Fálkinn - 03.12.1938, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
WYNDHAM MARTYN: 21
Manndrápseyjan.
andi, „hvort þjer viljið lijálpa förunaut yð-
ar við lians starf eða mjer við mitt. Jeg hefi
ekki beðið yður að koma hingað.“
Trent mundi hvar liann var staddur og
Ijest vera þakklátur.
Þetta var sannarlega annar Ahtee en veit-
uli og káti miljónamæringurinn, sem Ma-
ims hafði lýst fyrir honum.
Við liádegisverðinn hitti Trenl gömlu
konuna, sem hann liafði ráðist í liættuför-
ina til að hjálpa. Hún virtist eiga lieima á
annari öld, þar isem lmn kom inn og studd-
ist við Cleeve, i fjólubláum, silfurþrædd-
um kjól, sem var öfugmæli við alla tísku,
bein í baki og bar liátt svipharða höfuðið
með bogna nefinu.
„Þjer hljótið að vera djarfur og mikið
flón,“ var það fyrsta sem hún sagði við
Antliony. „Reynið þjer ekki að andmæla
því, þjer fáið mig aldrei til að trúa því
gagnstæða. En hvar hefi jeg sjeð andlitið
á yður áður?“
„Jeg er hræddur um að þjer liafið aldrei
sjeð það áður. Jeg er ekki svo áberandi
maður, að það sjeu settar af mjer myndir
i blöð og auglýsingar. En jeg er ósköp
hversdagslegur í sjón, svo að þjer ruglið
mjer víst saman við einhverja aðra.“
„Er það svo?“ sagði hún. „í mínu ung-
dæmi höfðu menn sín sjerkenni. En nú eru
ákveðnar gerðir af þeim. Jeg heyri að þjer
sjeuð málari. Þjer hafið víst orðið það, af
því að þjer nennið ekki að vinna?“
„Listin er allra húsbænda vinnuhörðust,“
sagði hann alvarlega.
„Mr. Anthony á að teikna myndir i rit
mitt um Fratton,“ sagði Ahtee.
Það leyndi sjer ekki að það fór hrollur
um frú Cleeve er hún heyrði nafnið. „Það
var gaman,“ sagði liún og sneri sjer að gest-
inum. „Jeg þekki enga fjölskyldu undir
nafninu Anthony i Boston.“
„Þetta er látlaust fólk,“ svaraði hann,
„og tekur ekki þátt í samkvæmislifinu og
hefir ekki aflað sjer heiðurs nje frægðar,
svo að það er rjett af yður að þekkja það
ekki,“
Eftir þetta fjekk Anthony að vera i friði.
Hvað gat það verið, simrði hann sjálfan
sig, á þessu stóra og prýðilega heimili, sem
olli frú Cleeve kviða? Hver ástæðan til
þess að það var eins og loftið væri hrann-
að af sundurlyndi? Mr. Ahtee virtist vera
fullkominn húsbóndi. En Cleeve Cannell
gaf gestunum óhýrt auga. Það mátti að vísu
fá þá skýringu á því, að Erissa var óber-
andi stimamjúk við hann. Ungi Elmore
virtist óska dauða og hölvunar yfir Barton
Dayne. Þar mundi hin fagra Pliyllis vera
skýringin. Lengra komst Anthony ekki i
heilabrotum sínum um úlfúðina, sem virt-
ist drotna í þessu samkvæmi. Það var hin
skýra, dálítið óeðlilega rödd Ahtees, sem
vakti hann.
„Jeg vona, kæra frú Cleeve,“ sagði hann,
„að þjer leyfið að við látum vinnukonuna
yðar skipa þessum Maims fyrir um það,
sem hann á að gera. Hún virðist kunna því
vel, að sjer sje trúað fyrir slíku. Þeim er víst
ekkert hlýtt hvoru til annars.“
Hinum nýja áhorfanda virtist að frú
Cleeve yrði að sitja á sjer til þess að leyna
gremju. „Þau hatast hlátt áfram. Maims
er hrotti, sem her konuna sína þegar hann
er fullur. En Tilly er ofjarl hans.“
„Tilly? Þessi visna rengla?“
,,Þjer niunduð ekki kalla hana visna, ei
þjer liefðuð heyrt þegar hún hótaði mjer
að drepa mig,“ svaraði frú Cleeve.
„Er þjer alvara, langannna?“ hrópaði
Phyllis.
„Já, víst er mjer alvara. Jeg veit ekki
hvort hún hefir meint það, en liundskamm-
aði mig, orðin gusuðust út úr henni eins
og foss. Hún sakaði mig um, að jeg hefði
eyðilagt fyrir henni tilveruna. Bull. Það
mun liafa fokið í hana af því að jeg liló.“
„En, þjer megið ekki stofna yður í hættu
meðan þjer eruð á mínu heimili,“ sagði mr.
Ahtee og virtist vera angistarfullur.
, Ef þjer viljið klæða mig, liða á mjer
liárið, sjá um að baðvatnið sje liæfilega
lieitt og gera að fötunum mínum, þá skal
jeg með ánægju reka Tilly. En að öðrum
kosti verð jeg að liafa hana, eða svo mikið
af vinnutíma hennar sem þjer leyfið," sagði
gamla konan með leiftrandi augnaráði.
„Það verður liægt að sjá fyrir því,“ svar-
aði Ahtee. „En jeg vildi bara sjá fyrir þvi,
að Maims gengi ekki iðjulaus, úr því að
jeg hefi svo margt handa honum að gera.“
„Maims er hættulegri en Tilly,“ sagði frú
Cleeve. „Litlir menn feitir, og rauðir i fram-
an eru ekki eins meinlausir og margur
heldur. Það hafa margir farið flatt á svipn-
um á honum föður yðar, Hugli. Þjer verð-
ið aldrei eins hættulegur og hann.“
„Pahhi lætur nú samt blekkjast einstöku
sinnum. Hann lijelt til dæmis, að Barty
væri þetta dygðaljós, góður og heiðarlegur
afhragðsmaður, sem mjer væri óliætt í
höndunum á. Og svo er þetta drullusokkur.
„Farið þjer ekki lengra út í það,“ sagði
frú Cleeve hvast. „Þjer kunnið að minsta
kosti ekki betur mannasiði en hann faðir
vðar.“
Henni liafði orðið órótt við orð hans. Þau
sýndu að nýja aðferðin hennar mundi ekki
ætla að duga. Hún leit hvast á Phyllis, sem
reyndi að brosa á móti, án þess að ljósta
upp leyndarmáli sínu. Undir borðinu greiji
hún um hendina á Dayne. Bráðum mundi
slá í brýnu.
Mr. Anthony frá Boston varð það æ ljós-
ara, að hann hafði lent þarna í samkvæmi,
sem skiftist í marga fjandsamlega flokka.
En það sem hann þráði mest var að geta
fengið að tala við gömlu frúna, Hydon
Cleeve.
Þegar afráðið var að spila golf eftir borð-
haldið, Ahtee og Dayne móti Cleeve og El-
more, afsakaði hann sig með því að hann
kynni ekki leikinn. Af því að hann var i
hópi bestu golfleikara i þremur nafnkunn-
um klúbbum, laldi hann rjettast að sýna
ekki leikni sína og gefa honum tækifæri til
að igrunda, liversvegna mr. Antliony frá
Boslon væri elcki landfrægur fvrir fimi í
golf.
Er hann hafði horft á leikinn um stund
ranglaði hann inn aftur og hitti frú Cleeve
í stórum stól í billiardstofunni, önnum kafna
við að spá í spil. Þama vissu gluggarnir ekki
út að kyprustrjánum, svo að hún slapp við
að hafa þá ömurlegu sjón fvrir augunum.
Mr. Ahtee hafði-sagt henni nöfnin Embrow
og Dickson, og glott framan i hana eins og
ertinn götustrákur. Dickson hafði verið svo
kjaftfor, að Fratton liafði látið skera tung-
una úr lionum lifandi, í hefndarskyni. En af
því að skurðlækningar stóðu á lágu stigi í
þá daga, hafði hann sálast af aðgerðinni.
Frú Hydon Cleeve leit ergileg upp úr spil-
unmn. „Voruð þjer að gá að mjer “ sagði
hún og leit á Anthony eins og hann væri
þjónn.
„Mjer finst einlivernveginn á mjer,“ svar-
aði hann, um leið og hann seltist, „að þjer
þarfnist mín.“
„Og mjer finst þjer vera ósvífinn," sagði
hún hvast.
Hann tók stórt umslag upp úr vasa sin-
um. ,-Hjerna eru þúsund dollarar í smá-
seðlum. Jeg átti heima lijá Curtis Weld uppi
í Adirondackfjöllum, þegar hrjefið yðar
kom.“
„Eruð þjer vinur hans?“ spurði hún for-
viða. Hún greip löngum fingrunum um um-
slagið og varp öndinni ljettilega. Hún vissi
hvorki úr nje i. Hafði maðurinn lagt sig i
allar þessar hættur til þess að koma pening-
unum til hennar?
„Jeg er vinur frænda yðar og mjög góður
vinur Swithin Weld. Hjer er jeg mr. An-
thony frá Boston, vil.jið þjer gera svo vel að
muna það, frú Cleeve, jeg er málari og mjer
skolaði á land hjerna á Frattoney fyrir
slysni. Annars lieiti jeg Anthony Trent og
kom hingað að yfirlögðu ráði.“
Hún starði á liann eins og naut á nývirki.
Þetta var þá sá frægi Anthony Trent, mil-
jónamæringurinn og íþróttamaðurinn, sem
liafði ráðið svo margar kynjagátur. Það var
hann sem átti heima hjá Weld, þegar morðið
var framið i Adirondackfjöllum. Hvernig
stóð á, að hann hafði lagt sig í lífshættu til
þess að komast liingað?
„Hættan er engin,“ sagði liann, „nema
jþað hefði ef til vill getað slegið að manni.
Maims vissi að það var hægt að lenda, en
að báturinn mundi fara í mjel?“
„En þjer komist ekki hjeðan aftur. Hugsið
þjer til að verða hjer til vorsins?“
„Það rætist kanske úr því,“ sagði hann
og fór undan í flæmingi. „En gerið þjer
svo vel að segja engum frá að jeg kunni
golf. Jeg vil helst hafa þann tíma fvrir sjálf-
an mig, sem hinir eru að spila.“
„Hversvegna? Segið þjer mjer ástæðuna
til þess að þjer komuð hingað. Ekki getur
það liafa verið til þess að færa mjer pen-
ingana.1'
„Jeg fer oft eftir jivi sem mjer hlæs í
brjóst," sagði hann. „Þegar innri rödd mín
kallar, jiá veit jeg að líkur eru fyrir jiví að
komast i æfintýri. Þjer eruð sennilega lík
Curtis Weld i þvi að efast um jiað sem jeg
trúi á. Jeg hjelt brjefinu yðar upp að enn-
inu ]iá hjelt liann að jeg væri orðinn brjál-
aður.“
„Voruð þjer Jiá ekki brjálaður. Mjer finst
j>að merkilegt uppátæki.“
„Við getum ekki komist undan afleiðing-
um jiess, sem við hugsum eða gerum. Alt er
hlekkjað saman. Þjer voruð dauðlirædd,
þegar jjjer skrifuðuð þetta hrjef. Og hugar-
ástand yðar brendi sig á pappirinn sem jjjer
skrifuðuð á. Jeg fann það, en hann frændi
vðar fann jiað ekki. Hann hló að rnjer óg