Fálkinn - 12.05.1939, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
1 2 13 14 1 6 m 7 9 | .0 1 1 1 2
m 13 | | |u m
l | 16 1 m\i* | m :<§> | m ! ‘t
iO 81 13811 m I83 5§í i m 34
1 1* ‘J6 i IMI27 I I
i8 | liSfh m 30 i m 3' m 32 1
13 m\3i l 35 m m 36 j 37 m 38
0 89 | m 40 | | m
11 m\" l m 4 3 m 44 | 1 I 1 m 4 5 46
17 - m\ m 49 50 0 m. M | |
Ö2 i m 63 i i i i i^i 611
55 m 57 m - m
•*0 ^lot 62 m '0 63 1 64 1 m 65 |
m 00 I | 107 | |r.S 1 |M m
70 1 1 1«!71 1
Krossgáta Nr. 299.
Lárjett.
1 Gortari. 7 lofar. 13 aðaíatriðum.
15 læti. 17 tók. 18 dropi. 19 danskt
blað. 20 tímaákvörðun. 22 kolaryk.
24 hyl. 25 mikill. 20 bor. 27 gera
lnindar. 28 mynd. 30 alvaldur. 32
kvenmannsnafn ef. 33 ryk. 34 dönsk
eyja. 30 pers.forn. 38 liávaði. 39
.slæm. 40 knæpan. 41 eftirskrift. 42
strit. 44 lit. 45 höfgi. 47 ])ekt kona.
49 læri. 51 kvenmannsnafn. 52 keis-
ari. 53 stroffa. 54 nægilega. 55 vana.
57 skynja. 59 sár. 00 frumefni. 01
guð. 03 núið. 05 lögskipað einkenni.
00 fatagarmar. 70 að endilöngu. 71
kaup.
Lóð-rjett.
1 tilraun. 2 forsetning. 3 snyrti-
legur. 4 hirtir. 5 slá. 0 greinir. 7
vegsama. 8 stefna. 9 málmur. 10
leðja. 11 Algeng sk.st. 12 óstaðfasi-
ur. 14 lögbrjótur. 10 iðnmann. 19
hrotlegur við lögmálið. 21 nægilegt.
22 mylsna. 23 eldiviður. 24 forsetn-
ing. 29 á norðanlands. 31 hryssum.
34 fæða. 35 kaðall. 30 þræta. 37
skarð. 41 kústur. 43 sár. 40 krabbi.
48 gróða. 49 týndi. 50 skiki. 51 fara
lil veiða. 50 sæti. 58 ekkert undan-
skilið. 01 dugnað. 02 hreyfðu. 03
vafi. 04 mál. 00 vogartákn. 07 for-
setning. 08 óður. 09 guð.
Lausn á Krossgátu Nr. 298
Lárjett.
1 heimska. 7 fóstran. 13 nem-
andaskrá. 15 ás. 17 tár. 18 trú. 19
ká. 20 ljá. 22 öld. 24 áll. 25 póst.
20 aflar. 27 flug. 28 ant. 30 lag. 32
ana. 33 ra. 34 álm. 30 Ara. 38 nr.
39 rottur. 40 stúlka. 41 km. 42 tin.
44 aða. 45 ló. 47 rif. 49 ára. 51 með
52 aðal, 53 skuld. 54 baga. 55 sug.
57 aka. 59 sum. 00 sm. 01 sáu. 03
ýra. 05 rá. 00 ókunnuglega. 70 ná-
komin. 71 ástafla.
LóOrjetl.
1 hjálpar. 2 in. 3 met. 4 smár. 5
kar. 0 an. 7 fa. 8 óst. 9 skrá. 10
trú. 11 rá. 12 njálgar. 14 dallar. 10
sjónarmiðum. 19 klunnalegur. 21
ást. 22 öfl. 23 dag. 24 ála. 29 oltið.
31 brúða. 34 átt. 35 mun. 30 ata.
37 ala. 41 krassin. 43 hrukku. 40
óðamála. 48 fag. 49 Áka. 50 ala.
51 mas. 50 fáum. 58 hret. 01 sko.
02 uni. 03 yls. 04 aga. 00 ók. 07
N. N. 08 gá. 09 af.
DANS Á ELDGÍGNUM.
Ameríkumenn og Frakkar eru ekki
framar einir um að taka sögulegar
stórmyndir. Bretar hafa gert það og
Þjóðverjar gerðu það hjer fyrrum og
eru nú að byrja á því aftur á nýjan
leik. Tobis-fjelagið þýska, sem upp-
runalega gaf sig eingöngu að því að
selja og leigjá út liljómmyndatæki,
en nú er jafnframt orðið myndtöku-
fjelag og á fjölda kvikmyndahúsa,
hefir nýlega tekið kvikmynd sem
heitir „Dansinn á eldgígnum“ og
segir frá ókyrðinni í Frakklaudi um
júlíbyltinguna 1830. Sýnir myndin
uppþotin og gauraganginn í París á
þeim tímat Konungurinn, Karl X.,
keyrir öll lög sem honum sýnisl
gegnum þingið uns alt blossar upp.
Upphafsmaður áróðursins gegn kon-
unginum er hinn afhaldni leikari
Debureau, mikil frelsishetja. Hann
syngur níðvísur um konunginn af
leiksviðinu, uns konungur lætur fang-
elsa hann og dæma til dauða. En þá
hefst byltingin og Debureau bjargast
undan fallöxinni, en konungurinn
verður að flýja.
Gustav Grúndgens, leikhússtjóri
þjóðleikhússins í Berlin leikur De-
bureau. Myndin sýnir hann, er vinir
hans bera hann í gullstól frá fallöx-
inni.
NOSTRADAMUS. Frh. af bls. 3.
um þýsk-franska stríðið 1870—71 og
hvaða dag Napóleon þriðji yrði að
leggja niður völd. Hann segir jafn-
vel fyrir um ekki eldri viðburði en
heimsstriðið mikla og að Suður-Jót-
land sameinaðist Danmörku, að Ítalía
verði keisaradæmi (Etiopia) að Aust
urríki verði sameinað öðru ríki.
Vitanlega eru líka margir spá-
dómar hans rangir. En þrátt fyrir
það er ómögulegt annað en fyllast
undrun yfir þvi hve margir spa-
dómar hans hafa ræst, þegar litið er
til þess live gamlir þeir eru.
fara af einkaskrifstofu sinni. Sáuð þjer liann
fara af aðalskrifstofunni?“
„Já, jeg sá hann tala við Rosenbauni
þarna og svo fór hann beina leið ofan stig-
ann.“
„Alveg rjett,“ sagði Rosenbaum. „Og jeg
fór nálægt fimm mínútum seinna.“
„Takið þjer nú eftir, frú Kenrich — þetta
er mikilvægt — þegar þjer voruð hjer inni
i ganginum, og dyrnar hjerna voru opnar,
gátuð ])jer þá sjeð og heyrt alla, sem fóru
inn á skrifstofu til Levinsky eða reyndu að
komast inn þangað? Var ekki svo?“
, Jú, jeg liefði sjeð, ef einhver hefði komið,
en það kom bara enginn.“
Fulltrúinn plægði sjó eintómra neikvæðra
staðhæfinga til þess að reyna að komast að
efninu. Það eina sem upp úr þvi hafðist
var, að maðurinn týndi liafði að minsta
kosti ekki komið aftur á skrifstofuna fyrir
klukkan finnn.
í þessum svifum heyrðist umgangur í stig-
arium og nú kom lögreglumaðurinn upp,
ásamt Ijósmyndara. Ridley sagði þeim fyrir
um, hvernig þeir ættu að ljósmynda fingra-
förin, sem hann hafði fundið, og bað þá
ennfremur um að ljósmynda fingraför frú
Kenrich. Hann fjekk heimilisfang hennar,
rak óánægða gestinn á burt og skildi menn
sina eftir á skrifslofunni.
„Komið þjer með mjer lieim til hans,“
sagði hann við skrifarann. „,Hve lengi hefir
hann annars átt heima í Southborne?“
„Hann fluttist liingað fyrir nálægt fimm
árum og opnaði þá skrifstofuna lijerna.
Hann tók mig með sjer þegar hann seldi
stofuna sína í Bradford.“
„Hversvegna gerði hann það?“
.,Hvað? Að taka mig með sjer? Jeg býst
við að það liafi verið til þess að þurfa ekki
að taka annan ritara, sem ekki bar neitt
skyn á viðskiftin.“
„Nei, jeg meina—-hversvegna seldi hann?“
„Jeg lield sannast að segja — þó að hann
vildi aldrei viðurkenna það — að hann liafi
verið búinn að græða eins mikið og hann
kærði sig um, og hafi blátt áfram sett upp
þessa stofnun hjerna sjer til dægrastytt-
ingar.“
Þegar þeir komu í Grofl Villa þurftu þeir
ekki að hringja dyrabjöllunni. Aðaldyrnar
opnuðust þegar þeir nálguðust húsið, og
kvíðafull vinnukona tók á móti þeim. Það
vai auðsjeð á framkomu hennar, að hús-
hóndinn var ekki enn kominn í leitirnar, og
Ridley sneri sjer umsvifalaust að efninu
að fá viðbót við upplýsingar þær, sem hann
hafði fengið hjá þvottakonunni.
„Hvenær kom mr. Levinsky heimí gær-
kvöldi?“ spurði hann.
„Rjett fyrir klukkan fimm, herra.“
„Hvernig vitið þjer það?“
„Af því að hann kemur altaf heim á þeim
tíma, svo að jeg hefði tekið eftir, ef hann
hefði brugðið út af venjunni. Hann fær te
klukkan fimm, og það verður að koma stund
víslega, því að annars gerir hann veður úl
af því.“
„Nokkuð seint, er það ekki?“
„Það er vitanlega ekkert nónte. Hann kall-
ar það aðal-te og hann borðar engan mið-
degisverð eftir það.“ Stúlkan, sem var sunn-
lendingur að fæðingu og uppeldi, var dálítið
yfirlætissöm. „Hann átli lieima í Yorkshire
lengst af æfinni,“ bætti hún við í afsökunar-
tón, „og hann sagði oft, að hann kynni best
við að haga öllu eins og gert var þar.“
„Hvað gerði liann eftir að hann hafði
drukkið teið?“
„Hann var heima alt kvöldið. Jeg fór með
kvöldmatinn hans inn i borðstofuna um
klukkan níu og hann var þar til klukkan tíu,
að því er jeg best veit.“
.,Og. hvað gerðist svo?“
„Jeg fór að liátta klukkan tíu svo jeg veit
ekki meira. Jeg sofnaði eftir fáeinar mín-
útur.“
„Rjett er nú það. Þakka yður kærlega fyr-
ir. Jæja, hvað er svo um eldakomtna. Mig