Fálkinn - 19.04.1940, Blaðsíða 14

r
14
F Á L.K1NN
HEFND PIETROS.
Frh. af bls. !).
enzo. Pietro hnyklaði brúnirnar.
Skiijið mig rjett, hjelt hann áfram,
jeg er ekki þannig gerður, að jeg
setji þvaðursögur fyrir mig og hvern-
ig þær eru túikaðar eða hvaða hvat-
ir manni eru tiieinkaðar. En sje
Maríetta ineð .mjer, þá skal jeg verða
maður til að halda svo vei heiðri
minum, að jeg geti lifað hjer i bæn-
um sem virtur maður.
Pietro tók fast í hendina á föður
Lorenzo.
Farðu nú sonur minn. Jeg veit,
að þú hefir verið grátt leikinn. Jeg
vona, að það takist að ná aftur á-
liti þinu hjerna.
PAÐIR Lorenzo hafði beðið síðustu
hænina og söfnuðurinn endurtek
ið hana á hnjánum. Þarna voru næst-
um því allir hæjarbúar, ungir og
gamlir, tatækir og ríkir, illir og
góðir. Faðir Lorenzo var eiskaður
og virtur af öllum.
Faðir Lorenzo stóð kyr fyrir alt-
arinu en fólkið stóð upp og fór að
ganga út. Hann stóð og horfði mildi-
lega á söfnuðinn. Margir fóru upp
að altarinu til þess að taka í hend-
ina á lionum eða fá hlessun hans.
Meistari Martelli kvaddi prestinn og
Ijet pening ofan í fátækrakistuna um
leið, áður en hann fór út. Maríetta
leiddi hann. Hún brosti til föður
Lorenzo, en honum duldist ekki, að
bros hennar var orðið miklu alvar-
legra í seinni tið.
Fyrir utan dyrnar stóð hópur af
ungum mönnum. Þar var Giulio í
miðjum hópnum. Hann beið þangað
til Maríetta og faðir hennar voru
komin út úr þvögunni. Svo ýtti hann
þeim frá, sem stóðu milli hans og
meistara Martelli og var í þann veg-
inn að rjetta fram hendina þegar
hurðin' laukst upp og hár maður,
dökkhærður gekk að meistaranum
og dóttur hans. Ungu mennirnir
lirukku við. Þeir höfðu þekt Pietro,
og á svip hans gátu þeir sjeð, að
liann ætlaðist eitthvað fyrir. Giulio
reyndi að hrosa horginmannlega -
það var ekki hætta á, að hjer gerð-
ist neitt alvarlegt í sjálfri Mariu-
kapellunni.
Jeg bið yður um að biða fá-
ein augnablik, meistari Martelli. Og
á eftir skuluð þjer ákveða, hvort
þjer kjósið, að jeg fylgi yður og
Maríettu dóttur yðar heim.
Gott, við bíðum, svaraði meisl-
ari Marteili.
Siðan gekk Pietro rakleitt til Giu-
lio, stóð andspænis honum og horfði
hvast í augun á honum:
Rottuveiðariníi er kominn aft-
ur. Þáð var nefnilega ein rotta eftir,
sem jeg gat ekki gert full skil þarna
um nóttina í myllunni, en nú ætla
jeg að gera jtað.
Og áður en nokkur vissi al', hafði
hann tekið Giulio og hafið han n á
loft og bar hann alla Ieið inn að alt-
arinu. Þar lagði hann hann á hnje
sjer og hýddi hann þrjú högg með
víðigrein. Giulio engist sundur og
saman milli handanna á Pietro, en
gat ekki slitið sig af honum. Þegar
þriðja höggið var fallið tók hann
aftur í buxnastreng hans og jakka-
kraga og lagði hann á gólfið og benti
honum siðan að hypja sig burt. Og
eins og honum kæmi þetta ekki fram-
ar við kraup hann svo á knje fyrir
framan altarið.
Það var dauðaþögn meðan Giulio
labbaði álútur út úr kirkjunni. Svo
ætlaði einhver að fara að segja eitt-
hvað, en faðir Lorenzo rjetti þá
upp hendina og bað um þögn. Svo
fór fólkið að tínast úr kirkjunni.
En Pietro lá í sömu stellingunum.
Hann þorði ekki að mæta svarinu
l'rá Maríettu. Mundi henni ekki finn-
ast þetta vera ijeieg hefnd? Honum
hafði ekki hugkvæmst önnur betri,
NORÐLENSKAR SAGNIR.
Frh. af bls. 5.
ir ullarlopum sinum. En all i
einu finst honuin að snögg vind-
kviða svifti opinni hurðinni á
herbergi því, er liann var í og
kona lians, Kristín Bergvinsdótt-
ir, koma inn, var hún ferðbúin
og logndrífa vfir klæðum hennar.
Gengur hún til Guðlaugs, lítur
til hans angurblítt og ávarpar
liann með visu þessari:
Tími er þrotinn, tjaldið fjell,
jeg tala nú ekki meira
mitt er hrotið munarpell,
en ináske þú segir fleira.
(Eftir saintíðarfólki Guðlaugs
og Kristinar).
Myndin er frú Svolendam í Hollandi, en þar þykir fólk mjög
einkennilegt í luíttiim sínum, svo að málarar sækja þangað
mikið lil þess að mála bæði fólkið og um/werfið með hinum
sjerkennilegu síkjaskipum.
En Guðlaugur vaknar og finsl,
sem hann sjái svip konu sinnar
hverfa út um dvrnar. Man hann
vísuna og hefur hana upp fyrir
sjer aftur og aftur til þess, að
lýna heiini ekki og segir hana
síðan heimafólki á Halldórsstöð-
um. Fer þvi næsl heimleiðis og
hraðar för sinni sem mest hann
má, því að liann hafði áhvggju
af draunti sítiuin. Þegar Stórás-
bóndinn kom beim til sín frjettir
hann, að kona hans og elsti son-
ur hafi farið að smala lieim
fjenu daginn áður, er tók að
snjóa. Hafði konan eigi komið
til baka úr þeirri ferð. Þóttisl
Guðlaugur nú vita, hvað orðið
væri og fanst, að vonum tíðind-
in þunghær. Yar þegar hafin leit
að Kristinu frá Stórási og fansl
hún örend þar á heiðinni skamt
frá bænum og ekki sýnilegt, að
hún hefði vilst. Var það ætlun
manna að hún hefði fengið hjarta
slag, þvi að hún liafði verið frem-
ur veil til lieilsu og stundum
kent máttleysis og þrauta fvrir
hjartanu.
Negri sat fyrir utan járnbraular-
stöð í Arkansas og góndi á símu-
þræðina. Gamall maður gekk hjá
og tók eftir þessti, nam staðar og
sagði:
Þú erl að horfa á simaþræð-
ina, karlinn.
Já, sir.
Kanske þú sjert að bíða el'tir
að sjá, hvenær næsta símskeyti verð-
ur sent?
= Já, einmitt, sir.
—- Þú getur nú ekki sjeð það,
kunningi.
Og svo fór liann að útskýra l'yrir
negranum, að simskeytin bærust ekki
utan á Jiræðinum og að það væri
ómögulegt að sjá þau. Og til þess
að gera negranum Jjetta skiljanlegra,
hjelt hann fyrir honum langan fyrir-
lestur um rafmagnsfræði, éftir því,
sem kunnátta hans leyfði.
— Jæja, nú skilúr þú vist, hvernig
í þessu liggur, sagði hann svo.
En, meðal annara orða hvað
hefir þú fyrir stafni?
—* Jeg er simastjóri hjerna, svar-
aði negrinn.
(Ncws fíeview, London).
því að hann vildi fá hefndina í allra
viðurvist. — En hjerna í kapellunni?
En alt í einu fann hann, að ein-
hver kraup á hnje við hliðina á hon-
um. Hann leit upp. Það var Maríetta.
Frá sjer numinn af fögnuði greip
hann um hendurnar á lienni og hún
Ijet hann halda þeim. En faðir Lor-
enzo lagði hönd á höfuð þeirra og
gaf þeim blessun sína
Þjófur stóð undir gáiganum og
sagði við böðulinn:
Mjer er sagt, að þetta sje í
fyrsta skifti, sem þjer hengið mann.
Já, víst er það, sagði böðullinn.
Þá er jafnt á komið með okk-
ur. Þetta er líka í fyrsta sinnið, sem
jtg er hengdur.
Frú ein, sem safnaði rithandar-
sýnishornum frægra manna var að
nauða á skáldinu Gerhard Haupt-
mann, og vildi ekki aðeins la liann
til að skrifa nafnið sitt einu sinni.
heldur tvisvar. Loks ljel skáldið
undan. Þegar Hauptmann spurði
konuna, hversvegna hún kæmist ekki
af með eitt eintak, svaraði hún:
- Vegna þess að fyrir tvö cin-
lök gel jeg fengið eitt eintak af
Franz I.ehar!
Þjónn, látið þjer mig fá buff
með lauk en mikinn lauk, vegna
þess að jeg er jurta-æta.
Englendingar þykja löngum ihaldssamir og fastheldnir ó
gamla siðu. Þessi mynd ber því viini. Hún er frá London. með
mik/urn hátíðlegheitum er bragðað á öli, sem á að framreiða
í opinberum veislum í City.
Egils ávaxtadrykkir