Fálkinn - 19.04.1940, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
5aga, EÍtir 5;Eiouanni Bartoldi, um suð-
rænt, örgzðja ínlk, um ástir ug hatur.
Hunn lyfti þungu
höfðinu. Jú, nú vissi
hann hvur hann var:
í rottukjallaraiiuw
undir myllunni.
HEFND
PIETROS
fallegustu og ge'Sþekkustu stúlk-
unni í bænum.
Pietro fjekst ekki til að segja hon-
um neitt áður en hann kvaddi hann
og fór daginn eftir. Hann sagðisl
ætla sjer eifthvað burt - burt frá
bænum. Hvort faðir Lorenzo vildi
heilsa húsbónda hans og segja, að
honum hefði verið nauðugur einir
kostur núna. Hann vjldi ógjarn-
an, að það yrði morð i bænum. En
hann mundi koma aftur.
— Og hvað á jeg að segja Marí-
ettu?
Faðir Lorenzo liorfði fast á Pietro.
Pietro varð svarafátt. Enginn vissi
hvern Maríetta elskaði. Pietro hafði
engan rjett til að halda, að það væri
hann.
Ef Marietta spyr þá þá
segðu, góði faðir Lorenso, að jeg
muni koma aftur. En heldurðu að
hún muni spyrja?
— Viltu lofa mjer að spyrja mig
að því áður en þú talar við nokkurn
annan, þegar þú kemur aftur, Pietro?
Pietro hi-ingsneri húfunni sinni
nokkrum sinnum milli fingranna og
lokaði augunum. Hann iuifði jafn-
an haft miklar mætur á föður
Lorenzo.
Já, sagði hann loksins og and-
varpaði jmngt.
pEIit hlóu dátt ungu mennirnir
í bænum fyrsja kastið eftir að
Pietro hvarf á burt. Pietro var að-
skotadýr. Hann hafði komið ein-
hversstaðar að norðan og vegna þess
hve fáskiftinn hann var, sterkur og
duglegur liafði hann eignast marga
vini, en Jika marga óvini. Þá síðar-
nefndu einkum í hópi ungra pilta í
bænum. Og meðal þeirra sjerstak-
lega Giulio Coeili, sem var sonur
rikasta mannsins í bænum og jjoldi
þéssvegna ekki, að nokkur reyndi að
standa sjer jafnfætis. En það gerði
Pietro.
Pietro vann hjá meisara Martelli
gipsara. Og meistara Martelli þótt.i
afar vænt um hann. Það var ekki
aðeins, að hann væri sterkasti og
duglegasti maðurinn á verkstæðinu
heldur var hann líka svo listfengur,
að Martelli þóttist viss um, að hann
yrði með tímanum fær um að takíi
að sjer skreytingar á fleiri húsum,
kirkjum og kapellum en áður, er
hann hafði svo duglegan mann. Meist
ari Martelli var fjúkandi reiður út
af Jiví að tildursnáðarnir •— en svo
kallaði bann Giulio og hans nóta —
skyldu liafa flæmt Pietro úr bænum.
PJETRO rankaði við sjer
er kalda stroliu lagði
um andlitið á honum.
Hann Jyfti höfði hægt
og varlega. Hann verkjaði i
það. Eftir nokkrar mínútur
var hann með fullu ráði.
Hann leit kringum sig.
Þarna Já hann á gömlum,
fúnum trjebekk. Hvernig var
hann kominn þangað, sem
hann nú var? Hann fikraði
fótunum fram af bekknum,
J)angað til þeir námu við kalt
steingólfið.
Það var dimt úti. Hann sá
í mjóa rák af alstirndum
aðeins:
himni.
Og nú rifjaðist þetta aþ upp fyrir
honum.
Hann tók á andlitinu á sjer og
vöknaði J)á á fingrunum. Hann vissi
að það var blóð. Hann gat varla hafa
sofið lengi. En samt höfðu rotturnar
getað bitið hann. Það mundi hann
l)rátt fyrir l)ungan svefninn og sárs-
aukann.
En þessi kalda stroka. Einhver
hlaul að hafa opnað hurðina. Hann
riðaði þegar liann stóð upp, riðaði
um stund þangað til hann fjekk vald
yfir líkamanum. Svo slangraði hann
að stiganuin, komst upp átta þre])
og stóð nú í gættinni nokkur augna-
blik og dró andann djúpt. Það hlaut
að vera nótt núna — en hvaða nótt?
Eina nótt liafði hann verið lokaður
inni í bölvuðum myllukjallaranum
— það vissi hann. Og einn dagur
hlaut líka að hafa liðið. Hann hafði
sjeð grannan sólstaf gegnum rifuna
á eikarhurðinni. Horft á hann klukku
tima eftir klukkutíma — þangað til
hann hvarf. Og þá liafði komið mók
á hann aftur. Svo að þetta hlaut að
vera önnur nóttin.
Þegar hann stóð þarna riðandi og
andaði sem dýpst hann gat til þess
að ná sjer aftur, fanst honum hann
alt í einu heyra eitthvað í kjarrinu,
sem var alt í kringum mylluna. og í
sama vetfangi rjetti liann úr sjer
eins og stálfjöður. Það voru þeir.

Nú stóðu þeir þarna á gægjum og
horfðu á hann og drógu dár að hon-
um. Hann vissi það. Ifann hafði ekki
aðeins orðið að þola þá smán að
þeir rjeðust á Iiann, misþyrmdu
honum og læstu hann niðri í rottu-
kjallaranum, heldur mundu þeir líka
hafa hann að háði og spotti framveg-
is. Nú stóðu þeir þarna i myrkrinu
og gerðu gys að lionum. Og hann
gat ekki náð til þeirra til að lumbra
á þeim.
PIETRO lagði af stað. Vegurinn
var hvítur i tunglsljósinu. Hvers
vegna ekki. Vitanlega átti svívirðing
hans og auðmýkt að speglast i birtu
himinhnattanna. Hann krepti hnef-
ana og beit á jaxlinn — ef þeir rjeð-
ust á hann aftur, þá var um lífið að
tefla — hans lif og nokkurra af hin-
um. En ekkert hljóð heyrðist fyr en
bann var kominn niður á þjóðveg-
inn og myllan var komin í fjarlægð.
Þá hló einhver. Annar til. Og svo
kvað hiáturinn við í kjarrinu.
- Rottuveiðari!
Pietro stóð kyr. Blóðið hamaðisi
i honum, svo að hann svimaði. Hon-
um lá við að detta, en hann stóð
kyr og rjetti úr sjer. Hundingjarnir 1
Nú gat hann ekki borið liönd fyrir
höfuð sjer — Hann vissi það. Áflog-
ir, miklu, áður en þeir liöfðu borið
hann ofurliðí — bann verkjaði enn-
þá eftir þau í útlimunum, og hann
sveið í nagsárin eftir rotturnar. En
einhverntíma koma kann ....
Pietro lijelt á-
fram út veginn
Hann vissi tæp-
lega hvert hann
fór, en hann gal
ekki haldið kyrru
fyrir. Fæturnir
fóru aftur að
flækjast fyrir hon
um, en viljinn
hafði betur og
hann hjelt áfram.
Svo varð honum
alt í einu ljóst
hvar hann var.
Við Maríukapell-
una. Hann sá
veika Ijósrák út
um einn glugg-
ann, en það var
merki þess að
kapellan væri op-
in. Það var sjald-
gæft, að nokkur
manneskja væri
þar inni. Pietro
tók í handfangið á
hurðinni. Hún Ijet undan. Hann reik-
aði inn-. Stór kapella hvelfdist hálf
rokkin yfir hann og þarna fjekk
hann frið. Tvö lítil kerti brunnu á
altarinu og lagði frá þeim daufan
bjarma á Maríumyndina og það var
eins og andlitið væri lifandi. Pietro
hafði ekki augun af myndinni á leið-
inni upp að altarinu. Honum sýndist
guðsmóðirin svo lík Maríettu — en
það var vegna Mariettu, sem hann
hafði orðið að líða þessar liræðilegu
kvalir.
Hann lagðist á linje
an við ljósin.
— María, lieilaga
leyfðu mjer að hefna
Ef jeg fæ ekki
ekkert rjettlæti
móðir — ....
Pietro laut fram þangað til enni
hans nam við fótskörina. Og liann
laut enn dýpra. Verkjandi kroppur-
inn lineig máttlaus niður á gólfið.
Þar fann Pater Lorenzo hann þeg-
ar hann kom inn í kapelluna árla
morguns til þess að flytja bænir sin-
ar. Hann náði í pilt og Ijet hann
hjálpa sjer til að koma Pietro í rúm-
ið, í sínu eigin herbergi skamt frá
kapellunni. Hann þvoði sár hans og
batt um þau og gat síst skilið hvaða
bitsár þetta væru, sem voru á and-
litinu, hálsinum og handleggjunum.
Hann vissi þó sínu viti, því að hon-
um var kunnugt um sundurþykkju
þeirra Pietro og Giulio útaf Maríettu
í skörina neð-
guðs inóðir,
mín á honum.
að hefna mín þá er
til. Heilaga guðs