Fálkinn - 17.09.1938, Qupperneq 8

8
F Á L K 1 N N
vinningurínn.
T)EIR VORU SVO FÁIR,
sem vissu heimiiisfang hins
marglofaöa leikara Paul Rella-
my, að ráðskonan hans, hún
frú Gatherway kveið altaf fyrir
að opna þegar hringt var á for-
stofudyrnar. Fyrst skaut hún
lokunni frá kringlóttu smug-
unni og gægðist út, og ef gest-
urinn, fyrir utan liktist í minsta
máta blaðamanni (og frú
Gatlierway var smámsaman
orðin leikin í að þekkja blaða-
menn frá öðru „heiðarlegu
fólki“) — þá mátti hann gjarn-
an gróa fastur við þrepið fyrir
henni, jafnvel þó hann hringdi
liúsið sundur og saman — lion-
um var ekki lileypt inn, hvern-
ig' sem liann Ijet. Aðstaða Paul
Rellamy í leikhúslífinu enska
var þannig, að hann gat talið
alla blaðamenn djöfulsins verk,
og frú Gatherway var alveg á
sömu skoðun.
Svo var það einu sinni, að
hringt var á dyrnar þremur
dögum fyrir jól. Frú Gatherway
Ijet fyrst í stað sem liún heyrði
það alls ekki. Þegar liringt
hafði verið i annað sinn staul-
aðist hún fram í anddyrið,
skaut lokunni frá gatinu og
gægðist fram. Þar stóð ung
stúlka. Frú Gatherway liataði
ungar stúlkur, samkvæmt grund-
vallarskoðun sinni og sorglegri
reynslu. En henni fanst hún
kannast við þessa stúlku — há
og grönn stúlka í sportfötum
úr grófgerðum dúki, með hend-
urnar í vösnnum og nefið upp
í lofdð.
Frú Galherway fjekk undir-
höku af umhugsun — svo rann
alt upp fyrir henni. Hún var
skjótari í svifum en hún átti
vanda til og lauk upp liurðinni
— kringlótt og rjótt andlitið
skein eins og sól.
„En — eri það sem mjer sýn-
ist að þetta sje ungfrú Nancy!
Gerið þjer svo vel að koma inn
— en hvað langt er síðan sein-
ast------“
Unga stúlkan varp öndinni
þungt, brosti eins og henni
hefði ljetl og rjetti frú Gather-
way höndina.
„Rjettir átján mánuðir í dag“,
sagði hún. Rödd hennar var lág
og mjúk — með dimmari hlæ
en við mátti búast — eftirtekt-
arverð alveg eins og bros henn-
ar. Hún horfði spyrjandi á
gömlu feitu kerlinguna: „Er lir.
Rellamy lieima?“ spurði hún
og dró af sjer hanskana.
„Ekki ennþá, en hann kemur
áreiðanlega heim að borða“.
Nancy Wise tók ekki eftir
því, að frú Gatherway setli upp
ólundarsvip er hún heyrði þetta.
Hún tók af sjer húfuna og fór
úr kápunni og hristi stutta, ljósa
Iokkana fyrir framan spegilinn.
„Þjer hafið verið í útlandinu,
ungfrú?“ sagði frú Gatlierway.
Nancy kinkaði kolli inn í
spegilinn.
Hylton Cleaver:
Stóri
„Jeg kom lieim í morgun —
síðasta kvöldið sem jeg var í
London áður en jeg fór að
heiman, borðaði jeg með hr.
Bellamy, og okkur talaðist svo
til, að við skyldum liittast hjerna
sama daginn og jeg kæmi
heim“.
„Svo húsbóndinn á þá von á
yður?“ Litlu, fjörlegu og ljós-
bláu augun 1 ráðskonnnni ljóm-
uðn af ánægju, hún elskaði
rómantík og ungfrú Nancy
var áreiðanlega ekki ein af
þessum stelpugægsnum sem ætl
uðu að gera út af við lir. Bella-
my og voru altaf á þönum eftir
honum til að sníkja ljósmynd
eða fá rithöndina hans.
„Hvort hann býst við mjer?“
Ungfrú Nancy hnyklaði brún-
irnar og horfði hugsandi á
lmubhótta ráðskonuna: „Ja, jeg
veit svei mjer ekki hvað hann
gerir — það er nú einmitt spurn
ingin, en nú er jeg í öllu falli
komin hingað og nú verð jeg
hjerna, jeg vil borða miðdegis-
verð hjerna — og jeg vil mat-
reiða hann sjálf — livað segið
þjer um það?“
Gatherway gamla sagði ekki
neitt. Hún gekk upp í loftið og
hristi svo höfuðið. Hvað kven-
fólkið gat tekið upp á — þegar
Ieikari er annarsvegar — jafn-
vel ungfrú Nancy — fyr má nú
vera!
„Þegar hann var einn var
hann altaf vanur að fá matinn
sinn á bakka og hafði hlntverks-
Iieftið sitt liggjandi við hliðina
á sjer“, sagði Nancy liljóðlát,
„og svo las hann meðan hann
var að borða. Það var leiður
vani — gerir hann það ennþá?“
„Sjaldan bregður mær vana
sínum, svaraði Gatherway fast-
mælt, „sjerstaklega ef það er
leiður vani“.
„Og uppáhaldsmatur hans
lijelt Nancy áfram dreymandi,
„uppáhaldsmatur hans var
enskt buff með lauk og vanilíu-
is — já, víst var það Gatherway,
en annars er það leyndarmál
— og í dag skal liann ekki fá
það, í kvöld skulum við liafa
eitthvað hátíðlegt — komið þjer
með mjerfram i eldhús, Gather-
way og við skulum setja sam-
an einhverjar kræsingar — veg-
urinn að hjarta mannsins liggur
um magann, eins og þjer vitið“.
Gatherway vissi það — en
hún furðaði sig á að stelpa,
nei dama, virkileg dama eins og
ungfrú Nancy skyldi þegar hafa
lært þessa lifsspeki og þyrði
að meðganga það.
Klukkutima síðar hafði verið
lagt á borðið irfni í stofunni —
þar var fallegasti dúkurinn á
lieimilinu og úrval af silfri og
kristalli. Frú Galherway stóð og
var að horfa á liandaverkin
þegar hún kiptist alt í einu við:
„Síminn. Ef það er nú liann
sem hringir og segist eklci geta
komið heim, eftir alla þessa
fyrirhöfn, sem við höfum gert
okkur?“
Nancy liallaði sjer upp að
eldhúsborðinu, liún hafði sett á
sig svuntu af frú Gatherway.
Ermarnar voru hrettar upp fyr-
ir olnboga, hún var rjóð i kinn-
um af hitanum frá eldavjelinni
— stóð þarna eins og stytta
með sleif í liendiimi og beið.
Gatherway kom aftur. Nancy
liorfði á hana:
„Kemur hann ekki?“ spurði
liún rólega.
„Jú, ungfrú, hann kemur, en
„Hvað?“
„Hann sagði mjer að leggja á
horðið handa tveimur . .. . “
„Handa tveimur — svo liann
man þá . .. .“
Gatherway kipraði varirnar:
„Hann sagði að hann ætti von
á ókunnugri stúlku — og að
jeg yrði að vanda sjerstaklega
til miðdegisverðarins“.
„Jæja“. Nancy starði á sleif-
ina sem hún var með í hendinni
— auðvitað, hann gat ekki vitað
að hún kæmi í dag og hefði
farið beint lieim til hans, að
hún liefði matreitt handa hon-
\um — og ókunnugri stúlku —
„gott og vel“, sagði liún kank-
víslega og liafði ekki augun af
sleifinni, „við liöfum svo sem
vandað okkur — ekki vantar
það. Hann skal eklci þurfa að
kvarta yfir matnum, hvað sem
öðru líður“.
„Það nær nú ekki nokkurri
átt, ungfrú Nancy, að þjer haf-
ið alt amstrið af þessu og látið
aðra njóta þess?“
„Því ekki það? Þjer ætlist víst
ekki til, að jeg fari að trana
mjer fram þegar hann á von á
annari stúlku? En mjer þætti
nú samt gaman að vita hvernig
hún lítur út — jeg ætla að
verða hjerna þangað til hún er
komin — jeg meina hjerna í
eldhúsinu — og þjer verðið að
lofa mjer því, frú Gatherway,
að segja ekki til mín?“
Frú Gatherway andvarpaði,
góndi upp í loftið og lofaði því
Paul Bellamj' kom heim hálf-
tíma síðar — þær heyrðu þegar
hann lauk upp hurðinni, heyrðu
umganginn í anddyrinu — og
síðan rödd hans — röddina sem
öll London elskaði og dáðist
að:
„Eruð þjer þarna, frú Gather-
way?“
Ráðskonan sneri sjer fljótlega
að Nancy: „Hann er einn, ann-
ars hefði hann hringt á dyrn-
ar“. Hún þurkaði sjer um hend-
urnar, tók af sjer svuntuna og
fór fram í anddyrið. Nancy stóð
eftir á miðju eldhúsgólfinu. Hún
tók báðum höndum um lijartað,
en hvað það barðist — barðist
Þetta var í fyrsta sinni í átján
mánuði, sem hún heyrði rödd-
ina hans.
Hann liafði elskað hana. Og
þó að alt væri úti nú, þá
mundi hún eigi að síður lifa
það sem eftir væri æfinnar í
fullvissunni um, að hann hefði
elskað hana. Ilún var neydd til
að fara á burt, og hann gat ekki
farið með lienni því að hann
var bundinn leikhúsinu. Hún
hafði átt uppástunguna að því,
að þau skyldu ekki skrifast a
meðan liún væri í burtu. Hún
vissi að hún átti hann meðan
liún dvaldi nærvistum við hann,
þegar hann gat sjeð hana dags
daglega og talað við liana —
meðan svo var þá vissi hann
ekki af öðrum stúlkum en
henni — en þegar hún var far-
in — ekki í eina eða tvær vikur
heldur i þrjú missiri — átján
langa mánuði, mundi ást hans
standast það? Hann sem var
umsetinn og tilheðinn af kven-
fólki ’ — mundi hann elcki
gleyma henni? Hún varð að fá
vitneskju um þetta, liún varð
að finna, að hún væri eina
stúlkan í heiminum, sem hann
kærði sig um — hún var ekki
lítilþæg — hún heimtaði alt eða
ekkert. Brjefin skuldbinda —
brjefin binda — hún vildi ekki
eiga það á liættu, viðkynning
þeirra hafði verið of göfug og
fögur til þess að Iialda henni
við með væmnum ástarbrjefum.
Ef þau gætu fundist aftur eins
og þau skildu fyrir átján mán-
uðum þá væri það liið eina
rjetta, það sem hægt væri að
byggja á í framtíðinni. Henni
var ljósl að þetta var hættuleg-
ur leikur og líkindi meiri til að
tapa en vinna, en hún vildi eiga
það á hættu. Og nú voru átján
mánuðirnir liðnir, fresturinn
langi — og hún var komin aft-
ur sama sinnis og hún hafði