Fálkinn - 08.03.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Vegna
_dóttur sinnar
ATlNDURINN kom í snörpum
* rykkjum eftir srætinu, ýlfr-
aði og vældi í reykháfnum, lamdi
nöktum greinunum á trjánum i
gluggarúðurnar, alveg eins og
einhverjir vansælir og eirðarlaus-
ii' andar væri að reyna að komast
inn. Bærinn svaf, það var dimt i
flestum gluggum og autt og tómt
á götunum.
í öllu stóra húsinu beint á móti
(lómkirkjuni, var aðeins ljós í
einum glugga. Þar sat ekkjufrú
Sergeev og var að sauma. Það
var kalt í herbergiskytrunni, hús-
ið var gamalt og gisið og hjelt
ekki liitanum — kaldur haust-
vindurinn næddi gegnum margar
smugur.
Ekkjan hafði vafið ullarteppi
um fæturna á sjer, hún sat
kengbogin yfir saumavjelinni og
saumaði og saumaði. Hún varð
að vera búin með þessa pöntun
í fyrramálið, því annars mundi
frú Petrov verða reið. og þá átti
hún á hættu að missa besta við-
skiftavininn sinn.
Svona .... loksins var það bú-
ið. Hún stóð upp frá saumavjel-
inni, rjetti úr sjer og stundi, þvi
að bana verkjaði svo mikið i
bakið. Hún fór út í liornið að
ofninum og það lá við að hún
þjappaði sjer upp að honum,
hún njeri hendurnar.
En hvað hún var þreytt, hvað
henni fansl liún vera lúin og ör-
magna! Hún fór að rúminu og
horfði á stúlkuna, sem lá þar
sofandi. Litla Vera, dóttir henn-
ar — augasteinninn hennar. Það
var eins og henni hyrfi öll þreyta
þegar hún leit á stúlkuna. Hún
hnje niður á rúmstokkinn og sal
þar og horfði á barnið.
Varirnar hrevfðust, hún muldr
aði hljóðlaust:
„Sofðu, Vera litla, sofðu vært!
Elsku litla ástin mín.“
Hún þrýsti saman höndunum
og bað innilega:
„Góði guð, láttu engar sorgir
mæða á barninu. Gerðu lif henn-
ar bjart og ljúft og ljett ....“
Hún laut varlega niður að
henni og kysti hana á kinnina.
KerJingarnar í stóra húsinu
brostu stundum í kainpinn að
frú Sergeev.
„Hún heldur víst, að stelpan
hennar sje prinsessa. Hvernig
hún dekrar við hana og gælir við
hana og hvernig hún klæðir
hana!“
En aðrar tóku svari hennar:
„Láttu hana sjálfa um það.
Þetta er nú eina ánægjan henn-
ai’ í lifinu, veslingsins. Og dóttir
liennar er ljómandi elskuleg
stúlka.“
A hverjum sunnudegi á sumr-
in, þegar veðrið var nokkurn-
veginn sæmilegt, gengu ekkjan
og dóttir hennar langa göngu.
Alla leið út að kirkjugarðinum
í útjaðri borgarinnar. Þær sátu
þar á gröf pabba liennar Veru,
og ekkjan sagði dóttur sinni frá
lionum.
Hann hafði verið svo glaður
og góður, altaf svo nærgætinn og
altaf i svo góðu skapi. Það var
engíiin furða þó að hann dæi
snemma þeir, sem guð elskar
deyja ungir.
()g árin liðu - liðu. Altaf
brann lampinn hjá frú Sergeev
Iangl fram á nætur og' hjólið á
saumavjelinni snerist í sifellu.
Stritið risti snemma rúnir sínar
á andlitið á henni, hún varð
mögur og bogin i baki, með
djúpar hrukkur í andlitinu og
gleraugu. En Vera óx og dafnaði
og varð falleg stúlka. Það ómaði
í hjarta ekkjunnar i hvert skifti,
sem hún leit á dóttur sína.
„Hún verður áreiðanlega gæfu-
manríeskja. Giftist góðum og
dugandi manni, eins og hann
faðir hennar var.“
Þégar Vera varð átján ára
í'jekk hún vinnu í hattaverslun.
Hvernig atvikaðist það eigin-
lega, að hún hitti Lidin? .Tú,
það var eitt vorkvöldið, það var
enn svell á gangstjettunum og
liún rann og datt. Böggúllinn
hennar brunaði langar leiðir og
sjálf lá hún kvr og stundi. Þá
kom ungur maður til hennar og
l.jálpaði henni á fætúr og tók
upp böggulinn.
„Méidduð þjer yður, ungfrú?"
spurði hann. Röddin var svo
vingjarnleg.
„Já, jeg hefi víst snúist um
öklann,“ sagði Vera.
„Þá skulum við ná í leig'uvagn
heim til yðar,“ sagði liann.
„Nei, þakka yður fyrir, jeg
hefi ekki efni á því,“ sagði Vera
og roðnaði.
„Mjer er ánægja að því, að
bjóða yður, að aka heim til yðar.“
Og áður en hún hafði fengið
ráðrúm til að svara hafði hann
stöðvað leigubifreið, lyft henni
upp í sælið, settist sjálfur við
hliðina á herini og þau óku af
stað. Þegar vagninn nam staðar
fyrir utan stóra liúsið, vissi Vera
þegar, að hann hjet Juri Lidin
og var svo til nýlega kominn til
borgarinnar.
„Jeg hefi atvinnu á skrifstofu
lijérna,“ sagði hann.
Hann hjálpaði henni upp stig'-
ana og sagði skelkaðri ekkjunni
frá óhappinu, en áður en þær
höfðu þakkað honum almenni-
iega fyrir hjálpina var hann
horfinn þær heyrðu, að hann
hljóp blístrandi niður stigana.
„Einstaklega var þetta alúðleg-
ur maður,“ sagði frú Sergeev.
„Já, hann var mjög liugsunar-
Sainur og viðfeldinn,“ hvíslaði
Vera.
Það leið heill mánuður þangað
til Vera hitti Lidin næst. Það
var komið fram í miðjan maí.
Hún sat í skemtigarðinum síð-
degis einn sunnudag og vár að
hlusta á hljómsveitina. Fólk
gekk hlæjandi og hjalandi lijá
og alt í einu fann hún til þess,
hve einmana hún var sjálf. Þá
var það, að hann kom til Iiennar,
lyfti hattinum og sagði:
„Góðan daginn, ungfrú Ser-
geev. Munið þjer nokkuð eftir
mjer?“
()g áður en Vera liafði áttað
sig sátu þau saman við borð á
veitingastaðnum í skemtigarðin-
um og voru að drekka te.
Það var komið t'asl að mið-
nætti þegar þau skildu fvrir utan
hliðið.
t
<