það bull.‘ Það fór hrollur um Hugh Elmoi-e. Hann leit til Phyllis, sem sat hjá honum. Hún vildi ekki missa af nokkuFU orði, sem sagi var. Svo sneri hann sjer að Dayne, eins og hann var vanur þegar hann var í vafa. „Hvað jeg álít?“ endurtók Dayne. „Jeg er velviljaður en vantrúaður. Jeg vil ekki kalla það bull og stimpla um leið marga greinda menn sem fábjána. En persónu- lega trúi jeg því ekki. Einhver liefir sagt: „Alstaðar þar, sem við liöfum verið, verður eitthvað af okkur eftir.“ Jeg held það hafi verið dulspekingurinn Böhme. Vist er um

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.