Fálkinn - 14.04.1939, Síða 9

F Á L K I N N
9
Tengdaforeldrar mínir komu
með hingað, en þau urðu eftir
á hótelínu í Silkeborg.
Jeg get ekki hrósað mjer
af því aS vera eins heppinn og
þú, sagði Gorm. — Það gengur
erfiðlega með Sólhlíðina — jeg
veit ekki hvernig j)að endar all
saman.
Hann sagði vininum frá hú-
skaparháttum sínum og hvernig
þeir hefðu ekki borið lilætlaðan
árangur.
Gle Hassel varð hugsi um
augnablik.
Jeg liafði grun um að þjer
gengi ekki vel, og það er nú ein
ástæðan fvrir því að jeg er kom-
inn hingað til þín. Jeg stend í
þakklætisskuld við þig frá gam-
alli tíð. —
Gorm bandaði hendinni eins
og hann vildi ekki gera neitt úr
því.
Við vitum það báðir, Gorm,
að ef þú hefðir ekki bjargað
mjer, þá hefði jeg druknað í
Goðn. Hevrðu nú til! Þú bjarg-
aðir mjer frá druknun — og nú
ætla jeg að hjarga þjer fjárhags-
lega. Jeg hef ekki liugsað mjer
að vísu að leggja peninga i Sól-
hlíðina, það mundi 'mjer ekki
finnast ómaksins vert. En mjer
líst vel á hugmyndir þinar, þó að
þær eigi ekki við í þessu litla
landi.
Gorm kiptisl við. Það var al-
veg eins og vinur hans ljeti i Ijós
lians eigin hugsanir.
Jeg á jörð vestur i Kaliforn-
íu. Það er löng saga að segja þjer
frá þvi hvernig jeg eignaðist
hana — en mig vantar mann til
að húa á henni fvrir mig. Er
ekki einmitt jiarna starf lianda
þjer? Þú færð öll umráð yfir
jörðinni. Svarar mjer aðeins
nokkrum prósentum af tekjun-
uin.
Gorm dró andann djúpt. Þelta
var sannarlega freistandi. Stærra
verkefni — ])að var einmitt það
sem hann þurfti með.
— Hugsaðu nú vel um þetta í
góðu tómi, Gorm! Við dveljum
hjer í nágrenninu í nokkra daga.
Þau stigu út úr vagninum og
gengu upp i útsýnisturninn.
Þegar þau voru komin upp
kysti Gle unnustuna siná á kinn-
ina.
Jæja þá, Daisy, livað finsl
])jer um Danmörku gömlu?
Unga Amerikukonan brosti:
Charming!
Þetta er engin hæð ....
muldraði Gorm.
En útsýnið er dýrðlegl!
greip Gle strax fram i og benti
i allar áttir af mikilli hrifningu.
Daginn eftir var Gorm í skemti
för með Gle og Daisy og foreldr-
um hennar. Hann liafði verið að
velta því fyrir sjer, hvort hann
ætti að taka Iíaren með, en án
þess að gera sjer grein fvrir því
hversvegna hann gerði það ekki,
Iiafði ekki orðið úi' þvi — liann
hafði ekki einu sinni sagt frá
þvi ennþá að hann væri trúlof-
aður.
Foreldrar Daisy voru háværir,
djarfir Ameríkanar.
Gorm hafði tekisl á hendur að
skýra út landslagið fvrir Daisy,
en Gle annaðist tengdaforeldra
sína. Þau gengu meðfram Klún-
ersskurðinum og Daisy dáðist að
öllum blómunum sem greru við
veginn.
Gorm og Daisy voru komin
talsverðan spöl á undan. Hann
var hrifin af þvi hve mikla at-
hygli hún ljeði orðum hans.
Henni var kunnugt um áform
manns síns að fá Gorm til Am-
eríku og hún hvatti hann mjög til
að koma. í Ameríku ætti hann
heima.
Hann gat ekki að sjcr gert að
verða dálítið upp með sjer af
því að vera með henni. Hún var
töfrandi — nærvera hennar boð-
aði nýja og belri tíma.
Hana- langaði að ná í vatna-
lilju niður við vatnshorðið, liann
hjelt utan um hana meðan hún
var að beygja sig eftir henni.
Þegar hún greip liljuna skrikaði
henni fótur lítið eitl aðeins
með því að þrýsta sjer fast að
honum komsl hún hjá því að
renna ofan i vatnið. Hún brosti
gletnislega lil hans svo mynd-
aði liún stút með vörunum.
Hann glevmdi sjer í augnablik-
inu og kvsti hana.
Þjer verðið að koma til Am-
eríku! livíslaði liún og leið mjúk-
lega úr fanginu á honum.
Gorm hrukkaði ennið. Hann
hafði fengið slæmt samviskubit
óðara en kossinum var lokið.
Þetta var ekki eins og það átti að
vera. Hann hafði drýgt glæp. . .
Hún virlist taka eftir þessari
iðrun hans og rak upp hlátur.
Hann hrestist við hlátur henn-
ar.
Hvernig hún tók ])essu alviki,
sagði homun frá fjarlægri heims
álfu, þar sem alt var öðruvisi
.... stærra og frjálsara ....
Hann var djúpt hugsi þeg'ar þau
gengu áfram meðfram skurðin-
um i skjóli beykitrjánna. Hann
langaði að komast lengra í hurtu
og reyna á kraftana. Gg hann
ætlaði að láta burgeisana í Silki-
horg vita það sem fyrst að hann
þyrfti ekki að vera upp á þá
kominn.
Hann sat á hótelinu og' beið
eftir þeim, því að Gle hafði
stefnt lionuin þangað á þessum
tíma.
Athygli lians var vakin á þvi
að hann lieyrði tvær manneskjur,
karl og konu, vera að kíta fyrir
utan hótelið.
Þarna voru þau Daisy og Gle.
Hann heyrði sitt eigið nafn
nefnt.
Hvað var eiginlega á seiði?
Hann gat ekki still forvitni
sína. Hann læddisl út að opnum
glugganum. Gle var svo einkenni
legur i málinu, napur og kald-
ranalegur. og nú fekk hann að
heyra nokkuð sem kom honum
harla óvæntí
Nú hcf jeg gert sem jeg
hef getað lii að telja vin þinn á
að koma, sagði Daisy á sinni
hljómfögru ameríkönsku þó
að mjer finnist þessi vinur þinn
hlægileg og leiðinleg persóna!
.leg hef meira að segja „duflað“
svo Iitið við liann og hent hon-
um á hvað hann muni hafa það
gott, ef liann kemur vestur. Nú
máttu ekki ætlast lil |)ess af mjer
að jeg eyði lengur mínum dýr-
mæta tíma í þessu leiðinlega
landi. Pahha og mömmu er líka
farið að langa lil Parísar. Það er-
um þó við sem leggjum til pen-
ingana, ekki satt? .... Við höl'-
um verið þjer leið að markinu,
og ])að er ekkert við því að
segja, því þú erl orðinn mjög
sómasamlegur eiginmaður, en
])ú yerður nú að vera góður og
muna hver hefir völdin!
.Teg er alveg viss um að þú
ert ástfanginn af vini mínum,
muldraði Gle. Þú hefir lekið
lilulverkið of alvarlega.
Jeg lield nú síður! Hann er
hara hlægilegur!
Finst þjer það?
Auðvitað!
Segðu það þá aftur! —
Gorm livarf frá glugganum.
Hann sá andlit vinar síns, fyrir
framan sig, er ljómaði alt, þegar
Daisv var að draga hann á tálar.
En Gorm var nóg boðið. Hann
hafði nú fengið nóg af Amerík-
unni liennar Daisy.
Veslings Gle! Hann hafði þá
orðið að borga þessa gullliúðuðu
lilveru dýru verði.
Gorm dró andann djúpl og
tevgði duglega úr sjer. Honum
fanst eins og hann hefði verið
langl i burtu .... langt hurt frá
heimahögum sinum .... frá öllu
hreinu og sönnu, sem þeir áttu
svo mikið af.
Hann var aftur kominn heim.
Ekki eins og Ole .... ekki eins
og geslur, sem gengið hafði á
mála hjá því senr var svikið og
falskt.
Hann var aftur kominn heim
lil Danmerkur, til kornakr-
anna, í hinn svala, hressandi
sumarblæ Danmerkur.........
Hann kvaddi Gle, Daisv og
foreldra hennar í skyndi. Hann
veifaði liattinum kæruleysislega,
þegar hann fór frá hótelinu.
Gorm hafði gert stóra upp-
götvun. Verðmæti, sem altaf
höfðu verið fyrir augunum á
honum, en hann hafði ekki alls
kostar kunnað að meta, Iiöfðu á
óvæntan hátt fengið nýtt gildi
fyrir hann. Hann sá nú að liann
liafði sett sig' sjálfan á of háan
hest liann hafði sjeð það nú
að refsilaust fær maðurinn ekki
slitið sig úr þeim jarðvegi, þar
sem hann á rætur sínar.
Honum fanst hann hafa fengið
nýtt og tært loft j lungun, að
hafa losnað svona vel úr þessari
vfirvofandi hættu.
Nokkrum dögum siðar sat
hann við hliðina á Karen í litla
mólorhátnum sínum.
Nú sá hann alt með nýjum
augum, og fanst að það væri
liann en ekki Gle Hassel, sem
kominn væri lieim lil fósturjarð-
arinnar. Hann leit af Karen og
yfir spegilhlikandi vötnin og
svipfrítt Himinelbjerget, er teygði
sig yfir ásana í kring.
Það er að vísu ekki hátt,
en útsýnið er dýrðlegt! end
urtók hann i huganum.
Og það er í rauninni sem
mestu máli skiftir!
Kvik my ndaheimurinn.
Er hæRt að lifa á 10 þús. dolturum
um vikuna?
Fairbanks Jr. ásamt Irene Dunnc.
Bjarthærða kvikmyndakonan,
Carole Lombert, er ein af þeim
Ilollywood stjörnum sem hefir hæsl
laun. Hún fær 465 þúsund dollara
yfir árið. Fyrir hverja kvikmynd,
sem hún leikur í, fær hún 150 þús-
und dollara, og á hverjti ári leikur
hún mins) í þremnr myndnm. Þar
að auki fær hún 15 þúsund dotlara
lijá útvarj)iini.
Nýtega hefir hún sagt í viðtali
að skattar og ýmiskonar útgjöld
hennar sjeu svo mikil, að þau nemi
tý, af tekjum hénnar og þegar hún
hefir greitl þan öll á luin aðeins!
eftir 2 þúsund dollara!
Ef til vill er það eitthvað orðiun
aiikið, sem Carolc Lombard segir
um skatta sína og gjöld, en eitthvað
mun þó vera satl í þvi.
Þetta viðtal hefir leitt af sjer
heila gamankvikmynd, er Gloriafje-
lagið hefir tekið. lrene Dunne leik-
nr unga ,,st;örnu“, sem græðir 10
þúsund dollara á viku, en skattar
og fjárfrek fjölskylda ganga sv.o
nærri henni, að ekkert verður eftir
af hinum miklu tekjum.
Tilvera hennar er þessvegna all
dapurleg þangað til luin hittir lífs-
giaðan mann, Douglax Fairbanks Jr.
Hann tekur hana með sjer „út á
lífið“ og kennir lienni að gleyma
fjárhagsleguin áhyggjúni. Að lokum
opnast augu hennar fyrir eigingirni
hinnar eyðslusönni fjötskyldu og nú
sjer hún að Inin hefir fari'ð heimsku-
lega að ráði sinn.
- Þessi saga gefur að sjátfsögðu
tilefni lil margra skringilegra við-
hurða, og Jerome Kern hefir sam-
ið mörg ágæt liig fyrir kvilunynd-
ina. —