Fálkinn - 14.04.1939, Side 14

14
FÁLKINN
Stóri: Gíimlar tuskur, bein og aðrir málm-
ar er sell háu verði, jeg hefi nú mesla
ágirnd á kjötbeininu, þvi það gefur mest
af sjer. Það hefir aldeilis verið matur á
þessu hjerna.
Litli: Það er ekki vorkunsemin hjá þjer,
þú lælur mig strita undir beinapokanum
og manst ekki einu sinni eftir þvi að jeg
sje með þjer. Svona ertu þá inn við
beinið. —
Frúin: Tryggur minn, biddu hjerna
þangað til jeg kem aftur. Svona.
Stóri: .leg er farinn að þreytast, við
skulum hvíJa okkur lijerna.
Litli: Mikið var!
Liili: Já, ef þú getur, j)á máttu gjarnán
bera pokann með heilanum fyrir mjer, en
ef jeg væri í þínum sporum þá vildi jeg
nú heldur bera hann með handleggjunum.
Frúin: Tryggur, hvar ertu, komdu hing-
að Tryggur minn.
Stóri: Hefur þjer ekki fundist heitl í dag'?
Utli: Mjer finst þetta liálf kjánaleg
spurning af þjer. Hvað kennir hitinn þessu
við?
Stóri: Eitthvað verður maður að segja.
Frúin: Heyrið þið mig ungu menn, þið
verðið að hjáJpa mjer, jeg hef týnt hund-
inum mínum.
Stóri: Við höfum ekki sjeð neinn hund.
Frúin: Jeg veil það,en þið getið ekki
látið mig standa svona í vandræðum.
Frúin: Fáið þið injer pokann undir eins
svo jeg geti sjeð hvað í lionum er, jeg hef
grun um að Tryggur sje í pokanum.
Litli: En þeir kraftar.
Stóri: Beinin hafa þó aldrei lifnað við?
Stóri: Hvernig i ósköpunum liefur rán-
dýrið komist ofan í pokann? Hann hefir
stolið frá mjer kjötbeini hundkvik-
indið!
Frúin: Aumingja Tryggur ininn, hafa
þorpararnir jiá troðið þjer ofan i þenna
skítuga poka.
Lilli: Á þetta að ganga lengi svona til.
A jeg að ganga mig upp að hnjám undir
drellinum og horfa á þig skálma á undan.
Stóri: Rólegur stúfurinn! Þú mátt þakka
fyrir að jeg trúi þjer fyrir pokanum.
Litli: Finst þjer það rjettlátt að láta
mig bera pokann lengur. Jeg er alveg að
sligast undir honum.
Stóri: Við höfðingjar nútimans notu;
heilann en ekki kraftana.
Sióri: Haldið þjer ekki að liann hafi fund-
ið kjötbein og komi begar hann er búinn að
naga það.
Tryggur: Voff, voff, voff!
Litli: Hvað er þetta! Mjer heyrist hund-
ur vera að gelta.
Frúin: Það er eitlhvað skrítið við þetta.
Stóri: Það er bærilegt að vera hundur.
Litli: Það er vandlifað fyrir okkur vesa-
lingana. Fyrst stelst hundófjetið ofan i
pokann og nagar beinin okkar og svo fá~
um við á hann á eftir.
Stóri: Já, rjettlætið í veröldinni!