Fálkinn - 10.09.1938, Síða 9

F Á L K I N N
9
»
f
*
*
Ó, jeg var lítil og Ijúf brodd-
borgarastúlka og þú gerðir mig
alveg hringlandi vitlausa. I liuga
mínum varst þú eins og yfir-
náttúrlegur engill í þá daga. —
— Þetta er nú oflof, sagði
maðurinn með mestu liógværð,
en roðnaði þó við lofið. Hann
varð beinni i bakinu og það
kom æskuglampi i augun á
honum, bann gleymdi skjala-
töskunni sinni, ístrunni og skall-
anum.
— Þú varst ákaflega ein-
kennilegur í þá daga, sagði bin
töfrandi kona, sem sat á móti
honum. — Manstu, að þú varsl
vanur að segja, að það væri fag-
urt að vera ungur, því að þá
væri framtíðin framundan en
ekki að baki - eins og bjá
þeim gömlu--------
— Já, og nú fer framtíðin að
liggja að baki manni, sagði
liann, og var talsvert upp með
sjer. Hann fyrir sitt leyti hafði
ekkert að skammast sín fyrir.
Hann hafði baft hepnina með
sjer og bafði komist lengra á-
leiðis en flestir aðrir. Og pen-
ingar og vald var nú það sem
mestu skifti hjer í heiminum
það var meira virði en öll
rómantík æskunnar.
— En þú sjálf — árin hafa
verið mild við þig!
Þetta var nú sagt fyrir siða-
sakir og af kurteisi og um leið
borfði bann i augun á þeirri
sem andspænis sat. Já, hvernig
væri — lnn — kanske — lnn—
ómögulegt væri það ekki. Hann
leit á hendurnar á benni.
— Þú erl ekki gift? spurði
bann til þess að fá það staðfest.
— Skilin!
Konan hristi höfuðið, eins og
hún væri að banda frá sjer
harmsögu úr endurminning-
unni.
— Eftir þriggja ára lielvíti.
En við skulum ekki tala um
það. Já, þú ert giftur og þú átt
barn — tvö börn, fallegt heim-
ili og ágæta konu.
— Sjáum til, þú ert vel að
þjer í æfisögu minni.
Þetta bafði spanað upp bje-
gómagirndina í honum.
— Er það ekki sjálfsagt, sagði
hún með virðingarhreim i rödd-
inni, — jeg hefi meira að segja
fylgst vel með velgengni þinni
i blöðunum. Og svo lieyrir mað-
ur altaf eillbvað — alt hitt. Þú
ert vist farsæll?
— Ojæja, jeg ....
Maðurinn dró seiminn. Auð-
vitað var bann farsæll, en bvað
konur höfðu ábuga fyrir far-
sælum manni? Og hver veit
nema það geti oi’ðið eitthvað
úr þessu?
— Annirnar eru farnar að
verða dálítið miklar, bætti bann
við, og — hm — allir geta baft
sinn djöful að draga líka
lieima.
Konan hleypti brúnum. Skæru
fallegu augun, fíni boginn á
kinninni, yndislegi ástleitni
munnurinn — þetta sem bann
bafði elskað svo heitt sumarið
sæla ....
Lestin brunaði áfram — inn
í grábjúp liversdagsins. Nú var
um tuttugu mínútna leið eftir.
— Það er í rauninni skrítið
að hugsa til þess, sagði konan,
að þú skyldir fara á burt og
binda þig svona fljótt, eða að
fara i lmappelduna, eins og þú
kallaðir það í þá daga. Þú
manst það vist — hjónabandið
er blekkur, sem er farg á fram-
tíð mannsins, sagðir þú. Maður
átti að vera tímans maður og
frakkur og frjáls. En jeg, jeg
var bara lieimsk broddborgara-
stelpa, sagðirðu.
Maðurinn leit undan, roðinn
smáfærðist i kinnarnar — svo
fölnaði hann aftur. Maðurinn
gleymir svo fljótt — nú óskaði
bann þess innilega að hann
hefði setið i öðrum klefa og
lielst í hundrað kílómetra fjar-
lægð frá þessum kvenmanni.
Iss, hann hlaut að bafa verið
viðbjóðslegur í þá daga — erki-
flagari. Nú, livaða bull! Það
var svo langt síðan, og það var
ekki að sjá, að konan erfði það
við hann.
— Skrítið, sannarlega skrítið,
sagði konan aftur við sjálfa sig
og augun voru köld og liörð.
— Já, mikið flón var jeg í þá
daga. Þú settir allar þessar grill-
ur í höfuðið á mjer. Síðan —
eftir að þú varst farinn —
skrifaði jeg þjer nokkrum sinn-
um, en þú munt ekki hafa haft
tima til að svara. Jeg var ekki
nema seytján ára og hjelt víst
að þú værir það, sem ráða
mundi örlögum mínum.
Konan liló hjartanlega, hún
skemti sjer auðsjáanlega, og
maðurinn bló henni til sarnlæt-
is, en honum virtist vera erfitt
um hláturinn. Bráðum voru þau
komin. Það var leiðinlegt, að
þau skyldu liafa rekist á.
En sem betur fór var þetta
greindar kona — i rauninni var
þetta alt kátbroslegt — eftir
svona mörg ár. Hann varð á-
ræðnari á ný en konan hjelt
áfram:
— Veistu það, að um haustið
stal jeg meira að segja skamm-
byssunni hans bróður míns og
var staðráðinn í að leita þig
uppi og skjóta okkur bæði. Svo
djúpar voru tilfinningar minar
þó að jeg væri ekki annað
en broddborgarastelpa með
hænuhjarta. Ó, þú kendir mjer
að þekkja lífið — sjerstaklega
þegar jeg frjetti það á eftir, að
þú liefðir gifst og bætt við nám-
ið. Áður hafðirðu vitanlega ætl-
að að gerast listamaður — ekk-
ert gat jafnast á við það, þjóð-
fjelagið var alt einn skopleikur
— siðsemin úreltur hleypidóm-
ur — haha. Og núna við síðustu
kosningarnar varst þú þriðji
maður á einhverjum framboðs-
listanum. Gleraugun gera þig
svo virðulegan, skjalataskan
gerir líka sitt — að maður ekki
minnist á ístruna — og skall-
ann. Þig grunar ekki hversu
jeg naut þess að sjá þig sofa
með opinn munninn og slap-
andi kinnar. Þá vissi jeg að jeg
mundi fá hefndina — þó seint
væri ?
— He-hefnd? Hann stamaði.
— Nei þú mátt ekki taia svona.
Ekki nema það þó. Nei, lienni
gat ekki dottið i bug að fara að
gera hneyksli? Það fór titringur
um hann allan. Lifið var sann-
arlega merkilegt. Og liann —
já, bann gat ekki munað hvað
konan hjet, þó hann ætti lífið
að leysa. Það voru líka bráðum
tuttugu ár síðan ....
Honum fanst það óendanleg-
ur ljettir er bann sá móta fyrir
búsunum í úthverfi borgarinn-
ar, út um klefagluggann. Lestin
ljet livína í blístrunni livað eft-
ir annað og hristist þegar hún
fór yfir víxlsporin. Hann leit á
klukkuna og flýtti sjer að taka
saman skjölin og stinga þeim
ofan í töskuna, en rendi jafn-
framt kvíðafullum augum lil
konunnar. Hún var enn að smá-
ldæja öðru hvoru og fór ekkert
í felur með að hún skemti sjer.
— Þú skalt ekki óttast neitt,
það er svo larigt siðan þetta var.
— Það var einstaklega gaman
að hitta þig.
Konan rjetti bonum höndina.
Hann tók fast i höndina á lienni
og varð ljettara í hug — eitt
augnablik fanst honum þetta
eiginlega leitt — Elin hafði ekki
haldið sjer nærri eins vel —-
konan var virkilega — girnileg.
Lestin hægði á sjer, rann inn
að stjettinni og nam staðar. Nei,
sjáum til — var það ekki hún
Elín sem stóð þarna — liún var
þá komin til að taka á móti
honum. En hvað það var fallegt
af henni, að leggja það á sig að
lcoma á stöðina, svona snemma
morguns. Jæja, en nú fór strang
nr vinnudagur í hönd. Herra
minn — livað hún Elín hafði
gildnað meðan hann var í
burtu! Hún liafði auðvitað eklci
gert annað en að troða í sig mat
alla páskana.
Maðurinn smokraði sjer fram
að dyrum með skjalatöskuna i
annari hendinni og handtösk-
una í hinni. Konan kom á eftir
í kjölfarið lians og það gerði
lionum dálítið órótt. En hún
hlaut að kunna svo mannasiði,
þessi kona, að liún hengi ekki
á honum núna, þegar konan
hans stóð á stjettinni og beið.
Hann fann augnarráð bennar á
hnakkanum á sjer.
Jæja, nú kom Elín auga á
hann og kom á móti honum
með breiðu brosi. Og hann
brosti líka — með erfiðismun-
um.
f sama bili fann hann að tek-
ið var í öxlina á honum aftan
Skák nr. 44.
Noorwijk, júní 1938.
Franskt.
Hvítt: R. Spielmann.
Svart: P. Schmidt.
1. e2—e4, e7—e6; 2. d2—d4, d7—
d5; 3. Rbl—c3, Rg8—f6; 4. e4—eó,
Rf6—d7; 5. Rc3—e2, c7—c5; 6. c2 —
c3, Rb8—c6; f2—f4, c5xd4; (Betra
var Dd8—bö); 8. c3xd4, Bf8—b4f;
9. Ite2—c3, Rd7—b6; 10. Rgl—f3,
Bc8—d7; 11. Bfl— d3, Rc6—d7. (Ef
11..... 0—0? þá 12. Bd3xh7+; 13.
Itf3—g5+, Kh7—g8; 14. Ddl—h5, Hf8
—e8; 15. Dh5xf7+, Kg8—h8; 16. Df7
—h5+, Kh8—g8; 17. Dli5—h7+, Kg8
—f8; 18. Dh7—h8+ og mát í næsta
leik. Ef 13.... Kg6; þá 14. Dd3+,
f7—f5; 15. Dg3, og vinnur. Lesand-
inn ætti að athuga stöSuna vel. Fórn-
armöguleikar sem þessir koma mjög
ofl fyrir á móti þeim sem ekki vita
bvað staðan er hætluleg); 12. 0—0,
Ha8—c8; 19. Rb5, Rc4; (Ef 13....
a7—a6; þá 14. Rb5—d6+, Bb4xd6;
15. e5xd6, Ite7—c6; 16. f4—f5, og
hvítt nær ómótstæðilegri sókn. Best
var Bd7xb5); 14. Rb5xa7, Hc8—a8;
15. b2—b3, Rc4xe5; (Betra virðist
Ha8xa7 og eftir b3xc4 og d5xc4; fær
svart opna línu fyrir biskupinn); 16.
f4xe5, Ha8xa7; 17. a2—a3, Re7—f5;
18. g2—g4, Rf5—h4, (Rf5—e7 var
e. I. v. betra en staða svart hefði
alt um það orðið þröng og mjög
erfið); 19. Rf3—g5!, Hh8—f8; (Ef
f6—f5; þá 20. e5xf6, g7xfö; 21. Rg5x
h7.Bb4—e7; 22. g4—g5, ógnandi, Ddl
—h5+, o. s. frv.); 20. Rg5xh7, Hf8—
h8; 21. Hal—;a21, (Svörtu mennirnir
standa illa og á tvísringi svó hvítt
býr sig undir að vinna fljótt); 21.
.... Bb4—c3; (Fórnar riddaranum
á h4); 22. Bcl—g5, Bc3xd4+; 23.
Kgl—lil, Dd8—c7; 24. Bg5xh4, Bd4x
e5; 25. Bd3—g6!,
(Ógnar Bg6xf7 mát og ef f7xg6, þá
26. Ddl—d3, og bvítt vinnur. Svo
svart gaf).
frá, svo að liann snerist við á
hæli og. bontim var litið í augu
förunautar síns. Konan vafði
bandleggjunum um hálsinn á
honum og kysti hann fast beint
á munninn. Hann fann hvernig
allan mátt dró úr hnjánum og
skjalataskan datt niður á stjett-
ina, því að nú sagði konan hátt
og skýrt:
— Yertu sæll, elskan mín. Og
þakka þjer fyrir þessa vndis-
legu daga!
í sama bili var hún liorfin.
Maðurinn stóð eftir mállaus af
undrun og starði á feitt og flóns-
legt andlitið á konunni sinni.
— Hva-hvaða mella er þetta,
sem þú liefir verið með? liróp-
aði Elín með geigvænlegri rödd.
Maðurinn kannaðist við afbrýð-
isólguna í röddinni og fann að
Hefndin liafði tekist.