Fálkinn - 26.04.1940, Blaðsíða 6

c
F Á L K I N N
1111
TVENNSKONAR MENN.
MíIes Henslau/.
^^SBORN leil á mr. Willis, ei’ liann
^ kom órór fram úr búðargang-
inum, þar sem hann hafði be'ðið.
Honum fanst hann kannast svo vel
við grágrænu fötin. þröngu, press-
uðu brækurnar og slifsisnæluna. Og
gleraugun, sem hjengu á nefinu komu
honum heldur ekki ókunnuglega fyr-
ir sjónir. Þau sátu á nefinu eins og
fiðrildi, tilbúin tii flugs.
En er hann skoðaði gullumgerðina
og glerin nánar komst hann á aðra
skoðun. Grönn gullfesti með krók,
sem sat á eyranu, gerði það ómögu-
legt, að hann gæti mist gleraugun.
Og í sambandi við gabardin-fötin
og gljáandi skóna hjálpaði gullfestin
lil að breyta binni fyrstu hugsun
Osbornes.
Nei, nú vissi liann áreiðanlega, að
hann hafði aldrei sjeð mr. Willis
fvr. Eða þá einhvern annan Willis,
því að þeir skiftu hundruðum. Og
þegar hann stóð þarna og starði.
gekk það upp fyrir honum, að mr.
Willis væri fulltrúi hinna sjaldgæfu
tigulegu manna.
Það var aðeins tvent, sem svona
maður gat verið — bankamaður eða
seljari. Og honum fansl nærri því
raunalegt, að menn skyldti bera
iðju sína svona utan á sjer. Hvern-
ig ættu þeir, sem báru smámenskuna
utan á sjer, að komast áfram i heim-
inum?
Um alt þetta var Osborn að hugsa
þegar mr. Willis, grannur og snyrti-
legur kom iabbandi á móti honum
og lyfti harða hattinum.
Osborn lyfti lina hatfinum og
rjetti fram hendina.
„Mr. Willis?“ sagði Osborn. „Mjer
þykir leitt, ef jeg hefi látið yður
bíða.“
Sá granni og snyrtilegi hló. „Þetta
er auðsjáanlega mi'sskilningur," sagði
hann. „Eruð þjer ekki mr. Roberts?"
„Nei, jeg heiti Osborn. Svo að þjer
eruð þá ekki mr. Willis?“
„Nei. Jeg heiti Harvey. Þetta var
skritið. Jeg.hefði þorað að sverja, að
þjer væruð maðurinn, sem jeg átti
að hitta. Þjer komið alveg heim við
lýsinguna, sem hann bróðir minn
gaf mjer af yður.“
„Sama segi jeg. Fötin, hatturinn og
alt annað.“
„Þetta var ákaflega skrítin tilvilj-
un,“ sagði mr. Harvey.
„Já, sjerstaklega skrítin," sagði
Osborn.
„Jeg var i þann veginn að fara,"
sagfy Harvey. „Minn maður var orð-
inn tuttugu mínútum of seinn."
„Jeg kom víst lika of seint,“ sagði
Osborn. „Jeg átti að hitta manninn
stundvíslega klukkan eitt. Og nú er
hún kortjer yfir. Þjer munuð ekki
hafa tekið eítir neinum....?“
„Hvernig átli hann að lita út?“
Osborn hló. „Eftir lýsingunni, sem
jeg fjekk, þá átti hann að vera líkur
yður.“
„Nei,“ sagði Harvey, „jeg er hrædd-
ur um, að jeg hafi ekki sjeð hann.
Og hvað minn mann snertir, þá
ætla jeg að bíða í fimm mínútur
enn. Ef hann kemur ekki innan jiess
tíma, þá hann um það.“
„Jeg ætti kanske að biða líka, ef
ske kynni að hann kæmi," sagði
Osborn.
„Má jeg bjóða yður sigarettu?"
sagði Harvey.
„Nei, j>akka yður fyrir."
„Fallegt veður í dag,“ sagði Har-
vey. -
„Jeg held það haldist ekki Jengi,"
sagði Osborn og leit kringum sig.
„Það er leiðinlegt, að altaf skuli
koma rigning, þegar skrifstofumenn
eiga frí.“
„Jeg vona að það haldist," sagði
mr, Harvey órór. „Jeg hafði vonað
að geta þrifið svolítið lil i garðin-
um mínum.“
Osborn brosti. Mr. Harvey tók af
sjer gleraugun og þerraði af þeim
með vasaklútnum og tylti þeim á
nefið aftur. Svona stóðu j)eir dálitla
stund, án liess að segjá nokkuð, en
horfðu á alla, sem framhjá gengu
með jieirri athygli, sem tilefni var
til.
Síðan fór mr. Harvey að grand-
skoða Osborn frá toppi lil láar.
„Nálægt hálffertugu,“ hugsaði
hann, „eða máske 38. Lögreglumað-
ur. Þrekinn og eins og fæddur til
að ráða. Merkilegt, hve slíkir menn
eru skeytingarlausir um klæðaburð
sinn —- þeir eru altaf svo ósnyrti-
legir, en koma manni vel fyrir sjón-
ir samt. Þessi hattur, sem hann er
með, hlýtur að vera að minsta kosti
tveggja ára gamall: ekki beinlínis
skítugur, en gamall og jivældur.
„Og skórnir. Þeir voru liægilegir,
en höfðu verið sólaðir bæði einu
sinni og tvisvar"
Hann leit á gljáskóna, sem hann
var með sjálfur og öfundaði hinn
hálfpartinn af gömlu golfskónum
hans. Sumir menn eru |>eirri gáfu
gæddir, að kunna að koma vel fyrir
sjónir með lrví að vera skeytingar-
lausir. Það var aðeins sjerstök mann-
tegund, sem kunni það. Osborn var
einmitt einn úr þeim flokki. Einn
af þeim, sem koma á skrifstofur
og geta leyft sjer að setjast upp á
brúnina á skrifborðinu og fara að
rabba um viðskifti. Annaðlivort er
hann miðlari eða húsameistari, hugs-
aði mr. Harvey.
„Viljið þjer ekki fá yður glas
með mjer?“ spurði Osborn upp úr
þurru. „Það litur út fyrir, að menn-
irnir okkar ætli ekki að koma.“
„Það er vel boðið,' sagði mr. Har-
vey. „Hvert ættum við að fara?“
„Það er góður staður j>arna á
horninu," sagði Osborn. „Jeg kem
ofi þangað.“
„Hvað má jeg bjóða yður?“ sagði
hann, er þeir nálguðust krána.
„Dropa af whisky, held jeg,“ svar-
aði mr. Harvey.
„Nokkra sjerstaka tegund?“
„Hm jeg drekk oftast Blue
Label."
„Einn Blue Label og eitt glas af
pilsner," sagði Osborn við stúlkuna
fyrir innan diskinn.
„Whisky,“ hugsaði hann og brosti.
„Jeg gat svo se'm vitað það. Einmitt
drykkurinn, sem siðfágaðir menn
kjósa, J>égar j>eim er boðið i staup-
inu. Útlitið ber j>að með sjer.“
„Öl,“ hugsaði mr. Harvey með
aðdáun. „Jeg hefi oft óskað j>ess,
að mjer þætti öl betra, þeim þykir
j>að þessum skeytingarlau.su. Já, jeg
vissi, að hann mundi biðja um öl.“
,,Nú verð jeg að fara," sagði Os-
born eflir fáeinar mínútur, er þeir
höfðu rent út úr glösunum. „Það
var ganían að hilta yður."
„Já, jeg segi sama,“ svaraði mr.
Harvey.“ Hann náði i veskið sitt og
tók fram nafnspjald. „Kanske þjer
vilduð líta inn til mín einhvern-
tíma, þegar |>jer eigið tómstund. Það
hjerna rjett hjá.“ Hann rjetti Osborn
spjaldið.
„Það er mjer mikil ánægja, mr.
Harvey." Hann tók spjaldið <>g lagði
það í vinstri hendi um leið og hann
kvaddi llarvey með j>eirri hægri.
„Verið þjer sælir.“
„Verið þjer sælir,“ svaraði Har-
vey. —
„Osborn er viðfeldinn náungi."
Það var diskstúlkan, sem tala'ði.
„Ha þekkið þjer hann?“ spurði
mr. Harvey forviða.
„Hvort jeg j>ekki hann! Hann kem-
ur svo oft hjerna. Hann er ármaður
á gistihúsinu hinum megin við göt-
una.“
„Hvað segir þjer?“ sagði Harv.éy.
Hann rykti höfðinu svo snögt, að
gullfestin i glefaugunum dinglaði.
„Er það mögulegt?“
Þegar Osborn settist i sporvagninn
skömmu síðar varð honum iitið á
nafnspjaldið, sem hann hjelt á i
hendinni.
Hann horfði á j>að og um leið og
hann las nafnið, skaut liann gamla
hattinum sínum aftur i hnakka.
„G. Harvey“, las hann. „Defiance-
vátryggingafjelagið, Strand, London.
Og i einu horninu með smáletri:
Framkvæmdastjóri."
„Ja, hver skrambinn!" tautaði
hann.
■£ Allt ineð islenskum skrpum' •§*
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
fiOB SAMTÍBABINNAB
pDrbes aðmipáll.
Þo að Charles Morton Forbes sje
'kki æðsti maður enska berflotans
l>á er hann samt sá maður i ensku
flotastjórninni, sem almenningur
mun veita einna mesta athygli með-
an stríðið varir. Ef sjóorustu verð-
ir i Norðursjónum milli Þjóðverja
og Breta, verður Forbes áreiðanlega
fremur getið i sambandi við hana
en yfirmanna hans, Winstons Cliur-
c.liill flotamálaráðherra og sir Dud-
ley Pound hæstráðanda alls enska
herflotans. Þvi að þeir stjórna báðir
af skrifstofunum, en Forbes af fána-
skipi sinu. Hann situr i sama sessi
<>g Jellicoe gerði i hejmsstyrjöldinni
miklu.
Sir Cbarles stendur nú á sjötugu,
< n hefir verið meira eða minna við
flotann riðinn i 57 ár, j>ví að hann
var ekki nema jirettán ára l>eg'ar
liann gerðist ljettadrengur á ensku
herskipi. Eftir nokkra dvöl l>ar fór
hann á sjóhernaðarskólann og varð
lautinant 22 ára gamall og tók ]>á
að kynna sjer stórskotatæki og r.otk-
un þeirra. Hann er sjerfræðingur í
fallbyssum og kjörorð hans hefir
jafnan verið þetta, þegar rætt var
um flotann: Stærri og langdrægari
fallbyssur, stærri og hraðskreiðari
herskip. Og liann hefir haft sitt mál
fram. Churchill var honuin sammála
og þegar liann var flotamálaráð-
herra fyrir heimsstyrjöjdina ijet
hann smíða nýja skipateguixl sain-
kvæmt ráðum Charles, „Queen
Elisabeth-flokkinn" svonefmla.
Arið 1917 var sir Gharles Forbes
orðinn höfuðsmaður, en 1928 varð
hann vara-aðmíráll og hafði jafn-
framt eftirlit með vopnaútbúnaði
enska flotans. Árið 1932 varð liann
3. „sealord“ og sat í því embætti til
1934. Loks varð hann yfirmaður
„the Home-fleet“ árið 1938.
Sir Charles tók virkan þátt í síð-
ustu styrjöld. Hann var yfirmaður á
„Queen Elisabeth“ þegar skipið var
sent til Dardanellasunds og foringi
Jellicoe aðmíráls á bryndrekanum
„Iron Duké“ og tók þátt í orustunni
við Jótlandssíðu. Eftir það varð
hann hæstráðandi á ýmsum skipum
alt fram að striðslokum <>g var í
Helgolandsorustunni. Siðan hefir
hann annað veifið unnið á skrifstof-
um hermálastjórnarinnar þangað til
fyrir hálfu öðru ári, að sýnt þótti að
til nýrrar styrjaldar muni draga.
Síðan hefir hann verið önnum kaf-
inn við að búa flotann undir styrj-
öldina, sem nú hefir staðið nokkra
mánuði, þó að eigi hafi ennþá orð-
ið nein sjóorusta milli heimaflotans
og Þjóðverja.
Þegar fyrsta talsímalínan var lögð
í Arabiu, fyrir Ibn Saud konung,
mótmæltu múhameðsprestarnir því
eindregið og sögðu þetta vera djöf-
ulsins verk og vantrúaðra vestur-
landabúa. Ibn Saud var i vanda, en
er liann hafði hugsað málið svaraði
hann: „Ef síminn er djöfulsins verk
þá munu liin heilögu orð kóransins
ekki heyrast gegnuni hann. En ef
orðin heyrast þá er síminn ekki frá
<ljöflinum. Þessvegna tilnefni jeg nú
tvo presta og skulu þeir tala sam-
an í síma og lesa upphátt úr kóran-
inum og svo sjáurn við hvernig fer.“
Prestarnir ge^igu að þessu, og mál-
um lauk svo, að þeir viðurkendu
símann.
(National Geograph Magazine).