Fálkinn - 17.09.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 10
Manndrápseyjan.
það, að Victor Hugo, Pasleur, Amphere,
Goethe, Pascal, Newton, Wallace og marg-
ir fleiri ágætismenn segja, að slíkt geti
komið fyrir.“
„Sp}7rji einhver mig,“ sagði George Bar-
kett, „þá svara jeg því að það sje endemis-
hull, sem hægt sje að innbyrla krökkum
og kvenfólki.“
„Það var enginn að spyrja yður,“ sagði
frú Cleeve, gröm yfir því, að hann skyldi
vera sömu skoðunar og hún. Hún horfði
kringum sig. „Jeg liugsa að frú Jaster sje
eina manneskjan sem trúir þessu. Það er
best að láta framhaldið biða, þangað til
hún er farin að hátta.“
„Jeg fer ekki að liátta fyr en hinir,“ sagði
frú Jaster. „Eftir að mr. Dayne hefir nefnt
nöfnin sem liann nefndi finst mjer þeir
sýna mesta skynsemina, sem ekki mæla á
móti.“
„Fyrsta andlega viðnámið hjá fábjánan-
um lýsir sjer sem vantrú“, sagði Dayne.
„Jeg ætla að híða átekta.“
„En heyrið þjer, mr. Alitee, þegar þjer
borðuðuð hjá okkur sögðust þjer ekki trúa
því,“ sagði Phyllis.
„Það er einmitt það skrítna. Þegar jeg er
ekki á eyjunni finst mjer þessi saga um
bölvun Frattons vera erkibull. Þetla er
önnur nóttin, sem jeg hefi verið hjer á
eyjunni. Fyrra skiftið var jeg i ömurlegu
skapi en kendi því um, að jeg var þreyttur
og einmana. En i nótt kom sami kvíðinn
yfir mig. Jeg svaf illa og vaknaði við að
mjer fanst einliver vera i herberginu. Jeg
þorði ekki að kveikja af hræðslu við að
sjá einhvern inni hjá mjer, jeg er ekki
sterkur og hugaður, eins og þjer eruð,
Barkett.“
George Barkett reyndi að fullnægja því
ldutverki, sem hann hafði fengið, með því
að teygja fram hökuna. „Það segi jeg nú
ekki,“ tautaði hann.
„Það var enginn í herbergjunum mínum,“
hjelt Ahtee áfram, „það er að segja enginn
með holdi og blóði, en samt fann jeg greini-
lega að einliver var við hliðina á mjer,
sem starði á mig hatursaugum.“
„Pú-ú,“ Hugh Elmore andvarpaði, „jeg
vona að lierbergið mitt sje ekki nærri
yður.“
Mr. Alitee hló lágt, eins og hann vildi róa
sig. „Mjer fanst þetta vera Jeffry Fratton,
og að hann væri óánægður með hvernig
jeg segði sögu lians. 1 gærkvöldi trúði jeg
lienni alls ekki, og það kann að vera að
jeg liafi farið full hæðilegum orðum um
sumt og haft það í flimtingi. Samkvæmt
öllu, sem jeg hefi lesið um Fratton var
hann óvenjulega drotnunargjarn að eðlis-
fari.“
„En nú,“ Dayne virtist alt í einu verða
forvitnari, „trúið þjer sögunni þá núna?“
„Jeg veit ekki,“ — Ahtee vildi hvorki
,segja af eða á.
„Ef það er satt sem þjer haldið, ætti
fólkið hjer á eyjunni að vera í hættu statt?“
„Jeg vil ekki reyna að telja neinum hug-
hvarf,“ svaraði Ahtee. „En jeg hefði máske
ekki átt að bjóða ykkur að koma hingað,“
sagði hann og leit hikandi kringum sig, „ef
einliver vill komast burt hjeðan þá skil
jeg það svo vel, og það er mitt að biðja
afsökunar.“
Barkett, sá sem hafði mestar vonir um að
liafa eillhvað upp úr heimsókninni, varð
fyrstur til að svara. „Það skal meira en
dauðan sjóræningja til að hræða mig,“
sagði hann hlæjandi.
„Ekki dettur mjer í hug að liopa af
hólmi,“ sagði frú Cleeve.
„Efnis'liyggjumaðurinn sleppur við marg-
ar áhyggjur,“ sagði Eliot Jaster. „Jeg verð
kyr. Og jeg er viss um, að yngri kynslóðin,
sem er svo blessunarlega laus við fínar til-
finningar bolnar eiginlega ekkert í þvi,
sem þið eruð að tala um.“
„Jeg er hræddur við alla dauða menn,“
sagði Ilugh Elmore, „það þarf ekki sjóræn-
ingja til.“ Hann sneri sjer að Phyllis. „Þjer
verðið að hafa gát á mjer. Jeg hreyfi mig
ekki neitt nema þjer leiðið mig. Jeg er á
veg eins og frú Jaster.“
„Þá er kanske betra að frú Jaster leiði
yður,“ sagði ungi Barkett, sem vildi fúslega
eiga þann tíma sem Phyllis liafði aflögu.
Hann fjekk Ijótt hornauga frá frú Hydon
Cleeve fj'rir.
„Nei, nei,“ sagði hún, „nú gleymum við
alveg Fratton, látið þjer okkur heyra meira.
Hann var nýbúinn að drepa rauðan mann.“
„Við vitum ekki eins mikið um Fratton
og um Morgan, Kidd eða Avery. Hann var
eklci afhaldinn og ástæðan til þess er auð-
skilin. Hjer á eyjunni einsetti liann sjer að
ná i fjársjóðinn, sem Avery liafði rænt af
stórmógúlnum. Það sýnir ekki að hann
hafi verið frumlegur, þvi að nærri því allir
liðsmenn Averys voru að hugsa um það
sama. En Fratton fór leynt með þetta á-
form sitt. Þessi Jolm Avery hlýtur að hafa
verið liugdjarfur maður, þvi að hann gekk
ekki að því gruflandi, að menn lians voru
fíknir í bráðina. Það varð til að styrkja vin-
áttu Averys og Frattons að hann skyldi
stúta Rauða-Pjetri, því að liann hafði verið
alræmdur fyrir það að reyna að æsa upp
mennina og taka sjálfur völdin.
Þegar hann sá að Fratton gerði sjer dælt
við liðsmennina þá datt honum ekki í hug
að hafa áhyggjur af því. Fratton talaði
kumpánlega við þá og Ijet þá gorta af sjer
og afrekum sínum en um leið slæddist
margt með um f jársjóðina, og Fratton varð
þess áskynja, að þeir væru svo miklir, að
morð og svik væri smáræðisverð fyrir þá.
Fratton átti ekki eyrir. En liann kunni
ráð við því. Það er til spil sem heitir piquet
og er spilað með þrjátíu og tveimur spil-
um og er talsvert flókið, að því er mjer
skilst. Það var í tísku þá. Fratton innleiddi
það hjer á eyjunni og það fjell í góðan far-
veg. Mig hefir oft langað til að læra það,
en aldrci hitt neinn sem kann það.?“
„Jeg skal kenna yður það,“ sagði frú
Cleeve vingjarnlega. „Jeg held jeg muni
það.“ Fyrir fimtíu árum hafði hún unnið
og tapað stórfje í piquet. Og horfurnar á
því, að geta grætt peninga voru henni ein-
staklega geðfeldar.
„Þakka yður fyrir,“ sagði liúsbóndinn,
„en jeg ætla að vara yður við því, að jeg
er heppinn í spilum, þó að andstæðingar
mínir segi að jeg spili illa. En snúum okk-
ur aftur að sjóræningjunum.
Fratton var líka heppinn; en hann átti
það víst skilið, þó að nokkur vafi væri á
])ví hvort hann hafi verið fyllilega ærlegur.
Það dró á eftir sjer nýtt einvigi, og Simon
Edginglon beið bana, af því að hann var
liprari með tungunni en sverðinu. Maður
skyldi lialda, að Avery færi nú að gruna
Fratton um græsku en það gerði hann ekki.
Þegar liann ljet breyta skipinu sínu setti
hann Fratton í land í Charlston, sem var
skírður eftir Karl II., konungi Frattons.
Hjer tók Fratton sjer fari til Bristol, þeirr-
ar hafnar á vesturströnd Englands, sem svo
margir sjóræningjar hafa siglt út frá með-
an þeir enn voru heiðarlegir menn. Fratton
þorði ekki að fara til Plymouth, þar sem
svo margir þektu hann. Hann virðist hafa
farið sjer hægt. Nú varð liann að útvega
sjer skip og menn og vistir i langferð. Mark
mið hans var að komast til þessarar eyjar,
þar sem Averv hafði iítinn flokk setuliðs
um sig.“
„Til þess að gæta gimsteinanna?“ spurði
Barkett.
„Ekki aðeins til þess, Avery hafði í ráði
að gera örugga og trygga höfn á eyjunni,
svo að ránfuglar hafsins gæti notið hvíldar
þar í næði, þegar þeir höfðu ekki neitt að
geia. Eflaust liefir hann ætlast til, að þeir
borguðu fje fyrir að fá að vera þar. Við
verðum að minnast þess, að faðir Averys
hafði liaft gistihús, og það er sennilegt, að
sonur hans hafi verið dugandi maður í
þeirri grein. En svo voru líka aðrar ástæð-
ur. Þegar Avery lagði undir sig Manndráps-
ey voru Frakkar og Bretar að berjast um
Maine. Frakkland krafðist lands alla leið
að Penobscotflóa. Það var ósennilegt, að
nokkuð mundi verða gert út um yfirráðin
yfir þessum smáhólma meðan stórveldin
voru að bítast um jafnstórt hjerað og Ma-
ine var. Það getur verið, að Avery hafi
fengið hugmyndina frá franska jesúíta-
virkinu á Mount Desert, sem er hjer beint
á móti.
Á fyrstu árunum eftir 1690 sóttu Eng-
lendingar fram alla leið norður að St.
Croix-ánni. Það er líklega ástæðan til, að
Avery ^dreymdi um að gera þennan stað
að einskonar Gibraltar. Hann skildi, að
þegar New England hefði yfirbugað Frakk-
ana mundu þeir snúa sjer að Manndráps-
ey. Og hann var nógu mikill hermaður til
að sjá, að hægt var að gera eyjuna óvinn-
andi. Hann þurfti á bæði mönnum og vopn-
um að halda og fór til Evrópu til þess að
viða því að sjer, og hafði aðeins með sjer
lítið eitt af fallegustu gimsteinunum sem
agn, til þess að mynda leiðangur, sem
sækja skyldi það, sem eftir var.
Fralton dáðist að þessu bragði Averys.
Aðrir hefðu tekið með sjer alla gimstein-
ana og átt á hættu, að þeir yrðu rændir.
En Avery vissi betur. Takmark lians var að
láta senda sig til baka með sjóræningja-
skip. Og þegar rjetta augnablikið kæmi
ætlaði hann að ná skútunni og hergögnun-
um á sitt vald. Þið verðið að muna, að hann
hafði ekki neitt skip. Og hvað er sjóræn-
ingjahöfðingi án slups?“
„Hann ætlaði þá að drepa áhöfnina,“
spurði Barkett, honum var farið að þykja
vænt um þessa lirappa, fyrir hvað þeir
voru hispurslausir.
„Sennilega aðeins yfirmennina. Það var