Fálkinn - 26.04.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
SUNDRUÐ HJORTU
5káldsaga eftip Biank Eismann
25.
aðeins það, heldur líka, að hún var mikils
virði,“ hjelt Berger lögreglufulltrúi áfram
sá sem stýrði rannsókninni. „Hjer er þv'
um mann að ræða, seni er kunnugur upi>
götvuninni og vissi jafnframt, að lýsingin á
henni var geymd í skápnum.“
Eysoldt kinkaði kolli alvarlegur. Eftir að
Berger og aðstoðarmaður tians tiöfðu hókað
það, sem gerst hafði fóru þeir inn í einka-
skrifstofu Eysoldts. Hinir lögreglumennirn-
ir urðu eftir i herberginu til þess að taka
tjósmyndir og framkvæma mælingar.
Starfsf0Ikm.il á skrifstofunni, þar á meðal
Natösju Franzow, var skipað að biða í fremri
stofunni, svo að lögreglan gæti haft tal ai
því, þegar hún vildi.
Berger Horfði á Eysoldt og spurði:
„Hafið þjer nokkum grunaðan?“
„Nei - nei,“ flýtti hann sjer að svara,
eins og liann væri að reka af sjer kveljandi
Iiugsanirnar, sem sífelt snerust um þetta
eina: „Ef það er satt, að Natasja Franzow
sje njósnari, þá....“
Berger þótti ekkert kynlegl, þó að Eysoldt
væri æstur, honum fansl það ofur eðlilegl
eins og á stóð, þegar þess var ininst, um
hve mikil verðmæti hjer var að ræða.
„En þjer hljótið undir öllum kringumstæð-
um að geta sagl mjer, hverjir það eru, sem
vita uni þessa uppgötvun, doktor“, hjelt
liann áfram.
„Það er öllum kunnugt hjer i verksmiðj-
unni, að jeg er að sýsla við ýmiskonar upp-
götvanir.“
„Fólk vissi þá, að þjer liöfðuð gert nýja
uppgötvun?“
„Nei .... nei, það vissu ekki aðrir eu
einkaritari minn, ungfrú Franzow.“
„Þjer hafið þá sagt henni, að uppgötvun-
in væri fullgerð?“
„Jeg las henni fyrir lýsinguna í gær og
ljet hana síðan hreinrita hana,“ sagði Eys-
oldt með semingi og flýtti sjer svo að bæta
við: „En jeg var sjálfur viðstaddur, er hún
tók afritið á ritvjelina og tók við þvi hjá
henni sjálfur. Jeg tók meira að segja hrað-
ritunárkladdann og kalkepappírinn og
gevmdi það - í sama umslaginu sem nú er
horfið“.
„Hafið þjer þekt stúlkuna lengi?“
„Hún hefir starfað hjá mjer siðan i jan-
úar í ár.“
„Pikki lengur? Þá hlýtur hún að hafa haft
sjerstaklega góð meðmæli, úr þvi að þjer
hafið trúað henni fyrir svona ábvrgðar-
miklu starfi.“
Þessar spurningar komu illa við Eysoldt,
sem ásakaði sig nú fyrir það, að hann hafði
vakið grun á Natösju sjálfur.
„Ungfrú Natasja er Rússi og talar mörg
tungumál, svo að hún hentaði vel til þess,
að hafa hana fvrir einkaritara.“
Lögreglufulltrúinn hjelt ótrauður áfram
yfirheyrslunni.
„Þekkið þjer nokkuð til hennar sjálfrar?“
„Já, það geri jeg,“ svaraði Eysoldt. „Hún
á heima hjá okkur og er móður minni til
samlætis á heimilinu. Sjálf á hún ekkert
heimili.“
„En henni var ljóst* að uppgötvunin var
niikils virði?“
„Jú, auðvitað hafði jeg sagt lienni frá því.“
„Og þjer hafið ekki sagt neinum öðrum
frá því? Til dæmis fjehirðinum, sem ber
ábyrgð á peningaskápnum,“
„Nei, eins og þjer sáuð er hólf í peninga-
skápnum, sem jeg einn liefi lykilinn að og
þar sem jeg geymi peninga sjálfs mín og
ýms áríðandi minnisblöð. Annars er skáp-
urinn lítið notaður, því að peningar, sem
hingað eru greiddir, eru látnir i hankann
jafnóðum. Gjaldkerinn hefir aldrei látið sig
skifta það neinu máli, hvað jeg geymdi í
skápnum."
„Geta ekki aðrir af starfsfólki yðar hafa
haft gát á yður og álvktað, að það væri á-
ríðandi skjöl, sem þjer settuð í skápinn í
gær?“
Eysoldt ypti öxlum. „Mjer er ómögúlegt
að segja það, herra fulltrúi, því að jeg þafði
svo margt að hugsa. Það voru gestir inni í
skrifstofunni hjá mjer og hiðu eftir mjer.“
Berger varð undir eins áfjáður eins og
veiðihundur, sem hefir nasað bráð.
„Það voru gestir hjá vður meðan þjer . .“
„Ungfrú Jegerowna var hjerna,“ tók Ey-
soldt fram í, vandræðalegur yfir því, að
málið hafði komist inn á þá braut.
Berger hrosti ísmeygilega honum
var alls ekki ókunnugt, að rússneska dans-
mærin var oft nefnd í sambandi við doktor
Eysoldt.
„Nú jæja, jeg skil þjer fóruð hjeðan
ásamt ungfrú Jegorownu eftir að þjer höfð-
uð komið skjölunum fyrir í skápnum.“
„Já, einmitt.“
„Töluðuð þjer við ungfrú Jegorownu um
uppgötvun yðar?“
„Jeg man það ekki með vissu. Jeg liafði
orðið fvrir leiðindum, sem höfðu komið mjer
í slæmt skap.“
„Er það ónærgætni að spyrja, hver þau
leiðindi voru? Jeg á við það, ef svo gæti
skeð, að það gæti á einhvern liátt orðið okk-
ur til upplýsinga og ljett okkur starfið?“
Eysoldt var í þann veginn að svara neit-
andi þegar samtalið truflaðist yið að drep-
ið var á dyr.
Einn af aðstoðarmönnunum frá lögregl-
unni kom inn og sagði:
„Herra fulltrúi, við höfum komist að raun
um, að innbrotsþjófurinn hefir reynt að nota
falska lykla að peningaskápnum. Það eru
nefnilega vaxmolar í skráargatinu.“
„Nú, svo að innbrotið hefir verið afráðið
fvrirfram. En þjófurinn liefir ekki gefið sjer
tima til að smíða lykilinn. Hann hefir ekki
húist við, að þjer munduð ljúka uppgötvun-
inni svona fljótt.“
„Mjer þvkir líklegast, að það liafi verið
fleiri en einn um innbrotið," sagði lög-
regluþjónninn. „Einn maður liefði varla ráð-
ist i verkið.“
„Auðvitað liafa verið fleiri en einn um
það mjer er það ljóst,“ svaraði Berger.
„En takisl okkur að ná i einn af þorpurun-
um þá gómum við liina von bráðar líka.
Þjer gefið mjer frjálsar hendur í málinu,
herra Eysoldt?“
„Það geri jeg að sjálfsögðu. Mjer er mest
um það vert, að þjófarnir náist áður en þeir
lcomast úr landi með þýfið.“
„Gott. Jeg ætla þá að hlýða hugboði mínu
og bvrja með því að vfirheyra einlcaritara
yðar.“
Lögreglumennirnir fóru út úr skrifstol'-
unni, án þess að bíða eftir svari. Og það vildi
svo til, að liurðin lokaðist eftir þeim með
skelli. Eysoldt fanst eins og hliðum himna-
ríkis hefði verið lokað fyrir sjer - hliðun-
um, sem höfðu opnast, er hann kvntist
Natösju.
Hann hneig niður á slól og greip háðum
höndum fyrir andlitið.
„Nei nei!“ lnigsaði hann, „alt annað,
aðeins ekki þetta! Svo sár vonbrigði má hún
ekki haka mjer þá verð jeg að skammasl
mín fyrir ást mína.“
Það leið langur tími jjangað lil að hann
hafði safnað svo kröftum, að hann gat stað-
ið upp og farið til fulltrúans til þess að
spyrja um árangurinn af yfirheyrslunni.
22. KAPÍTULl.
Berger lögreglufulltrúi fór hægt og gæti-
lega í yfirheyrslunni. Hann var gamall i hett-
unni og af langri reynslu hafði hann lært,
hvernig fljótast gengitr að fá sökudólga til
að meðganga.
Fyrst yfirheyrði hann marga af karlmönn-
unum á skrifstofunni og ljet sækja nætur-
vörðinn, sem hafði verið í verksmiðjunni
um nóttina. Og síðan sneri hann sjer að
Natösju. Hann byrjaði með því, að leggja
fvrir hana ýmsar spurningar viðvíkjandi
daglegum störfum hennar og hjelt svo á-
fram:
„Þjer annist erlendar hrjefaskriftir dr.
Eysoldts, er ekki svo?
Og i gær las hann yður fyrir lýsingu á
síðustu uppgötvun sinni?“
„Jú.“
„Yður mun liafa skilist, að með ]ivi var
vður trúað fyrir mikilsverðu leyndarmáli ?“
„Já, mjer var það ljóst.“
„Hvar sátuð þjer við að afskrifa hraðril-
aða kladdann?“
„A skrifstofunni minni.“
„Gerið svo vel að sýna mjer hana.“
Natasja fór á undan og vísaði honum lil
vegar. Henni var lióst, að hann hafði nánar
gætur á lieiini, en hún harkaði af sjer og
stilti sig sem mest liún mátti og sagði um
leið og hún lauk upp- dyrunum:
„Hjerna sat jeg, er' jeg hreinritaði hrað-
ritið og undir eins og' jeg hafði lokið við að
skrifa, fjekk jeg doktornum liandritið.“
,,0g hvað gerðuð þjer svo?“
„Svo fór jeg burt hjeðan úr verksmiðj-
unni. Doktorinn hafði nefnilega sagt, að hann