Fálkinn - 12.05.1939, Blaðsíða 12

12
F A LK l.N X
STANLEYSYKES:
Týndi veðlánarinn. 4
í'vrir framan það, annar stóll með bríkum
við liliðina á borðinu, skjalaskápur beint á
móti dyrunum og stór peningaskápur inn-
hleyptur i vegginn. Hjá skjalaskápnum stóð
dós með fægidufti og nokkrar þurkur. Dúk-
ur var á gólfinu og stór lainpi með alabast-
skál vfir borðinu. Það var auðsjeð á öllu,
að Levinsky vildi láta fara vel um sig.
Ridley sneri sjer að manninum undir
eins og hann sá gólfþurkurnar.
„Er liægt að hafa tal af þvottakonunni ?“
„Það þvkir mjer liklegt. Jeg held að hún
sje flestum stundum hjerna í húsinu. Jeg
liugsa að hún sje í einhverri af liinum skrif-
stofunum núna. Jeg skal fara og ná í hana,
ef þjer viljið.“
Hann fór að sækja þvottakonuna, en full-
trúinn svipaðist um á meðan. Fyrst fór
hann að peningaskápnum og sá að hurðin
var aftur og væntanlega læst. Handföngin
voru úr ljósu messing en skápurinn sjálf-
ur málaður mógrænn og' var allra fallegasti
skápur. Hann var í þann veginn að taka í
handfangið þegar lionum dalt nokkuð í hug
svo að hann tók sig á. Hann beygði sig og
rýndi lengi á fágaðan málminn. Þarna að
ofan voru greinileg fingraför, sem sáust
mætavel án þess að hann sallaði dusti á þau.
„Það var svei mjer gott, að jeg tók ekki
á liandfanginu," sagði hann við sjálfan sig.
„Að visu geri jeg ekki ráð fyrir að fingra
förin hafi frá miklu að segja, en þó er ekki
gott að vita nema svo sje. Þau geta komið
að gagni,“ sagði hann. Þelta er að vísu ekki
innbrotsþjófnaður og líklega hefir þvotta-
konan ekki snert á lásnum þegar hún tók
til.“
Hann snerti ekki handfangið. Hann hafði
fyrir löngu vanist því, að dæma ekkert einsk-
isvirði fyr en það var sannað að það væri
einskisvirði. Nú kom skrifarinn aftur með
þvottakonuna, feita og búlduleita kerlingu,
líkast áteknum mjelsekk í laginu. Hún þurk-
aði sjer í sífellu á svuntu sinni, sem var úr
gömlum hveitipoka, með stórum stöfum í
miðju.
„Þetta er frú Kenrich, íulltrúi. Ilún tekur
til i öllum þessum skrifstofum.“
Ridley varði nokkrum mínútum til þess að
útskýra fyrir konunni að hann ætlaði aðeins
að spyrja hana fárra spurninga, og lókst
að sannfæra liana um, að liann ætlaði ekki
að taka liana fasta. Reynslan hafði kent hon-
um, að það sparaði tíma og þolinmæði að
byrja með þesskonar skýringum, þegar svona
fólk átti í hlut.
„Jæja, frú Kenrich,“ sagði hann, „svo að
þjer gerðuð hreint hjerna i gær, var ekki
svo ?“
„Jú, vist gerði jeg það,“ svaraði hún í her-
skáum róm. „Og jeg get ekki sjeð, að þjer
hafið ástæðu til að setja út á það.“
„Jeg er ekki að setja út á það,“ sagði hann
liægur, „jeg þarf aðeins að spyrja yður um
sitthvað smávegis. Fægðuð þjer þennan Iás?“
„Já, víst gerði jeg það. Og jeg hefði gam-
an af að vita, hver hefir verið að káfa á
honum með skítugum krumlunum.“
„Það hefði jeg líka,“ sagði Ridley. „Þjer
lialdið ekki, að þetta hafi verið á lásnum
þegar þjer fóruð?“
„Ha, þegar jeg var nýbúin að fægja hann.
1 Ivað haldið þjer?“
Frú Kenrich gekk fram og beygði sig til
þess að ná i þurkuna sína, í þeim auðsæa til-
gangi að strjúka al' lásnum, en fulltrúinn
skarst i leikinn og varnaði henni þess.
„Ekki núna, fyrir alla muni. Við þurfum
kanske á þessum fingraförum að halda.
Hvað gerðist hjer í gær, frú Kenricli, meðan
þjer voruð staddar hjerna?“
„Jeg kom hingað um klukkan þrjú, og
jjvoði fyrst gluggana — að innanverðu, auð-
vitað. Gluggafægararnir þvo þá að ulanverðu
og jieir koma einu sinni á hálfum mánuði
og þá taka þeir alt lieita vatnið frá mjer, svo
að þeir gera eiginlega meiri bölvun en gagn.
Og strákurinn sem með þeim er — það er —
„Hvað gerði mr. Levinsky meðan j)ier vor-
uð að þessu?“
„Hann sat þarna við borðið og var að
skrifa. Hann skrifaði einhver ósköp. Mjer
sýndist hann altaí vera að skrifa þegar jeg
kom inn. Jeg botna ekkert í, hvað hann hefir
altaf getað verið að skrifa, en jeg er nú
reyndar ekki lærður maður og hefi aklrei
verið. Jeg fór úr skólanum þegar jeg var
níu ára, það gerði ....“
Frekari bernskuminningar frú Kenrich
voru skornar niður.
„Hvað gerðuð þjer svo næst?“
„Hcrra minn trúr, þjer spyrjið mig í
|)aula, fulltrúi. Jeg var að segja yður livað
jeg var að gera. Jeg strauk yfir vaxdúkinn
næst og þurkaði af í stofunni og svo fægði
jeg all látúnið með Shino og var einmitt að
j)ví þegar hann spratt upp i flýti og gerði
sig líklegan til að fara — og j)á verð jeg að
fara líka. Hann lofar mjer aldrei að ljúka
við neitt. Ef j)að er ekki búið þegar hann
vill fara — og þá verð jeg að fara líka.
Hann lofar mjer aklrei að ljúka við neitl.
Ef það er ekki búið þegar hann vill fara,
þá verður ,það að bíða næsta dags. Það er
Ijótur vani, það vil jeg nú meina.“
„Þjer sáuð þegar liann fór út?“
„Hvort jeg sá það? Jeg fór út úr dyrunum
með skjóluna og gólfklútinn og liafði ekki
tíma til að fara inn aftur eftir fægiþurkun-
um, og hann kom alveg á hælunum á mjer,
svo að það lá við, að gólfklúturinn yrði á
rnilli í gættinni.“
„Læsti hann hurðinni?"
„Já. Það væri nú helst að hann gleymdi
því.“
„Eruð þjer viss um það?“
„Jeg gæti bölvað mjer upp á það.“
Ridley varð forvitnari og forvitnari. Þessi
síðasta uppgötvun láknaði annað tveggja,
að eigandi skrifstofunnar hefði komið aflur,
opnað luirðina á ný og gleymt að læsa lienni
sem var mjög ósennilegt þar sem jafn
reglusamur og vanafastur maður átti í hlut,
eða, að einhver annar liefði gerl heim-
sókn þarna óboðinn eftir að Levinsky fór.
Ef það var tilfellið, gætu fingraförin komið
að gagni.
„Hringið þjer á lögreglustöðina,“ sagði
hann við Rosenbaum, „og segið þeim að ná
i ljósmyndara og sendi hann hingað að
vörmu spori." Segið þeim, að það sje út ,af
fingraförum,“
IJann fann að hann var að komast inn í
æfintýri. Það gat hugsast, að frú Kenrich
hefði sett fingraförin á lásinn þegar hún var
að fægja hann, þó að hún neitaði því, en
það gal liann sannfærst um með því að taka
fingraför hennar og' bera þau saman. Lika
gat það hug'sast, að fingraförin væru eftir
eiganda skápsins og hefðu því fullan rjett á
sjer. En úr því að liann var fjarverandi gat
Ridley hvorki sannað þetta nje afsannað,
nema ef svo vildi til, að j)essi sömu fingra-
för væru í fórum Scotland Yards og væru
eftir einhvern, sem hefði komist í tæri við
íögregluna. En það var hersýnilegt, að livað
sem öðru leið þá var sjálfsagt, að taka
fingraförin undir eins.
Nú fór hann að yfirheyra þvottakonuna á
nýjan leik, sjerstaklega viðvíkjandi j)ví,
livort Levinsky mundi hafa komið aftur á
skrifstofuna eða ekki, eftir að þau fóru
þaðan. Öll feimnin var nú fyrir löngu farin
af frú Kenrich og hún var lirifin af tilhugs-
uninni um, að máske kæmi grein í blöð-
unum, þar sem hún væri aðalhetjan. Það
þurfti ekki að toga neitt út úr henni; það
flæddi úr henni mærðin, hvað lítið sem
hún var spurð. Aðalvandinn var að halda
aftur af henni og fá hana til að halda sjer
við efnið.
„Um hvaða leyti fóruð þjer lijeðan?“
„Klukkan liálf fimm. Jeg tók eftir því
vegna j)ess að jeg leit á klukkuna. Það er
liægt að sjá á ráðhúsklukkuna úr þessum
glugga hjerna, þó jeg hafi nú ekki eins góða
sjón og jeg hafði hjer áður; og jeg er nú
ekki ein af þeim, sem altaf eru að góna
á klukkuna. En jeg var bara að gá að, livort
jeg hefði tíma til að gera nokkuð fleira áð-
ur en jeg færi lieim.“
„Já. Og fóruð þjer svo heim?“
„Nei, jeg fór inn á skrifstofuna hjá Hether
ington."
„Það er lirmað, sem hefir allar skrifstol-
urnar hinumegin við uppganginn," skaut
Rosenbaum inn i. Hann var búinn að síma.
Ridley bað uni að sýna sjer þessar skrif-
stofur og fóru þau öll þrjú þá út i gegnum
skrifstofuna lians og úl i ganginn.
„Segið þjer mjer nú nákvæmlega livað
))jer gerðuð þegar þjer komuð liingað.“
Frú Kenrich opnaði dyrnar hjá Hethering
með miklum tilburðum.
„Alt og sumt sem jeg gerði, var að þvo
gólfið hjerna í ganginum. Það verður að þvo
það tvisvar í viku, vegna l>ess að það er
svoddan fjöldi af fólki, sem gengur hjer
um“.
„Var hurðin opin á meðan?“
„Já, herra, því að jeg sje ekki nógu vel til
ef hún er aftur. Þeir hafa allar dvrnar lok-
aðar inn á skrifstofurnar og ætlast til, að
jeg geri lireinan ganginn, hvort jeg sje
nokkuð til eða ekki. Mjer þætti gaman að
sjá þessar pempíur, sem hanga þarna yfir
ritvjelunum, ef þær ættu að skúra ganginn.
A silkisokkum og með fjaðurhár." Frú
Kenrich hreytti þessu fyrirlitlega út úr sjer
og svo sem til árjettingar þurkaði hún sjer
um nefið með svuntuhorninu.
„Iíve lengi voruð þjer þarna?“
„Þangað til það var mál að hætta.“
„Já, jeg skil; en hvenær var það?“
Þvottakonan leit með meðaumkunarbrosi
á fulltrúann.
„Klukkan límm!“ ljet liún svo lítið að
segja.
„Við vitum þá, að þjer sáuð mr. Levinskv