Fálkinn - 26.11.1938, Qupperneq 9

F Á L K I N N
9
UERLÍNARBÚAR HYLLA HITLER
við heimkomuna frá Miinchen, er gerður var þar, unnið hinn glæsi- Súdetahjeruðin sameinuð Þýskd-
hann liafði með sáttmálanum, sem legasta stjórnmálasigur og fengið landi.
makinn gerði þær kröfur, sem
maður fann á sjer að ekki var
hægt að uppfylla, kröfur sem
maður vildi uppfylla fyrir hvem
mun, en gat með engu móti,
vegna þess að alt sem til þess
þurfti vantaði.
En allir þrir, krakkarnir
mínir eru gáfaðir. Mjer liefir
altaf þótt leiðinlegt að liéyra
föður gorta af hörnunum sin-
um. Svo jeg hef ásetl mjer að
þegja um börnin mín. En þjer
get jeg sagt það, að jeg á prýði-
le,g börn, greind, góð og skemli-
leg. —
— Svipur hans gjörbreyttist,
þegar hann talaði um börnin.
Það færðist líf og varmi í hann
allan.
Nú sveið henni eitt augnablik
vegna sjálfs sin.
Þú hefðir átt að eiga börn,
sagði liann, það er synd að þú
skulir aldrei liafa eignast barn,
eins og þú hefðir orðið góð
móðir.
Það var eins og hnífi væri
stungið í hjartað á henni.
— Jeg lief ekki viljað það,
sagði hún. Það eru arfengir
sjúkdómar i ætt minni....
— Mjer er nær að lialda, að
þú hafir ekki gert rjett, og að
þú hafir brotið gegn sjálfri þjer
og börnunum þínum.
Læknavísindin eru komin langt
á okkar dögum. ... Og ein-
hverju verður maður að trúa
forsjóninni fyrir — liver lield-
urðu að viti um framtíð eins
barns áður en það er fætt.
— Það stendur á sama um
það, jeg iðrast ekki, ábættan
var of mikil, sagði hún.
Þú ert kjarkmikil kona!
Huglaus, ætlaðirðu að
segja, l)ætti hún við nokkuð
beisk.
— All breytist svo mikið með
aldrinum, sagði liann eftir dá-
litla þögn. Það sem jeg er stund
um svo leiður af er að finna
aldrei framar lil verulegrar
gleði eða sorgar yfir neinu.
— Hamingjan góða, sagði
hún. Að vera ungur liafði nú
lika sina galla.
— Aldrei fann jeg nú til þess,
En jeg var líka dálítið frekari
en þú — jeg lieyrði irieira til
fJokki þeirra, sem tróðu niður,
en hinna sem voru troðriir
niður.
— Já, eflaust, sagði hún og
hló. Jeg man, það svo vel enn-
þá, þegar jeg gekk heim frá
lestinni, syfjuð og óliamingju-
söm eftir að hafa fylgt þjer
þangað, þegar þú fórst alfarinn.
— Jeg fekk aldrei að kyssa
þig, sagði liann. Þú varst sú
eina, sem jeg fekk aldrei að
kyssa'.
— Sárnar þjer það ennþá?
Já.
Þau hlóu bæði. Svo korii stutt
þögn. Hugir beggja hvörfluðu
nokkur ór aftur í tímann.
Hamingjan góða, hvað
mjer liður vel hjerna hjá þjer,
sagði liann og lokaði augunum,
jeg man ekki til að mjer hafi
nokkurntíma liðið svona vel.
Snemma í fyrramálið sit jeg
aftur í lestinni.
Þau mundu það þá alt í einu,
að á morgun — á morgun voru
þau aftur skilin. I tíu, tuttugu
ár eða þá sæust aldrei framar.
Og það lá einhver sársauki að
baki þessari vissu. 1 öllum sin-
um mörgu minningum beyrðu
þau hvort öðru til, og ennþá
var ekkert það til, sem þau
gætu ekki trúað hvort öðru fyrir,
fullviss um að þau skildu hvort
annað. Eiginkonan og börnin,
og maðurinn, sem hún sjálf
liafði elskað i mörg ár, urðu
þeim óviðkomandi, aðeins til-
viljun, sem komið hafði fyrir
þau.... Þau litu altaf hvort á
annað sem unglinga, fulla af
allskonar draumum og fyrir-
ætlunum; og tilfinningin fyrir
hinum liarða veruleika, sem
hafði mælt þeim, fvlti þau ljúf-
sárri viðkvænmi; þau tvö vissu
ýmislegt hvort um annað, sem
enginn annar vissi — livers-
vegna lífið hafði neytt þau til
að ganga að baki heitum sínum
og hugsjónum. Þau leituðu að
þeim á ný i hvors annars liug
— og l'anst þau finna þari, heil
og lirein. Þau leituðu livort hjá
öðru og fundu sitt eigið jeg eins
og það var fyrir syndafallið,
þegar það var auðugt að sak-
leysi og sannri hamingju.
Ilann leitaði að hönd hennar
og fekk að halda í liana, en
höndin var máttlaus og köld.
Kona og þrjú börn, endurtók
hún eins og einhverja særingar-
þulu, kona og þrjú börn....
Kona, sem tróð ástúð hans und-
ir fótunum ? Hann var eins ein-
mana og hún. .. . Kona og þrjú
börn! endurtók hún með sama
kvíða, eins og liún liefði viljað
segja: Yík frá mjer, Satan!
Hann lyfti liinni hendinni og
strauk yfir lmakka liennar. Þau
liorfðust ekki i augu. Hún sat
hreyfingarlaus.
—r Ó, að jeg mætti votta hon-
um ást mína, hugsaði hún, og
þyrfti ekki að láta hönd mína
livíla dauða og kalda í liönd
hans.... Að verma ekki hvort
annað með sinni bestu ást, var
það ekki ennþá stærra brot
gegn náttúrunni en hjónaband-
inu. .. . ?
Alt í einu dró hann höfuð
hennar að sjer og kysti hana á
kinnina, heitan, bráðan koss.
Hún reisti sig snögl við.
— Varstu reið? spurði hann
órólegur.
Hún hristi höfuðið, döpur í
bragði. Reið? Yerður nokkur
reiður, þó að sólin skini? Hún
liafði verið elskuð og kyst, en
þó liafði hún aldrei betri sam-
visku af nokltrum kossi — en
kossi þessa gifta manns. Jeg
hlýt að hafa elskað hann mikið
þegar jeg var ung, hugsaði hún
sorgbitin. Hann hlýtur að hafa
verið só, sem jeg hef útvalið
þegar hreinlífi, vandlæti og
strangleiki æskunnar bjó i mjer.
Aftur dró hann höfuð hennar
að sjer, og þessi koss var enn
heitari en hinn fyrri.
Hún stóð á fætur.
— Þú átt að fara snemma á
fætur á morgun, manstu eftir
þvi? sagði hún.
Án þess að standa upp leit
hann á hana.
Hún hló hressilega framan i
hann. — Þú ferð með fyrstu
lestinni eða er ekki svo?
Hann andvarpaði þungan.
—- Ef jeg þyrði að votta ást
mína. . . . hugsaði hún kvíða-
full. Skyldi hann hafa merkt
nokkuð ?
— Góða ferð, sagði hún.
Hann reis loksins á fætur.
Augu þeirra mættust, þau stóðu
andspænis hvort öðru, með lok-
aðar varir. Augu þeirra mæltu
sínu máli: við eigum saman,
við höfum aldrei átt annars-
staðar heima, þó að við höfum
lialdið það....
Hann hefir þá skilið alt, hugs-
aði liún, hann liefir þá skilið
mig, þó að hönd mín liafi verið
liflaus í liendi hans. . . .
— Hvert ferðu á morgun?
spurði hún.
Hann kiptist við eins og hann
hefði vaknað áf draumi.
— Hvert jeg fer? Heim.
— Þá hittirðu börnin þín
strax á morgun, sagði bún og
hló.
Það glaðnaði snöggvast yfir
honum.
Hún lnigsaði með sjer: á
morgun á hann það mjer að
þakka, að bann getur horft i
augun á börnunum sínum. Á
morgun — á morgun er jeg
ekkert nema þægilegt atvik,
sem gleymist horium fljótt.
Lystugur maSur.
Til eru inargar sögur um ótrúlega
matlystuga menn, frá öllum tímum.
En eitt mesta átvagl, sem þekst hef-
ir var Josef Kohlmicher í Passau.
sem uppi var í byrjun 18. aldar.
Þegar hann var kornungur urðu for-
eldrarnir að senda hann frá sjer,
til hermannaskálanna, þvi aS þau
höfðu engin ráð til að fylla dreng-
inn. Þar borðaði hann á við átta
menn. Seinna ljet hann sýna sig
fyrir peninga. Það er vottfast að
á einuin degi át hann tvo kálfa og
drakk 12 litra af vatni.