Fálkinn - 17.11.1939, Qupperneq 8

8
F A L K I N N
MAMMA GIFTIR
5másaga eftir JunE fÍDuyard.
p ERDL' WRAA svimaði þegar hún
stóð upp og fór að skoða á sjer
andlitið, 42 ára gamalt.
Það vottaði fyrir varfærnu brosi á
failega munninum. Hún hafði verið
í snyrtistofu og fengið höfuðbað, and-
litsnudd og naglafágun — og árang-
urinn var góðúr.
Hún horfðist í augu við snyrtikon-
una í speglinum, augu liennar voru
köld, grá og gagnrýnandi.
„Jæja, þakka yður fyrir, sagði hún
án þess að líta af speglinum og enn
rneð svima yfir höfðinu, „þá er jeg
vist búin'?“
„Frúin hefir yngst um tíu ár að
minsta kosti. Svona meðferð gerir
kraftaverk."
Það mátti Jesa vafa á jjessari stað-
hæfingu úr augum Gerdu Wraa. Hún
tók töskuna sína, sem lá á borðinu,
með liægð.
„Maður verður að hugsa um útlitið
öðru hverju,“ sagði hún og lagði borg
unina í lófann á snyrtistúlkunni,
,.bæði vegna sjálfra okkar og annara“.
„Já, auðvitað. Það er eins og liver
önnur skylda.“
Gerda fjekk loðkápuna sína og fór.
Hún andaði djúpt þegar hún kom
úl í nollkalt vorloftið. Henni fanst
það svo hressandi. Hún hafði fengið
þennan svima, sem kvaldi hana enn,
af kæfandi ilmvatnalyktinni inni í
snyrtistofunni og öllu nuddinu. Hún
afrjeð að ganga heim í stað þess að
aka.
Hún hafði ekki gengið margar mín-
útur þegar sviminn leið frá, og nú
fór heilinn að starfa reglulega. Og
hún fór að hugleiða, hvers vegna hún
væri nú eiginlega að þessu. Það kom
roði í kinnarnar á henni og hún varð
að viðurkenna með sjálfri sjer, að
hún gerði það vegna hans Harry
Holk.
Hún hálfsneyptist um leið og hún
gerði sjer þessa játningu, og fanst,
að allir hlytu að sjá l>að á henni.
Staðnæmdist við búðarglugga og
horfði úti á l>ekju á varninginn —
það voru allskonar smíðatól, sagir,
tengur og axir — aðeins til þess að
forvitið fólk sæi síður framan í hana.
En svo ljetti henni þegar hún leit á
það frá broslegu hliðinni og hún fór
að hlæja.
Hugsa sjer, að hún skyldi vera
svona barnaleg og bjánaleg. Voru
þetta vortilfinningarnar og töfrar
vorsins, sem gerði fólk meira eða
minna brenglað?
Hún tók upp vasaklútinn sinn. Hún
hafði fengið tár í augun af hlátrin-
um og litli silkivasaklúturinn varð
votur.
Karlmaður gekk framhjá, stað-
næmdist og horfði spyrjandi á hana.
Hann hjelt að hún væri að gráta.
Hún var fljót að snúa sjer frá hon-
um og lialda áfram.
Úti á Strandvegi, þar sem kalda
austangoluna lagði inn frá sundinu,
mætti hún hóp af ungum stúlkum.
Þær hlóu og hjöluðu og ljómi og
þokki æskunnar stafaði frá þeim.
Þegar hún sá þær, gat hún ekki var-
ist að liugsa til Eíly, dóttur sinnar,
sem sat á skrifstofu einhversstaðar í
London og hamraði á ritvjel innan
um bráðókunugt fólk, og hún varð
alt í einu svo angurblíð. Það hafði
aldrei hent hana fyr og þó hafði Elly
verið að heiman i nærri þvi tvö ár.
Hver var ástæðan til þessa? Aftur
birtist Harry Holk. hnarreistur og
svipmikill, fyrir innri sjónum hennar.
Já, hvað mundi Elly segja um þetta
með Harry, þegar hún kæmi hcim.
Og Gerda roðnaði aftur.
Alt það, sem henni hafði fundist
svo einfalt og eðlilegt i morgun, óx
henni svo nú í augum, að henni fanst
það ógerningur og fast að þvi ger-
ræði. Það var hreinasta brjálsemi af
henni að hyggja á nýtt hjónaband,
hún sem átti tvö uppkomin börn.
Þegar hún kom heim til sin, i
fallegan einkabústað við hliðargötu
á StrandveginÚm, flýtti hún sjer upp
í svefnlierbergið sitt, þreif af sjer
hattinn og hneig ofan á stólinn fyrir
framan snyrtispegilinn. Þar sáu kvíð-
in augu liennar fallegt andlit með
æskuroða í kinnum, og kastaníubrúnt
hár, sem liðaðist fallega yfir enni,
sem ekki sá nokkra hrukku á.
Og nú ljómuðu bæði bláu augun,
enda var það í betra samræmi við
myndina í speglinum, og skein í ó-
slitna röð af gljáhvitum tönnum bak
við rauðar varirnar. Gerda endur-
heimti hugrekki sitt og sjálfstraust í
einu vetfangi. Hversvegna i dauðan-
um ætti hún að afsala sjer öllum
rjetti til ásta og gæfu i framtíðinni'?
Hún var enn ung og tilfinningar
hennar ungar og heitar.
Elly! aftur ómaði nafnið með ógn-
andi liljóm fyrir eyrum hennar, en
hún vísaði öllum kvíða á bug.
Heimska! Elly var ekkert barn
lengur heldur uppkomin stúlka, sem
lilaut að skilja óskir og þrár annara
kvenna, jafnvel þó að móðir hennar
ætti i hlut. Hún hafði fullnægt skyld-
unUm við börn sin. Nú þóttist hún
hafa'leyfi til, að hugsa ofurlítið um
sjálfa sig. Máske var það eigingirni.
En var ekki afsakanleg eigingirni til,
alveg eins og afsakanleg ósannindi
eru til? Hún vildi hafa leyfi til að
trúa því.
Hún var þægilega þreytt eftir all-
ar þessar geðshræringar, sem hún
hafði orðið fyrir, Ijet hendurnar
falla ofan i kjöltuna og hallaði sjer
aftur á bak i stólnum og lokaði aug-
unum. Hún heyrði umganginn í hús-
inu eins og í fjarska. Núna var vinnu-
konan að bera fram te niðri í setu-
stofunni. Henni fanst lyktina af
steiktu brauði leggja að vitum sjer.
Tveir af leigjendunum hennar,
dansk-indverska frúin Isabel Brown
og Höjer gamli ljetu sig aldrei vanta
i þessar góðgerðir. Sá þriðji, Harry
Holk verkfræðingur, sem vann inni
í borginni, kom aldrei heim fyr en
undir miðdegisverðinn.
Gerða brosti. Ótrúlegt, að henni
skyldi takast að komast svona vel á-
fram, eftir að maðurinn hennar dó,
fyrir tíu árum. Þegar hún hugsaði til
þeirra tíma, er hún var dáð mála-
flutningsmannsfrú og borin á hönd-
um sjer og skildi hvorki alvöru lífs-
ins nje skyldur, gat hún varla skilið,
hvernig hún hefði fengið þor og orku
til þess að taka byrðar lífsins á veik-
ar herðar sínar og brjótast áfram
með bæði börnin sín. Maðurinn lienn-
ai hafði haft miklar tekjur, en eitt
þeim jafnóðum og þær komu. Hann
hafði ánægju af því að halda sig rik-
mannlega, hjarta hans og vasabókin
stóðu altaf opin þeim, sem á þvi
þurftu að halda. Þessvegna ljet hann
ekki annað eftir sig en skuldlaust hús
og tvö þúsund krónur í sparisjóðsbók
þegar hann dó.
En neyðin kennir naktri konu að
spinna og Gerda sem hafði aldrei drep-
ið liendi i kalt vatn, breyttist í ráð-
hygna húsmóður og breytti fallega
/
heimilinu sínu í matsölu. Hún var
svo heppin að fá þegar í stað ágæta
Ieigjendur, og með sparsemi hafði
henni lekist að ala börnin upp og
kosta þau til náms. Bæði Elly og
Robert höfðu tekið stúdentspróf með
ágætum vitnisburði og Elly hafði
starfað á ferðaskrifstofu í þrjú ár, þar
af tvö síðustu árin i London, en
Robert var að Ijúka námi á verk-
fræðingaháskólanum.
Svo að nú gat Gerda dregið andann.
Þessi ár höfðu alls ekki verið neinii
leikur. Erfiðleikarnir höfðu þó ekki
verið fjárliagslegs eðlis, þar hafði hún
haft hepnina með sjer og hagur
hennar hafði batnað. Það hafði verið
uppeldi barnanna, sem liafði kostað
hana mesta fyrirhöfn.
Það hafði verið auðvelt að tjónka
við Robert. Hann var hægur og stilt-
ur og þýddist góð ráð og flanaði
aldrei að neinu. En Ellv var óút-
reiknanleg — áköf og frek og rataði