Fálkinn - 30.06.1939, Page 12

12
F Á L K I N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn.11
\ið þetta, Ridley. Ivate og Janet hafa báðar
verið oí' veiðibráðar. Jeg veit ekki bver
skrattinn liefir orðið af Levinsky, en þelta
finst mjer þurfa athugunar við.“
„Það er víst um það.“ Ridley skaut búf-
unni aftur á hnakka og starði á fjelaga sinn.
„Þetla er alveg rjett bjá þjer. Það var lag-
lega af sjer vikið, en að þvi er jeg best get
sjeð, gerir þetta málið enn flóknara, en það
var áður.“
„Jeg get ekki gert að því, en hvað það
snertir, að það sje laglega af sjer vikið, þá
er það ekki siður að þakka þjer en mjer.
Þú hefir lagt fyrir mig svo itarleg gögn, að
jeg þurfti ekki að gera annað, en vekja at-
hygli þína. En sumra athygli er ekki liægt
að vekja, því að bún er engin til. Hvernig
væri að tala við Osborne, áður en við böld-
um lengra?“
„Iiversvegna hann sjerstaklega?"
„Jeg veit ekki. Þetta er alt svo ruglings-
Iegt, að við getum ekki farið að neinum
reglum. En hann gæti, ef til vill, sagt okkur
eitthvað um ekkjuna og jeg held, að því
meira, sem við vitum um bana, því betur
sjeum við staddir. Jeg geri ráð fyrir, að þú
bafir bringt til Liverpool viðvíkjandi Derr-
ington ?“
„Já, fyrir siðasakir. En það þekkist eng-
inn með því nafni, eða beimilisfangi.“
Lögreglumennirnir tveir liöfðu gengið
nokkur bundruð rftetra frá lögreglustöðinui
þegar Ridlej' staðnæmdist og sló á lærið.
„Nú held jeg, að jeg bafi fundið það,“
sagði bann hróðugur. „Ef brjefið er ekki á
dulmáli, þá getur það aðeins þýtt tveut.“
„Jæja, og hvað er það?“
„Annað er það, sem skrifað stendur og
jeg hjelt, að það þýddi, en þú hefir sýnt
fram á, að það er ómögulegt. Hitt er það,
að brjefið flytji orðsendingu sem á yfir-
borðinu virðist meinlaus, ef svo færi, að
brjefið kæmist í annara liendur. Undir sam-
úðarþakklætinu getur falist tilkynning um,
að við böfum frjett um bvarf Levinsky og
rakið feril bans að búsinu i Castle Road.“
„Það er ekki ólikleg tilgáta. Ef hún er
rjett, þá þýðir bún það, að Kate hefir verið
við bvarfið riðinn, og að frú Laidlaw veit
það og er að aðvara liana. Ridley, mig sár-
langar til að hitta þessa Kate.“
„Frú Laidlaw hlýtur að vera kaldrifjuð
kona, þrátt fyrir yfirliðið, ef bún notar lát
mannsins síns sem einskonar dulmál til að
koma skilaboðum áleiðis.“
„Já, það er hún, en meðal annara orða:
manstu bvað stóð í niðurlagi brjefsins?"
„Já, eitthvað um að hún ætlaði að koma
til Kate eftir jarðarförina."
„Það var satt. Það var önnur fréttin í
brjefinu, og þau orð má taka eins og þau
eru töluð. Henni kemur ekki til bugar, að
við getum ráðið neitt út úr svona sakleysis-
legu brjefi, og ef við látum varkáran mann
skyggja bana, svo bana gruni ekki neitt, þá
visar bún okkur veginn til Kate.“
„Jeg skal senda mann á vaðberg til henn-
ar, undir eins og við komum aftur á stöð-
ina. Því liggur ekki svo mjög á. Hún verður
bjer þangað til jarðarförin er gengin um
garð. Og jeg ætla að láta skyggja Tomlin,
svo að tekið verði eftir því, til þess að villa
hana.“
Þegar bjer var komið sögu, sátu þeir enn
í hægindastólum við arininn, Osborne læknir
og bankastjórinn vinur bans. Voru þeir auð-
vitað að tala um hvarfið, sem nú var aðal-
umræðuefnið í bænum.
„Mjer skvldi ekki koma ó óvart þó þeir
tæki þig fastan, sem grunaðan um hvarf Lev-
insky gamla,“ sagði W,oods bankastjóri.
„Mig? Hvern fjandann meinarðu?“
„Manstu ekki eftir brjefinu, sem þú skrif-
aðir þeim sálaða. Jeg er viss um, að lögregl-
an kemst yfir það fyr eða siðar."
„Æ, brjefið? Ætli þeim sje ekki velkomið
að sjá það. Menn ættu að borga skuldir sin-
ar, áður en þeir hverfa svona út i buskann."
„Þetta er skrítið — það er annar maður,
sem hefir skrifað honum skammarbrjef, og
líkast til kemst hann í bölvun fyrir það.“
„Það befi jeg ekki lieyrt. Hver er það?“
„Tomlin, gamli veiðiþjófurinn i East Par-
ade. Hann mun hafa skrifað Levinsky hót-
unarbrjef fyrir nokkrum dögum, og eins og
nú borfir við, var það býsna óviturlegt að
gera það.“
„Því verður ekki neitað. Það var gott, að
jeg hótaði Levinsky ekki neinu. Það var að
vísu ekki beinlínis bróðurbugur í brjefinu
mínu, en það var þó varla fullnægjandi til
að koma honum til að strjúlca.“
„Tomlin sver og sárt við leggur, að bann
bafi aðeins gerl þetta að gamni sínu, en það
virðist ælla að geta orðið grátt gaman.“
„Mjer, fyrir mitt leyti, er næst að trúa
honum, vegna þess að bann er alveg óvit-
laus, og mundi aldrei láta sjer detta í liug,
að skrifa hótanir, sem bann ætlaði að fram-
kvæma. Hann þekkir lögregluna of vel af
eigin reynd til þess. Jeg er læknir lians og
liefi altaf kunnað prýðilega við hann, þó
þetta sje gamall bófi. Jeg man eftir að jeg
tindi beila tylft af höglum út úr sitjandanum
á bonum, þegar veiðiþjófafárið var sem mest
bjerna um árið, og hann var svo óskanun-
feilinn, að segja mjer, að gikkurinn á byss-
unni bans hefði rekisl á limagirðingu."
„Getur það ekki viljað til?“ spurði Woods,
sem vissi naumast bvað fram sneri og hvað
aftur á byssum.
„Víst getur það viljað til, en ]iað er ó-
mögulegt að ætla Tomlin það, sem svo að
segja er fæddur með byssu undir liendinni."
„Hvað skyldi bann geta fundið sjer til af-
sökunar?“
„Afsökunar? Hann þarf ekki á neinni af-
sökun að halda ennþá. Lögreglan getur
verið handviss um, að eittlivað liefir gerst,
en hún getur ekki sannað, hvað hefir gerst,
Hvar er líkið, til dæmis? Ridley spurði mig
hjerna um daginn, hvort jeg gæti hjálpað
sjer, þar sem jeg hefði verið læknir bins
látna, en alt og sumt, sem jeg gat sagl bon-
um var það, að mjer liefir virst karlinn vera
við bestu lieilsu og litlar líkur lil þess, að
liann yrði bráðkvaddur. Annar fulltrúi, sem
kallar sig Drury, hringdi til mín í morgun
og spurði mig beilmikið um manninn, sem
jeg fór í sjúkravitjun til, þegar þú varst
staddur bjerna síðast. Það er eins og lög-
reglan þurfi að spyrja mig um alla mína
sjúklinga. Jeg veit ekkert bvað Laidlaw
hefir aðbafst og sje ekki, að lögreglunni
sje neitt gagn i að vita það, úr því að bann
er kominn út fyrir liennar verkabring."
„Er bann strokinn líka? Hvert fór hann?“
„Jeg veit ekki,“ svaraði Osborne druinbs-
lega. „Jeg gef aðeins út dánarvottorð en
ekki passa. Og jeg spvr aldrei um ákvörð-
unarstaðinn.“
í þessum svifum kom stofustúlkan, seni
jafnan var fátöluð, í dyrnar:
„Tveir lögreglumenn, sem vilja tala við
vður.“ *
„Segðu þeim að koma inn,“ svaraði Os-
borne.
„Þarna sjerðu,“ sagði Woods eins og
spámaður, sem spáð befir rjett. „Hvað sagði
jeg þjer ekki? Jeg skyldi taka af mjer úlf-
liðsúrið, ef jeg væri i þínum sporum.“
„Til hvers?“
„Til þess að þeir brjóti ekki á því glerið,
þegar þeir setja á þig handjárnin.“
Osborne bló og fór á móti gestunum.
Ridley kom inn og kunningi lians á eftir
og var liann kyntur.
„Mjer þykir leitt að ónáða yður á nýjan
leik,“ sagði Ridley um leið og bann þóði
sígarettu og kveikti í henni. „En við þurf-
um meiri ii])plýsingar, ef þjer kynnuð að
geta veitt þær. Mintist Laidlaw eða kona
hans nokkuð á, bvort þau ættu kunningja,
þegar þjer vitjuðuð um liann?“
„Nei, jeg beyrði bann nú aldrei segja
eitt einasta orð. Hann var meðvitundarlaus
í öll skiftin, sem jeg sá hann, og konan
lians talaði um bann og ekkert annað. Þjer
verðið að muna, að þetta var nýr sjúkl-
ingur, og jeg var gerókunnugur bjónunum.
Og svo er oftast fátt talað, þar sem fólk ligg-
ur fyrir dauðanum."
„Jeg var ekki að gefa i skyn, að þjer vær-
uð málskrafsmaður, læknir, en mjer datt
i bug, að það gæti verið, að konan befði
minst á ættingja eða vini. Þjer munuð ekki
vita hver Kate er?“
„Nei, það befi jeg ekki hugmynd um.
Hversvegna spyrjið þjer að því?“
„Við erum ekki frá því, að frú Laidlaw
sje eitthvað riðin við Levinsky-málið, en
það er alt á huldu ennþá.“
„Það er svo.“
„Okkur er umbugað um,“ tók Drury nú
fram í, „að hún viti ekki, að við liöfum
augastað á henni. Þetta er alt sagt i trún-
aði. Ef það frjettist getur svo farið, að við
missum eina möguleikann til að uppgötva,
bvað komið befir fyrir Levinsky.“
„Alveg rjett. Jeg skal ekki minnast á það
við nokkurn mann.“ Woods tautaði eitt-
livað í söniu átt, enda var honum ætlað að
taka aðvörunina til sín, ekki síður en binum.
„Svo er annað, læknir, ef þjer leyfið mjer
að spyrja persónulegar spurningar. Voruð
þjer skuldugur Levinsky?“
„Drottinn minn dýri, nei, nei! Jeg er
ekki rikur maður, en jeg skulda engum
neitt, og ef jeg þyrfti að skulda, mundi jeg
ekki leita á náðir prangara. Jeg fæ fjölda
af tilboðum frá þeim — eða fjekk þangað
lil þeim var bannað að bjóða fram lán
en þau voru öll of góð til þess að geta ver-
ið sönn.“
„Þjer þekkið þá ekkert til nafnaskrár-
innar?“ spurði Ridley alt í einu, og borfði
ísmeygilega á Osborne.
„Hvaða nafnaskrá?1 spurði Osborne.
„Það skiftir engu máli, læknir. Það var
bók, sem Levinsky átti, og við þurfum að