Fálkinn - 30.06.1939, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
til dæmis. Joíí kem beint frá
Hollywood.
Júlía leit á hann lortryggin,
og það var ekki lausl við, að
hún fengi hjartslátt. Hann líkt-
isl einni kvikmyndahetjunni svo
ótrúlega mikið. Hún gat hara
ekki munað hverri þeirra. I’að
var ekki útilokað, að liann væri
á f'erð í Evrópu.
Hann hló framan i hana og
það skein í livítar, fallegar tenn-
urnar. Hann hlaut að vera ván-
ur að keyra, því að hann horfði
eins mikið á hana og veginn.
Það er hæði rjett og rangt,
sem þjer haldið. Jeg líkist
honum og á því lifi jeg. Jeg
er staðgöngumaður hans ....
jeg stend fyrir hann, ef þjer vit-
ið hvað átt er við með því.
Júlía hlustaði áköf. Er þetta
satt?
Ungi maðurinn kinkaði kolli.
► Það er ekki sjerlega skemti-
legt starf. En það er vel borgað,
og jeg þurfti á peningum að
halda. Eiginlega er jeg verkfræð-
ingur, en fjekk ekkert að gera.
Nú er jeg húinn að græða svo
mikið, að jeg get sett á fót af
eigin ramleik, flugvjelaverk-
smiðju. Það lætur vel i eyrum,
eða er ekki svo? Jeg vona, að
liún gangi sæmilega hjá mjer.
Jeg er metorðagjarn.
Júlía horfði undrandi á hann,
og andvarpaði ósjálfrátt, þegar
þau óku fram á áætlunarbil.
— Jeg get tekið hílinn hjeðan,
sagði hún. Þakka yður kærlega
fyrir.
Hann leit á hana. Rigningin
hafði þvegið alt púðrið af and-
litinu á henni og aflagað alt
hárið. Gráu augun hennar voru
l)líð og ástúðíeg, en laus við alla
ástleitni.
Vitið þjer, að þjer eruð
l'alleg stúlka, sagði hann lágt.
Segið þjer mjer, er það alvegnauð
svnlegt, að þjer takið þenna hil.
Jeg kann ekki við, að nota
mjer góðvild yðar lengur.
Þjer megið ekki tala svona.
Heyrið þjer mig, þjer eruð kunn-
ugar hjerna í nágrenninu. Jeg
hef hús á leigu hjerna skamt frá.
Hvað segið þjer nú um það, að
aka þangað með mjer og sjá
hvernig jeg hefi búið um mig?
Júlíu fanst hún eins og í
draumi, þegar hún skömmu sið-
ar gekk á eftir lionum inn í lág-
an, snotran „hungalow.“ Hún
liafði ekki náð sjer ennþá, eftir
ösköpin við horðið. Ef til vill var
hana að dreyma. Það var þó ó-
trúlegt, að hún skvldi vera stödd
hjerna með ungum manni frá
Ilollywood.
En Peter Clavdon var engri
draummynd líkur. Hann var svo
fjörugur, ákafur og áhugasam-
ur um nýja lieimilið sitt. Og
Júlía — liafði hún ekki ótal sinn-
um skapað sjer heimili i draum-
um sínum? Hún vissi hvernig
liún átti að hafa það.
En sjáið þjer til, sagði hún
áköf, þjer ættuð að breyta svo-
litlu hjerna inni. Ljósir veggir
og þægileg húsgögn fer vel sam-
an — og bjálkaþak og upplífg-
andi litir i húsgagnaklæðinu. Og
svefnherhergið yðar þar liefð-
uð þjer átt að hafa ....
Hún steinþagnaði, roðnaði og
flýtti sjer til dyra.
Eigum við ekki að líta á
hinar stofurnar.
Hann liló og klappaði henni
á vangann.
Roðna . . . . í 1939. Og hara
fyrir það, að við erum að tala
um svefnherbergið mitt. Hann
liorfði í augu hennar. Augu
þeirra mættust. Svo gengu þau
út hlið við hlið til að horfa á
eldhúsið. Skínandi hvítt og fág-
að. Stórir, rúmgóðir skópar. Nei,
lijer var ekki hægt að setja út á
neitt. •—
Það gleður mig, sagði
hann. Því að þjer eigið að vígja
J)að .... og það núna strax. .Teg
ei' alveg að deyja úr sulti. Sam-
þvkkið þjer það ekki? Jú áreið-
anlega. Jeg veit hvernig það
gengur til í hrúðkaupum. Og jeg
hefi sjeð fyrir vistum til allrar
guðs lukku. Sjáið þjer.
Hann opnaði kæliskápinn, þar
sem kjúklingum, grænmeti og
allskonar góðgæti hafði verið
komið fyrir. Hana klæjaði í
l'ingurna, að mega snerta á
þessu. Ósjálfrátt gekk hún að
eldavjelinni, þegar hún heyrði
sigurhreiminn í hlátri hans.
Jeg vissi það! Strax þegar jeg
sá yður á veginum, þá liugsaði
jeg með mjer, að þjer væruð
ein af þeim liúslegu, ein af þeim,
sem búa til góðan mat, svo að
tennurnar i manni flóa í vatni.
En hvað er að? Hversvegna. . .?
Júlía snjeri sjer við, hlóðrjóð.
Hvað luin liataði alt í einu
augnaráð hans. Þessi vinalæti
hans .... hvernig gal hún látið
gahha sig svona? Átti hún þá
aldrei að geta hitt nokkurn karl-
mann, sem ekki var allur i matn-
um? —
Ef þetta hefði nú ekki verið
eins og það var, hefði hún farið
að skellihlæja.
Hún liafði verið svo heimsk,
að halda, að hann væri ástfang-
inn af sjer .... og svo var það
eina óskin hans éftir alt saman,
að hún hyggi til góðan mat.
Augu hennar skutu gneistum.
■— Yður yður skjátlast
hrapalega. Jeg kann ekki einu
sinni að sjóða egg hvað þá
meira. Og hvernig á að matbúa
kjúklinga, hefi jeg ekki hug-
mynd um.
Hún sá, að hann var von-
svikinn.
— Hjer eftir skal jeg aldrei
trúa á skyndileg liugboð, sagði
hann. Og jeg sem þóttist núna
hafa íundið konu injer að skapi.
Frá því jeg vfirgaf Hollywood
já, og löngu áður, liafði mig
dreymt að eignast lítið og hlý-
legt heimili, yndislega litla konu,
sem gæti sjálf húið til mal ....
jeg hefi orðið veikur al' löngun.
Þegar jeg sá yður, fanst mjer
að þjer væruð konan, sem mig
hafði altaf dreymt um.
Hann steinþagnaði.
Júlía rauk út. Hún flýtti
sjer út á aðalveginn og tárin
streymdu niður kinnar hennar.
Faðir Júlíu var reiður mjög
reiður. Hún hafði hegðað sjer
eins og hjáni. Hann hafði afsak-
að framferði hennar fyrir gest-
unum eins vel og hann liafði
getað. En hvernig er hægt að
skýra það, að liúsmóðirin yfir-
gefi gestina alt i einu? Ef hann
hefði sagt eða gjört eittlivað það,
sem henni geðjaðist ekki að ....
nú þá var hann fús á að biðja
fyrirgefningar.
En hvað var það eiginlega, sem
hann liafði sagt eða gjört?
Júlía vissi, að hún varð að fara
að dæmi hans. Hvað gagnaði það,
að sitja og dreyma l)lá augu og
viljafast andlit? Það voru marg-
ii klukkutimar síðan hún liafði
flúið frá lionum,- en ennþá harð-
ist hjarta hennar, þegar hún
mintist vonhrigðanna i augum
hians, er hún sagði, að lnin kynni
ekki að húa til mat.
Hafði hún farið lieimskulega
að í-áði sínu? Idafði hún eyðilagt
hamingjuria fvrir sjálfri sjer af
frjálsum vilja? Annars var kom-
ið, sem komið var. Ef einn mað-
ur þurfti aðeins á eldabuslui að
halda, þá þurfti liann ekki að
gifta sig til að fá hana.
Það var komið langt fram á
nótt, þegar liún ákvað loks-
ins að fara í rúmið. En livað var
þetta? Var ekki einliver að herja?
Hún opnaði dýrnar. Hann var
eins og vandræðalegur drengur,
þar sem hann stóð herliöfðað-
ur fvrir utan.
— Júlía, hversvegna hlupuð
þjer í hurtu? Jeg hefi leitað svo
mikið að yður. Hefi gengið milli
liúsa til þess að vita um, hvort
nokkur þekti unga stúlku, sem
hefði verið í hrúðkaupi í dag.
Fólkið var öskuvont. . . .
Hann var svo lallegur og
elskulegur, að Júlía viknaði.
— Þjer hafið alt of mikið fyrir
því, að ná yður í eldhússtúlku.
Hann tók alt í einu utan um
liana.
-— Þjer verðið að gleyma því,
sem jeg sagði. Strax og };jer
voruð farnar, fann jeg það ofur-
vel, að jeg gat ekki eignasl heim-
ili án yðar. — jafnvel þó að þjer
kynnuð hvorki að sjóða egg eða
l)úa um rúm eða — eða.
— Einn maður getur ekki
krafist alls. Og jeg sje í augum
yðar, að þjer eruð góð kona.
Verið þjer nú ekki að hlæja að
mjer. I þetta skiftið skjátlast
mjer ekki. Við eigum saman
fyrir lífið. Finst þjer það ekki
líka, Júlía?
Hann lvfti andliti liennar upp
að sínu, horfði inn i augu henn-
ar og kysti hana.
Silki úr Konsulóarvef.
Innfæddir menn i Paraguay höfðn
á 17. öld komist upp á að nota
kongulóarvef til ])ess að vefa úr
dúka, og lík dæmi eru til frá Kína,
Indlandi og Vestur-Afríku. Frönsk-
um manni, Roltou að nafni, tókst
að prjóna hanska og sokka úr kongu-
lóarvef árið 1708, og enskur maður
gerði tilraun til, að „rekja úr kongu-
lónni silki", með því, að vinda þráð-
inn út úr kongulónni upp á spólur.
Á milli ljet hann kongulærnar hvíla
sig i 8—10 daga og rakti svo görn-
ina á ný. Þráðurinn var svo mjór,
að það þurfti að snúa tuttugu og
fjóra saman, ef þeir áttu að vera
nægilega sterkir til að vefa úr þeim.
Skrítin ættarnöfn.
íslendingar hafa ekki getað van-
ist ættarnöfnum eins og aðrar þjóð-
ir, og þá loksins að þeir fengu ætt-
arnafnalöggjöf, var hún ónýtt nokkr-
um árum síðar, fyrir frumkvæði
Bjarna frá Vogi. íslendingar eru nú
eina þjóðin i Vestur-Évrópu, sem
einkenna sig sem son og dóttur, en
i hágrannalöndunum leið sá siður
að fullu undir lok á síðustu öld.
Svo má illu venjast að gott þyki,
má segja um ættarnöfnin. Okkur
mundi þykja hjákátlegt, að heita
Skósmiður eða Skógardjöfsi, en
Schumacher og Waldteufel þýða það
sama og þykja góð í Þýskalandi. Og
liver mundi vilja taka sjer ættar-
nafnið bleyðan? Það er algengt nafn
í Englandi (Coward). Eða hvað
segja menn um norsku ættarnöfnin,
sem flest eru dregin af bæjarnöfn-
um og bústaða, eins og t. d. Oppi-
garen (Hákot), Östenfor (að austan-
verðu), Ödegard (eyðibýlið), Bukse-
inoen (Brókarteigur) ? Evrópisk ætt-
arnöfn, sem Gyðingar liafa tekið
sjer, eru að vanda íburðarmikil:
Goldstein, Goldsmith, eða þá kend
við atvinnugreinar. Englendingar
skara þó fram úr í ósmekklegri
nafnagerð. Áður var minst á bleyð-
una. Nýlega sagði blað í Ohio frá
því, að nýlega hefðu gengið í hjóna-
band Jack Tomb (gröf) og Edna
Coffin (líkkista). Tilviljunin var
neyðarleg, og ekki hætti það úr
skák, að Jack er kirkjugarðsvörður
að atvinnu!
Vafningaleið.
Árið 1908 sóltu spönsk hjón um
skilnað. En vegna ýmislegs skyld-
teika og annars, varð erindi þeirra
að fara til umsagriar til ýmsra opin-
berra stofnana, áður en skilnaður-
inn fengist. Eoks kom tilkynning
um, að skilnaðurinn væri veitlur
árið 1934 eftir 2G ár. En þá hafði
samkomulagið hatnað svo milli lijón
anna, m. a. fyrir það hve sammála
þau voru um, að yfirvöldin væru
örgustu slóðar, að þau voru orðin
alveg afhuga því að skilja. Og nú
er beiðni þeirra um að fá að vera
saman áfram, einhversstaðar á leið-
inni um opinberu skrifstofurnar. Ef
til vill fá þau svarið í gullbrúðkaups-
gjöl’, el' um gullbrúðkaup verður
hægt að tala, þar sem þau hafa lifað
i „hneykslanle/gri sambúð“ siðan
1934.
^C^re'^maSC^'n8ri