Fálkinn - 19.04.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K i N N
3F5FSF

SUNDRUÐ HJORTU
©&3BE
Skáldsaga eííir Blank Eismann
BBBEE& 24, -—K=EE
BB^^ElfðSsElam 1
Og meðan hún hjekk mn hálsinn á Ey-
soldt sendi hún, um öxl honnm, Osinski
sigurhrósandi augnaráð, sem átti að þýða:
„Sjerðu hve góður leikari jeg er. Hráðum
er sigurinn unninn.“
,Komdu. komdu,“ sagði hún við doktor
Eysoldt og ljet eins og hún ætlaði að draga
hann með sjer út undir eins.
En alt i einu staðnæmdist hún, tók hlæj-
andi um ennið og sagði:
„Uppgötvunin þín!“ Hún benti á vjelrituðu
blöðin, sem lágu á skrifborðinu. „Hvað ætl-
arðu að gera við þau? Ekki máttu láta þau
iiggja Jiarna á horðiriu meðan við erum i
burtu?“
Honum var skemt að heyra, hve barna-
lega hún talaði.
,,Nei, vertu ekkerl hrædd um Jiað svo
mikill trassi er jeg ekki.“
„Hefirðu öruggan stað, sem ]ni getur
geymt þau í?“
„Það er eins og Ijett sje al' mjer þtmgum
steini. Jeg mundi alls ekki geta skemt mjer
í dag, ef jeg vissi, að Jiessi skjöl lægju hjer
á glámbekk, þar sem allir gætu sjeð þau.“
Doktor Eysoldt lagði blöðin í umslag, sem
hann innsiglaði. Svo bað hann gestina að af-
saka sig eitt augnahlik og fór inn í herbergið
til hliðar. Osinski var á verði við dyrnar og
Sonja hlustaði og Jiorði varla að draga and-
ann. Þau heyrðu bæði, að þungri stálhurð
var lokið upp og henni skell i lás aftur.
„Ertu ánægður með mig.?“ hvislaði Sonja
i eyra Osinskis.
Hann kinkaði kolli.
„Efastu ennþá um, að Jiað takist?“ spurði
hún áfram.
Harin hristi höfuðið.
Þegar Eysoldl kom fram aftur stóðu Jiau
liæði við gluggann og ljetust vera að skoða
fallegan skýjahakka. Doktorinn bauð Sonju
arminn. í anddyrinu vjek hann sjer að Pauk-
ert og bað liann að liringja til móður sinn-
ar, að hann kæmi ekki heim i miðdegisverð.
21. KAPÍTULI.
Morguninn eftir kom Eysoldt fyr ofan i
morgunverðinn en liann var vanur. Kinn-
arnar voru öskugráar og Jiað var auðsjeð,
að hann hafði átt svefnlausa nótt. Það voru
stórir skuggai- undir augunum og hendurnar
skulfu.
Honum varð íjettara er han sá, að stóll
Natösju stóð auður, því að hann langaði til
að segja móður sinni upp alla sögu og lieyra
álit hennar á málinu. Hann ætlaði ekki að
leyna liana neinu. Hann ætlaði að segja henni
frá þeim tortrygniseldi, sem Sonja og föru-
nautur hennar höfðu kveikt i sál hans, játa,
að hann iðraðisl þess, hve ókurteislega og
harkalega liann hafði komið fram gagnvart
Natösju, í stað Jiess að segja henni lirein
skilnislega, hvað þau Sonja höfðu sagt um
hana.
Og að svo búnu ætlaði liann að lilusta á
skoðun móður sinnar, sem liann mat altaf
mikils, Jivi að hún hafði jafnan lag á. að
skilja hismið frá og skoða kjarnann.
Ef þörf gerðist, J>á ætlaði liann ekki lield-
ur að leyna liana Jiví, að liann hafði látið
lokkast af Sonju á nýjan leik. Honum bauð
við sjálfum sjer, er hann mintist dagsins i
gær, og undir eins um nóttina hafði hann
strengt þess beit, að sjá þessa svarteygu
daðurdrós aldrei framar.
Þcgar hann kysti móður sína á ennið að
vanda, leit hún forviða á hann og sagði í
ásökunarróm:
„Jeg liafði hugsað mjer kvöldið í gær-
kvöldi og morguninn í dag alt öðruvísi,
Walter.“
Hann brosti vandræðalega.
„Jeg líka, raamma."
„En hvað veldur öllu þessu? Jeg skil það
ekki.“
„Jeg ekki heldur, mamma.“
„Natasja var ekki mönnum sinnandi, Jieg-
ar hún kom heim í gærkvöldi. Hún bað mig
að afsaka, að lnin gæti ekki verið við borðið,
en befði afleitan höfuðverk og fór undir eins
að liátta. Þegar jeg ætlaði að líta inn til
hennar seinna í gærkvöldi var hurðin aflæsl.
Og svo beið jeg eftir þjer. Þú getur nærri,
að mjer brá í brún, Jiegar Peukert sagði
mjer, að Jni hefðir ekið á burt með rússnesku
dansmeynni."
Doktor Eysokit hafði stunið við, um leið
og liann settisl. „Það var tilviljun. Jeg skal
útskýra Jietta fyrir þjer. . . .“
En móðir hans tók fram í fyrir honum
og var reið:
„Ef Jijer Jiykir i rauri og veru vænt um
Natösju, eins og Jiú hefir sagl mjer,þá ættirðu
fyrir löngu að vera búinn að koma dækjunni
af þjer fyrir fult og alt. Mig furðar ekki á,
Jió Natösju bafi ekki komið dúr á auga i alla
nótt. Hún hefir gengið eirðarlaus um gólfið
aftur og fram og fram og aftur.“
I Jiessum svifum hugsaði liann eingöngu
um Jiað, að ef til vill liefði afbrýðissemi
hennar vaknað, er liúri sá rússnesku dans-
meyna og að augu liennar liefðu opnasl
fyrir þvi, að hún elskaði liann. Á sjálfan
hann liöfðu endurfundirnir við Sonju haft
þau áhrif, að liann fann betur en nokkurn-
tíma áður, hve heilt hann elskaði Natösju.
„Þegar ung stúlka getur ekki fest blund
i heila nótt, blýtur eittlivað sjerstakt að bafa
borið fyrir hana,“ hjelt móðir lians áfram.
„Kona dvravarðarins sagðist hafa sjeð hana
fara út um bakdyrnar klukkan tólf i gær-
kvöldi.“
Doktor Evsoldt hrökk við.
„IJún er þá kanske farin á bak og burt?“
„Nei, hún er heima. Hún svaraði önnu
rjett áðan, Jiegar jeg sendi liana upp til að
spvrja hana, livernig henni liði.“
f saina bili var drepið bljóðlega á dvrnar
og Natasja kom inn í borðstofuna. Hún var
i kápu og með ferðatösku í bendinni.
Frú Eysoldt sneri sjer að henni og spurði
undrandi:
„Hvað er að yður, barn ?“ Ætlið þjer að
yfirgefa okkur?“
Munnurinn á Natösju vipraði, eins og hún
væri að halda niðri i sjer gráti. Hún laut
niður til þess að Jiurfa ekki að horfa í augu
frúarinnar og sagði:
„Eftir ])að, sem gerðist í gær, neyðist jeg
til þess. Jeg gel ekki misbrúkað góðsemi
yðar lengur.
Frú Eysoldt liorfði á hana og son sinn
á víxl:
Svar ungu stúlkunnar var eins og lágl
andvarp:
„Doktorinn getur best skýrt Jiað fyrir yð-
ur sjálfur.“
Frú Eysoldt tók um báðar bendur hennar
og hjelt henni fastri.
„Flas er ekki til fagnaðar, barnið gott.
Þetta hlýtur að vera einhver inisskilningur.“
,,.Tá, misskilningur," endurtók doktor Eys-
oldt vandræðalega. „Jeg skal reyna að út-
skýra Jietta fyrir yður, ungfrú Natasja."
í sama bili hringdi símabjallan. Hann
brökk við og af gömlum vana tók hann
símann án Jiess að lnigsa út i, að láta móð-
ur sína um ])að.
Hann rak upp undrunaróp, svo að frúin
og Natasja brukku báðar við og hlustuðu.
„Hvað segið ])jer? .... Innbrot? .... I
nótt? .... Peningaskápurinn brotinn upp?
.... Jeg kem undir eins........lá, vitanlega
bringið þjer til lögreglunnar. Já .... já. . . .“
Hann flevgði heyrnartólinu og sneri sjer
að móður sinni, sem spurði í ákafa:
„Hvað er að ? Innbrot i verksmiðjunni?“
Andlit Eysoldts var eins og gríma. Honum
vai'ð litið á Natösju og bann endurtók með
hrollkaldri rödd:
„Innbrot í verksmiðjunni .... já.‘