Fálkinn - 31.05.1940, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNCWW
U/KNbURNIR
SNJÓBÍLL BYRDS AÐMÍRÁLS.
Amerík(anski aðniírállinn Byrd,
sem betur hefir kannað suðurheim-
skautalöndin en nokkur maður ann-
ar, er nú enn á ný kominn til bæki-
stöðva sinna, „Litiu Ameríku“ i
suðurhéimskautslöndunuin, í nýjan
leiðangur.
í þetta skifti hefir hann spánýtt
samgöngutæki með sjer, sem hann
býst við að komi að góðu haldi.
Það er risavaxinn snjódreki, sem á
að komast leiðar sinnar um suður-
hjeruðin betur en nokkur hunda-
sleði. Þið sjáið hjerna mynd af
þessu ferlíki, sem vegur 37 tonn og
'stærðin er eftir því, enda m'undi
ekki liægiiegt að eiga að aka þess-
um snjódreka yfir götuhorn í borg-
um, eða svo hefir það reynst. Snjó-
drekinn er smíðaður í Chicago ,og
þaðan átti að aka honum á skips-
fjöl í Boston. Á leiðinni urðu ýms
óhöpp, drekinn rakst á vörubifreið,
mölvaði undan sjer brú og datt í
ána, braut ljóskerastólpa, stöðvaði
alla umferð í einum liæ, sem hann
fór og loks kviknaði í honum. Þegar
drekinn svo komst tii Boston, ellefu
dögum á eftir áætlun, kom það á
daginn, að hann komst ekki um
borð í Ieiðangursskipið „Northstar"
fyr en tekið hafði verið aftan af
honum.
Snjódrekinn er þannig gerður, að
hann á að geta sigrast á öllum tor-
færum í heimskautalöndunum. Hann
hefir Ivö hjól til vara og vega þau
500 kíló hvort, og sjerstakt lyftuá-
hald til þess að skifta um hjólin.
Á þakinu er komið fyrir lítilli flug-
vjel til þess að nota í snattferðir,
en í drekánum er in. a. útvarpsstöð,
athugunarklefi fyrir stjörnufræðing
og veðurstofa. Drekinn getur flutt
með sjer eldsneyti og matvæli til
útilegu i heilt ár, ef því er að skifta.
Ef þið lítið á litlu myndirnar til
liægri, þá sjáið þið, að hægt er að
lyfta upp hjólunum og kemur þetta
sjer vel þegar drekinn þarf að fara
yfir sprungur í ísnum.
Byrd hefir áður notað flugvjelar
i suðurferðum sínum. Nú er eftir að
vita hvernig þessi. nýja vjel reynist.
Nr. 601. Adumson á matsöluhúsinu.
S k r í 11 u r.
— Þu ferð bráðum að fara i
laiir/arnar á mjer, Frissi --!
Sparsemi.
Maður nokkur hjer í Austurbæn-
um er ákaflega sparsamur. Skömmu
eftir að stríðið braust út týndi hann
framan-í-hnappnum sínum, en timdi
ekki að kaupa sjer nýjan, svo1 að nú
notar hann í þess stað vörtu eina
mikla, sem hann hcfir á hálsinum,
rjett undir hökunni.
Afgreiðslustúlkan: Er einn
flibbi nóg, frú?
Frúin: — Haldið þjer kanske, að
jeg eigi tvo menn.
Ungfrú A: Óska til hamingju!
Jeg sje að þú hefir trúlofast honum
Dóra.
Ungfrú B.: Hvernig fórstu að
vita það?
Ungfrú A.: — O, jeg þekki hring-
inn.
— Hjer er komin stúlka, sem seg-
ist liafa átt að hitta forstjórann
kt. 1....!
Halló, er j>að aðalforstjórinn
sjálfur —?
Húsmóðirn: „Hringdi nokluir með-
an jeg var úti.“
Þernan: ,,Já breski sendiherrann
liringdi."
Húsmóðirin: „Hvílíkur heiður!
Hvað vildi hann?“
Þernan: „Ekkert, frú mín, það var
skakkt númer.“