Fálkinn - 26.11.1938, Page 8

8
FALKINN
Smásaga um efni, sem altaf er nýtt.
— „Seint fyrnast fornar ástir“. —
IVlEÐAN á sjálfri veislunni
stóð fekk hún ekki tækifæri
til þess að sjá liann. Hann var
upptekinn af að skála við hina
og aðra. Hann var heiðursgest-
urinn þarna og æskustöðvarnar
hafði hann ekki heimsótt frá
því liann var stúdent. Nú var
hann orðinn dósent og kominn
til þess að halda fyrirlestra.
Undir fyrirlestrum lians, þegar
hún liafði liaft tækifæri lil þess
að hlusta á hann og liorfa fram-
an í hann, hafði æska þeirra,
og innileg vinátla staðið svo
ljóslifandi fyrir henni, að henni
fanst óhugsandi, að þau gætu
verið orðin svo framandi hvort
öðru. Og nú, meðan á veislunni
stóð, hafði hún það samt á til-
finningunni, að hann langaði
að hitta hana í betra næði en
við skálaklið innan um fjölda
fólks.
En síðar um kvöldið fullviss-
aði hún siig um það, að þetta
væri alt saman ímyndun. Að
vísu höfðu þau einu sinni verið
mjög góðir vinir, en hann hafði
verið saman með alt of mörg-
um mönnum, mentuðum, skemti
legum, listelskum mönnum, til
að eiga í huga sínum friðhelgan
blett lianda óbrotnum vini frá
æskudögunum.
Eftir borðhaldið dróu herr-
arnir sig út í stúkurnar á veit-
ingahúsinu, en dömurnar urðu
eftir út af fyrir sig.
Hún sat kyr og blaðaði í
inyndaalbúmi liálfgert utan við
si,g, og hlustaði á samtalið og
kliðinn án þess að taka nokkuð
verulega eftir þvi-
Hversvegna var hún í vondu
skapi? Hvað var það sem hún
vildi, og hvers var hún að bíða?
Mig langar að hitta Bo einu
sinni enn, sagði hún við sjálfa
sig, tala í trúnaði við hann,
eins og maður við mann, fá að
vita, eitthvað um það, hvernig
æfi hans hefir liðið, ekki aðeins
tala við hann. Á næsta augna-
bliki brosti hún háðslega að
sjálfri sjer — voru nokkrar leif-
ar af manninum Bo í Bo dó-
sent? Var það ekki einungis hjá
þeim einmana og ógiftu, þeim,
sem misliepnast liafði á ein-
hvern hátt, að fundust einhverj-
ar leifar af mannlegleika, af
tálsýnum, draumum, vonbrigð-
um. . . . Þeir sem voru upp-
teknir af lífi sínu og starfi
höfðu ekki tima til þess að
vera menn, þeir höfðu um ann-
að að hugsa: upphefð, frægð,
tekjur. . . .
Bo og hún höfðu verið dálítið
skotin hvort í öðru. En hún
hafði aldrei þorað að taka liann
alvarlega, liann liafði verið of
mikill kvennamaður: hann
hafði ekki fyr orðið skotinn í
stúlku en liann hætti að vera
það og varð ástfanginn af ann-
ari. Nokkrum árum eftir að
þau höfðu hætt að vera saman,
hafði hann gift sig. Og það
mátti Iieita henni sársaukalaust,
þegar liún frjetti það, því að
um sama leytið hafði hún upp-
lifað dálítið æfintýri, og í mörg
ár hafði hann nú verið henni
gleymdur. En stundum hafði
hana þó langað til að vita
hvernig hún væri, konan, sem
hefði tekið Bo þeim rjettu tök-
um. Sjálf var hún nú afar ein
mana og' úr leiknum. En
einmitt nú, þegar hún hafði
fengið í sig kraft við að hogna,
og vissi, hvað hún vildi, þá
langaði hana að hitta Bo að
nýju, sem manneskja, ekki sem
kona....
Gertrud Lilja:
Þetta er heilaspuni, sagði
hún við sjálfa sig, viðkvæm
imyndun. Utan við sig hjelt hún
áfram að fletta blöðunum í al-
búminu, þar sem gal' að líta
ungt fólk í baðfötum, hlæjandi
börn og heilar fjölskyldur, sem
voru að hella i sig kaffi. 0;g alt
þelta fólk horfði á liana — þess
ar saklausu verur ertu hana
einhvernveginn; það var eins
cg það segði í allri sinni gleði
og látleysi: „Sjáðu hvað við er-
um glöð og hamingjusöm! Þvi
ert þú ekki eins ?“.... Hún
reiddist sjálfri sjer. Hversvegna
sal hún þarna, veik af þrá eftir
að fá að tala við ókunnugan
mann? Þurftu ógiftar konur alt-
af að hafa einhverjar fylgjur
— hugarvingl, hunda, ketti eða
þá eitthvað annað? Hún hafði
vonað að staða hennar sem
kennari við mentaskóla mundi
losa hana við þessar vanalegu
fylgjur. . . . En þetta sífelda
hugarsveim hennar kring um
Bo, henti á rómántík á slæmu
sligi....
Þegar hófinu var slitið, hafði
hún komist svo langt fyrir sjálf-
gagnrýni sína, að hún hafði
næstum gleymt því, að Bo var
nærstaddur.
Úti á götunni sagði Bo:
-Jeg ætla að fá að fylgja
fröken Ekberg heim. Að svo
mæltu lyfti hann hattinum fyr-
ir hinum.
Þau gengu þegjandi hlið við
lilið. Hún braut heilann um
það, hvorl hugboð liennar, þeg-
ar alt kom til alls, hefði haft
á rjettu að standa, um það, að
Bo vildi að þau fengju að vera
saman. En á næsta augnabliki
fullvissaði hún sig um, að þetta
hefði verið eðlileg kurteisi af
Bo, þar sem hún liefði verið
eina ógifta og einmana mann-
eskjan i samsætinu. Þar að
auki var hótelið, sem hann bjö”
i, rjett hjá húsinu hennar.
En þegar þau voru kómin
að húsinu, sagði hann:
— Má jeg skreppa upp með
þjer snöggvast?
— Jú, svo sannarlega!
— Mig hefir langað í alt
kvöld að losna við hina og fá
að vera með þjer einni, sagði
hann.
Hún varð heit og glöð.
- Það hefir mig líka langað
til, sagði hún ofur hlátt áfram.
Hún lagaði um hann á ottó-
manhorninu.
—• Hvíldu þig nú, og svo slcal
jeg sitja hjá þjer eins og jeg
væri fóstra þín, sagði hún.
— Hamingjan góða, hvað jeg
er orðinn þreyttur á öllu þessu
striti. ... En þræla verður mað-
ur og yinna af sjer skatta og
skyldur. . . . Frú, þrjú börn,
tvær stúlkur. .. . Hann þagnaði.
Hún fann, að hann horfði á
hana. Henni stóð á sama um
það. Jeg er gömul og Ijót, það
gerir ekki neitt til núna, liugs-
aði hún. En jeg er betri vinur
hans en nokkru sinni áður....
— Þú hefir breyst mjög mik-
ið, sagði hann. Hún hló.
— Geturðu nú ekki haldið
ókurteisi þinni í skefjum, sagði
hún.
— Ökurteisi? Jeg man aðeins
eftir þjer sem dálitið sveitalegri
og hreint út sagt tilkomulítilli
stúlku. Nú ertu mentuð, ver-
aldarvön — kona. En ekki að-
eins framkoma þín heldur og
andlit þitt er breytt, miklu fal-
lejgra og svipmeira en áður.
— Nú verð jeg að biðja þig
að stilla í hóf á þenna kantinn,
sagði hún.
— Það er stór viðburður fyr-
ir mig að sjá þig aftur, sagði
hann. —
Það varð þögn dálitla stund.
En sjálf þögnin var full af trún-
aði — alveg eins og Jiegar þau
voru ung og sögðu hiklaust
hvort öðru hugsanir sínar,
drauma og vonir. Og ekkert af
þessu var nú af smærra taginu
hjá Bo. Nú voru þau bæði húin
að lifa sitt allra glaðasta. Upp
frá þessu gat lífið varla hoðið
þeim nokkra óvænta athurði;
það sem þau höfðu fengið
máttu þau kanske lialda, en
nokkurs meira en þess gátu
þau varla vænst.
Alt í einu spurði hann:
— Þótli þjer væiit um mig á
þeim tíma?
— Já, sagði hún og liló.
— Hversvegna ljestu mig ekki
vita, það?
Hún hló aftur.
Altaf ertu sjálfum þjer
líkur, sagði hún. Var það ekki
þitt að komast að því? Átti jeg
kanske að biðla?
-Já, þegar jeg; liafði ekki vit
á að gera það....
Það fór nú best sem fór.
- Það veit maður aldrei,
sa’gði hann.
Hann þagði. Og það færðist
alvara, næstum gremja yfir svip
hans.
— Ef til vill þvkir konunni
minni vænl um mig, sagði liann,
jeg held að henni þvki það, en
hún sýnir það í engu. Það eru
mör,g ár síðan liún hefir látið
vel að mjer. . . .
Hún fekk dálítinn lijartslátt.
— Kuldi hennar hefir verkað
á mig, hjelt hann áfram,, mjer
er hætt að þykja vænt um
hana.......Teg er eklci beint ó-
lukkulegur, en lukkulegur er
jeg ekki heldur. ...
Hún svaraði ekki. Hún sat
grafkyr, og var sárhrygg eins
ofg barn yfir því að ekki var
verið gott við hann. Henni sveið
það næstum eins og hún væri
móðir lians; hann var góður
og glaðlyndur. Það var ljótt að
fara illa með hann. Hún fann
til gremju gegn þessari ókunnu
konu, sem ekki hafði meiri
skilning en svo fyrir því, sem
hún hafði unnið — á annara
kostnað. Hafði hann þá eftir
allar sínar miklu vonir um ást
og haminigju, eflir alt sitt val,
orðið afskiftur? En hún var
kyni sínu trú. Hún ljel ekki
á neinu bera.
— Getur það ekki verið sjálf-
um þjer að kenna? spurði hún
dálítið hikandi.
— Hvernig þá áttu við? Aðr-
ar konur kanske? Nei, jeg full-
vissa. .. . Það hefir aldrei verið
neinn verulegur árekstur milli
okkar.
Það varð dálitil þögn á ný.
— Er konan þin gáfuð?
spurði hún og leiddi talið inn
a nýtt svið.
— Ileimsk er hún ekki, en
hún er ekki heldur sjerlega
greind. Hún getur aldrei talað
um neitt nema húshaldið, mig
og hörnin. Jeg bið hana stund-
um að tala um eitthvað anhað,
en það verður ekkert úr því....
Nú sveið henni aftur og í
þetta slciftið vegna konunnar.
Það var ekki svo auðvelt að
vera góður og glaður, þegar
Á MORGUN