Fálkinn - 08.03.1940, Blaðsíða 2

2
F Á L K I N N
- NÝJA BÍÓ -
Cary Cooper og Merle Oberon, -—
er ]jað ekki einmitt fóikið, sem við
viljum sjá? Nú kemur tækifærið,
þau leika hæði í myndinni, sem
sýnd verður í Nýja Bíó á næstunni.
Myndin heitir Heföarkonan oy kú-
rekinn (The cowboy and the Lady).
betta er skemtimynd, full af fjöri o«
fyndni og — þar að auki prýðilega
rómantísk.
Kvikmyndin fjallar um kúreka,
cowboy, rjettan og sljettan, og unga
dömu af heldri ættum. Auðviiað á
Cary Cooper liægilegt með að leika
slíkt hlutverk, hann byrjaði ferii
sinn sem kvikmyndaleikari með
ccwboy-hlutverkum, og auðvitað
hefir honum ekki farið aftur i
þessu hlutverki. Það er næstum auð-
sjeð, að honum þykir garnan að Jjví,
að ganga aftur inn í sín gömlu
hlutverk. Takið, til dæmis, eftir
leik hans í atriðinu, þégar hann
bíður ástmeyjar sinnar, í húsinu,
sem hann liefir reist þeim.
Erlend blöð segja um Merle Ober-
on, að hún hafi aldrei verið jafn
indæl og í þessari mynd. Hún leikur
sýnir innan skamms glæsilega Para-
mount-mynd, sem kallast „Hútel
Imperial“. Myndin gerist árið 1910,
þriðja ári heimstyrjaldarinnar og
hún fer fram i litlum bæ í Austur
ríki, sem Rússar og Austurríkismenn
berjast um og fellur ýmist í hendur
rússneska hersins eða þess austur-
ríska. Þegar myndin hefst eru Jjað
Austurríkismenn, sem hafa bæinn á
valdi sínu og hermenn og foringjar
hafa aðsetur sitt á hinu gamla og
virðulega gistihúsi, „Hótel Imperial“.
En samt er útlit fyrir, að bærinn
falli enn í hendur Rússa, svo að for-
stöðumenn hótelsins eru að hugsa
um ýmsar breytingar, sem gera Jjarf
á skreytingu hússins og matseðli ef
Rússar koma ljangað aftur. A hótel-
inu er ung þjónustustúlka, sem kall-
ar sig Önnu, en er i raun og veru
lcikkona, en Jjykist vera þjónustu-
mær til að komast að orsökum Jjess,
að systir hennar, Sonja, framdi
sjálfsmorð á herbergi nr. 12 i hótel-
inu. Og á því herbergi gerast ýmsir
furðulegir hlutir.
Kristján Jónasson lögregluþjónn
átti nýlega 25 ára starfsafmæli.
ungíí miljónaeradótturina, sem hrífsf
að hinum röska cowboy og kann á
hann, ef svo mætti segja.
Myndin gerir ekki kröfur til að
vera slórkostlegt verk, — en Jjað er
óþarfi að láta sjer leiðast meðan
maður liorfir á hana. Hún er skemti-
mynd frá upphafi til enda, borin
uppi af tveimur mjög skemtilegum
og góðum leikurum.
Nýja Bíó sýnir myndina bráðlega.
Geir Thorsteinsson, [rumkv.stj.
varð 50 ára h. þ. m.
- GAMLA BÍÓ -
1 öllum erlendum dómum um
þessa mynd er fegurð leikkonunnar,
sem leikur Önnu, mjög á lofti hald-
ið, en það er ítalska leikkonan Isa
Miranda, og er Jjetta fyrsta amer-
íkanska myndin, sem hún leikur í,
er. áður liefir hún leikið i frönsk-
um mynduin og verið Jeikkona í
leikhúsum. Hún er fædd i Milano og
var alin upp i fátækt og varð að
vinna fyrir sjer með ýmsu móti. En
bráðlega varð hún eftirsótt af lista-
mönnum til að sitja fyrir, svo fögur
Jjótti hún og vel vaxin. fram af því
fór liún að fá hlutverk á leikhúsum
og i kvikmyndum. Hún Ijek t. d. i
verki eftir skáldsnillinginn Pirandello
og fjekk liar mikið hól, m. a. frá
Gabriele d’Anunzio.
Mótleikari hennar í „Hótel Im-
perial“ er Ray Millard. Reginald
Owen leikur gamlan rússneskan
hershöfðingja með mikilli prýði.
Ekki dregur ljað úr vinsældum
myndarinnar, að hinn frægi fíon-
Kósakkakór aðstoðar með söng. Isa
Miranda hefir sjálf einkar laglega
rödd.
Myndin er spennandi og gerast i
henni inargir áhrifaríkir atburðir.
— Halló, Gi-gi mín! Jeg mátti til
með að „kikka“ inn til þin um leið
og jeg gekk.
— Sælelskan! Já, mikið varstu al-
minleg að gera það, jeg var einmitt
að óska Ijcss, að einhver „kikkaði"
irin, mjer bara leiddist. Jeg hef „fíl-
að“ mig svo „sjabbí“ í dag af því að
veðrið hefir verið svo hræðilega
„ólekkert".
— Hvaða vitleysa, það er ekki á
þjer að sjá, þú tekur þig hreint og
beint út.
— Uss, snakk, jeg er svo afskap-
lega „dán“ í dag.
— Já, en ekki má jeg gleyma aðal-
erindinu. Var ekki agalega, hryllilega
gaman á „pressuballinu"? Þú varst
þar, ekki satt?
— Jú, loksins eftir langt „streð“
tókst mjer að „smútta“ þar inn. Jeg
ætlaði lengi vel ekki að geta „platað“
neinn strákskrattann til að bjóða
mjer.
— Þú meinar það ekkil? Þú ert
Jjo ekki vön að vera í vandræðum
með „kavaléra“.
— Puh, J>að er sosum ekki mikið
liægt að stóla upp á Jjá þessa „fíra“,
liótt þeir sjeu þetta að sniglast utan
i manni, þeir bregðast þegar mest á
ríður, eins og Jjarna með „Pressu-
ballið“.
— Já, það finst mjer nú afskaplega
„simpilt". Nú, Jjví gat Bói ekki boðið
Jj.ier, pabbi hans er þó konsúll?
— O, já, takk! Ónei, sá fini herra,
Jjóttist ekki geta farið, sagðist vera
að „trjena“ undir skíðamótið á Kol-
viðarhóli og ekki mega smakka neitt
eða vaka. Ja, þá „grínaði" jeg nú
og sagði: „Það er naumast þú ert
orðinn „sporty,“ “ og mjer sýndist
liann bara vera eitthvað „fló“ á svip-
— Nú skyldi það vera von, sona
nokkuð finst mjer alveg rosa-tíkó!
— Já, en bíddu nú aldeilis róleg!
Jeg sje, að jeg get ekkert „púkkað"
upp á hann, svo jeg tek mig til, geri
mig virkilega sæta og „smart“ og
fer til hans Alla, — hjerna súkku-
laðigríssins, — þú veist, og þykist
„durnpa" svona inn til lians alveg
„tilfeldigvis“ og geri mig afskaplega
„lekkra" framan í dýrið — en hann
þykist þá vera búinn að bjóða systur
sinni, og jeg sagði honum rjett, að það
væri mikið, að hann liefði ekki boð-
ið langömmu sinni, og þá varð hann
barasta fúll.
— En frekjan!! Hann hefur bara
hagað sjer eins og „bandítt“.
— Nú sá jeg, að jeg varð eitthvað
að taka til bragðs og livað heldurðu
jeg geri?
— ????????????
— Fer til Pjeturs Púkdal og „plata"
hann til að bjóða mjer á ballið.
— Guðl! Hann Pje------? Er hann
ekki alveg hrylling?
— Jú, það er hann foresten, en
eitthvað varð jeg að gera í ljessari
,,krísu“. — En — nú kemur „fiffið“,
í „historíunni". Hverjir heldurðu að
sjeu fyrstu menhimir, sem jeg sje á
Borginni, þegar jeg „massjera inn
með Pjesa, — nema þeir Bói og Alli
stífpússaðir með Nunnu og Unnu!
Þeir voru nú eithvað framlágir þegar
lieir sáu mig, auðvitað gerði jeg ekki
svo mikið sem líta í áttina til þeirra,
bara stímaði fram hjá eins og jeg
væri Grjeta Garbó eða „Queen Mary“.
—- Nei, dreptu mig ekki alveg,
á jeg að trúa því, að Jjeir hafi verið
svona viðbjóðslega „tíkó“!?
— Já, það lítur bara út fyrir, að
maður sje að verða alveg „sjensa-
laus“.
— En var ekki alveg draumur á
ballinu?
— Jú, alveg „knúsandi“! Jeg hel'
gcngið í einum „rús“ síðan! Hann
Pjesi greyið trampaði reyndar bæði
á tánum á mjer og hælunum, en
bvað gerir maður ekki til að komast
á svona „knöll“.
— Það er satt! Var ekki „spennó“
að hlusta á hann Hermann?
— Oho—o, nei, góða besta, mjer
finst Jjað agalega hinseginn að vera
halda alvarlegar ræður á svona
draum-böllum. En það er víst
venja, að ráðherrar tali á „pressu-
böllum“ í útlandinu, svo að maður
er jú skít-pligtugur til að hafa Jiað
eins hjer.
— Jú, Jjað hlýtur að vera indælt
að vera á svona draugfínu balli, sem
heitir svona líka sniðugu útlendu
nafni. — En jeg verð að hlaupa núna
í hvellinum.
— Nei, þarftu virkilega að fara,
jeg átti eftir að segja þjer alveg
„glás“, hvurninn hinar og þessar
voru klæddar og soleiðis.
— Já, jeg má til að lcoma seinna!
Adjö, góða!
— Já, gerðu það endilega! Bless-
elskan!